Verhalenwedstrijd: 08-06-2002 ontoerekenbaar verklaard

[Ieke]

08-06-2002 ontoerekenbaar verklaard.

Dacht je bijna dat ik normaal was hè, toen je mijn gegevens las. Tot je bij het “ontoerekenbaar verklaard” kwam. Ik ben door de rechtbank ontoerekenbaar verklaard, op advies van mijn advocaat en ouders. Ik zat bij de politie door mijn tweelingzusje. Maar daar later meer over.
Nina Tuinder, normaal blond (met zwarte strepen) meisje, alleen mist ze d’r benen. Niet dat ik ze mis op de “ik mis je” manier. Daarvoor ben ik ze al te lang kwijt. En ik heb niet eens afscheid kunnen nemen. Dus zit ik in een rolstoel, als je dat zelf nog niet bedacht had.
Ik zit nu achter de computer, om 18.00 uur. Deze computer is zo’n beetje de enige in de kliniek (ja zo noemen we het, het is géén gekkenhuis hoor) en hij staat ook nog in een kamertje achteraf, voor al de gekke debielen die zich anders kunnen elektrocuteren enzo. En meerdere zullen wel te duur zijn. Ik ben dus zo’n beetje de enige die op de computer mag, omdat ik eigenlijk normaal ben en alleen een vlaag van “verstandsverbijstering” had. Maar niet door vertellen hoor, want dan moet ik wel voor 3 jaar in de echte gevangenis ofzo. Flut straffen. Oké ik ben minderjarig gestraft, maar volwassenen krijgen niet eens levenslang voor een moord met voorbedachten rade. Maar nee, mocht je dat denken, ik heb mijn zusje (Sara trouwens) niet vermoord. Ik had te snel door dat ik er niet mee weg zou komen. Waarschijnlijk. Ik weet het niet meer. Maar waarom ik zit te typen is dat ik de psychiater niks te vertellen heb en dat ik dan maar het moet typen. De eeuwenoude, vrijwel altijd lukkende, maak een dagboek truc. Ja ja ze zijn slim hier. Het personeel dan. Niet dat ik een dagboek ga schrijven hoor. Ik schrijf misschien tot 24.00 uur en dan is het verhaal over. Dan mogen ze me in een isolatiecel gooien of me naar het buitenland exporteren, zodat ik en mijn ouders (vergeet Sara niet) overnieuw kunnen beginnen. Als ik al niet weg ben.
Negen jaar geleden heeft Sara mijn remmen van mijn fiets kapot gemaakt. En nee het was een hele nieuwe fiets. Ik kwam er helaas achter toen ik niet meer voor de weg kon stoppen. (kindertjes speel nooit bij de snelweg in de buurt) Kleine Nina liet zich zelf vallen toen ze het doorhad, maar toen was de vrachtwagen er al. Twee uur later waren mijn benen (tot boven de knie) geschiedenis. Wil je meer details, kom gezellig langs. En ja, het is zeker dat Sara het gedaan heeft, zij was de enige bij me. De eerste keer dat ik het mijn moeder vertelde zei ze dat het misschien kwam omdat Sara jaloers op mijn nieuwe fiets was. Daarom deed ze mij maar iets aan waardoor ik hem niet meer kan gebruiken. Mijn moeder vergat ook even dat Sara net zo’n nieuwe fiets had gekregen. Ook hadden ze makkelijk haar vingerafdrukken op mijn fiets kunnen vinden. En nee ik zit niet overdreven te doen, dit heet wrok. We hadden allebei 3 vriendinnen, allebei redelijk populair in de klas en allebei goed met leren. Ik heb nog steeds geen antwoord waarom ze het wel deed.
