Verhalenwedstrijd: Vita nova

[Ieke]

Vita nova

Met een voldaan gevoel legde ik mijn pen neer en liet ik mijn ogen over het beschreven blad glijden. Sierlijke letters, af en toe een zwart vlekje omdat ik mijn kroontjespen te diep in de inkt had gestopt. Ik had mijn best gedaan om de woorden zo mooi mogelijk op het papier te krijgen. Jammer van de inktvlekjes, maar hij zou het niet erg vinden. Het ging uiteindelijk om de inhoud, niet om hoe ik het had geschreven. Je gevoelens uiten en elkaar alles kunnen vertellen, dat vond hij belangrijk. Misschien wel het belangrijkste van onze hele relatie. Onze liefdesverhouding, ik was nog steeds verliefd, maar het was goed zo.

Ik stak mijn tong uit en likte over het gomrandje op de envelop. Het prikte, maar ik ging door tot de rand vochtig was van mijn speeksel. Zorgvuldig drukte ik het daarna dicht. De brief voelde zwaar aan in mijn hand, ookal woog het papier bijna niets. Mijn geschreven woorden waren van lood.
Langzaam stond ik op uit de houten keukenstoel. Mijn benen waren dof en deden pijn. De schoenen die ik droeg hadden een flinke naaldhak, die het staan er zeker niet makkelijker op maakten. Ik besloot ze maar uit te doen en ik schopte ze onder de tafel. Op mijn pantykousjes liep ik de kamer uit, in de gang bleef ik onderaan de trap treuzelen. Boven was zijn werkkamer, zijn eigen plekje. De enige plek in het huis waar ik eigenlijk niet mocht komen, behalve als het echt nodig was. Ik vond mijn verzameling van letters belangrijk genoeg en stampte de trap op.

“Mama, ik ben thuis.” Ik hoorde de voordeur dicht slaan en mijn kleine ventje rende op me af. Hij sloeg zijn armpjes om mijn nek en ik gaf hem een knuffel en een kus op zijn sprieterige blonde haren.
“Mama gaat weg,” zei ik plopverloren.
“Ga je op vakantie?” Het jongetje trok zijn jack uit en gooide het op de grond. Net z’n moeder, net zo slordig.
“Zoiets.”
“Wanneer kom je weer terug dan?”
“Weet ik niet.”
“Oh... Maar stuur je dan wel een kaartje?” Hij kwam naast me zitten en drukte met zijn hoofdje tegen mijn arm. Ik sloeg een arm om hem heen en keek met waterige ogen naar mijn bloedeigen zoon. Voor hem had ik geen brief geschreven, hij zou het toch nog niet begrijpen. Hij moest het doen met ‘vakantie’.
“Tuurlijk lieverd.”
“Gelukkig.” Hij probeerde stoer over te komen, mijn stoere ventje, maar ik hoorde aan de trilling in zijn stem dat hij het niet leuk vond dat ik weg zou gaan.
“Doe je wel netjes als ik er niet ben? Anders moet papa ook nog zoveel opruimen, hij heeft het al zo druk met zijn werk.” Ik bukte voorover en pakte zijn zomerjas van de vloer. “Toe maar, hang je jas maar aan de kapstok.”
“Zal ik doen mama. En ik zal je missen,” fluisterde mijn zoontje en hij gaf mij een kus. Daarna liep hij naar de gang waar hij deed wat ik hem had gezegd.

Tegen Floris had ik gezegd dat ik moe was. Mama wilde even rustig en alleen op bed liggen. Ik was naar boven gelopen en had de slaapkamerdeur achter me op slot gedraaid. De sleutel gooide ik ergens op de grond.
Voor de grote spiegel, recht tegenover het tweepersoonsbed, bekeek ik me van top tot teen. Eerst toen ik nog een spijkerrokje en een hemdje droeg, daarna toen ik naakt was. Met mijn ogen volgde ik de rondingen van mijn lichaam. Ik had lange, slanke benen, waar ik trots op was. Ze maakten mij verleidelijk, net zoals mijn stevige, ronde borsten. Ik vond mezelf mooi, van buiten. Binnenin vond ik me alles behalve van perfect. Daarom wilde ik weg, ik wilde weer opnieuw beginnen. Van vooraf aan.
Met mijn slanke vingers aaide ik de huid van mijn gezicht. Ik volgde de contouren van mijn mond en mijn ogen. Groene ogen, volle lippen, bruin krullende haren. Wat zou hij me gaan missen. Onze fijne gesprekken, de avontuurtjes onder de dekens, de leuke dingen die we met Floris deden. Maar het was mijn keuze.

Ik sloot mijn ogen en trok het laken tot onder mijn oren op. De gladde, koele stof voelde fijn aan op mijn naakte huid, warmte verspreidde zich door heel mijn lichaam. Ik voelde zelfs mijn tenen tintelen. Aan de andere kant van de deur stond hij, hij riep mijn naam.
“Julia, lieverd.” Zijn vertrouwde stem, de stem die ik elke nacht hoorde en “ik hou van je” zei. Maar ik wist nog niet of ik wat terug zou gaan zeggen, de brief was mijn afscheid geweest. Ik betwijfelde of het verstandig was nog wat van me te laten horen.
“Zou je de deur open kunnen doen? Ik heb geen sleutel.” Hij rammelde aan de deurkruk, het geluid irriteerde me, maar ik zou het niet openen.
“Schat, toe nou! Ik wil je zien.” Ik wilde hem niet meer zien, nooit meer.
“O alsjeblieft, waarom doe je me dit aan?” Er klonk een dof geluid, iets duwde tegen de deur en plofte neer op de grond. Ik mijn gedachten zag ik hem zitten, met zijn hoofd in zijn handen, met zijn rug steundend tegen de deur. Toch wilde ik hem nog iets zeggen, een klein dingetje, iets wat ik meende, iets wat ik bijna nooit tegen hem zei.
“Lief, ik hou van je.” Mijn stem klonk zwak, ik had dit maar zelden tegen hem gezegd. Houden van vond ik een groot woord, een woord wat veel betekende, een bijzonder woord wat ik niet te vaak uit wilde spreken. Tot voorkort wist ik niet of ik wel zoveel van hem hield, maar vandaag wist ik het, het zouden mijn laatste uitgesproken woorden worden.

Het witte plafond boven mij veranderde in een filmdoek. Ik staarde naar het vlak, in mijn hoofd startte ik de film. Voor mijn ogen zag ik hoe ik er nu bij lag, naakt, onder een wit laken, bleek en verdrietig. Daarna zag ik korte fragmenten uit mijn leven, van nu tot vroeger, achterstevoren. De film speelde langzaam terug, ik zag gebeurtenissen die ik liever niet terug had willen zien. Ik voelde warme tranen over mijn wangen stromen, soms kneep ik mijn ogen stijf dicht omdat ik niet durfde te kijken. Uiteindelijk kwam er aan de film een einde, ik lag op de buik van mijn moeder. Huilend, met dichtgeknepen oogjes en gebalde vuistjes. Op mijn gezicht verscheen een glimlach en ik stopte met huilen. Dat was het mooiste moment uit mijn leven, nog zo schoon en zuiver. Mijn ziel was nog niet aangetast, ik was nog klein en onschuldig. Daar wilde ik weer beginnen. Aan het begin van het leven. Een nieuw leven. Vita nova.