Ongeluk tijdens de buitenrit, weer een paard verloren...

[Eend]

Floortje

12-juli-2003

Ik zette mijn fiets neer op het erf en liep de stallen in. Een beetje onzeker en hopend op bekende mensen. Ik miste mijn lesgeefster Marielle, maar die was sinds dinsdag met vakantie. Ik zag als eerste Annemienke die naar me toe kwam rennen, dat ze op Quincy mocht rijden. Even later zag ik Linda, die Floortje aan het poetsen was. Trots liet ze me zien hoe mooi ze vandaag eens glom. Ik keek er goedkeurend naar. Linda kon altijd zo leuk verdiept zitten in de paarden. “Weet je? Ik ga haar gewoon mee naar huis nemen en in de achtertuin plaatsen!”Lachte ze. Ik glimlachte. Ik wist dat Linda’s toekomst droom was, dat ze Floortje zou willen gaan kopen. Weer begon ze er dit keer over. Ik glimlachte. “Zou ik Eclair dan ook bij jou in de achtertuin mogen stallen?”
”Tuurlijk!” lachte ze weer en haalde de zachte borstel over de goudkleurige vacht van Floortje heen. Ik bekeek Floortje eens goed. Een fantastisch paardje was het. Zo mooi! De goudkleurige voskleur die ze had en het kolletje op haar edele hoofd, een schoonheid was het.
Ik haalde de ongeduldige Eclair uit haar stal. Ze stond al die tijd al nerveus te knorren en heen en weer te lopen in haar stal. Ze liep rustig met me mee de stal uit en liet zich lekker geknuffeld worden door iedereen. Tegen half twee deed ik het hoofdstel bij haar om. “Ik dacht dat ze geen buitenritten meer mocht maken, omdat ze zo schrikkerig was?” vroeg Maurieke aan me. “Nee, niet dat ik weet en anders hebben we weer een avontuurtje. Maar wanneer had je dat gehoord dan?”
”Ja, twee weken terug of zo.”
”O, dan is dat vast al weer over, want ze heeft vorige week gewoon meegelopen met de buitenrit hoor!”
”O, dat is mooi! Je hebt zeker wel zin om op je paard te rijden he?” Ik knikte en gaf Eclair een aai over d’r hoofd. Eclair probeerde al snel stiekem aan mijn handen te likken, toen dat niet lukte, likte ze mijn shirt maar. “Is Cees er al?” werd er verderop in de stal geroepen. Ik keek verbaasd rond en schudde mijn hoofd. “Cees is altijd op het laatste moment, maak je niet druk.” Zei iemand anders. Ik gaf een blik naar Annemienke met Quincy, die gezellig met Linda stond te praten. Naast me stond Jill Laguna op te zadelen voor Cees, zodat we gelijk met de buitenrit konden starten.
We wilden net gaan lopen toen Cees aan kwam lopen en riep, dat we alvast naar de buitenbak moesten gaan en moesten gaan opstijgen, zodat we gelijk weg konden. Iedereen had er zin in. Ook alle paarden liepen braaf mee en genoten van het warme zonnetje en de frisse wind.

