Spel

[Ikkuh1]

Ik heb misschien een idee, voor een soort spel hierop ofzo. Ik heb het thuis wel een keer gespeeld, was wel leuk .

De bedoeling is dat iemand een titel noemt, en dat de volgende persoon daar dan een idee voor een verhaal moet bijzetten en daaronder een nieuwe titel voor een volgend idee voor een verhaal, enzovoort.
Weetniet wat jullie er van vinden

[Roosje]

Best leuk.

[Vogelvrij]

Misschien wel leuk, ja
En als je dan zin hebt om te schrijven, maar je weet niets, kan je hier inspiratie opdoen

[I C U]

Titel: De dode kever.

Suc6!

[lukas15]

Waarom niet gewoon een kort verhaal...dat is volgens mij leuker dag alleen een opzet...

[I C U]

lukas15 schreef op 25-01-2005 @ 16:33 :
Waarom niet gewoon een kort verhaal...dat is volgens mij leuker dag alleen een opzet...

Play the game!

[Vogelvrij]

lukas15 schreef op 25-01-2005 @ 16:33 :
Waarom niet gewoon een kort verhaal...dat is volgens mij leuker dag alleen een opzet...

Nee, ik vind van niet.. Dan zul je net zien dat er nog drie anderen ook bezig zijn en net eerder posten dan jij en blabla...

Of niet?

[I C U]

Vogelvrij schreef op 25-01-2005 @ 16:35 :
Nee, ik vind van niet.. Dan zul je net zien dat er nog drie anderen ook bezig zijn en net eerder posten dan jij en blabla...

Of niet?

Of je moet net als bij volleybal heel hard LOS! roepen en dan mag jij het verhaal maken... Idee? *spamaanval, me sorry!*

[Vogelvrij]

I C U schreef op 25-01-2005 @ 16:53 :
Of je moet net als bij volleybal heel hard LOS! roepen en dan mag jij het verhaal maken... Idee? *spamaanval, me sorry!*

Ja, goed idee

Maar dan roep ik nu Los en ga een verhaaltje over een dode kever schrijven

[lukas15]

Vogelvrij schreef op 25-01-2005 @ 16:57 :
Ja, goed idee

Maar dan roep ik nu Los en ga een verhaaltje over een dode kever schrijven

Goed idee

[Vogelvrij]

Hij is kei saai, maar dat mag want ik heb net een kei lang verhaal geschreven en ik moet eigenlijk profielwerkstuk doen

De dode kever

“Weet je wat er gebeurt als je een worm doorsnijdt?” vroeg het jongetje.
“Watte?” Het meisje klonk verveeld.
“Als je een worm doorsnijdt, weet je wat er dan gebeurt?” Het jongetje keek het meisje aan, er hing een snottebel uit zijn neus.
“Weet ik veel.” Het meisje keek naar het gras. Ze zag een paar mieren en een kever.
“Dan heb je er twee,” zei het jongetje triomfantelijk. “Ze blijven leven, wist je dat?”
“Wat smerig,” zei het meisje.
“Leuk juist,” vond het jongetje. “En het is nog handig ook. Als ze ergens achter blijven hangen, hebben ze er ineens een broertje bij.”
“Ik geloof je niet,” zei het meisje en ze liep weg. Het jongetje zuchtte gefrustreerd en liep naar binnen, waar hij een tekening van een worm ging maken.
Het meisje ging niet naar binnen. Ze liep naar het plantsoen om een worm te zoeken, maar ze kon niets vinden. Daarom liep ze terug naar het gras en zocht de kever. Met haar zakmesje sneed ze de kever in tweeën. Zoveel verschilden wormen toch niet van kevers? Maar helaas, het werkte niet. De kever spartelde nog eventjes met zijn pootjes, maar daarna bleven beide kanten doodstil liggen.
Dat was het moment waarop het meisje leerde dat je jongens nooit moest vertrouwen.

Nieuwe titel: De grijze sneuw.

[I C U]

los!

[I C U]

De grijze sneeuw.

Ze hing over het hek, haar haren wapperend in de wind. Ze bewonderde het grijzige licht, het gaf de zee zo’n vage kleur, alsof het water aarzelde tussen deze en een andere wereld. Ze zuchtte diep en liep verder over de kade. Het was koud. Heel koud. Gevoelsmatig sowieso. Ze zeiden dat het ging sneeuwen. Ze moest het nog zien gebeuren, dat zou voor het eerst in haar zestienjarige leven zijn.

