Anorexia?

[Aqualia]

Hallo lezers,

Een van mijn beste vriendinnen, laat ik haar Jessy noemen, heeft een probleem...

Gisteren liep ik na schooltijd met haar naar de tramhalte. Dat is best een stuk, ik denk een half uurtje lopen, maar het was heel gezellig. Ze zei steeds dat ze honger had, en ik vroeg of ze iets wilde van mij, want ik had nog wel wat voor haar. Maar ze zei dat het niet hoefde. Dat ze thuis wel iets at.

Toen we op de halte waren, dacht ik terug aan een gesprek tussen mij en een andere beste vriendin, twee weken terug

We hadden het toen ook al over Jessy. Dat ze ongezond over eten praatte, te veel focuste op wat gezond was en wat niet. We besloten het nog even aan te kijken, omdat ze nog wel koekjes at en zo.

Dus ik begon te vissen, ik vroeg wat ze vandaag allemaal al had gegeten. 'Een ontbijtkoekplak, en een peer' Ik wachtte op meer, maar dat kwam er niet. FAR FAR FAR TE WEINIG schoot er door m'n hoofd. Ik vroeg wat ze normaal op een dag at. 'In de ochtend een beschuitje, in de middag een appel/peer en vaak nog een boterham, en in de avond een derde van een avondmaaltijd' Ik werd bijna boos, ik vroeg of ze wist waar ze mee bezig was. Dat als je wilde afvallen jezelf uihongeren far de slechtste manier was. Maar ze zei: 'Nee, Nee, schat, het komt wel goed. Ik ga over een maand ofzo wel meer eten, maar het gaat nu zo goed, ik ben al drie kilo afgevallen!'

Toen ik alleen was, belde ik meteen beste vriendin op. Ze schrok ook verschrikkelijk, en zei dat Jessy met iemand moest gaan praten en daar was ik het wel mee eens. Onze mentrix is verschrikkelijk lief, dus we besloten maandag naar haar te gaan.

Nu ik hier zit, dit te typen, weet ik niet meer zo goed wat ik moet. Het voelt namelijk een beetje als verraad tegenover mijn vriendin om meteen naar onze mentrix te gaan. Maar aan de andere kant, vorig jaar was ze ook al zo gefocust op eten en wat goed is en niet. En ik heb al eerder iemand meegemaakt met Anorexia, en dat wil ik niet nog eens.

Ook besef ik nu dat het natuurlijk belachelijk is zo weinig eten. Dus mijn vraag aan jullie is: Wat moet ik doen, naar mijn mentrix gaan of niet? En zo ja, wat moet ik dan zeggen? Alvast bedankt..

In geval van anorexia is er geen sprake van verraad. Daar kun je beter heel vroeg bij zijn, dan zijn nare gewoontes nog redelijk af te leren. Je moet je vriendin denk ik tegen haarzelf in bescherming nemen en ervoor zorgen dat ze zichzelf meer waardeert. Afvallen is vaak niet de manier want je wordt er nu eenmaal niet aantrekkelijker op als je alleen maar een ontbijtkoekplakje en een peer eet.

Praat eerst maar eens met haar zelf erover, en moedig haar aan zelf met die mentrix te praten. Die stap mis ik namelijk en maakt zélf naar de mentrix stappen als zij dat weigert te doen, een stuk logischer.

En ja, de kans is groot dat ze niet wil of boos wordt of wat dan ook, maar je moet op zijn minst haar de kans geven zelf iets te doen voordat je de juffrouw inschakelt en het niet met haar zelf uitgebreid hebt besproken

Praat er inderdaad maar eens met haar erover, misschien is er wel wat anders aan de hand. Wees blij dat ze al eerlijk aan je verteld heeft wat ze eet, boos zijn heeft geen zin en zoals je waarschijnlijk zelf ook wel weet is dat als iemand anorexia heeft, er meestal wel wat meer aan de hand is (psychisch).