Met z’n allen stapten we te paard richting het natuurgebied. Ik vond het heerlijk, de zon, de vogeltjes, de natuur, de paarden. Heerlijk was het! Ik luisterde naar de gesprekken, die anderen hadden en af en toe praatte ik mee. Ik genoot liever van de rust en de ontspanning, net als Eclair. Haar grijswitte manen wapperden in de wind en met grote neusgaten snoof ze de frisse wind naar binnen. Ook waagde ze af en toe een poging om een hap gras mee te pikken. Ik besloot de spairriem van het hoofdstel af te halen, zodat ze, als ze wat at, het weg kon krijgen en dat ze er niet in stikte. Terwijl we stapten kreeg ik het niet voor elkaar, zeker niet toen er een overgang naar de draf werd gereden. Ik plukte dan maar al het gras uit haar mond en kroop weer overeind. Annemienke en Maurieke zaten me ondertussen heel vaag aan te kijken. “Gaat het met je?” spotte Annemienke. “Mja, ik krijg het niet voor elkaar.”
”Wat krijg je niet voor elkaar?”
”Dat riempje los te maken en er ff af te halen.”
”Welk riempje?!” vroeg Annemienke verward. “Weet je Rhian? Jij kan alles altijd zo duidelijk brengen he?”
”Ja, ik weet het, maar ik had het dus over dat spairriempje.”
“Zeg dat dan! Dat kun je beter doen als we stil staan, anders lazer je er straks nog af.”
”Leuk, dan kunnen we lachen! Maar goed, je hebt gelijk.”
”Rhian! Die Floor is echt lief vandaag joh!” riep Linda ergens achter mij vandaan. “Eclairtje ook! Ze is nog nergens van geschrokken!” riep ik terug.
“Hooooooooooooooooooo!” riep Cees van vooruit de groep en maakte de overgang naar de stap. “Stap!” “Stap!” riep iedereen totdat het bij de laatste van de rij aangekomen was. “Het is echt relaxt weer!” zei ik en gaf Eclair een klopje op de hals. “Je bent een lieffie!” zei ik. “Draf!” riep Cees weer en weer volgde het tot achter in de groep. Iedereen maakte de overgang naar de draf en even later volgde de galop. Omdat de paarden Jessy en Petra ervandoor schoten, schoot Eclair hun nog achterna. Ze begon plots harder te galopperen en uiteindelijk kwam ik de andere twee paarden tegen en snapte ik waarom ze het had gedaan. Ik reed weer met Eclair terug naar onze plek en zo reden we weer verder. Iedereen had plezier. We maakten weer een overgang naar de draf en even later zagen we iemand op een shetlandpony naar ons zwaaien. Ik zag dat het Joyce was, een oude mede-verzorgster van Eclair. Ze zag er weer onwijs gaaf uit vandaag. Ze had lange blauwe vlechten, die vastgebonden zaten met regenboogkleurige elastiekjes. We maakten weer de overgang naar de stap. Joyce sloot bij ons aan met haar pony Hansje. Floortje vond het niet zo’n geweldig idee, dat die kleine etter achter haar aan reed en begon een beetje lastig te doen. Joyce hield een grote afstand van het voskleurige paard, maar dat was voor de koppige Floor niet genoeg. Cees keek achterom en zag Floor nog een flinke bok geven, maar daarna weer achter de rest aansluiten.
We reden een bocht om en kwamen op een breed stuk gras terecht, met daarnaast een slootje en een plat bruggetje. Echt een mooi stukje natuur was het! “Draf!” riep Cees en draafde Laguna aan. De paarden Jessy, Petra, Arielle, Quincy, Eclair, Wanda, Maqua, Bonny en Floortje volgden braaf zijn voorbeeld. Ook Hansje kwam er achteraan gedribbeld.
Ik zei net hoe leuk het was tegen Annemienke, toen we Joyce hoorden roepen. “Wacht!!!!! Cees!!!!! Godver, wacht nou!! Floor ligt in de sloot!”