Ze stapte het huis binnen, veegde haar voeten en voelde hoe de warmte haar handen en voeten bereikte, die begonnen te tintelen. Ze huiverde even en liep op kousevoeten door naar de huiskamer. In zijn gemakkelijke stoel zat haar vader.
“Hoi pa.” Ze drukte een kus op zijn kruin.
“He, lieverd. Lekker wezen wandelen?”
“Ja, ik heb even een rondje gemaakt over de kade. Het was heerlijk. Waar is mama?”
“Die moest overwerken.”
Ze knikte. “Nou, ik ga naar boven. Als je me nodig hebt, je weet me te vinden!”

Met een kop thee in haar handen liep ze de trap op. In haar kamer was het steenkoud. Rillend zette ze de verwarming aan en liet haar handen erop rusten. Langzaam werd de radiator warm. Ze staarde uit haar raam, die uitkeek op de achtertuin van de overburen. De buurman drentelde door de keuken, terwijl zijn vrouw boven druk bezig was met schoonmaken. God, wat is het toch eerlijk verdeeld in het leven, dacht ze spottend. Ze keerde het raam haar rug toe en ging achter haar bureau zitten. Ze logde in op haar favo site en werd opgenomen in het virtuele leven.

Ze werd opgeschrikt door harde stemmen uit de huiskamer.
“Ik kan het ook niet helpen dat ik moet overwerken!”
“Overwerken? Neuken met de baas, zul je bedoelen!”
Haar ouders maakten ruzie. Versteend zat ze op haar bureaustoel. Haar ouders hadden nooit ruzie. Nooit. Tot nu dan.
“Als ik niet thuis aan mijn trekken kom, dan zoek ik het ergens anders!”
“O ja? Vorige week piepte je wel anders.”
“Ik wil passie! Geen overduidelijke en zeer bekende sex!”
“Als je er zo over denkt, kun je maar beter vertekken.”
“Dat was ik zeker van plan!”
Boze voetstappen, de voordeur sloeg dicht.

Ze keek door het raam, sneeuwvlokjes dwarrelde naar beneden. Het was de eerste keer dat ze sneeuw zag. Ze wou dat het nooit gezien had. De sneeuw werd grijsgekleurd door het licht. Ze had altijd gedacht dat het wit was. Sneeuwwit.

Nou, het is vast geen toppertje, maar het is dan ook in pff... nog geen twintig minuten geschreven.

Titel: De verdwenen Jozef.

[Vogelvrij]

Mijne is in vijf minuten geschreven, dus ja Ik vind die van jou wel leuk, eigenlijk

Maar bij die titel weet ik niets, dus iemand anders mag

[lukas15]

Los

[lukas15]

De verdwenen Jozef

Julian slenterde over de rommelmarkt. Het was een regenachtige zaterdagmiddag en de plaatselijke sporthal stond blauw van de rook. Vrouwen in bloemetjesjurken en mannen in spijkerjacks schuifelden langs de vele kraampjes. Vieze handen gleden over de koopwaar en werden daarna weer weggestopt in broekzakken.
Julian probeerde een paar keer per maand een rommelmarkt te bezoeken. ‘s Ochtends zocht hij in de krant naar een aankondiging en hij reed daarna vaak direct in zijn Citroën CX naar een van de vele dorpjes in de buurt.
Julian hield van de sfeer. Hij kon uren rondsloffen en genieten van andere mensen. Hij vond het heerlijk om te zien met wat voor spullen mensen blij konden zijn. Oude bankstellen, tweedehands t-shirtjes, versleten kinderfietsjes. Hij kocht zelf nooit iets.
Net als altijd dronk Julian na zijn eerste rondje een kop koffie. Hij plofte neer op een wit plastic stoeltje en nam een grote hap van zijn gevulde koek. Na een tijdje veegde Julian met een servetje zijn mond schoon. Tijdens zijn koffiepauze had hij zich al verheugd op zijn tweede rondje. Hij vond het heerlijk om ook de kooplui te begluren. De een had een goede dag en glimlachte, de ander staarde chagrijnig voor zich uit.
Toen Julian aan de laatste rij kramen begon, viel zijn blik op een klein beeldje. Julians gedachten dwaalden af. Uren had hij vroeger naar het beeldje gekeken. Onder de kerstboom speelden Julians grote zussen met de figuurtjes uit de stal. Julian was nog te jong om mee te spelen en daarom keek hij toe. Na de dood van zijn ouders hadden ze de hele uitzet verkocht en ook Jozef was verdwenen.
Julian blies het stof van het beeldje en zette het daarna terug. Hij stopte zijn handen in zijn broekzakken en verdween weer in de schuifelende menigte. Hij besloot om nooit meer een rommelmarkt te bezoeken.

