zolang we maar blind zijn

Onbewogen en ogenschijnlijk
zonder gène sluit zij oogluikend
de deur, dicht en op slot,
gooi de sleutel
ver, ga weg,
graaf de grachten af, hek,
muren metershoog.

Klaterende kinderlachjes kaatsten daar
nog zwakjes maar naargeestig
getint gezucht nam al lang de
overhand.

Hinkstap
waag de sprong en hang

dan versteend,
afwachtend
achter verbijsterende
grijze ogen


en hier, niet veel verder,
een steenworp slechts
van haar kirrende blik,
vocht zij, maar nog vóór
zij overwon
was zij al
koud.

[Sketch]

Ik geloof dat de betekenis me volledig ontgaat

Ik vind het wel leuk dat 'hek' tussen twee komma's staat.

Sorry dat ik niks nuttigs kan zeggen.

Ik blaat normaal niet over betekenis, maar probeer maar eens?

[Sketch]

Mutant schreef op 04-03-2005 @ 11:44 :
Ik blaat normaal niet over betekenis, maar probeer maar eens?

En mezelf voor schut zetten zeker?

Ik denk er nog even over na, misschien komt binnenkort mijn interpretatie.

Ik heb ook nog een beetje moeite met de betekenis, maar hier mijn interpretatie:

Het gaat over iemand die iets voorgoed af wil sluiten, achter wil laten omdat er alleen nog maar ellende is (snap de klaterende kinderlachjes nog niet helemaal maar ok) en diegene moet de sprong gewoon wagen, maar het lukt niet, ze hangt en ze is verbaasd omdat ze dacht dat het wel zou lukken, maar hoe hard ze ook vocht het is tevergeefs want ze hangt, ze is dood.

Verder vind ik het een vrij moeilijk gedicht. Vind het lastig om er een goed ritme in te vinden, maar heb niet t idee dat het je bedoeling was om iets te schrijven waar een strak metrum in zit
Ik vind 'm goed gevonden, leuk gedaan, maar het raakt me niet echt. Net alsof er minder gevoel in zit dan in veel andere gedichten van je? Dit lijkt wat oppervlakkiger qua emotie, geen woede, geen verdriet. De onmacht is wel goed omschreven.

Zo lekker vaag verhaal, maar kort gezegd: ik vind m mooi (zoals altijd...), maar niet één waar je me achter over laat slaan van verbazing. (iig niet zoals je dat normaal doet, ik blijf jaloers zijn op jouw gave om woorden zo neer te zetten dat er in een keer ets geniaals staat..) Als je t snapt.

Het is ook gruwelijk afstandelijk. Ik ga er nog niet teveel uitleg achter steken.

Wel vind ik het leuk dat je weer meer dingen weet te vinden dan die wat ik zelf had verzonnen ^^.

[Halogeen]

Ik vind die laatste strofe veel minder dan de rest. Het eindigt, te eenvoudig, te simpel. De lijn van klank en woorden houdt voor mij bij die laatste strofe op.

maar nog vóór zij overwon was zij al koud.

vooral dat stukje. Ik vind die laatste zin niet scherp genoeg, niet mysterieus genoeg.

[Sketch]

Mijn interpretatie lijkt wel een beetje op die van Ave. Ik dacht dat ze iets heeft gedaan, veranderd, en dat ze daar later spijt van kreeg, toen het al te laat was.


De eerste strofe is haar besluit iets te veranderen (misschien iets aan haar karakter?). In ieder geval iets vrij drastisch.

De kinderlachjes duiden erop dat het eerst nog wel goed ging, de zuchten die nu overheersen dat het nu niet meer goed gaat, of misschien de verandering zelf, en dat zij niet doorheeft dat de zuchten de overhand nemen, of dat ze begon te twijfelen.

Hinkstap, maak de sprong, is de verandering die ze onderging, of (in het geval van de twijfel) haar besluit het toch te doen.

Het pakte dus niet zo goed uit, maar ze kon het niet meer ongedaan maken, en wist niet goed wat te doen (dan versteend,~afwachtend~achter verbijsterende~grijze ogen).

'Niet ver van haar kirrende blik' misschien dat ze (haar karakter oid) ingrijpend veranderd was, en de herinnering aan vroeger nog heel duidelijk bleef, zonder te kunnen terugkeren naar hoe het was.

De rest van haar leven bleef ze vergeefs proberen, ongelukkig met hoe het was gegaan, tot haar dood.

[Halogeen]

imo verwijzen de klaterende kinderlachjes en het hink stap sprong naar het psychopathische (ja, als in ziek).

Kirren is ook het geluid dat kleine kinderen maken.

