Verhalenwedstrijd: Man

[Ieke]

Man

En de man trok de deur achter zich dicht.
Hij stak zijn handen in zijn zakken en voelde het koude metaal van zijn sleutels tegen de knokkels van zijn rechterhand. Hij boog zijn hoofd.
De zon was zwak, maar scheen fel door het bladerdak heen. Met ronde boogjes liet de boom links een herfstblad los, rood gekleurd, maar te zwak om te overleven. Het kwam voor zijn voeten terecht.
Hij keek even verward naar het blad, stapte er daarna overheen.
Een strakblauwe lucht.
Een lege boom.
Een volle straat.
Een huizenblok.
Levens.
Hij slofte verder. Zijn voeten schoven over de betegelde straat. Hij sloot zijn hand om de sleutels, liet ze weer terugvallen in zijn zak, pakte ze weer op.
Kwam weer bij zijn tuinhek aan. Zijn huis.
Hij liep door de schuur naar binnen. Hij liep door naar de keuken. Hij dronk een glas melk.
De man trok zijn pantoffels uit en ging bij het raam zitten.

,,Goedemiddag, ouwe vent. Doe je gordijnen eens open.''
Zijn dochter vulde zijn huis. Ze schopte haar schoenen in de hoek en liep naar de keuken.
,,It's time.''
,,Sorry?''
,,Dat het tijd is.''
,,Aha. waarvoor?''
,,Bier kopen.''
Hij knikte. En stond op. Ging weer zitten.
,,Ik heb werk voor je. Opdracht voor Nederlands.''

PORTRETTEN

De man tikte met zijn vingers op het bureaublad. Hij liet de computer een paar regels overslaan.
Met een zekere vermoeidheid las hij de regels nog een keer door. De betekenis van zijn opdracht volgens de Van Dale: "beeltenis, afbeelding van een persoon, waarbij de gelaatstrekken als hoofdzaak beschouwd worden, inz. zulk een geschilderde afbeelding.''

Ooit heeft hij een vrouw gehad, was hij het toonbeeld van de typisch Nederlandse burger en is hij gelukkig geweest. Voor de schijn.
Want het enige echte geluk dat hij gekend heeft, was het achter zich dicht trekken van de garagedeur van zijn riante eengezinswoning in Rotterdam-Noord en zijn Mercedes vanaf een afstand te openen, te luisteren naar het lieve geluidje dat zijn auto daarbij maakte en in te stappen, de oprit af te rijden en de rotonde twee keer rond te rijden, alvorens zijn weg te vervolgen naar het centrum van Den Haag, luisterend naar het ochtendprogramma van Radio 2.
Maar dat weet hij niet.
Dus vroeger was mijn portret een glimlachende man, met vrolijke ogen. Mijn levensportret; een goede vent, lief voor zijn familie, een tevreden blik.
De uiterlijke kenmerken van ondergeschikt belang, die bepalen tenslotte niet je hele leven.
Van ondergeschikt belang weliswaar, maar wel tot in detail in kaart gebracht. Een smal gezicht, snel verouderd sinds mijn zesentwintigste levensjaar. Kleine ogen. Borstelige wenkbrauwen. Let ook eens op het litteken vlak boven het linkeroog. Heel klein, maar toch heel bepalend voor mijn gezicht. Eens toegebracht door mijn kleine broertje -stom rotjong- met een vork. Maar laten we niet te erg afdwalen. Gepest om de grote oren. Een volgens velen chagrijnige mond, maar daar ben ik het nooit mee eens geweest. Een mond kan niet chagrijnig zijn, hooguit. weet-ik-veel. Een gave huid, vandaag toevallig een aantal stoppeltjes. Inmiddels vrijwel kaal. Maar het maakt de laatste tijd toch niemand meer iets uit.

Hij sloot het dagboekje. Een kleine aantekening voor zichzelf, maar hij was er weinig mee opgeschoten.
Het was tegenwoordig zo slecht met hem gesteld, dat hij geen flauw benul meer van de buitenwereld had. Hij was diep gezonken. Nooit gelukkig geweest. Ooit getrouwd, één dochter. Nu verlaten door diezelfde vrouw, die hij noch zag, noch sprak. Om over de relatie met zijn dochter maar te zwijgen. Ze kwam wel langs, regelmatig zelfs. Maar eigenlijk alleen omdat ze geld nodig had. En ze was niet verslaafd aan drugs, hoewel je dat wel zou zeggen, maar ze had gewoon geld nodig. Ze wou de hort op. Weg. Erg veel respect verdiende ze niet. Voornamelijk omdat ze iedereen om zich heen wist af te stoten met haar eigen respectloze houding. Maar goed, hij was ongelukkig.
Het vervelende was: hij wist het.

De man tikte nogmaals met zijn vingers op het bureaublad. Hij streek met zijn handen over zijn voorhoofd. Met de imitatie van een verliefd meisje knipperde hij een paar keer snel.
Hij vroeg zich af waarom hij nog moeite deed.
Waarom doe ik nog moeite? bedacht hij. Ze schuift nog steeds haar opstellen op mij af, want haar vader is schrijver. Zonder echte naam. Waarom doe ik überhaupt nog moeite? Waarom schrijf ik nog?
Hij sloot zijn ogen.

Zijn vingers nog steeds tikkend op het hout. Het glas melk nog steeds halfleeg, na de ene slok van vanmorgen. Het was wel lekker eigenlijk, even buiten. Zijn vingers klemden zich nu om het oor van de mok.
Kling. Kling.
En heel even later weer.
Kling.
De mok was gevallen. Hij staarde even in verbazing naar de grond, bewoog daarna zijn hand naar vlak voor zijn ogen. Een lichte rilling trok over zijn rug. Hij probeerde zijn vingers te bewegen. Het deed pijn.
De man staarde nog eens naar de grond.
Het volgende moment lag hij op de grond.
Het duurde even voordat hij doorhad dat hij op de grond lag. Hij krabbelde met zijn vingers over de vloer, begon te hijgen omdat hij vond, dat dat moest.
Hij balde zijn vuist.
Hij opende zijn ogen weer. Dit had het moeten zijn.

Vandaag ben ik in verbeelding gestorven. Dood. Ik ben er niet meer. Mijn portret uitgevaagd. Weet je wat mooi zou zijn? Als ik gelukkig geweest was. Als mijn boeken verkocht hadden. Als iemand had gereageerd op mijn voorzetjes, op mijn kladjes. Als iemand mij aangemoedigd had. Als ik echt gelukkig geweest was.
Dan was mijn portret nu niet onmiddellijk uitgegumd.

Ze zou er zelf wel inkomen. De sleutel lag onder de bloempot, dat zou ze wel ontdekken.
Hij krabbelde nog even snel een briefje. En dat was het.

Lieverd.
Hier je opstel. Laat je me je cijfer weten?
Tot het volgende.
Liefs,
Papa.