Mijn ogen openden zich meteen. “Cees! Paard in de sloot!!!!” riep ik en een aantal volgden mijn voorbeeld. Ik zag Joyce Linda uit de sloot trekken. Ik zag hoe Joyce haar pony alleen liet staan. Ik merkte hoe ernstig de situatie was. Ik merkte plots waar de bonk vandaan kwam, die ik net hoorde. Cees trok Laguna met een ruk om. “Hoe heeft ze dat nou weer voor elkaar gekregen?!” klonk hij pissig. Hij reed een paadje in en zei streng dat we hem moesten volgen en aan het einde van het pad af moesten stijgen. De paarden die er nog niet zo lang waren moesten achteraan gaan staan en als ze druk werden, moesten we ze laten grazen. Met Eclair ging het prima, totdat ze Floortje in de sloot zag liggen. “Verdomme!” vloekte ik zachtjes. Ik zag Linda alleen aan de overkant staan en zag, dat Joyce het hoofd van Floortje boven water hield. “O, my god…” fluisterde ik tegen Eclair. Eclair zag Floortje in de sloot liggen er raakte er zelf ook van in paniek. “Rhian, hou haar rustig!”riep Cees verwijtend naar mij toe. Ik kende Cees ondertussen en wist daarom, dat ik het niet als een verwijt, maar als een aanwijzing moest opvatten. Ik begon kalm tegen Eclair in te praten en haalde haar weg uit de groep. Ik maakte haar spairriempje los en haar neusriem. Zo kon ze lekker gaan grazen. Haar drukke bui was gelijk over.
”Waar is Linda?” riep ik en keek in het rond. “Ze is in de struikjes, tegenover Floortje. Uit de struiken hoorde ik haar schreeuwen. “Floortjeeeeeee! Floortjeeeee! Neeeee! Niet Floor!!!!!!” hoorde ik. “Ze mag niet alleen zijn, wie kent haar goed en wilt naar haar toe gaan?” vroeg maurieke. “Ik wil wel, maar wie houdt Eclair dan vast? Die trapt naar andere paarden.”
”Ik hou haar wel vast.” Zei Monica, die ondertussen vanaf de manege hierheen gefietst was. Ik gaf mijn zweep af bij Annemienke en liep over het bruggetje, waar Cees dwars overheen lag om het hoofd van Floortje boven water te houden. “Flooor!!!” riep Linda nog, daarna werd ze overstroomt van een vlaag van kalmte. Een soort trance leek het wel. Ik liep naar haar toe en we gingen even op een bruggetje verderop zitten, zodat ze Floortje niet in het zicht kon krijgen. Ik praatte zachtjes en rustig op haar in. “Ik wil Floortje niet verliezen.” Huilde ze. “Meis, je gaat Floortje niet verliezen! Floor is een sterke en koppige merrie, die redt zich wel!”
Voorzichtig knikte ze. “Waarom kom je niet lekker even bij mij en Eclair zitten. Even afleiding en lekker in de zon. Hier in de donkere struikjes word je ook niet droog en dadelijk vat je kou meis.”
Linda knikte en stond op en liep met me mee. Ik nam expres een omweg, zodat ze niet tegen Floortje aan hoefde te lopen. Op het stukje, dat ze Floortje wel kon zien, vroeg ik of ze niet om wilde kijken en gewoon lekker naar Eclairtje wilde gaan lopen, omdat ik allang had gezien, dat het geen mooi en blij gezicht was. Die net nog stralende en glanzende merrie met dat sierlijke lijf, zag er nu niet meer uit, tenminste…alleen haar hoofd was nog maar zichtbaar, maar haar hoofd was al te zwak om aan te zien. Het was niet goed voor Linda om dat aan te zien.
Samen liepen we in een rechte lijn naar Eclair, die gelijk aan Linda begon te snuffelen. Toen Linda wegliep, wilde Eclair persé achter haar aan, dus liet ik de teugels wat losser en liep ik met haar mee.

