Relatie met mijn vader.

[Sneeuwwitje]

Hoi. Jullie kennen me vast.
Ik heb geen goede relatie met mijn vader.
Hij heeft geen baan en mijn moeder werkt zich kapot. Hij zit de hele dag achter de computer in de huiskamer, met zijn oortjes in. Als ik hem iets vraag of vertel hoort hij me niet. Hij is er mentaal nooit.
Ook vertrouw ik hem niet, een paar weken geleden zag ik een datings-site open staan en als vriend had hij een vrouw die een seksueel actieve man zocht.
Ik heb het wel eens over zijn computerverslaving gehad, hij werd er erg boos over en vond dat ik me nergens mee moest bemoeien. Mijn moeder vindt het allemaal best, ze is vaak werken of ze zit het hele huis schoon te maken.

Ik zou graag een betere relatie met hem willen hebben, maar ik weet niet hoe. Ik vind het moeilijk om met hem erover te praten, hij kan erg bot zijn en daar ben ik heel gevoelig voor.

Sorry voor deze negatieve mail, ik ben zelf heel positief ingesteld en ik weet wel dat ik iemand niet kan veranderen, maar misschien hebben jullie tips voor mij die me er beter over kunnen laten voelen.

[Arachnia]

Ik denk dat je dat dan helder moet maken aan je vader, dat je enigzins problemen met 'm hebt.

Het lijkt mij dat zijn dochter voor zijn computer komt.

En anders enigzins bot terugdoen, als het niet doordringt, kijken hoe hij het vind.
Hoe kinderachtig dat ook moge klinken.

Jemig wat een moeilijke situatie!

Misschien kan je eens aan je vader vragen of hij tijd heeft voor een echt gesprek samen. Misschien kan je dan proberen hem uit te leggen dat je graag beter contact met hem wil hebben en dat je samen eens wat leuke dingen wil doen. Ik ben geen professional, maar kan me voorstellen dat 'opnieuw contact' maken beter met een positieve inslag lukt, dan hem bekritiseren.
Ik weet niet hoe je opnieuw contact maken en het bekritiseren van zijn computer gebruik kan combineren.

Misschien is het handig om hulp te zoeken bij deze kwestie? Maatschappelijkwerk klinkt heel naar, maar ze zijn er juist om je ook met dit soort problemen te helpen.
Toen ik jonger was had ik ook problemen met mn ouders en is dit door maatschappelijkwerk onder begeleiding stukken beter geworden.
Schaam je niet als je denkt het zelf niet te kunnen oplossen, maar zoek hulp. Misschien kan je bij een vertrouwenspersoon op school terecht.

Succes!

Wow, best heftige situatie!
Heb je al wel is met je moeder erover gepraat? Misschien is dat wel handig als stap 1...

[Sneeuwwitje]

Ja, ze zegt dat hij werk zoekt op het internet. Ze vind het geen probleem, echt niet.

[Sneeuwwitje]

Maar als ik kijk zit hij te chatten en youtube-filmpjes te kijken.

[Lotte^^]

als je moeder daar vrede mee heeft is dat meer iets tussen hun denk ik. (dat hij heel de dag achter de pc zit)

maarja over de relatie met jou, misschien is tegen hem zeggen van ga je even mee naar de stad, of iets anders..

of misschien als je er niet over kunt/durft te praten met hem, hem een mail sturen, met dat ej graag zou hebben dat hij er meer voor je zal zijn.

[Mark]

Ik snap precies wat je bedoelt. Ik heb ook mentaal geen relatie met mijn vader.

Kijkt hij je wel in je ogen als je tegen hem praat?

[max-grunn]

Mijn pa heeft ook zon verslaving gehad, het enige wat je kan doen is laten zien dat het niet goed is wat hij doet, wat ook moeilijk is.
Mijn pa is nu een heel ander persoon geworden, nooit meet bot ofZo

[RupertTM]

Wat betreft de relatie tussen je ouders zou ik voorzichtig zijn en me er niet te veel mee bemoeien. Het blijft een moeilijke situatie..

Je kunt wel proberen wat vaker als gezin wat te doen. Stel bijvoorbeeld voor om te gaan schaatsen met z'n allen. Wees creatief, maar zorg wel voor iets van activiteit. Probeer vooral voor wat gezellige sfeer te zorgen, gewoon een leuk gezins uitje..

En ook voor mij geld dat ik geen ervaringsdeskundige ben..

Succes ermee!

[Sneeuwwitje]

Mark schreef:

Ik snap precies wat je bedoelt. Ik heb ook mentaal geen relatie met mijn vader.

