Verhalenwedstrijd: Nachtlawaai

[Ieke]

Nachtlawaai

Albert was een gezapige oude man met korte zilvergrijze haren, felblauwe ogen en een verwarde grijze baard. Sinds de dood van zijn vrouw, Bernadette, leefde hij helemaal alleen in zijn enorme, krakende herenhuis.
Hij hield ontzettend veel van dieren, zo had hij een kat ,een hond en een hele volière met inheemse bedreigde vogels. Wanneer op een dag zijn hond beviel van een heel nest puppies, schonk hij er drie weg aan jongetjes uit de straat. Albert nam met moeite afscheid van de schattige mormeltjes, hij kuste ze op hun snuitje en zij likten hem terug.
Vijf dagen later vond hij ze terug op een straathoek, hun bloedrode darmpjes over het voetpad uitgesmeerd. Sindsdien was Albert een beetje argwanend, hoe kan je nu mensen vertrouwen die zo’n onschuldig wezentje doden? Hij kwam minder en minder in het dorp en nam een meid die voor hem boodschappen deed terwijl hij zijn vogeltjes voerde.
Kwetterend en zingend vlogen ze tot bij zijn handen waar hij ze liefdevol voerde. De aardebruine huismussen installeerden zich op zijn hoofd en pikten zachtjes in zijn haren terwijl Elyas de spreeuw en Apollo de duif op zijn schouders landden. Zo bracht hij het overgrote deel van zijn namiddagen door met zijn vogeltjes. Na zijn vogeltjes gevoerd te hebben ging hij naar de tuin waar de hond op hem wachtte. Nymeria, een goudgele labrador, was nog heel speels. Albert had een leuk geel speelgoedkonijntje voor haar verjaardag gekocht, haar favoriete speeltje.
Ze was soms zelfs zo enthousiast dat ze tegen zijn door reuma gekwelde lichaam aansprong, dan viel hij om en sprong de hond door het dolle heen op hem. Wanneer hij met moeite rechtgekomen was sjokte hij naar binnen, zette een van zijn platen op, stak het haardvuur aan en nam Bwana de kat in zijn armen. Spinnend kwamen ze samen de avond door terwijl de meid het eten maakte.
’s Avonds ging hij meestal nog voor hij naar bed ging eerst even naar het zelfgebouwde altaartje dat hij voor zijn vrouw opgericht had. Daar brandde hij dan een paar wierookstokjes en deed een merkwaardig dansje terwijl hij ‘hopsasa, hopsasa’ riep.

De kinderen op straat, geleid door een gedrongen jongen met ravenzwart haar en een mopsneus, keken gefascineerd naar dit schouwspel. Ze zagen de schaduwen over de buitengordijnen dansen en hoorden allerlei duivelse kreten.
‘Sinds de dood van Bernadette is de duivel in hem gevaren’ merkte de zoon van de dominee gesmoord op.
‘Volgens mij slacht hij iedere avond een van zijn hondjes’ zei een muisachtige jongen. ‘Weet je nog die ene keer dat de ingewanden over de straat kleefden? Dat was na zo’n ritueel als dit.’
‘Nee, geen hondjes, hij slacht jonge maagden.’ antwoordde Carlos, de grootste van het gezelschap. ‘Ik heb erover gelezen’ merkte hij op.
‘Wat zijn maagden?’
‘Zwijg allemaal! Straks ziet hij ons nog, wie weet kan hij ons betoveren! Kom we gaan naar het Hoofdkwartier.’
Het was midden november, de houten hut midden in het bos was helemaal bezet met zilverwitte ijskristallen. Toen ze binnenkwamen ploften ze een voor een neer op hun zelfgemaakte zetels van dennenhout en diepgroen mos.
‘Oh nee, de cola is helemaal bevroren!’
‘Ik heb nog een hele fles cola bij ‘ zei Carlos terwijl hij zijn zwarte camouflagejas uittrok. ‘Diegene die met me meekomt op expeditie naar het huis van het Monster krijgt de hele fles.’ Onmiddellijk sprongen twee jongens naar voor met een opgewonden schittering in hun ogen.