Nieuwe titel: De conducteur

[I C U]

Hmm... Ook niet slecht, zeker niet als je de titel bekijkt Ik heb ooit es een boek gelezen met die titel, vandaar dat ik erop kwam. Ik geef iemand anders de eer om van die titel een verhaal te brouwen...

[Vogelvrij]

Los maar

*gaat weer een slecht verhaaltje schrijven*


Kwartiertje later:

“Hoelang nog?” vroeg de conducteur aan de politieagent. De agent haalde zijn schouders op. “Soms komen ze al om kwart voor twaalf, soms duurt het langer. Het wisselt een beetje.” De conducteur knikte en keek zenuwachtig op de stationsklok. Bijna kwart voor twaalf. “Wat kan ik nu het best doen, denkt u?” Weer haalde de agent zijn schouders op. “Rustig blijven… Ik weet het niet, het is nogal een moeilijke en vervelende situatie.” De conducteur knikte.

Om tien voor twaalf was het zo ver. De jongeren kwamen in kleine groepjes het station op. De meeste waren op zijn minst flink aangeschoten, zo niet ladderzat. Een paar begonnen onmiddellijk te schelden. “Waarom rijdt die trein nog niet? Wat doen al die verdomde agenten hier? We doen toch niets verkeerds?” En dat waren dan nog de vriendelijkste dingen die werden gezegd. De conducteur werd er zenuwachtig van, maar hij wist dat hij er niets aan kon doen. Het ging elke week zo en elke keer had hij het overleefd. Nu waren er meer agenten dan eerst, dus misschien zou het deze keer wel meevallen.

Het viel deze keer niet mee. Zodra ze in de trein zaten en de agenten uit het zicht waren, brak de hel los. Er braken gevechten uit, mensen begonnen te roken, te blowen en zelfs over te geven. De conducteur wist niet wat hij moest doen. Hij deed heus wat hij kon, maar de enige reactie die hij kreeg was: “Waar bemoei je je mee? Laat ons met rust!” Toen hij tegen een jongen van een jaar of vijftien zei dat hij niet mocht roken, kreeg hij zelfs een stomp in zijn zij. De conducteur was gefrustreerd, zijn mooie trein raakte helemaal bevuild en er was niemand die naar hem luisterde. Het liefst was hij kei hard gaan gillen, maar hij deed het niet. Lijdzaam wachtte hij af. Nog maar een uurtje…

Toen hij thuis was, barstte hij in huilen uit. Al na een minuut droogde hij zijn tranen en ging naar bed. Vrijdagavond, de laatste stoptrein tussen Eindhoven en Boxtel...

Titel: Vergeet-mij-nietjes

[Zut Alors!]

Vogelvrij schreef op 26-01-2005 @ 15:53 :
Los maar
Titel: Vergeet-mij-nietjes

[Zut Alors!]

Oeps, ik schoot een beetje door:

