[Verhalenwedstrijd] Strandtafereel

“Je weet niet wat er komt. Daarom moet je het ondergaan.”

Het strand was leeg.
Nog voor ik mijn kleine vlieger in elkaar had gezet, voelde ik de wind er aan rukken. De krankzinnig felle kleuren staken af bij de grijze lucht. Zo was het goed: ik op mijn lompe zwarte sandalen, de bulderende golven en mijn vlieger die danste in de lucht. Thuis was ik hard weggefietst om maar even mijn gedachten op een rijtje te krijgen. Het was een rotzooi in mijn hoofd; alles overstroomde elkaar, alsof ik water had geknoeid op een verftekening. De wind blies mijn haar in mijn ogen en ik kwam een beetje tot rust. Met alleen de zee in mijn oren voelde ik me het best.
Toen ik me omdraaide om naar de duinenrij te kijken, bleek er plotseling nog iemand op het strand te zijn: een man die verwoede pogingen deed om zijn vlieger op te laten. Ik zag hem naar me kijken en stak mijn hand op – daarna had ik weer al mijn aandacht voor mijn vlieger nodig. Het woei te hard.
Mooi meisje. Mooie broek. Lekkere kont.
Heel traag liep ik naar de zee toe. Zij had altijd al een hypnotiserende werking op me gehad; ze was grijs en toch zo vol leven. Zelfs als de zon scheen, was de zee nog ondoordringbaar. Diep vanbinnen koesterde ik er een enorme angst voor. Ik hield niet van vissen of garnalen of wrakken vol schatten. Ik wilde enkel zwemmen en drijven op de golven.
Wat doet ze hier? Leuk vliegertje heeft ze. Sexy jas. Mooie rug. Was dat een schelp die ze opraapte?
Ik voelde dat hij naar me stond te kijken. Het zou er wel mooi uitzien, een boos eenzaam meisje dat in haar eentje voor de zee stond. Nog langzamer dan ik heen was gelopen, liep ik weer terug naar de duinen. Ik voelde me een beetje bedreigd door het feit dat de man precies voor de strandopgang stond. Hij blokkeerde de enige uitgang hier.
Kijk, ze komt naar me toe. Haar haar waait.
Voor ik het doorhad, trok de wind de vlieger uit mijn handen. Heel stil bleef ik staan. Ik bewonderde het tafereel haast – de kleine hulpeloze vlieger die tegen de oneindig grote hemel afgetekend stond, deed me denken aan mezelf.
Wat doet ze nou? Haar vlieger waait. Lijkt haar haar wel. Ik zal hem pakken. De mislukkeling die ik ben, kent vliegers als de beste.
De man pakte mijn vlieger. Ik raapte mijn haspels op. Hij gooide de vlieger weer de lucht in en de wind kreeg er gelijk vat op, zoals ik al verwacht had. ‘Dank je,’ riep ik naar hem.
Ze praat tegen me. Ik – vraag me af of het te zien is. Nee, mijn jas is lang genoeg.
Iets beviel me niet aan de man. Hij leek gretig, haast gulzig te zijn geweest om mijn vlieger te pakken. Behulpzaamheid was natuurlijk goed, maar er bestond ook zoiets als tè. Wat moest hij van me? Ik durfde niet meer te doen wat ik wilde. Ik voelde me bespioneerd. Roekeloos draaide ik me om en staarde strak voor me uit, naar de zee en de rollende golven.Het begon te schemeren. Ik wilde naar huis.
Ze haalt haar vlieger in. Wat gaat ze doen?
Het duurde lang voor ik mijn vlieger weer bij me had. Hij noch ik had er zin in, maar sinds de man op het strand was, beviel de sfeer me niet meer. Ik wilde weg, en wel zo snel mogelijk.
Gaat ze weg? Ze gaat weg. Zou ze doorhebben dat de rits van haar jas zo ver openstaat?
Ik zag hem kijken. Hoe dichter ik bij hem kwam, hoe beter ik kon zien waar zijn blik op gericht was. Het begon nu echt eng te worden, al wilde ik dat niet toegeven. Kalm blijven, hield ik mezelf voor. Het komt goed, meisje, komt goed.
Dichterbij, dichterbij. Wanneer zou ik je tegen kunnen houden?
Heel langzaam haalde ook de man zijn vlieger in. Ik wilde links om hem heen lopen, maar hij kwam op me af. Voorzichtig probeerde ik hem te ontwijken.
Laat mij dan, meisje. Maak je geen zorgen, ik doe je niets. Geloof me maar!
Hij stak een hand naar me uit.
‘Ik ga naar huis,’ zei ik.

~

Een half uur later lag ik op mijn rug in het zand. Zijn waanzinnig felle lach klonk nog na in mijn oren, zijn grijsgroene ogen zag ik nog wellustig kijken. Misschien moest ik hier maar voor altijd blijven. Hoe kon ik ooit nog terugkeren in de maatschappij? Vanaf nu paste ik er niet meer bij.
De wind waaide alles weg.