Verhalenwedstrijd: Freddy

[Ieke]

Freddy

Freddy was waarschijnlijk de meest opmerkelijke buschauffeur die ik ooit in mijn leven zou tegenkomen. Uiteindelijk gebeurde dat op een vrijdagmorgen.
Ik stapte hijgend zijn bus in. Hij, die mij had zien rennen, glimlachte.
“De tijden zijn veranderd, weet je?”
Hij doelde op de bustijden, en dat hij tegenwoordig vlak achter de honderdzestig zat, de bus die ik net een minuut geleden voorbij had zien rijden.
“Nou, bedankt dat u me in ieder geval zag rennen.” zuchtte ik.
“Deze gaat wel een andere route hoor.” zei hij op zijn beurt weer, “Deze gaat langs het station.”
Ik had me omgekeerd in het gangpad en riep hem toe dat ‘dat nou precies mijn bestemming was’. Of in ieder geval iets in die richting. Voor mij was in ieder geval de kous afgedaan. Ik zocht een plaatsje ongeveer halverwege de bus, en net toen ik mijzelf een beetje degelijk had geinstalleerd klonk Freddy’s stem weer door de bus.
“Op weg naar school?” vroeg hij.
Ik zuchtte even, onopgemerkt, en antwoordde. “Ik studeer.”
“Oh,” zei Freddy weer. Na zijn ‘oh’ viel het even stil, want hij moest een bocht maken.
“En op welke school studeer je dan?” vroeg hij vervolgens.
“De universiteit.”

Het punt was, dat onder in mijn tas al de hele ochtend een krantje zat te wachten, een krantje van de dag ervoor zelfs, en ik was net van plan om deze te gaan lezen. Bovendien heb ik mezelf nooit een gezelligheidsmens gevonden. Freddy deed echter zijn best om daar verandering in te brengen. Eerlijk gezegd voelde ik me ook direct schuldig over mijn antwoord.
“…in Amsterdam.” riep ik toen nog maar over mijn krantje heen.

Nu vraagt u zich als lezer natuurlijk af wat er zo opmerkelijk was aan Freddy. Nou, eerlijk gezegd, nog niks. Dat kwam pas later. Die vrijdagmorgen bracht hij me netjes en veilig naar het station. “Tot ziens hè, Joost.” riep hij me nog na, en hij wenste me veel plezier toe op de universiteit. Ik vond het allemaal wel prima.
Twaalf dagen later kwam ik hem voor het eerst weer tegen. Tegen die tijd was ik hem al grotendeels weer vergeten, en bovendien was het die dag net het eind van een dag vol lange colleges. Dat verklaarde waarschijnlijk waarom ik hem nog steeds niet herkende toen hij “Hoi Joost.” tegen me zei, bij het instappen. Ik zocht toen een plaatsje achterin de bus.
Na een minuut of tien schalde opeens Freddy’s stem weer door de bus, ditmaal via de luidspreker.

“Ik kan je anders wel wat even dichter bij huis afzetten, als je dat prettiger vind?”
Hij zei er niets voor, niets erna, hij zei alleen dat. Ik zat onderuitgezakt met mijn reistas op schoot, en het duurde even tot het tot mij doordrong wat hij zei. Verbaasd keek ik de bus rond, ik was de enige passagier.
“Nou?” vroeg hij.

“Ehh… ja hoor, prima.”
Uit beleefdheid besloot ik alvast maar bij zijn deur te gaan staan, zodat ik er snel uit kon, en bij een oversteekplaats vlak bij mijn huis zette hij mij af.
“Bedankt, meneer.” zei ik beleefd bij het uitstappen.
“Zeg maar Freddy.”
Freddy sloot zijn deur weer en hij reed verder. En nee, het is nog steeds niet opmerkelijk, ik weet het. Dat zou pas enkele meters later gebeuren, iets waarvan ik me toendertijd weinig bewust van ben geweest.