Fier stond hij daar, in het veld, en liet hij de frisse lentewind langs zijn steel waaien. Zijn kop steeg hoog boven de velden uit, en met een parmantige blik keek hij uit over de grassprietjes. ‘Zo hoort het te zijn.’ dacht hij. Uitstraling moest hij hebben. Hij moest ze laten zien dat hij de mooiste van het veld was. Achter hem hoorde hij ze giebelen, de madeliefjes en de boterbloempjes. ‘Nee, niet omkijken.’ Vermaande hij zichzelf. ‘Doe maar net of je niks door hebt.’ Hij had dan ook geen interesse in die bloempjes, neen. Zijn hart ging uit naar iemand anders. Vanuit zijn ooghoeken zag hij haar staan. Toch keek hij haar niet rechtstreeks aan. Hij moest zich afstandelijk houden. Vrouwen vallen voor afstandelijk, wist hij.
‘Waarom kijkt ze nou niet?!’ dacht hij toch vergeefs. ‘Moet ik haar aanspreken? Zodat ze me opmerkt?’ Voorzichtig draaide hij zijn kop naar haar toe.
Toen draaide ze zich om. “Goedendag.” Zei ze uit het niets. “Weertje, hè?”
Wow! Hij had niet eens wat hoeven zeggen. Hij wist wel dat het zou werken!!! Hij had toch gelijk gehad. Nu moest hij het alleen nog even goed afwerken.
“Tja,” gaf hij als antwoord. Ondertussen dacht hij na over een sterke zin.
“Je wordt zo loom, hè, met die hitte?”
“Mmm.” Ze knikte begrijpend, maar ze leek niet echt geraakt te zijn door zijn opmerking.
“Ik bedoel..” vervolgde hij snel. “Eh.. meer zo van, lekker genieten enzo.”
“Hihi,” giechelde ze, en hij begon nog meer te stotteren en te blozen.
‘Stomme sukkel.’ Dacht hij. ‘dit gaat fout!’ Maar toch gaf ze weer een antwoord.
“Het gezelschap is in ieder geval wel goed.”
Het was hem opgevallen dat de boterbloempjes gestopt waren met giebelen, en ze nu alleen nog maar jaloers zaten te fluisteren. Opeens schoot hem iets te binnen.
“Je doelt toch niet op hun, hè?” gooide hij haar glimlachend toe.
“Hihi, nee joh, gekkie.” Ze stopte midden in haar zin. Nu verscheen er ook een blosje op haar blaadjes. “Ik bedoelde jou.”
“Meen je dat echt?” hij schrok er toch een beetje van. “Ik bedoel, jij mag er ook best wezen, ehh… je gezelschap, bedoel ik.”
Oei, hij moest oppassen. Hij was dicht in de buurt. Ze keek hem nog steeds blozend aan.
Voorzichtig boog hij zich een beetje dichterbij. “Nou, ik bedoel natuurlijk ook dat je er best mag wezen.. Je mag er zelfs heel erg wezen.” Sprak hij zachtjes.
Hij voelde haar warmte en rook haar heerlijke geur. Ze was zó mooi. Hij voelde zijn blaadjes helemaal verslappen en er ging een aangename rilling door zijn stampers toen ze elkaar raakten. Vervolgens voelde het of hij zweefde. Het voelde alsof hij los kwam van de grond, heerlijk.
‘Maar, wacht eens even?!’ Verschrikt keek hij wat er gebeurde. Het lieflijke heideroosje verdween plotsklaps uit zijn zicht, en de warmte in zijn steel maakte plaats voor een stekende pijn. Het laatste dat hij merkte is dat hij werd samengebonden tegen een bosje vergeet-mij-nietjes…


Volgende woord: Hazelnootpasta

[lukas15]

Vogelvrij schreef op 26-01-2005 @ 15:53 :
Los maar

*gaat weer een slecht verhaaltje schrijven*


Kwartiertje later:

“Hoelang nog?” vroeg de conducteur aan de politieagent. De agent haalde zijn schouders op. “Soms komen ze al om kwart voor twaalf, soms duurt het langer. Het wisselt een beetje.” De conducteur knikte en keek zenuwachtig op de stationsklok. Bijna kwart voor twaalf. “Wat kan ik nu het best doen, denkt u?” Weer haalde de agent zijn schouders op. “Rustig blijven… Ik weet het niet, het is nogal een moeilijke en vervelende situatie.” De conducteur knikte.

Om tien voor twaalf was het zo ver. De jongeren kwamen in kleine groepjes het station op. De meeste waren op zijn minst flink aangeschoten, zo niet ladderzat. Een paar begonnen onmiddellijk te schelden. “Waarom rijdt die trein nog niet? Wat doen al die verdomde agenten hier? We doen toch niets verkeerds?” En dat waren dan nog de vriendelijkste dingen die werden gezegd. De conducteur werd er zenuwachtig van, maar hij wist dat hij er niets aan kon doen. Het ging elke week zo en elke keer had hij het overleefd. Nu waren er meer agenten dan eerst, dus misschien zou het deze keer wel meevallen.

Het viel deze keer niet mee. Zodra ze in de trein zaten en de agenten uit het zicht waren, brak de hel los. Er braken gevechten uit, mensen begonnen te roken, te blowen en zelfs over te geven. De conducteur wist niet wat hij moest doen. Hij deed heus wat hij kon, maar de enige reactie die hij kreeg was: “Waar bemoei je je mee? Laat ons met rust!” Toen hij tegen een jongen van een jaar of vijftien zei dat hij niet mocht roken, kreeg hij zelfs een stomp in zijn zij. De conducteur was gefrustreerd, zijn mooie trein raakte helemaal bevuild en er was niemand die naar hem luisterde. Het liefst was hij kei hard gaan gillen, maar hij deed het niet. Lijdzaam wachtte hij af. Nog maar een uurtje…

Toen hij thuis was, barstte hij in huilen uit. Al na een minuut droogde hij zijn tranen en ging naar bed. Vrijdagavond, de laatste stoptrein tussen Eindhoven en Boxtel...

Titel: Vergeet-mij-nietjes

Je leest vast ook het Eindhovens Dagblad

[I C U]

@ Zut: nice story!

[Roosje]

Los!

[Zut Alors!]