Eindelijk arriveerde de brandweer. Met 3 auto’s tegelijk kwamen ze rustig aanrijden, om de rest van de paarden maar niet aan het schrikken te maken.
De paarden begonnen op een gegeven moment kil en luid te hinniken. Ik Was blij, omdat het een teken kon zijn vanuit de kudde, dat ze Floortje wilden troosten en steun wilden bieden, maar mijn blijdschap dook al in elkaar toen ik hoorde, dat het juist een slecht teken was. Het gehinnik was een teken van afscheid. Ik wilde het niet geloven, omdat ik net nog tegen Linda had gezegd, dat Floortje het wel zou halen.
Ik zag de brandweer bezig zijn met het loshalen van het zadel, dat Floortje
jaren op haar rug had gedragen. Ook zag ik dat ze het hoofdstel loshaalden en de brede rode banden van de brandweer om de merrie heen bonden en met minstens 10 man de zwakke merrie uit de sloot probeerden te trekken. “Kom op Floortje…” fluisterde ik en duwde mijn tranen weg in de manen van Eclair. Ik mocht niet huilen, ik moest sterk zijn, ik moest Linda helpen. Er was zelfs nog niks om te huilen, want niemand had gezegd, dat Floortje dood was. Ze bewoog alleen niet, maar misschien was ze nog in leven. Dat was tenminste wat ik Linda had aangepraat. Verderop zag ik kleine Jill zachtjes huilen. Ze vond het allemaal zo eng en toen Thirsa vertelde, dat Floortje gewoon in een hele diepe slaap was en ze er niks van merkte, hapte ze er op terug, dat ze bang mocht zijn, omdat ze nog maar 10 jaar was. Een flauw glimlachje verscheen op het gezicht van Thirsa. Ik had die vrouw wel eens anders zien lachen. Eigenlijk was niemand aan het lachen. Iedereen zocht troost bij zijn paard, dat ze bij zich hadden en niemand was echt met elkaar bezig. Iedereen had op dat moment nog maar dezelfde gedachte, Floortje moest het halen.
Ik zag hoe het grote paardenlijf op de kant werd gesleept door de grote rode banden en hoe stil het daar bleef liggen. Te stil…
Maar er bleef hoop voor mij. Ik mocht niet opgeven. Floortje was groot en sterk en ook nu zou ze zich er gewoon doorheen slaan.
Ondertussen had Linda een deken van de brandweer gekregen, zodat ze het niet te koud zou krijgen. Ook waren er mensen van de krant hun aanwezigheid aan het laten zien. Maar voor iedereen die bij zijn paard stond, was er maar een vraag. “Hoe kan je nou hier foto’s van komen maken? Welk lef heb je dan?!” Leuk, zo’n dood paard in de krant! Wij hielden van dat paard! Wij willen daar geen foto’s van in de krant, waarom was dat respect er nou niet?!
De merrie die op de kant gesleept was, zag er niet meer uit. De mooie glanzende vacht, die zo mooi gepoetst was door Linda, die bestond nu niet meer. De vacht was verruild voor een laag modder met bloed en kroos. Zelfs haar mooie witte kolletje viel niet meer te zien. Onder haar oog zat een grote wond waarmee ze tegen het bruggetje aangeknald was.
Eigenlijk wilde ik het niet eens meer zien. Ik wilde ook Cees zijn woorden niet horen, toen hij aan kwam lopen. “Is het gebeurd? Komt de dierenarts?” vroeg Thirsa. Cees knikte alleen maar. Voor mij was dat genoeg om te weten, dat de merrie, genaamd Floortje, gekenmerkt door haar mooie vacht en bouw, niet meer in leven was. Ik dacht gelijk terug aan Dancer, die ik twee jaar geleden ook verloren heb. Ik heb haar alleen niet voor mijn ogen dood zien gaan. Ik heb haar niet hoeven te zien lijden. Ik wilde niet eens weten hoe Linda zich na dit nieuws zou gaan voelen.
Niemand durfde het aan haar te vertellen. Ik stond in tranen en kroop dicht tegen Eclair aan. Haar witte vacht straalde in de zon. Nog geen twee jaar geleden stond ik zo bij een mooi donkerbruin paard en Linda? Linda had niks… Ze had geen paard om bij te huilen… Ik sprak met niemand meer, alleen bij Eclair zocht ik mijn troost. Maurieke kwam wel telkens vragen of het nog wel ging, maar ik wist het gewoon even niet. Ik had het met Linda te doen.
Onder leiding van Haas (ken alleen haar bijnaam) en Patricia liepen we met de paarden naar een groot grasveld, waar we weer op onze paarden moesten stappen. Ook moesten we zo snel mogelijk weg uit het gebied, zodat de pers ons niet achterna zou komen en ons lastig zou komen vallen met vragen, maar ook omdat de brandweer zo zijn werk kon doen en het paard met alle respect op de wagen kon leggen en weg kon vervoeren.
We stegen op, alleen Linda had geen paard meer. Het liefst was ik er ook naast gaan lopen, maar dat mochten we niet. Ik zag Linda weglopen en wilde haar achterna rijden, maar werd tegengehouden door Haas. We moesten de paarden de kans geven om als kudde terug te kunnen keren naar de manege.
Stilletjes kwamen we terug op de manege. Niemand had onderweg een woord gesproken. Alleen de woorden ‘fietsers’ en ‘brommer’.
Op de manege beloonde iedereen zijn paard met wat lekkers en bracht iedereen z’n paard wat ontspanning toe. Niet gelijk kwaad worden, als er iets gebeurde.
Stilletjes legde iedereen zijn spullen weg en steunde Linda. Linda deed aan begeleid wonen, dus Maurieke probeerde telkens de begeleiders te pakken te krijgen, maar telkens was er niemand. Daarna probeerde ze Linda’s ouders, die direct kwamen.
Zelf werkte Linda ook bij de dierenambulance, waar haar collega’s de woorden paard-Floortje-Goudsehout-ongeluk-sloot hadden opgepikt en met sirene naar de manege waren komen rijden om Linda op te kunnen vangen.