[WolterB]

Dit topic past beter op Psychologie, daarheen verplaatst.

Laat ik eerlijk zijn... ik heb een prima gewicht, ben dan ook niet zo erg lang en ze eet ongeveer evenveel wat ik eet (al haal ik veel calorien uit noten en pure chocola). En ik ben erg met gezonde voeding bezig, waarom moet ik me volgieten met troepvoer? Ik zou me niet zo'n zorgen maken, tenzij ze ineens erg weinig eet voor haar doen. Als ze ook vermoeider lijkt, stuk dunner, of iets in die richting, dan zal ik wel een beetje zorgen maken. Praat er dan over.

[Patataap]

Dit hoeft helemaal geen anorexia te zijn.

[Labyrint89]

Hee,

Dat je je zorgen maakt, is wel een signaal denk ik. Je had je er geen zorgen om gemaakt als ze niet van eetpatroon veranderd is, als ze er prima uitziet, of wat dan ook. Er zijn redenen waardoor bij jou én jouw vriendin alarmbellen gaan rinkelen. Het lijkt mij goed met haarzelf te gaan praten, ook al wijst ze jullie hoogstwaarschijnlijk af. Anorexia is in het begin nog geen vijand, maar een vriend. Ze vindt dat ze er mooier door wordt, ze voelt zich sterk omdat ze zo weinig kan eten en zal hier complimenten door ontvangen. Ze zal dus denken dat jullie haar dit willen afnemen. Het is ontzettend moeilijk om iemand met anorexia er van te overtuigen dat het een probleem is. Hulp zal ze hoogstwaarschijnlijk niet accepteren en pas wanneer zijzelf uitgeput is zal ze (hopelijk) hulp zoeken. In de meeste gevallen zal iemand met anorexia dan ook niet met een mentrix willen praten. Dat is voor de omgeving heel frustrerend, maar voor haar het veiligste.
Ik zou je willen adviseren om met haar te praten, uit te spreken dat je je zorgen maakt en bevriend met haar te blijven zoals jullie dat zijn. Laat haar niet in de steek. Wees er voor haar. Sta achter haar, hoe slecht het ook met haar gaat. Het beste dat je voor haar kunt doen is er zijn voor haar. Word niet boos, laat haar niet in de steek. Ze heeft je nodig, ook al zal ze het ontkennen. Ook al wordt ze boos. Maar zorg ook dat je voor jezelf blijft zorgen! Ga je niet teveel zorgen maken, je voelt je waarschijnlijk heel machteloos, maar je kunt nu eenmaal weinig doen. Ik hoop dat je je dat kunt bedenken.

Enne... lief dat je zo voor haar wilt zorgen

xx

[Aqualia]

Superbedankt voor alle reacties!!

Ik denk nu echt dat ze geheel de verkeerde kant op gaat. Ze luncht niet meer, en als ik dan zeg: 'Hey, schat, moet je niet lunchen?' zegt ze, 'nee, nee, maak je geen zorgen, ik heb ontbeten, ik at een beschuitje, dus nee, dat hoeft echt niet schat.' Dan zeg ik dat het gezonder is om wel te lunchen, maar ze wuift het volledig weg.

Het was vandaag sinterklaas en ze kreeg o.a. popcorn in haar suprise. Die heeft ze aan een vriend gegeven, ze zei toen weer: 'Daar word ik echt veel te dik van!' Ook hadden we lekker veel snoep in de klas, iedereen heeft heerlijk zitten eten, maar zij heeft alleen een handje pepernoten gegeten.

Het zijn allemaal van die dingen. Op school eet ze totaal niks meer, en thuis kan ik natuurlijk niet zien. Maar ik at gisteren bij haar en ze at echt heel weinig. De helft van wat ik at, denk ik (maar ik ben best een grote eter)

Ze wil ook niet fietsen, zegt ze, want: 'Dan krijg ik veel spieren en dan word ik zwaarder en dat is niet goed'. En : 'Ja, ik weet dat je van sporten een goede conditie krijgt, maar je kan ook gewoon weinig eten'.