Kijkt hij je wel in je ogen als je tegen hem praat?

Vaak niet, en als hij me niet hoort weiger ik om het opnieuw te zeggen, moet 'ie maar die dingen uit zn oren halen. Ik ben verder niet altijd boos op hem hoor, en ik bemoei me eigenlijk niet met de relatie tussen mijn ouders. Het is meer een obstakel tussen mijn vader en zijn kinderen.

[Mark]

De reden waarom ik dat vroeg. Als je mensen een confronterende vraag stelt en ze kijken je niet aan als ze antwoord geven, dan weten ze donders goed dat ze fout zitten.

[Sneeuwwitje]

Ik stel hem niet vaak een confronterende vraag, en daar heb ik gewoon geen zin in. Het is meer als ik iets leuks vertel over mijn dag dan kijkt hij me niet aan. dan knikt hij en vraag ik of hij luistert, en dan weet hij vaak niet eens waar ik het over heb gehad. Ik zeg vaak: je luistert niet eens. en dan gebeurt er niks, kijkt hij nog steeds naar z'n scherm en doet hij ik weet niet wat.
Ik wordt niet echt gehoord. Boos wordt ik er niet om, het is gewoon een zwakte van hem dat hij niks beters van zijn leven wilt maken.

[SiemdeCyper]

Ik denk dat je eigenlijk weinig kunt veranderen hier aan. Hoe kut het ook is. Je bent namelijk minderjarig, een dochter en in zekere zin afhankelijk in deze situatie. Het enige wat je kunt doen is praten, maar als een ouder daar niet voor open staat zoals jij zegt, wordt dat lastig. Mijn vader praat best lastig over zijn gevoelens, zoals wel meer vaders, maar als ik echt doorvraag komen er toch best dingen uit waar ik me over kan verbazen. Doorvragen zou je kunnen proberen..?

Hoe oud is je pa eigenlijk? Heeft hij ooit wel een baan gehad en zo ja; wanneer is hij die dan verloren en hoe?
Naar mijn idee kan het best 'vernederend' (ik weet even geen ander woord) zijn voor een volwassen man als de vrouw het inkomen binnenhaalt, zeker als hij hier niet helemaal zelf voor gekozen heeft. Je werk is een stukje identiteit, als je geen werk hebt raak je automatisch veel contacten kwijt (collega's) en dat stukje identiteit, wat je best wel waardeloos kan laten voelen. Ook kan ik me zo voorstellen dat je je als man wil opwerpen als de beschermer en kostwinnaar van een gezin. Als je dat niet lukt, kun je je best waardeloos gaan voelen. Maar goed, dit vul ik nu zelf in.

Zoals jij het beschrijft klinkt het in iedergeval alsof hij lekker aan het 'wegzakken' is achter een computer. Je kunt proberen met hem te praten, of met je moeder. Dat het voor jou lastig is vooral. Trek het meer naar jezelf toe. Maar als dat niet werkt verandert er weinig vrees ik. Hij kan alleen zelf de keuze maken te veranderen.
Hou je er wel last van, ga dan op je 18e uit huis ofzo. Als je aan een studie begint. Maak van je eigen leven iets, het voorbeeld van hoe het in ieder geval niet moet, heb je bij deze al gehad.

[paris stilton]

ik las de titel en schrok me dood. ik dacht, jij hebt lef

Ik dacht ook even dat je een relatie met je vader was begonnen

Maar misschien eens proberen een hulplijn te bellen voor verslavingen en aangeven hoe de situatie thuis is? Vantevoren 'dreigen' dat je ze gaat bellen als je vader zijn gedrag niet aanpast.
Het lijkt mij dat je een keer echt stennis moet schoppen wil je je vader (en naïeve moeder) doen inzien dat hij echt fout zit. Zeg eerlijk wat je ervan vindt, spreek hem streng aan, word boos op hem, verstop desnoods de modem. Doen ouders ook altijd als hun kinderen achterlijk veel achter de computer zitten.

Mocht je vader dan écht te ver gaan in zijn opmerkingen of mocht je je fysiek geïntimideerd voelen, dan raad ik je aan psychische hulp voor hem te zoeken.

Mijn ervaring is dat subtiele hints of hem bot gaan behandelen niet werkt; zeg hem eerlijk wat je vindt en zeg het op een moment waarop hij niet achter de pc zit en op z'n gemak is. Mocht je dat niet willen, schrijf hem dan een brief. Het is aan hem om dingen te veranderen, jij kan hem alleen maar aangeven wat jij vindt en hem proberen te laten inzien dat hij bv. moet stoppen met dat afstandelijke gedrag, of dat hij bv. hulp moet zoeken omdat hij misschien depressief is.