Ook de brandweerlieden waren naar de manege gekomen en kregen wat te drinken aangeboden. De grappen die ze af en toe maakten waren af en toe net iets te hard.
Linda ging al snel naar huis. Ook Joyce was naar de manege gekomen, die een enorm schuldgevoel had gekregen, omdat door haar pony Floortje zo in paniek was geraakt. Nadat iedereen haar verteld had en ook zeker Cees, dat ze zo niet moest denken, voelde ze zich toch weer wat prettiger. We bleven nog even wat drinken op het terras op de manege en daarna ben ik naar huis gegaan met de gedachte, dat ik nog nooit zo graag naar huis gewild heb.
Dit zal ik de komende tijd echt niet vergeten. Het gevoel toen we wegliepen van het gedaante, dat eerst een paard met een ziel was. De paniek die telkens op de loer lag bij iedereen. Hoe koud ik het had van de koude rillingen, terwijl het constant snikheet was.

Truste Floortje…

Heel veel sterkte...

[Eend]

thnx beide...

[Dreamerfly]

Vervelend meis *knuft*

~Xmar~

[Anne]

...

Goed dat je het zo hebt opgeschreven, dat helpt waarschijnlijk
wel een heel klein beetje.

Take care. (L)

[Brown eye]

He meissie...heel veel sterkte ermee *knuf* veel liefs!!

*weet niet wat ze moet zeggen, omdat ze weet dat als ze zich niet inhoud ze ontzettend hard gaat huilen*

[Eend]

Brown eye schreef op 12-07-2003 @ 21:02:
He meissie...heel veel sterkte ermee *knuf* veel liefs!!

*weet niet wat ze moet zeggen, omdat ze weet dat als ze zich niet inhoud ze ontzettend hard gaat huilen*

iedereen huilde...al was het niet van buiten, was het wel van buiten...en ik heb behoefte om de kliniek te bellen...alleen ik durf niet

[Dreamerfly]

Eend schreef op 12-07-2003 @ 21:53:
iedereen huilde...al was het niet van buiten, was het wel van buiten...en ik heb behoefte om de kliniek te bellen...alleen ik durf niet

Wat houdt je tegen?

[Eend]

Dreamerfly schreef op 12-07-2003 @ 22:35:
Wat houdt je tegen?

klinkt dom, kweet ut...maar ik ben bang dat ze me een zeur vinden, maar ik ga dr wel ff een RET over invullen, maybe helpt dat

Gebeurtenis
Gedachtes
Gevoelens
Gedrag

Ok, kweet ut rijtje weer

[Dreamerfly]

Eend schreef op 12-07-2003 @ 22:37:
klinkt dom, kweet ut...maar ik ben bang dat ze me een zeur vinden, maar ik ga dr wel ff een RET over invullen, maybe helpt dat

Gebeurtenis
Gedachtes
Gevoelens
Gedrag

Ok, kweet ut rijtje weer

Dat is een mooie tussenoplossing!, wanneer het gewoon écht niet gaat en je maar niet rustig kan worden, waarom zou je dan niet bellen, je hebt het er op dit moment moeilijk mee en zij kunnen je er juist bij helpen.(ze vinden je vast geen zeur)Mogelijke tussenoplossing 2: Van je afpraten bij een vriendin

[Eend]

Dreamerfly schreef op 12-07-2003 @ 22:40:
Dat is een mooie tussenoplossing!, wanneer het gewoon écht niet gaat en je maar niet rustig kan worden, waarom zou je dan niet bellen, je hebt het er op dit moment moeilijk mee en zij kunnen je er juist bij helpen.(ze vinden je vast geen zeur)Mogelijke tussenoplossing 2: Van je afpraten bij een vriendin

jah...kben alleen mn RETformulieren verloren vergeten, omdat ik dacht dat ik ze toch niet nodig zou hebben...dus nou heb ik het maar even uit mn hoofd gedaan. Maar ik heb geen vriendin bij de hand en kan mijn gevoelens niet laten zien, dus ik vind dat heel eng. En om nou de kliniek op te bellen, dan zit ik jankend aan de telefoon en wat dan? Mneej, ik vind het te moeilijk, iemand mijn gevoel laten zien...ik vind een RET invullen al zo moeilijk Maja, tis me gelukt

Ik ga gewoon beneden zitten en doe alsof er niks is Maybe bel ik morgen wel op naar de kliniek of ik eerder kan komen...kweet nie hoe ik anders de dag door kan komen...Weet jij wat te doen op een doodsaaie zondag wanneer alle winkels dicht zijn en je pas om kwart over zeven weg moet om 8 uur in de kliniek te zijn?

Blegh!

[Orsino*]

Wat een vreselijk verhaal
Ik hoop dat je er goed mee om kan gaan.

En er zijn genoeg dingen die je kan doen als je je verveelt.. Tv kijken, boek lezen, vriendin bellen, even ergens rustig gaan zitten..

[poesiefox]

Fijn he, al die ruiters met te weinig ervaring die op zo'n beest naar buiten willen, met slechts een begeleider.

Een schoolklas kindertjes mag nog niet eens buitenspelen zonder minstens twee leerkrachten.

