Columnwedstrijd: Over de kunst van het wannabe-zijn

[Ieke]

Over de kunst van het wannabe-zijn

Ik word nogal eens uitgemaakt voor een wannabe, alleen maar omdat ik niet meer degene ben die ik ooit was. Vóór de vakantie was ik het stille meisje met de abnormaal hoge cijfers, de tuttige leerling die altijd werd gepest. Nu ben ik het drukke meisje met de abnormaal hoge cijfers, de stoere leerling die altijd overal tegenin gaat. Ik laat me niet meer zomaar vernederen, ik kan mensen uitlullen en ben nergens meer bang voor. En dan ben ik ineens een wannabe. Dat is het enige waar ik niets op terug zeg, want wat men vindt, moet men vooral zelf weten. Ik weet zelf wel dat ik geen echte wannabe ben, ik ben mezelf. Bovendien… volgens mij is iedereen wel een beetje een wannabe en ja, ik ook.

Want, om heel eerlijk te zijn, ik heb in de vakantie besloten dat ik iemand anders zou worden. Niet meer de weirdo van de klas, want blijkbaar is dat verboden. Jammer genoeg is het ook verboden, voor mij dan, om níét de weirdo van de klas te zijn.

Waarschijnlijk noemt men me een wannabe, omdat ik durf te veranderen. Het was misschien ook wel een plotselinge, totaal onverwachte metamorfose, maar hij is niet permanent. Want soms, één keer per vier weken, ben ik nog hetzelde meisje als toen. En dan ben ik een dubbele wannabe, want dan ben ik wannabe-wannabe-cool. Volgens iedereen.

Maar als ik zeg dat ik géén wannabe ben, wanneer dan ook, ben ik ik ineens arrogant. Dat is een kromme gedachtegang van mijn klas, maar wel naar hun waarheid. Bovendien, een hoop van de mensen die mij een wannabe noemen, vind ik zelf wannabe’s.

Zij zijn ook niet echt. Ze kleden en gedragen zich als de groep waar ze bij horen, of bij willen horen. Ik ken niemand die niet ergens bij wil horen, want alleen zijn is niet prettig bij mij op school. O, trouwens, nu ik erover nadenk: ik ken één meisje dat nergens bij wil horen, en juist daarom hoort ze er zo bij, ook al vinden mensen haar een wannabe. Dat meisje ben ik…