Ik ga er ook nog even over nadenken, maar vooral de eerste twee strofes vind ik erg bijzonder
*laat bezinken*

[Sketch]

Halogeen schreef op 04-03-2005 @ 12:34 :
imo verwijzen de klaterende kinderlachjes en het hink stap sprong naar het psychopathische (ja, als in ziek).

Kirren is ook het geluid dat kleine kinderen maken.

Dat psychopatische past wel beter bij Mutant.

Ik weet dat kleine kinderen kirren, dat was ik gewoon even vergeten toe te voegen mijn uitleg van het gedicht, maar ik had het wel in gedachten.

[Not for Sale]

Nou de eerste strofe doet me denken aan de aanleg van de Noord/Zuid-metrolijn. Maar dat zal wel aan mij liggen.

Ik vind dat het fijn loopt en synesthesiën als haar kirrende blik vind ik altijd mooi. Drie keer ogen in de eerste 2 regels valt me ook op, maar ik weet niet of ik het heel zinnig vind.

Na herlezing roept het een fout beeld op van een achterstandswijk met een zwarte school.
getint gezucht nam al lang de / overhand.

Dat is het vast niet. Ik voel me op het moment ook niet exegetisch op mijn sterkst.

[=zwart wit=]

heel, heel goed mutant . ik vind het ritme in je gedicht al zo hinkstap ~ waag de sprong en hang-achtig. sowieso is dat het allermooiste uit je gedicht, ik kan er bijna niet over uit .
interpretatie wagen is nutteloos, ik sluit me niet aan bij ave, maar ik vind 'm voor mij persoonlijk wel treffend, hoewel jij het natuurlijk ook anders bedoelt zou kunnen hebben. en da's altijd mooi (vind ik) als je als dichter ieder zijn eigen interpretatie kan geven. steenworp vind ik overigens wel een leuke vondst, net als dicht en op slot, ga weg, hek enzz in de eerste strofe. getint gezucht vind ik wat minder, maar voor de rest is je woordgebruik (kirrende blik) heel erg goed.

[Reem]

Onbewogen en ogenschijnijk
zonder gène sluit zij oogluikend

Ik vind 'ogenschijnlijk' of 'oogluikend' (één van de twee) eigenlijk een beetje overbodig: teveel herhaling, want ze sluiten allebei heel leuk aan op 'onbewogen', maar twee ervan vind ik niet nodig. Dat viel me meteen op, maar dat is dan ook wel het enige niet positieve aan je gedicht. Gewoonweg heerlijk om te lezen, omdat je er zoveel ingestopt hebt dat je blijft ontdekken. Leuke alliteratie ook en het einde vind ik helemaal niet zwak, zoals Halogeen zegt. Het is (in mijn ogen) juist een mooie afsluiting, zowel qua vorm als inhoudelijk. Leuk!

Not for Sale schreef op 04-03-2005 @ 12:46 :
Nou de eerste strofe doet me denken aan de aanleg van de Noord/Zuid-metrolijn. Maar dat zal wel aan mij liggen.

Ik vind dat het fijn loopt en synesthesiën als haar kirrende blik vind ik altijd mooi. Drie keer ogen in de eerste 2 regels valt me ook op, maar ik weet niet of ik het heel zinnig vind.

Na herlezing roept het een fout beeld op van een achterstandswijk met een zwarte school.
getint gezucht nam al lang de / overhand.

Dat is het vast niet. Ik voel me op het moment ook niet exegetisch op mijn sterkst.

De 3x ogen is redelijk de bedoeling. Blik komt ook terug en in de titel staat blind. We zien de werkelijkheid niet die achter iemands ogen schuilt, vandaar het belang van de ogen, maar daar kom ik dadelijk op terug.

De eerste strofe is inderdaad vrij ruw, chaotisch, grof...

Getint gezucht is dat het zuchten getint is door de naargeestigheid .


Maar toch. Leuk dat er weer zoveel in gelezen en begrepen word. Heerlijk. En dan niet begrepen van begrijpen wat ik heb beschreven, maar het begrip van wat bij jou speelt in jezelf.

Nu ja. Ik zal maar eens een uitleg geven dan zeker? Ik ben er tenslotte over begonnen. Pfwa. Het gaat over iemand die achter haar ogen al lang en breed dood is. Ergens is het misgegaan, in haar kindertijd is ze opgesplitst geworden in haar naïviteit en dat wat de buitenwereld krijgt te zien. En daarbinnen is ze soms nog wel, maar het is meer echo dan echt. Rondjes in een hoofd, gevangen zijn in het kind willen zijn, teruggaan, maar vastzitten in een ellendige val.
En uiteindelijk sluit ze zich af, sluit de deur, bouwt een metershoge muur zodat vooral niemand haar meer zal raken en gedraagt ze zich uiterlijk alsof er niets aan de hand is (zonder gène, kirrend). Maar zolang niemand in haar ogen kijkt, zal niemand haar vinden en mochten ze haar vinden, was ze al lang dood, koud als steen.