Oeh... spannend!!!

[Roosje]

Hazelnootpasta
Toen mijn broertje vanmorgen de hazelnootpasta opendraaide, had hij een probleem. Het was eigenlijk wel een pot gevuld met pasta, alleen jammer genoeg was die verdwenen. Hij keek de kamer rond en wees met een klein, beschuldigend vingertje naar mij. 'Zij daar! Zij heeft mijn pasta opgegeten!'
Ik opende mijn aardrijkskundeboek, zette het demonstratief neer op tafel en begon te lezen over de natte sawa-landbouw in Zuidoost-Azie.
Mijn broertje liep naar me toe en gaf me een klap. 'Geef mijn pasta terug!'
Ik, lezend en etend tegelijk, hield een boterham met ham omhoog. Nou moet je weten, dat mijn broertje alles lekker vindt, behalve ham. Maar hij, als tienjarige, keek niet naar het beleg. Hij sperde zijn mond wagenwijd open en nam een hap van mijn boterham. Hij kauwde genietend. Met volle mond zei hij: 'Die pasta smaakt wel vreemd, zeg.'
'Hm? Wat zei je?' vroeg ik hem, met mijn gedachten bij Azie.
'Lekkere pasta heb je.'
'Pasta? Pasta! Ja, nee, hm, weet ik, maar het is geen pasta.'
Opnieuw opende mijn broertje zijn mond zover hij kon en ik kreeg een gedeelte van mijn eigen boterham over me uitgesproeid, gekauwd en al gedeeltelijk verteerd door de enzymen uit zijn mond.
'Wat is er?' vroeg ik, terwijl ik me beschermde met mijn boek. 'Je vond het toch lekker?'
Hoestend bracht hij uit: 'Ik eet alles, zolang het maar pasta is!'

Ongeveer naar waarheid.

Volgende titel: Over een slapende kat en een fluitketel.

[Tovenaar]

Los.. Ik ben alleen niet zo heel snel als anderen hier, forgive me for that

[Tovenaar]

Over een slapende kat en een fluitketel

Ik ben Charlotte. Ooit een mooie, slanke brunette met ogen waarin menig kerel is verdronken. Aphrodite, zo noemden ze me, de godin van de schoonheid. Maar de tijd dat ik ‘s nachts door de stad flaneerde en er hordes kwijlende mannen mijn goedgevulde kont achterna liepen, lijkt zolang geleden dat ik me soms afvraag of het niet allemaal een droom was. Moet je nou eens kijken, ik heb overal vetrollen, en mijn haren, nee dat kan niet, stomme spiegel, je liegt, ik kan niet grijs worden!
Vergeeft u me, maar soms word het me allemaal iets te veel. Oh nu is mijn make-up ook al doorgelopen. Wat zegt u, zie ik er nog prima uit voor mijn leeftijd? Och u bent heel lief, maar ik moet de waarheid accepteren. Ik heb mijn tijd gehad. Weet u, nu we toch even aan het kletsen zijn, oud zijn heeft ook zo zijn voordelen. Vroeger moest ik mijn lichaam in de strijd gooien voor een beetje warmte. Vrouwen die niet zelfstandig genoeg waren werden gewoon afgedankt, bij het oud vuil gezet. Denk maar niet dat er iemand zich zorgen om je maakte, het was ieder voor zich. Ik heb het geluk gehad dat ik zo gewild was, anders had ik net als Lisa in een doos beland. Arme schat, ze was veel te goed voor deze wereld. Als ik denk aan wat ze allemaal voor me gedaan heeft…Maar waar was ik? Oh ja. Wat is dat toch dat als de jaren gaan tellen, mensen ineens veel bezorgder worden? ‘Charlotte, wil je wat eten?’ ‘Ga maar lekker liggen meid’ Hmm graag.. Dat vuur doet me denken aan Leo, hij had heerlijke handen, zo zacht, zo warm, zo….
Mmmm…. Wat een lekker dutje was dat. Hey, de fluitketel gaat af! Dat betekent een heerlijk voedzaam maaltje om mijn lege maag mee te stillen. Ziet u, zo slecht is mijn leventje niet, ik hoef niet eens naar de keuken te lopen. Ik mag dan bejaard zijn, dom is deze kat nooit geweest.

Volgende titel: ''Wachten op perron 4''

[I C U]

Los! (maar msischien datik het er pas morg opzet, zit een heel klein beetje krap in tijd... Klein beetje maar!)

[I C U]

Wachten op perron 4.