[Dreamerfly]

Eend schreef op 12-07-2003 @ 22:58:
jah...kben alleen mn RETformulieren verloren vergeten, omdat ik dacht dat ik ze toch niet nodig zou hebben...dus nou heb ik het maar even uit mn hoofd gedaan. Maar ik heb geen vriendin bij de hand en kan mijn gevoelens niet laten zien, dus ik vind dat heel eng. En om nou de kliniek op te bellen, dan zit ik jankend aan de telefoon en wat dan? Mneej, ik vind het te moeilijk, iemand mijn gevoel laten zien...ik vind een RET invullen al zo moeilijk Maja, tis me gelukt

Ik ga gewoon beneden zitten en doe alsof er niks is Maybe bel ik morgen wel op naar de kliniek of ik eerder kan komen...kweet nie hoe ik anders de dag door kan komen...Weet jij wat te doen op een doodsaaie zondag wanneer alle winkels dicht zijn en je pas om kwart over zeven weg moet om 8 uur in de kliniek te zijn?

Blegh!

Wat goed dat je die RET oefening hebt gedaan!, een goede stap
Ik kan het begrijpen dat je niet wou bellen, maar het er eerder heengaan is best een goed idee, al moet je dan wel bellen. Zouden ze het raar vinden als je even een omgeving nodig hebt waarin je, je mogelijk wel naar bepaalde mensen kan uiten(bijvoorbeeld je therapeuten?, ik denk juist dat ze het goed van je zullen vinden dat je op eigen initiatief om hulp vraagt. Op de bank zitten en doen alsof er niets is, is niet de oplossing toch?, al begrijp ik best dat het moeilijk voor je is om die gevoelens te uiten.
Tja en wat te doen op een zondag...
Wat ik i.g. doe op een zondag is :gewoon-wat-aan-klooien-dag.
>In t zonnetje zitten
>Videoootje kijken(werkt altijd wel afleidend)
>Skeeleren of iets dergelijks
>Met vrienden afspreken
etc...
Maar goed, waarschijnlijk had je dat zelf ook wel bedacht, ik denk alleen dat daar je zin en behoefte op dit moment niet liggen. Je zit met gevoelens, waarmee je niet weet, wat je er goed mee moet doen(correct met if i'm wrong) en dan is het (hoe moeilijk ook), belangrijk dat je dit uit, zodat je er niet in blijft zitten. Bel de kliniek of probeer er met iemand over te praten, anders weet ik het ook niet.

Suc6 meiske
XMar.

[smilegirl]

kheb de tranen in me ogen staan...
kheb zelf paarden,en zoek er zelf ook vaak steun bij..
ook ik heb een paard zien lijden ook zo'n super mooi paard wat jij omschrijft...
tis moeilijk geeft een kutgevoel....
het enige wat ik kan zeggu is..
heel heeel veel sterkte ermee
kus smilegirl

[Droomvlucht]

Sterkte meis...

*knuvt*

[duifeltje]

ooowwww, wat erg.
ik kan me niet eens voorstellen hoe dat zou voelen, zo'n liefie kwijtraken maar ik weet nog wel hoe erg ik in paniek was toen onze pony tot zijn rug in de sloot stond.

heeeeel heeeeel veel sterkte!! ik weet niet wat ik anders zou moeten zeggen........

[~~dolce~~]

*weet niet zo goed wat k moet zeggen* wat ontzettend erg zeg, wat dr is gebeurd, k heb zelf geen paard noit gehad, enz..maar het lijkt me wel ongeloofelijk erg... wel goed dat je je verhaal zo hebt opgeschreven!
heel veel sterkte
kuzzies mir

[Its_Just_Me]

heel mooi opgeschreven
ik kreeg er kippenvel en tranen in me ogen van
ik hoop dat je het weet te verwerken
aah dit is moeilijk, kweet nie wat ik moet zeggen
iig heeeel veel sterkte

[In Your Room]

Heeel veel sterkte!

Knap hoor, hoe je dit allemaal zo verwoord hebt! Vooral de laaste woorden..
Echt, de tranen stromen over mn wangen.
Echt heel erg veel sterkte meissie!
En als dit je geholpen heeft, gewoon blijven schrijven hoor!

Sterkte!
Knuff!

[Eend]

poesiefox schreef op 13-07-2003 @ 01:31:
Fijn he, al die ruiters met te weinig ervaring die op zo'n beest naar buiten willen, met slechts een begeleider.

Een schoolklas kindertjes mag nog niet eens buitenspelen zonder minstens twee leerkrachten.

Ze heeft genoeg ervaring hoor! Als een paard uit paniek de sloot in glijd met zn achterbenen, dan kun je nog maar weinig doen!