“Ik kan je hier anders ook wel komen ophalen?”
Ik was ondertussen al vier stappen op weg naar huis en keerde me verbaasd om. De bus was slechts enkele meters verder tot stilstand gekomen, en Freddy’s hoofd stak uit de geopende deuren.
“Heuh?” was mijn verbaasde antwoord.
“Nou, gewoon, zoals ik zeg. Ik haal je gewoon hier op. Dan hoef je ook niet bang te zijn dat je de bus mist.”
Achteraf gezien, of -zoals voor jullie lezers- vanaf een afstandje, was dit natuurlijk vreemd. Eigenlijk dacht ik dat toen misschien ook al. Nouja, een beetje vreemd, dacht ik.
“Gewoon?”
Freddy glimlachte. “Ja, ik wacht hier op je als je de bus moet hebben.”
“Maar… ehh… Hoe?”
Zijn grijns leek groter te worden. “Maak je daar maar geen zorgen over.” zei Freddy. “Ik moet nu weer verder, ik zie je wel weer.”

Het was waar. Twee dagen later stond Freddy met zijn bus klaar bij de oversteekplaats. Ik rende vlug naar hem toe omdat ik geen idee had hoe lang hij daar al stond te wachten. Het was gelukkig niet druk op straat.
“Goeiemorgen!” antwoorde Freddy opgewekt. Ik gaapte.
“Goeiemorgen Freddy.”
Ik wapperde mijn OV kaart naar hem toe.
“Okeeprima! Zoek maar een plaatsje uit.”
Op de een of andere manier was zijn vroegemorgen-opgewektheid totaal niet motiverend, maar ik raakte eraan gewend. De volgende dagen stond Freddy telkens weer voor me klaar. Elke keer vroeg hij me weer hoe het ging met de studie, of ik nog wat leuks had gedaan, hoe het ging in de liefde. Af en toe vertelde hij weer dingen over zijn moeder, en, als het druk was in de bus maakte hij gebruik van de luidspreker. Op den duur zaten er geen krantjes meer in mijn tas, omdat ik wist dat ik de tijd toch niet zou krijgen om ze te lezen. Maar Freddy hoefde geen antwoord. Hij vertelde rustig door. Tot de dag kwam dat ik ziek was.

 
Toen mijn wekker me om half zeven wekte voelde ik de koorts al gloeien. Ik stommelde uit bed en strompelde de trap af, richting de slaapkamer van mijn ouders. Ik stak mijn hoofd om een hoekje en zag mijn moeders hoofd boven de dekens verschijnen, ze sliep nooit zo diep.
“Waddiser?” vroeg ze.
“Koorts” mompelde ik. Daarna dook ik weer mijn bed in. Ik was echter al wakker genoeg om nog te kunnen slapen, iets wat iedereen wel eens moet hebben gehad. Na vijf minuten plafondstaren zag ik echter opeens vanuit mijn ooghoek Freddy’s bus, bij de oversteekplaats, op mij staan wachten. Ik ging wat omhoog zitten en keek nog eens goed. Ja, het was Freddy’s bus. Maar ik was ziek.
‘Vandaag niet, Freddy.’ dacht ik bij mezelf. Ik trok het gordijntje van mijn raampje omlaag, en Freddy verdween uit mijn zicht. Na een tijdje viel ik toch weer in slaap.

Sinds de dag dat ik ziek was is Freddy nooit meer dezelfde geweest. Ik werd drie uur later wakker met een enorm droge keel, en nog steeds een bonzend hoofd. Nadat ik een groot glas water had gepakt opende ik mijn gordijntje weer, en tot mijn grote verbazing stond daar nog steeds Freddy’s bus. Ik schrok er zo van dat ik dat glas met water en al van mijn vensterbankje stootte.
Gelukkig kwam mijn moeder even later de trap op, en heb ik haar uitgelegd dat ze Freddy maar moest zeggen dat ik niet mee kon gaan. Ik zag haar even later in een dikke jas naar buiten lopen, naar de bus toe. De deuren gingen weer met een ‘Psshh’ open.
Freddy’s gezicht bleef in de schaduw. Een halve minuut later gingen de deuren weer dicht en reed Freddy weg. Ik voelde me ongelofelijk lullig.

