De vogel Tai-Hód

De vogel Tai-Hód had de wereld geschapen,
hij spoog ons uit zijn snavelbek.
Hij aaide met zijn vleugelpennen
de bomen, het gras en de huizen.

De vogel Tai-Hód kon slechts werelden scheppen,
nooit vrienden voor hemzelf gemaakt.
Hij at zijn duizend eenzaamheden.
Zij aten zijn maag en zijn hart op.

De vogel Tai-Hód was een leegte geworden
zijn veren hielden hem bijeen.
Hij wílde wel, maar kón niet vliegen;
hij trachtte, hij vloog en hij stortte.

De vogel Tai-Hód is op aarde gevallen
de ruimte spatte knal! uiteen.
Wij konden onze schepper tasten
maar voelden slechts ruimte en ruimte alleen.

[Geel]

Erg mooi. De laatste strofe is een beetje minder, maar toch kreeg ik er een kleine rilling van! <3!

Dank je!
Ik snap wel wat je bedoelt met de laatste strofe, denk ik. Sowieso heb ik in de laatste zin het metrum gebroken. Eerst had ik maar voelden slechts ruimte en veren, maar dat klopte op de een of andere manier niet voor mijn gevoel. Dus toen heb ik het veranderd in maar voelden slechts ruimte en ruimte alleen, wat wel fijn rijmt met bijeen. En ik heb ergens ook het gevoel dat de laatste een beetje... ik weet het niet. Voor mij was het wel een logische laatste strofe, maar misschien lijkt hij wat vergezocht.
Erger je je trouwens aan het uitroepteken na knal?

[Geel]

Nee, het uitroepteken vind ik daar wel mooi staan.

Na het nog een keer gelezen te hebben valt de laatste strofe wel mee. Maar toch niet 100%, maar dat is niet zo erg.

Nu stoort het mij dat

Hij at zijn duizend eenzaamheden.
Zij aten zijn maag en zijn hart op.

geen één zin in. Het hoort voor mijn gevoel zó bij elkaar dat ik het een beetje stom vind dat het twee zinnen zijn geworden.

Maar het blijft een mooi gedicht.

Ja, daar heb je een punt. Maar ik denk dat het niet raar ís, maar raar líjkt, omdat de andere strofs allemaal zo zijn opgebouwd als zin | enter | rest van de zin | enter | nieuwe zin | enter | rest nieuwe zin. Eigenlijk zoals heel veel gedichten zijn opgebouwd. In een versie (ik heb altijd een stuk of zes versies van een gedicht) is die zin ook zo, met een puntkomma. Maar ik heb hem juist losgemaakt om het gedicht daar soort van te verstillen. Het hoort bij elkaar omdat 'zij' terugslaat op een nieuw geïntroduceerd ding (duizend eenzaamheden). Maar het is los, want het is gewoon: eerst dit, dan dat. Dus die houd ik los

En er blijft dank!

Hmmmmm. Wat fijn anders dan anders.

[Ratatouille]

Mooi, het loopt lekker en het doet me denken aan iets bekends, maar ik weet niet wat. Waarschijnlijk het feit dat iedere strofe begint met hetzelfde. De inhoud pakt me niet, maar de loop van het gedicht wel. De tweede strofe vind ik het minst en ik vind de laatste strofe juist fijn!