[Eend]

thnx allemaal.
Ik ben uiteindelijk toch maar eerder teruggegaan naar mijn afdeling. Keb daar dmv een strak programma mezelf even kunnen redden.
Ik ga strakjes weer voor het eerst sinds het ongeval naar de manege en nahjah...*zenuw*

Het ongeluk zit nog steeds vers in me, maar ik kan dr mee omgaan. Keb een tekening over het ongeluk boven mn bed gehangen en dat geeft me wel een soort van troost. Ook heb ik de hele week met de hoofdletter F in allerlei sierlijke variaties naast mn oog gelopen om Floortje te 'eren'

Liefs

Eendje

[pvcbuis]

Ik was helemaal stil toen ik je verhaal las...

Zelf ben ik ook helemaal gek van die diertjes en ook van buitenrijden.

Een ongeluk zit in zo'n klein hoekje, en vaak kun je er niets maar dan ook niets aan doen!

Heel veel sterkte toegewenst! Ik vind het wel erg knap van je dat je toch contact op hebt genomen met die kliniek en dat je ook weer zo snel naar de manege bent gegaan.

Petje af!

[Andora]

hey meis, veel sterkte ermee he. *zat zelf met tranen in d'r ogen toen k t las*

[Eend]

pvcbuis schreef op 19-07-2003 @ 13:40:
Ik was helemaal stil toen ik je verhaal las...

Zelf ben ik ook helemaal gek van die diertjes en ook van buitenrijden.

Een ongeluk zit in zo'n klein hoekje, en vaak kun je er niets maar dan ook niets aan doen!

Heel veel sterkte toegewenst! Ik vind het wel erg knap van je dat je toch contact op hebt genomen met die kliniek en dat je ook weer zo snel naar de manege bent gegaan.

Petje af!

thnx Dat ongeluk zat zeker in een klein hoekje. Floortje is zoooooo mak en braaf buiten, de echte risico paarden waren Jessy en Eclair, maar die deden niks, laat nou net dat makke beestje bang worden van een kleine shetlander...dan kun je echt niks doen en het pad was enorm breed...laat ze nou net te lang achterwaarts lopen

[Eend]

Blackdolfin schreef op 19-07-2003 @ 16:55:
hey meis, veel sterkte ermee he. *zat zelf met tranen in d'r ogen toen k t las*

zat ik ook toen ik ut zag
Maar thnx De soos zijn lief voor me Behalve Kees


en yke

[Fade of Light]

Ja das lastig, zo gaat het nou eenmaal.

[Ireentje]

poesiefox schreef op 13-07-2003 @ 01:31:
Fijn he, al die ruiters met te weinig ervaring die op zo'n beest naar buiten willen, met slechts een begeleider.

Een schoolklas kindertjes mag nog niet eens buitenspelen zonder minstens twee leerkrachten.

Als het goed is laat de manege geen ruiters met geen/nauwelijks ervaring een buitenrit maken. En in het verhaal staat toch duidelijk aangegeven dat Floortje schrok van een shetlander? Als een paard echt schrikt kun je daar als ruiter niet veel aan doen, vooral niet als dat beest een sprong naar achter/opzij of wat dan ook maakt, en daardoor in een sloot ed terechtkomt.
Ik ben het op zich eens je dat door de schuld van onervaren ruiters veel ongelukken gebeuren, maar om zo te reageren vind ik toch een beetje bot.

Vreselijk Heel veel succes - ik heb een paar maanden geleden veulen en moeder zien sterven, veulen een paar dagen na de moeder, dat was ook heel vreselijk. Ondanks de gebeurtenissen wens ik je wel veel plezier verder met Eclaire en alle andere paarden, maak er wat van nu en altijd!

[Eend]

Soveelah schreef op 19-07-2003 @ 21:02:
Vreselijk Heel veel succes - ik heb een paar maanden geleden veulen en moeder zien sterven, veulen een paar dagen na de moeder, dat was ook heel vreselijk. Ondanks de gebeurtenissen wens ik je wel veel plezier verder met Eclaire en alle andere paarden, maak er wat van nu en altijd!

thnx, zal ik doen

[Andora]

Eend schreef op 19-07-2003 @ 18:44:
zat ik ook toen ik ut zag
Maar thnx De soos zijn lief voor me Behalve Kees


en yke

*knuffiej*
tja... kees... what shall I say...

en yke, was dat die @$%#@%^soos?

Je hebt het echt goed opgeschreven hopelijk heeft dat een beetje geholpen.

Heel veel sterkte!

