Een fijn, en lang gesprek gehad met mijn moeder. Ze begrijpt mijn 'probleem' inmiddels volkomen, en ziet in dat het inderdaad tijd is geworden om langzaam aan een stap verder te gaan, door op kamers te gaan.
Ik ben samen met wat mensen bezig geweest voor enkele appartementen, maar het aantal mensen met dezelfde wensen en budget is erg beperkt. Tot nu toe 1 jongen gevonden met wie het erg goed klikt, en met wie ik geen problemen voorzie. De reden dat ik het bij voorkeur zo oplos, is dat ik dan mijn dieren mee kan nemen... Want was ik immers niet degene die stond te springen om nog een hond?
Echter vind mijn moeder dat ik vooral moet doen wat ik zelf wil, ook als dat betekent dat ik de dieren bij haar achter moet laten "Neem nou gvd niet telkens de verantwoordelijkheid, dat doe je al je halve leven", en misschien heeft ze ook wel gelijk.. Al is het gevoel erg dubbel. Enerzijds lucht het op want ik krijg meer mogelijkheden, anderzijds... Kan en wil ik het wel?
Ik heb me inmiddels bij de nodige dingen ingeschreven, en nu dus maar hopen dat ik redelijk snel aan een leuk stekje kan komen dat naar mijn zin is. God, wat een tegenstrijd... - zucht - maar het idee is oh zo fijn, echt.