Pfff. En dan begin ik niet eens over de dubbelzinnigheden van bepaald woordgebruik en bepaalde bedoelingen.

Wat het oogluikend betreft Re3m: ten eerste de ogen, ten 2e de luiken sluiten. Het ogenschijnlijk duidt weer op de ogen en ten 2e de schijn. Beide zijn voor mij hier belangrijk.

Halogeen, mja het kan, ik vind het kille en simpele einde dan weer gepast .



Sketch, aan voor schut zetten doe ik niet met inhoud. Ik blijf erop hameren dat ik het belangrijker vind wat iemand erin ziet dan wat ik erin heb gestopt. Natuurlijk is het leuk als sommige dingen doorzien worden, maar het is veel leuker als mensen aangezet worden tot zelf dingen zien ^^.

[xineof]

Typfoutje bij 'ogenschijnLijk' of moet het zo? De tweede 'oog' in de tweede regel vind ik wat minder, al is oogluikend wel een mooi woord. Het is leuk dat je van hij-vorm naar aanspreekvorm gaat, zo ineens. De eerste strofe doet me denken aan een soort van volwassenheid, wanneer een meisje - ik denk gewoon aan een meisje - ontvlucht waarin zij jarenlang 'vastzat', misschien in een bepaald patroon. De lezer wordt benieuwd naar wat er achter het hek zat.

In de tweede strofe wordt dat wat duidelijk; het doet wat denken aan jeugd die veel te vroeg wordt 'vermoord'; de kinderen achter het hek, die nog opgesloten zitten, lachen eerst nog maar zuchten al snel. Een oud hoofd op jonge schouders, heet dat geloof ik. Het doet wat naar gekte vermoeden; het heeft nu al iets lugubers.

Hinkstap
waag de sprong en hang

'en hang' maakt het enorm luguber, ik voel een sterke drang om te weten te komen wat er nog meer schuilt. Gelukkig heb ik een voorliefde voor lugubere en afschuwelijke, afschrikwekkende dingen. Ik zit gewoon in spanning wanneer ik dit lees, is dat niet erg?

dan versteend,
afwachtend
achter verbijsterende
grijze ogen

Deze strofe is de bekende Muut-wending waar ik al op wachtte. Dat moment dat het moeilijk wordt en je eigenlijk niet weet wie je nu bedoeld. Misschien wel degeen die ontvlucht is, misschien degeen die er nog zit. Ik denk dat het een observerend object is, verder kan ik er niet veel over zeggen. Het is verbijsterd, versteend; grijze ogen doet vermoeden naar dat oude hoofd. Alsof de observerende persoon/individu iets moet meemaken dat het niet wilt. Net zoals een vis in een goudkom in een kamer waar een moord wordt gepleegd.

De laatste strofe doet dan weer vermoeden dat de vorige daadwerkelijk over het meisje gaat. De setting wordt hier wat meer prijsgegeven; ik heb in mijn hoofd een oud, héél oud dorp voor ogen - primitief -, wel in een land zoals Nederland, Engeland, Schotland of Ierland, maar dan wel met huisjes ver uit elkaar, agrarische cultuur, een 'kippenhok' maar dan een soort gevang waar de kinderen zitten, en veel, veel gras. Daartussendoor zandpaden, een bos, een rivier.

Het meisje kirt; dat duidt op waanzin. Het meisje verdrinkt, misschien. Is dusdanig aangetast dat zij zich niet kan redden. Het meisje verandert in een kraai. Vraag me niet waarom ik dat beeld heb, maar zo voelt het gewoon.

Ik vind het prachtig. Luguber, spannend en enorm beeldend. En oh wat ben ik op dreef vandaag ^^.

Oeh. Kraai ^^

En over 80 jaar zitten er studenten in een of ander college zuchtend te zwoegen om de Muut-wending in een aantal gedichten te vinden


Leuk. Heerlijk dat je het lugubere ziet. Het is zo verschrikkelijk. en ook afstandelijk, ook weer niet...
En spanning, helemaal mooi.

Maar ik word er helemaal verlegen van .

[xineof]

Haha, ja dan is het een begrip geworden .

Wat zie je in de kraaimetamorphose? Of is dat geen goed beeld maar alleen leuk omdat ik 'kraai' zei ?

Hihi. Het woord kraai is gewoon leuk ^^.


Maar nee, dat je dat ook erin ziet en erbij voelt. Daarom kom ik normaal niet met inhoudelijke uitleg, het is veel interessanter te lezen wat anderen voelen...