Toen ik de volgende dag bij Freddy instapte zei hij niks meer.
“Goeiemorgen, Freddy.” probeerde ik nog.
Maar Freddy zei niks, hij keek ook lang niet zo vrolijk meer. Hij reed zijn route, stempelde de strippen, maar voor de rest leek het net of er een zombie achter het stuur zat. Het was mijn schuld, dat wist ik zeker.
Ik ben nog twee keer met hem meegereden. “Het spijt me, Freddy.” zei ik de laatste keer nog, maar hij keek me niet eens aan. Sindsdien ga ik altijd op de fiets.



Freddy

“Joost!” riep mijn moeder onder aan de trap, “wanneer ga je die band van je maken?”
‘Shit’ dacht ik. Ik had het al zo druk! In ieder geval te druk om dat ook nog eens te doen!
“Morgen!” riep ik naar beneden.
“Morgen moet je naar school!”
“Ik ga wel met de bus.”
“Zou je dat nou wel doen!?”
Mijn moeders stem klinkt altijd een beetje zingerig, zelfs als ze roept. Bij dat laaste klonk het echter ook een beetje bezorgd. Het was nu een half jaar geleden sinds ik voor het laatst bij Freddy in de bus was gestapt. Ik durfde het niet meer. Sindsdien was Freddy ook nooit meer bij de oversteekplaats verschenen. Mijn moeder had het fijne ervan willen weten, toen ik opeens niet meer met de bus wilde, en ik vertelde haar het hele verhaal. Toen besefde ik ook pas hoe vreemd het allemaal was. Stond Freddy er ooit als ik niet mee moest? Toch, ik had het van me afgezet. Na een half jaar was ik het meeste alweer vergeten.

De volgende ochtend ging om zeven uur mijn wekker. Ik nam een snelle douche, en kuste mijn moeder gedag. Mijn vader zat beneden zijn krant te lezen, we zaten samen aan het ontbijt.
“Ik fiets vandaag niet met je mee, pap.” zei ik tussen twee happen door, “Ik heb een lekke band.”
“Oh,” zei hij boven zijn krant, “hoe ga je dan naar het station?”
“Met de bus.” zei ik.
“Oh.”

Voor het eerst sinds tijden voelde ik me opgewekt, en ik stapte dan ook met een grote glimlach de deur uit. De zon scheen en ik had besloten mijn jas thuis te laten. Dat moest haast wel als het om half acht al zo warm was. Vol goede moet stapte ik de straat op, toen achter me opeens een zwaar getoeter klonk. Ik keek om. Bij de oversteekplaats naast ons huis stond een grote bus van connexxion, met ronkende motor, mij op te wachten. Achter het stuur zat Freddy, weer met een glimlach zoals vroeger. Ik kon mijn ogen niet geloven. Toen de deuren zich met een ‘psshh’ openden, voelde ik mijn ogen weer helemaal vochtig worden.
“Goeiemorgen Freddy,” slikte ik.
“Goeiemorgen knul, wat mag het wezen?”
Freddy’s ogen twinkelden.
“Naar het station graag.” Ik flapperde mijn OV en hij knikte.
“Okeeprima!” zei hij, en hij wees mij een plekje.


Freddy (III)

Op zich, nu ik er aan terug denk, had het zo goed kunnen zijn, een happy end. Ik denk er nog vaak aan. Ik weet nog wel, die dag, dat ik, in mijn euforische bui, nog rustig een plaatsje uitzocht. Hoewel Freddy stil bleef, stond zijn glimlach nog de hele rit op mijn netvlies, of ergens in mijn achterhoofd. Misschien dat ik daarom nooit gemerkt heb dat Freddy ons tussen de slagbomen parkeerde.

Nouja, ik troost mezelf maar met de gedachte dat het weer koek en ei was tussen ons, de gedachte dat hij met een gelukkig gevoel is heengegaan.
Hij was een bijzonder man, Freddy. Opmerkelijk bijzonder.