‘Karel en Jacob, kom met me mee, de rest, blijf op de uitkijk staan.’
De drie kleine jongens bewogen zich als slangen door de koude nacht. Bij het roodgeschilderde hek dat Alberts tuin van een braakliggend terrein scheidde hielden ze halt. Een goudgele gloed glom op vanuit de tuin. De pikzwarte nacht werd aangevallen door gouden glinstertjes die furieus naar boven krioelden.
De stilte van de nacht werd slechts gestoord door het onophoudelijke gekras van raven, die als een orkaan boven de tuin wemelden.
‘Sta daar niet zo stom, komaan, klim erover!’
‘Maar Carlos, is dat wel normaal?’
‘Zwijg en doe wat ik zeg!’
Karel klom als eerste over het hek, met een doffe plof kwam hij aan de overkant terecht.
‘Ooooooohh’ klonk er.
‘Karel, wat is er?’
‘Ooooooohh’
‘Stomme zak’ mompelde Carlos en hij en Jacob klommen er ook over.
Een heel schouwspel ontvouwde zich voor hun ogen. Een laaiend, brullend vuur in het midden van de tuin, gevoerd door Albert die met wazige ogen tientallen kratten opstapelde, verspreidde een spookachtig licht. Rond het vuur waren langs alle kanten zwarte doeken gespannen, die de warmte als een scherm binnenhielden.
Op het doek verschenen allerlei vreemde schaduwen: hoge hoeden geflankeerd door enorme kromme neuzen en spinnende katers.
‘Oooooh’ mompelde Carlos op zijn beurt.
Schelle stemmen klonken op van achter het scherm.
‘Duw het er dieper in’
‘JAAA!’ Lachte een vrouw
‘Neee!’ Gilde een andere vrouw
‘Jawel!’ krijste nog een andere vrouw.
De schaduwen werden hoekiger, bewogen sneller terwijl de kreten luider en luider werden.
‘Wat is dit hier?’ Vroeg Jacob bevend terwijl hij zijn ogen opensperde tot een hallucinant formaat.
Albert kwam weer vanachter het gordijn gelopen. Hij bewoog als een machine en bij iedere stap die hij nam fluisterde hij ‘Zainab, Zainab’.
Stil kropen de jongens dieper op handen en voeten de tuin in.
‘Ben je gek? Zo zien ze ons meteen!’
‘Ik wil weten van wie die gil kwam!’
Niet het minste geluidje maakten ze terwijl ze door het gras kropen. Juist toen ze een groene struik bereikt hadden kwam een van de vreemde dames uit de kring.
Haar zwarte krullen welfden langs haar met steenpuisten en vetknobbels bedekte gezicht en haar lange zwarte gewaden waren helemaal bedekt met een pusachtige, bloedrode vloeistof.
‘Hebbes’ kraste ze terwijl ze een kraai in haar vuisten wurgde. Met een grom stapte ze weer naar binnen.
‘Probeer eens in die boom daar te klimmen.’ beval Carlos.
Stilletjes sloop Karel naar de boom, na een paar seconden was hij tot in de top van de boom geklommen.
‘Komen jullie ook maar’ fluisterde hij.
Kort daarna zaten ze met drieën op de tak die een merkwaardig krakend geluid maakte.
‘Kan jij iets zien?’
‘Nee, niet echt.’
Ze klommen verder op de tak.
‘Kan je nu iets zien?’
‘Ja! In het midden ligt er een blote mevrouw zonder kleren aan!’ Gegniffel en geschuifel beantwoordde deze opmerking.
‘Die vieze mevrouwen steken allemaal stokken uit het vuur in haar buik!’
Een nieuwe gil leek de lucht in tweeën te splijten.
‘We moeten hier zo snel mogelijk wegkomen’ zei Jacob rillend.
‘Ik ben bang Carlos!’ zei Karel. Vijf kraaien streken naast hen neer en vulden de lucht met hun schorre gekras. Nu was ook beweging achter het scherm merkbaar.
Karel sloeg met zijn vuist op een van de kraaien. ‘Rotbeest, stil!’
‘Volgens mij komen ze hierheen, Carlos!’
De zwarte gedaantes kwamen snuivend dichterbij.
‘Mensenvlees, ik ruik mensenvlees!’
‘Neem een zware tak en hou hem voor je hoofd.’
Plots begaf de tak het, met een luide gil vielen ze op de grond, net voor de voeten van de zwarte gedaantes.
Een zwarte wervelstorm verscheen voor hun ogen, zwarte golven, zwarte donders, zwarte bliksems, knerpende stemmen, krijsende vogels, krioelende slangen alles bleef zich vermengen tot een plotse bloedrode vloedgolf alles wegspoelde, voor altijd.

Een bloedrode zonsopgang streelde Alberts gehavende gezicht terwijl de natuur rondom hem de warme stralen begroette met de eerste kreten en gezangen.
Langzaam opende hij zijn ogen, nu pas merkte hij dat hij helemaal naakt in het gras van zijn tuin lag. Voor hem uit doemden de zwarte doeken op met in het midden de enorme hoop as van het vuur.
Albert mompelde ‘Was het een leuke Sabbat?’, zuchtte even berustend, gooide de ochtendkrant met koppen ‘Jongens vermist!’ weg, liet zijn dieren uit hun schuilplaats en begon de tuin op te ruimen.