Huiverend dook ze dieper weg in haar sjaal. Jemig, het was echt koud. En dat in haar kikkerlandje. Dat was ze niet gewend. Wind, okay. Maar zo’n koude sneeuw wind als die nu waaide, nee. Ze staarde in de richting vanwaar de trein moest komen. Over zo’n 10 minuten, als het goed is. Ongetwijfeld had hij vertraging, het gebeurde praktisch nooit dat hij op tijd was. Ze zuchtte diep en keek mistroostig naar haar mede-treingangers.
Een jongen met een petje liep onrustig heen en weer, zenuwachtig om zich heen kijkend. Vast op weg naar een afspraak met een meisje. Haar blik flitste over naar de volgende. Een oudere vrouw, met vele plastic tassen om zich heen, stond rustig te wachten, haar gezicht volkomen uitdrukkingsloos. Dan een man van bijna 30 die rustig een boek stond te lezen, zijn wenkbrauwen gefronst. Afentoe pulkte hij aan zijn sikje of schoof hij zijn vierkante bril verder zijn neus op.

Ze stampte met haar voeten om het nog enigszins warm te krijgen. Ze voelde haar tenen niet meer, en de wind blies door haar spijkerbroek en haar onderlijf verkilde. Ze sloot haar ogen en haar gedachten dreven af naar haar vakantie, lang geleden.

Ze was al verkocht toen ze zijn glimlach en de manier waarop de zon zijn haar bescheen zag. En toen ze hem die avond sprak op het terras, merkte ze dat het klikte tussen hen. Waarom? Tja, moeilijk te zeggen. Ze leken absoluut niet op elkaar, ze hadden meer meningsverschillen dan dat ze het met elkaar eens waren, maar toch was er iets… Ze huiverde. Ze opende haar ogen, ze was weer terug op het koude perron. De jongen met het petje was gaan zitten en tikte met zijn voet in een zenuwachtig ritme op de grond. De oude vrouw stond nog op dezelfde plek, in dezelfde houding. De jonge man had zijn boek opgeborgen en stond met zijn handen in zijn zakken te fluiten. Ze hield haar hoofd een beetje schuin om te luisteren. Het klonk best goed eigenlijk. Hij zag haar luisteren en glimlachte naar haar. Ze glimlachte terug, een beetje verlegen, en keek weer naar het spoor.

Eindelijk, eindelijk liep de trein binnen. Ze wachtte geduldig tot hij tot stilstand was gekomen en stapte toen in. Ze plofte neer op een bank en voelde de warmte zo naar haar tenen glijden. Die begonnen te tintelen, wat ze altijd een aangenaam gevoel had gevonden. De jonge man kwam naast haar zitten.

“Hoi”, zei hij en hij glimlachte.
Ze glimlachte terug. “Hé”
Het wachten op perron 4 was voorbij. Nu was het wachten op de aankomst in haar thuishaven.
27-01-2005

Titel: En toen was de inkt op.

[Zut Alors!]

En toen was de inkt op

Saartje was altijd al een té schattig meisje geweest, dat was iets waar gewoonweg niks aan te doen was. Zelfs als ze zich dagenlang niet waste, vond nog iedereen haar knap en aantrekkelijk. Maar deze keer zou dat haar níet overkomen. Deze keer had ze een plan. Ze zou vandaag een a...




















Sorry, te flauw. Laat iemand anders 'm maar doen...

[I C U]

[neardo]

Los!!!!

[duivelaartje]

Los

Met haar vingertoppen streelde ze het raam. Vijf vochtige strepen bleven achter. Haar wangen waren nat van tranen, haar ogen rooddoorlopen. Ze sloot haar ogen en blies warme adem uit, waardoor het glas besloeg. Snikkend tekende ze een hart met een pijl. Links de letter R, rechts verscheen niets.

Het leek de dag van gister. Plotseling werd hij uit haar leven gerukt. Hij verdween in de mist, met een schreeuw. Meegenomen naar het Rijk der Goden. Huilend en gillend had ze daar gestaan, maar haar handen voor haar gezicht geslagen. Ze was door haar knieen gezakt en krijste naar boven."Waarom! Waarom hij?"
Een antwoord kreeg ze niet, niemand bevond zich op dat tijdstip op die plek. Aan de rand van de afrond, de grens tussen dood en leven. Hij was weggenomen uit haar leven, als een dood blad die door een herfstwind van de boom werd gerukt.

Nog steeds kon ze het gemis niet aan. Nachtmerries overstelpten haar, schimmen riepen haar naam. Geen mens kon haar helpen dat verdriet te verwerken, haar grote liefde was haar ontnomen. Elke dag zat ze voor het raam, wachtend op hem, dat hij zou opstaan uit de dood. Maar hij kwam niet, hij bestond alleen nog maar in haar dromen en als schim in haar hoofd.