Ze houdt vol dat ze na de vakantie weer normaal gaat eten. Maar die vakantie, daar ben ik zo bang voor. Wie weet gaat ze dan haar vinger in haar keel steken of zo. Dan ben ik er niet bij en dat vind ik eng. Ik snap wel dat ik haar leven niet kan controleren, maar het geeft me een gevoel dat ik iets kan doen door er voor haar te zijn op school, ookal helpt het misschien niks. Ik zeg telkens weer tegen haar: 'Je moet meer eten, dit is ongezond, Jess, lunch nou een keer, alsjeblieft'
Maar dan zegt ze dat ze het ziet als 'compliment' als ik dat soort dingen zeg. Dat ze dat ziet als aanmoediging, dat er iemand ziet dat ze bezig is met afvallen en dat dat dan goed is.. Misschien is het waar, maar in mijn ogen is het een verkapte verwoording voor: 'Please, stop met zeuren'.

Mijn vriendin zegt dat ik niet zo over haar moet stressen. Dat ik niet álles voor íedereen kan doen. Ze kent me goed, dat weet ik, maar ze haakt nu echt een beetje af, en dat geeft me het gevoel dat ik er alleen voor sta. Ik zou er zó graag met mijn mentrix over willen praten, gewoon om te kijken wat een volwassenen oudere persoon erover denkt. Maar als ik overdrijf... Of als Jessy me als verraadster gaat zien...

Ik wil haar echt niet kwijt. Ze is zo lief, ze is er altijd voor anderen. Maar ik wou dat ik wist hoe ik er voor haar kan zijn.

[Little Phoebe]

Het helpt vaker om te zeggen "Je ziet er ziek/niet zo goed uit" dan "Eet wat, je bent zo dun", omdat anorexiapatiënten graag horen dat mensen hun dun vinden. Ze willen dun zijn, niet ziek. Maar aansporen tot eten is inderdaad een compliment, het betekent dat ze afvallen, dat mensen het zien.

Althans, dit heb ik gelezen. Ik heb zelf de ervaring niet en zal ook niet doen alsof ik weet hoe iemand met anorexia zich voelt.

[Labyrint89]

Hee,

Wat je natuurlijk altijd kunt doen, is voor jezelf naar jouw mentrix gaan. Uitleggen wat hier boven staat, dat jij je zoveel zorgen maakt, dat jij eigenlijk altijd alles voor iedereen wilt overnemen. Dit kun je altijd voor jezelf beslissen, ik heb het gevoel dat je het zelf niet meer kan dragen en dan moet je het gaan delen.

Het klinkt inderdaad alsof jouw vriendin erg obsessief met eten bezig is, al vind ik haar opmerkingen nog wel erg direct (ze laat erg weten dat ze wilt afvallen en dat ze weinig eet). Dit kan ook een schreeuw om hulp zijn: help, ik kan niet stoppen, iets in mij wilt dit, maar ik weet dat het niet goed is!

Feit is nu vooral dat jij er ontzettend graag met iemand over wilt praten. Een vertrouwenspersoon op school mag sowieso nooit iets doorvertellen over wat jij daar hebt gedeeld. En als je je goed voelt bij je mentrix, zou ik naar haar toe gaan. Maar ga in eerste instantie voor jezelf. Omdat het teveel voor jou is. Dit is niet goed voor jou, jij maakt je teveel zorgen, daar moet je iets aan doen.

Hou vol! <3

[Aqualia]

Thanks Labyrint

Ik ben van plan nog een paar keer met haar te gaan praten. Maar als het te erg wordt, ga ik naar mijn mentor. Samen met mijn bff. Want vanochted belde ze me nog. Dat ze vond dat ik toch gelijk had.