[Sneeuwwitje]

Bedankt voor de tips!
mijn vader is 58 jaar, het is moeilijk om op zijn leeftijd nog een baan te vinden en dat wilt hij volgens mij ook niet.
Hij had drie(?) jaar geleden een baan bij een gekkenhuis, haha. Hij werd zelf gek van de mensen en is gewoon opgestapt.
Mijn moeder is ook niet bepaald een moederlijk type, zij is dan juist weer een workaholic. Het liefst is ze altijd weg.
Als ze thuis is snauwt ze iedereen af. Het zijn allebei omgekeerde werelden..
Ik geloof niet dat mijn vader depressief is, zo emotioneel en heftig is hij helemaal niet.

Depressiviteit kenmerkt zich niet door emotionaliteit en heftigheid, maar juist in het zich terugtrekken en nergens meer geïnteresseerd in zijn. Toen ik depressief was, zat ik ook de hele tijd achter de pc, interesseerde me nergens meer voor enz...

Ik heb geen tips voor je. Maar ik zou zelf heel kwaad worden van zo'n situatie. Ik heb het geluk gehad dat ik op mijn 7e mijn 'stiefvader' heb mogen kiezen en toevallig klikte het ook tussen hem en mijn moeder ^^. Hij ís mijn vader, die andere is dood voor me. Ze zijn altijd heel streng voor me geweest, maar ik kon ook altijd bij hen terecht. Ik vind het niet teveel gevraagd dat jij wil dat je vader naar je luistert. Ik denk niet dat je een 58-jarige kunt dwingen, maar ik vind wel dat je aandacht mag/moet vragen en dat hij je die hoort te geven.

[hometownheroine]

Wat een rotsituatie.

Je kunt er ook met je moeder over praten, dat zij het misschien niet erg vindt, maar jij wel en dat jij er wel last van hebt! Of laat iemand van buitenaf er naar kijken (jeugdzorg?).

[Sneeuwwitje]

Jeugdzorg klinkt wel erg overdreven.. misschien vinden jullie het ook erger klinken dan ik, voor mij is het best normaal geworden. Praten is met hem heel lastig, met mijn moeder ook.

Ik ga liever niet naar een hulppersoon op school omdat ik daar al ervaring mee heb en de schoolpsycholoog vond ik erg onpersoonlijk, eentje waarbij ik mijn hart niet kon luchten. Misschien heeft zij er wel meer ervaring mee maar ik wil niet in deze moeilijkheden terechtkomen. Ik heb liever niet dat mijn ouders weten dat ik hier erg last van heb, ze zouden me ermee kunnen pakken..

Sneeuwzwart schreef:

Jeugdzorg klinkt wel erg overdreven.. misschien vinden jullie het ook erger klinken dan ik, voor mij is het best normaal geworden. Praten is met hem heel lastig, met mijn moeder ook.

Ik ga liever niet naar een hulppersoon op school omdat ik daar al ervaring mee heb en de schoolpsycholoog vond ik erg onpersoonlijk, eentje waarbij ik mijn hart niet kon luchten. Misschien heeft zij er wel meer ervaring mee maar ik wil niet in deze moeilijkheden terechtkomen. Ik heb liever niet dat mijn ouders weten dat ik hier erg last van heb, ze zouden me ermee kunnen pakken..

Waarom zouden je ouders je uberhaupt ergens mee willen kunnen pakken?
Heb je al eens geprobeerd hier serieus met je moeder over te praten? Of anders met je vader? Mijn vader had vrijwel hetzelfde; hij was werkloos, trok zich enorm terug (niet achter de pc, maar wel voor de tv, hij zat de héle dag tv te kijken bromde af en toe iets), mijn moeder stoorde zich er uiteindelijk ook aan en toen is hij hulp gaan zoeken, dat heeft gelukkig goed geholpen Hij heeft ook weer werk gevonden, in het begin deed hij vrijwilligerswerk; mijn vader is echt iemand die iets te doen moet hebben, anders voelt hij zich heel snel nutteloos. Misschien is dat ook iets voor jou vader? Het is natuurlijk zuur wanneer je geen werk kan vinden, maar soms kan je via vrijwilligerswerk ook doorstromen in iets dat wel betaald wordt. (Mijn vader werkt nu weer fulltime, betaald, wel onder zijn niveau, maar hij is dolblij met z'n baan.)