Er was maar één manier om weer bij hem te zijn. Om zelf de wereld te verlaten. Ze nam de beslissing en ging terug naar de plek van onheil. De bomen waren er nog donkerder en angstaanjagender, de mist nog dikker. Voetje voor voetje was ze naar de rand gelopen, haar jurk vladderend om haar witte benen. Nog een laatste blik op aarde en ze sprong.

Ze voelde de wind door haar haren, haar armen en benen kon ze vrij bewegen. Los van de grond, zwevend door de ruimte.Ze voelde dat haar lichaam haar ziel losliet en op weg ging naar het eeuwige.

*kuch* Niet mijn stijl.

Nieuwe titel: Nog één keer.

[Roosje]

Ehm, volgens mij klopt het even niet meer, maar ik roep nu los en ga een verhaaltje schrijven met als titel 'Nog een keer'. Ligt me wel.

[duivelaartje]

Haha, wacht, ik geloof dat ik het verkeerd heb begrepen. Iedereen roept los, dus ik dacht: Nieuwe titel!

Wist ik veel dat daarmee bedoelt wordt dat je dan begint met schrijven. Vond het al zo'n maffe titel.

Vergeef mij. Ik zal voortaan het hele topic lezen.

[Roosje]

Nog een keer
Nog een keer zou ze het doen. Nog een keer zou ze afdalen naar de diepte, daar waar mistflarden ronddwaalden en gekrijs opklonk. Ze nam de lijn van de kapstok en klikte die aan de halsband van haar hond. Ze trok de deur open en liep naar buiten. Het was een troosteloze grijze dag, precies goed. Liever ging ze op zo'n dag naar beneden, dan op een dag vol zon en vliegende vlinders. Ze liep het trappetje voor de voordeur af. Haar hond liep rustig achter haar aan. Ze stapte op het pad, dat kronkelend langs de berg omlaag liep. Ze ging heel langzaam, bang om te struikelen en te pletter te vallen in de diepte. Het was haar een keer bijna gebeurd, haar hond werd druk en liep voor haar voeten. Bijna viel ze omlaag, maar door haar gewicht achterover te gooien wist ze zich staande te houden op het smalle pad. Vanaf die dag was ze bang voor afdalen naar het ravijn. Eerst was ze er wel graag, het ravijn was zoveel rustiger dan haar leven boven. Eigenlijk had ze een dubbelleven, het denken in de diepte was haar ene leven. Haar andere leven bestond uit doen alsof ze gelukkig was, maar ze was het niet. Alleen in haar eentje tussen de mistflarden, daar was ze gelukkig.
Pas later was de angst voor haar ene leven gekomen. Pas toen ze merkte, dat het niet normaal was wat ze deed - en ze wilde juist zo graag normaal zijn, ze wilde niet anders zijn dan anderen.
Vandaag zou ze de angst overwinnen. Vandaag zou ze weer gelukkig zijn, in haar eentje in haar ravijn. Ze zou erheen gaan, en dat gelukkige gevoel in haar lijf opslaan, zodat ze het wanneer dan ook op kon halen.
Nog een keer.

Volgende titel: Ik heb het nog steeds

[I C U]

duivelaartje schreef op 27-01-2005 @ 20:37 :
Haha, wacht, ik geloof dat ik het verkeerd heb begrepen. Iedereen roept los, dus ik dacht: Nieuwe titel!

Wist ik veel dat daarmee bedoelt wordt dat je dan begint met schrijven. Vond het al zo'n maffe titel.

Vergeef mij. Ik zal voortaan het hele topic lezen.

Ah joh, overkomt zelfs de besten

@ Roosieh: nice

Best leuk als je ziet dat ieder een eigen stijl heeft en dat allemaal in één topic...

[Roosje]

He, ik ben hier verslaafd aan, mag ik niet gewoon mijn eigen titel gebruiken? Zeg maar nee, dan ga ik mijn pw Engels leren.

[I C U]

Roosieh schreef op 27-01-2005 @ 21:30 :
He, ik ben hier verslaafd aan, mag ik niet gewoon mijn eigen titel gebruiken? Zeg maar nee, dan ga ik mijn pw Engels leren.

Van mij mag je hem gebruiken, tenzij je echt heel graag engels wil leren...

[Zut Alors!]

Nee! LEREN!!!
en vooral niet je eigen titels gebruiken! dat is plagiaat!!!