Liefs Sanne

[Eend]

Blackdolfin schreef op 20-07-2003 @ 18:50:
*knuffiej*
tja... kees... what shall I say...

en yke, was dat die @$%#@%^soos?

mjah....zeg maar niks, hij weet het zelf wel Gelukkig had ie afgelopen week nachtdienst, haha!
*deur gaat voorzichtig open*
"Heej, Rhian, kun je niet slapen?"
-"nee"
"Nah, wel proberen he!"
*deur gaat weer bijna dicht*
*deur wordt snel weer open geduwd*
"Truste!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
-"Toedols"
*deur gaat weer bijna dicht*
*deur wordt snel weer open geduwd*
"Moet je knuffel niet bij je in bed?"
-"Nee, het is mijn bed, hij slaapt maar op de grond!"
*deur gaat weer bijna dicht*
*deur wordt snel weer open geduwd*
"Als je een vriendje hebt, praat je wel anders."
-"Neuh, die dump ik ook uit mn bed, IK wil alle dekens."
*deur gaat weer bijna dicht*
*deur wordt snel weer open geduwd*
"Wat ben ik blij dat jij mijn vriendin niet bent."
-"Idemdito!"
*deur gaat weer bijna dicht*
*deur wordt snel weer open geduwd*
*kees steekt tong uit*
*kees doet deur weer dicht*
*kees verdwijnt*

Mhuwhahaha En zo ging het zowat elke nacht
Maar hij wilde mij spreken over mijn Plusmarkt reclame poster, die ik van de muur af gehaald heb daar Maybe wilt hij wel een kilo hamlappen van me kopen, mhuwhahaha

[Eend]

WanderingStar schreef op 25-07-2003 @ 00:31:
Je hebt het echt goed opgeschreven hopelijk heeft dat een beetje geholpen.

Heel veel sterkte!

Liefs Sanne

jah, heeft het wel jah

[Andora]

Eend schreef op 26-07-2003 @ 15:26:
-verhaaltje over kees -

Mhuwhahaha En zo ging het zowat elke nacht
Maar hij wilde mij spreken over mijn Plusmarkt reclame poster, die ik van de muur af gehaald heb daar Maybe wilt hij wel een kilo hamlappen van me kopen, mhuwhahaha

lolz
heb je geen foto van kees ofzo? ik wil m nu wel eens zien

[Ceiridwen]

Ieuw, ik moet er niet aan denken dat dat bij mijn pony gebeurt .

Sterkte nog.

[Eend]

Blackdolfin schreef op 30-07-2003 @ 13:00:
lolz
heb je geen foto van kees ofzo? ik wil m nu wel eens zien

nee, geen foto

xou zeggen, kom es langs

[Souris]

tjeej wat naar...
ik rijdt zelf ook paard en moet er niet aandenken dat het mij zal overkomen
sterkte wijffie

[Devil-Eye]

Het is alweer bijna 9 maanden geleden en ik was dus diegene die op het paard zat.

Was is aan het rondneuzen op het forum wat Eend in die periode schreef, toen kwam ik dit verhaal tegen. Heb enorm zitten janken.
Denk nog iedere dag aan Floortje.
Het paardrijden doe ik nog wel maar nogsteeds met wat minder plezier.
De foto van Floortje heb ik pas sinds een maanden in me kamer hangen, kon haar al die tijd niet zien.

De manier waarop EEND de gebeurtenis omschreef heeft mij diep geraakt, zo mooi, zo knap, dat ze dat kan...

FLOORTJE R.I.P. I miss you every day...

[Souris]

Tijgertjuh666 schreef op 12-04-2004 @ 14:23 :
Het is alweer bijna 9 maanden geleden en ik was dus diegene die op het paard zat.

Was is aan het rondneuzen op het forum wat Eend in die periode schreef, toen kwam ik dit verhaal tegen. Heb enorm zitten janken.
Denk nog iedere dag aan Floortje.
Het paardrijden doe ik nog wel maar nogsteeds met wat minder plezier.
De foto van Floortje heb ik pas sinds een maanden in me kamer hangen, kon haar al die tijd niet zien.

De manier waarop EEND de gebeurtenis omschreef heeft mij diep geraakt, zo mooi, zo knap, dat ze dat kan...

FLOORTJE R.I.P. I miss you every day...

ja..
zit met tranen in m n ogen.
idd. een ongeluk zit in een klein hoekje en paarden blijven schrikdieren maar toch is het erg naar
ben zo blij dat ik nog nooit een ongeluk met m n paard heb gehad.
*klopt af*
ben wel vaak gevallen maar dat hoort erbij

[Quiana]

@Tijgertjuh666; sorry, maar een up van negen maanden is
toch echt een beetje teveel van het goede. (je had je reactie
ook evt kunnen pm'en naar Eend...?)