Verhalenwedstrijd: Moederliefde

[Ieke]

Moederliefde

‘Ik heb mijn moeder vermoord.’ Al minutenlang, misschien wel uren, misschien wel dagen staarde de jonge Chinees naar het briefje dat voor hem lag. De woorden stonden er, maar ze leken niet ernstig genoeg. Het was geschreven alsof er net zo goed had kunnen staan ‘Ik ben even boodschappen doen’ of ‘Morgen plak ik je fietsband’. De jongen had de woorden zelf op het briefje geschreven. Zijn ogen deden pijn van het staren, maar hij durfde niet te knipperen. Hij was bang dat hij dan wakker zou worden, of eigenlijk: bang dat hij juist niet wakker zou worden. Dat dit geen droom was.

Toen hij vier jaar oud was, had Xu leren lezen en schrijven. Op school zwoegde hij om het alfabet uit zijn hoofd te leren en daarna leerde hij er woorden en zinnen mee maken. Voor zijn moeder was dat niet genoeg. Als hij thuis kwam uit school gaf ze hem extra schrijfoefeningen, zodat hij de beste van de klas zou worden. Met het puntje van zijn tong uit zijn mond deed hij die extra schrijfoefeningen totdat de warme zon plaatsmaakte voor de donkere, koele nacht. In de winter was hij de nacht dankbaar dat deze zo vroeg kwam, in de zomer vervloekte hij de nacht als die alweer vertrokken was.

Dat was vroeger. Nu studeerde Xu ook als de nacht er al was. Dan brandde er achter het papieren raam van zijn huis nog een licht zodat hij kon leren. Soms viel hij in slaap. Dan klopte zijn moeder met een hamer op de tafel, zodat hij wakker schrok. De slaap bleef het elke avond van Xu winnen en de hamer bleef het elke avond van de slaap winnen.

Zijn moeder bleef altijd tegenover hem zitten. Toen hij acht jaar was had hij stiekem een gaatje in het raam geprikt om naar het drukke straatleven te kunnen kijken. Ze had het ontdekt en had hem bont en blauw geslagen, omdat hij niet aan het leren was. Sindsdien zat ze altijd tegenover hem als hij studeerde. Met de naïviteit die alle jonge kinderen hebben, had hij haar eens gevraagd waarom hij altijd moest leren terwijl andere jongens buiten speelden. Zijn moeder had tegen hem geschreeuwd, iets wat ze daarvoor nooit gedaan had en later ook nooit weer zou doen. Ze had tegen hem geschreeuwd dat hij niet zoals die andere jongens moest worden. Hij moest hard studeren zodat hij slimmer zou worden, zodat hij meer geld kon verdienen, zodat hij weg zou kunnen uit dit ellendige huis.

Tot vandaag was Xu doodongelukkig, maar niet wanhopig. Op school moest hij hard werken om een van de beste tien van de klas te blijven, want hij vreesde de rake klappen van zijn moeder. Maar in de lunchpauze had hij rust. Dan zette hij zich onder de grote perzikboom en sliep. Het was een vertederend beeld. Een jongeman die met zijn boekentas in zijn armen sliep onder de beschermende takken van de perzikboom, slechts nu en dan gehinderd door een bij die op de zoete geur van de perziken afkwam. Ook in de winter sliep hij elke middag een uur onder de perzikboom, want die was groot genoeg om hem te beschermen tegen de felle wind uit het noorden.

Toen de schoolbel de jongen wekte, opende hij zijn ogen. Hij ontmoette een paar dat op zijn ogen leken: zo zwart als appelpitjes. De ogen van zijn moeder. Ze sprak geen woord en haar ogen zeiden alles. Die avond sloeg ze hem harder dan ze ooit gedaan had en gaf hem meer huiswerk dan ze ooit gedaan had. Toen ze hem eindelijk liet gaan om te slapen was de nacht al bijna voorbij.

Met zijn ogen wijdopen dacht Xu aan de dagen die nu zouden volgen. Het maakte hem wanhopig. Hij zou nooit meer rust vinden, hij zou nooit meer kunnen slapen onder de perzikboom. Hij zou niets meer voor zichzelf hebben. Vastberaden stapte hij uit bed. Het geluid van de hamer op zijn moeders hoofd was zachter dan hij had verwacht. Heel even opende ze haar ogen en keek Xu verbaasd aan. Hij keek net zo verbaasd terug. Daarna sloot ze haar ogen voorgoed. Hij liet de hamer vallen, haalde diep adem, gooide water in zijn gezicht en ging aan de tafel zitten. Daar schreef hij met het puntje van zijn tong uit zijn mond op een papiertje ‘Ik heb mijn moeder vermoord.'