[Roosje]

Ok, ik ga voor Zut Alors!, want anders ken ik morgen mijn pw niet en dan heb ik een probleem, omdat het zwaar irritant is en mijn lerares niet uit kan leggen.

[I C U]

*schopt*

Leren dan!

Suc6!

[Roosje]

Ja maar, Engels is saai. En het is niet leuk. En ik ken de woordjes al! En de grammatica! Dus nu ben ik klaar! Mag ik nu een verhaaltje schrijven? Nee, laat maar, ik doe het lekker niet.

[Vogelvrij]

Los

Dan schrijf ik hem wel, hoor

[Vogelvrij]

Ik heb het nog steeds

Ze stonden om je bed en zongen in een vreemde taal. Je herkende de melodie, maar het drong niet tot je door. Je was bang, hoewel je wist dat je niet bang hoefde te zijn. Ze lachten en zeiden dingen die je niet kon verstaan. Zenuwachtig knikte je maar wat. Het was je verjaardag, maar het voelde eerder als je sterfdag. Je had je nog nooit zo eenzaam gevoeld. Waarom was je niet bij je ouders, waarom was je helemaal alleen in dit vreemde land? Was je wel goed bij je hoofd geweest toen je zei dat je hier toch wel naartoe wilde? Waarschijnlijk niet…

Je pakten vreugdeloos de cadeautjes uit die je ouders in je tas hadden gestopt. Natuurlijk was je blij met de pakjes, maar ze konden je toch niet echt boeien. Je had veel liever gehad dat je ouders hier waren, dat zij het waren die voor je zongen en je een prettige verjaardag wensten. Nadat je je pakjes had uitgepakt, ging je taart eten. De mensen gebaarden dat je de kaarsjes uit moest blazen, maar het lukte niet. De mensen lachten, maar bij jou stonden de tranen in je ogen. Pas jaren later kwam je erachter dat er kaarsjes bestonden die niet doofden door te blazen, dat je die in elke cadeauwinkel kon kopen. Jij zag er de grap niet van in.
De telefoon ging en een van de mensen nam op. Met een lach gebaarden ze naar je dat het voor jou was, dat het je ouders waren. Blij nam je de hoorn op, om bijna direct in huilen uit te barsten. “Bedankt voor de cadeaus,” stotterde je. “Ik mis jullie zo…”
“Zijn het aardig mensen?” vroeg je moeder. “Is het een beetje gezellig? Want je moet niet vergeten dat je op uitwisseling bent, je moet heus proberen een gezellig schoolkamp te hebben.”
“Ja…” zei je zacht.
“En heb je je kettinkje al om” vroeg je moeder.
“Ik heb geen kettinkje,” schrok je en je begon hard te huilen.
“Die had ik in de tas gestopt,” zei je moeder aarzelend en je hoorde dat zij ook moeite moest doen om niet te huilen. Ze had er vast spijt van dat ze haar tienjarige dochter zomaar naar een uitwisseling in Duitsland had gestuurd. “Ga maar kijken, hij zit er vast nog in.”

Natuurlijk zat het kettinkje nog in de tas, je had er gewoon overheen gekeken. De jaren na dat afschuwelijke schoolkamp, moet je nog steeds huilen zodra je dat kettinkje ziet. Toch bewaar je hem, als herinnering aan het feit dat jij niet geschikt bent om op reis te gaan. “Waarom draag je hem eigenlijk nooit?” vroeg je moeder acht jaar later tijdens een grote opruiming van je kamer. “Het is toch zo’n mooi kettinkje.”
“Herinneringen,” zucht je. “Maar ik heb het nog steeds.”


ik kwam er natuurlijk net te laat achter dat het: Ik heb het nog steeds was, en dat dat niet klopt als je met "je" schrijft...

Nieuwe titel: Mijn oranje broer en ik.

[neardo]

los!

[Zut Alors!]

neardo schreef op 28-01-2005 @ 16:07 :
los!

...

vast?

[Roosje]

Zut Alors! schreef op 28-01-2005 @ 19:56 :
...

vast?

Lees topic... Anders krijgt men dezelfde fout als bij duivelaartje.

[Zut Alors!]

Roosieh schreef op 28-01-2005 @ 21:39 :
Lees topic... Anders krijgt men dezelfde fout als bij duivelaartje.

Nee DUHHH..
Het duurt alleen wel errug lang, vind je niet?

[Roosje]

Zut Alors! schreef op 28-01-2005 @ 21:40 :
Nee DUHHH..
Het duurt alleen wel errug lang, vind je niet?

Ach ja. Vergeten, of aan het her-her-herschrijven (wat ik trouwens nooit doe bij een kort stukje). Mag ik schrijven?