[Labyrint89]

Wat fijn voor je, om toch nog erkenning van je beste vriendin te krijgen. Hopelijk voel je je iets minder alleen als je de last samen kan dragen. Maar echt, blijf er niet te lang mee lopen als het zoveel van jou in beslag neemt. Dat is niet goed voor je. Het moeten wel de problemen van jouw vriendin blijven, niet die van jullie worden. Ook al is het heel erg lief en meer dan logisch dat je je zoveel zorgen maakt. Zorg voor jezelf!

X

[luna-23]

Little Phoebe schreef:

Het helpt vaker om te zeggen "Je ziet er ziek/niet zo goed uit" dan "Eet wat, je bent zo dun", omdat anorexiapatiënten graag horen dat mensen hun dun vinden. Ze willen dun zijn, niet ziek. Maar aansporen tot eten is inderdaad een compliment, het betekent dat ze afvallen, dat mensen het zien.

dit hier boven. Zeggen dat iemand dun is spoort aan tot meer. Beter zeg je dingen over het algemeen mensen met anorexia tegen een vriendin als ze het hoort. Zoals "Jezus ik vind die mensen met anorexia echt lelijk, ik vind het echt dom dat je zo iets zou doen" niet te veel medelijden tonen met dat zij anorexia heeft. Toen ik een tijdje een eetprobleem had en mensen tegen mij zeiden dat ik moest eten, dat ik dun was en zo dacht ik alleen zie je, ik ben sterk zij kunnen dit niet of dat ze jaloers waren op dat ik het wel kon. Werkt niet. Je kan wel gewoon lief voor haar zijn, dat je haar accepteert zoals ze is.

[klooterkip]

Je moet inderdaad geen medelijden tonen. Ze doet het met een bepaalde reden, zij wilt graag een bepaald lichaam en daarom eet ze minder. Overtuig dr dat minder eten niet de juiste manier is om verantwoordelijk af te vallen. Toen zij zei dat ze al 3 kilo was afgevallen, had ik waarschijnlijk gelachen en gezegd dat ze over een maand 6 kilo is aangekomen en dat ze een ongelooflijk lelijk lichaam krijgt als ze zo doorgaat.

Een paar maanden geleden had mijn beste vriend kaij annorexia... Ik zeg had want hij is er aan overleden....
Ik kende hen al 9 jaar maar opeens viel het mij op dat hij niet meer goed at *zoals een jongen zeg maar* geen vlees chips alcohol niks meer alleen maar fruit... Boij dansen droeg hij alleen sweaters en in het dagelijks leven oook hij werd alleen maar dunner dunner en dunner, totdat hij bleef logeren en zich omkleedde stapte ik de kamer in en zag hem staan... Ik wist niet wat ik toen dacht het enige wat m$e te binne schoot was marteling... Waarom doet hij zich zelf zo iets aan ... Hij werd super boos op me en vroeg waaarom ik niet klopte.:$ hij ging wEg en 2 weken later werd ik door hem op gebeld... Hij was namelijk flauwgevallen tijdens een dantraing en lag in het ziekenhuis... Hij vertelde me dat hij in een klioniek lag en mischien niet meer terug zou komen en dat dat lang kon duren... In totaal was hoij daar 4 maanden de week voor hij stierf vroeg ik waarom... Waarom hij zich zelf zo iets aan deed.. Het enige wat hij zei is dat hij zulke maryteling verdiende...
Ik logeerde bij hem een een paar dagen later stierf hij...

Watr ik eigenlijk hier mee wil zeggen is trek aan de bel voordat het te laat is..:$ als ik het eerder wiost had ik hem mischien kunnen helpen... Iedereen doeyt dit voor zijn of haar eigenredenene kom daar achter help haar, en vertel dit tegen iemand die je vertrouwd... Sterkte en hoop dat het goed komt xxx