Maar terug naar de crimescene. Nadat ik 8 wielen en misschien wel een ton aan gewicht over me heen gekregen had (en geen moment bewusteloos geweest), keek ik naar beneden en het overblijfsel van mijn benen. Als ze asfaltkleur waren geweest had je ze niet kunnen vinden. Dan heb je toch het gevoel dat er niet echt iets goeds aan de hand is. Een andere automobilist stopte voor me en bracht me naar de eerste hulp. Sara zagen we 3 uur later pas weer bij het eten. Voor zover de zusterliefde. Ik gaf het nummer van thuis aan een bleke verpleegster. Toen mijn moeder binnenkwam viel ze flauw en mijn vader werd zeer bleek. En toen vroegen ze of het pijn deed. Nee. Er was niks meer om pijn te doen en van fantoompijn had ik toen nog niet gehoord. De ene dag werd alles dichtgelast en afgewerkt, de andere dag mocht ik naar huis. Begin maar met je nieuwe leven.
Mocht je je verwaarloosd voelen, ga onder een vrachtwagen liggen. Ik kreeg een hele nieuwe garderobe (allemaal lange broeken en rokken), kreeg de nieuwste lichtste rolstoel en de eerste 2 maanden aten we alleen dingen die ik lustte. Wat een vervanging voor bewegingsvrijheid. En toen verhuisden we. Naar een gelijkvloers huis. Goh wat was Sara boos zeg, moest ze 10 minuten langer fietsten. Gelukkig waren me ouders toch nog wel zo ziende dat ze haar een flinke uitbrander gaven.
En ze wonen daar nu nog.
Tweelingen zijn altijd zó close. Nee niet echt. Toen we verhuisd waren ben ik naar een andere school gegaan. Ook heb ik een eigen kamer geëist. Het eerste jaar heb ik op andere tijden gegeten als Sara, daarna moest ik haar maar weer als “lid van de familie beschouwen”, woorden van mijn vader. Goed hoor, maar niet van mijn familie. Met de vriendinnen was het snel gedaan. Ten eerste was het niet echt goed om met mij gezien te worden, ten tweede zeikte ik te veel over mijn zusje. En heel de tijd naar die leugen te luisteren, daar pasten ze voor. Want ook al hadden ze haar nooit echt gemogen, zodra je in een rolstoel belandt ben je debiel en naar debielen luister je niet. Dus hield ik het voor mezelf. Als ze vroegen waarom was het een ongeluk, geen expres. En ik heb nog wat vriendinnen kunnen verzamelen ook. Niet de populaire meer, dat was waarschijnlijk alleen maar gebeurd als ik een Gucci rolstoel had gehad. En bijbehorende kleding. Nee alto’s zijn de mensen met de open geest, daar kan een wraakzuchtige rolstoeler ook wel bij. Ja er zaten drugsgebruikers bij, maar die waren handig voor later (zie: moordaanslag). Toen ik bij de politie zat werd er nog bezocht en geschreven, nu niet meer. Of je mag hier geen post ontvangen, dat weet ik niet.
Ik zat vorig jaar in mijn examenjaar, zou aan mijn examens beginnen. Die heb ik nu dit jaar gedaan. En ik ben geslaagd. Nu ‘moordaanslag” uit mijn cv halen en ik kan beginnen. Ik zit hier meer dan een jaar. Over 5 jaar mag ik eruit. Als ik braaf mijn mond dicht houd en mijn bordje “onherkenbaar iets” eet over 3 jaar al. En dan ben ik pas 19 of 21, sommige gewone mensen beginnen dan pas met hun vervolgopleiding, dus waarom ik ook niet? Maar aangezien niemand ooit iets aan toekomstpraat in het heden gehad heeft stop ik met zeuren.
Ik had het inderdaad wel een beetje gepland. Mijn ouders zouden een weekendje weg gaan. Haar vriendinnen of vriendje (zij wel) zouden ook niet komen. Ik had haar dus voor mezelf. De dag ervoor had ik mijn rekening geplunderd en zuivere heroïne van Thomas (geweldig jong trouwens) gekocht. Hij heeft me drie keer gevraagd of ik ging dealen en vier keer gezegd dat ik het wel eerst moest mengen, want anders was het dodelijk. Was ik dat nou net vergeten. Er wordt vaak naar mijn gevoel gevraagd, toen ik bezig was. Tja. Een beetje zo’n “wat moet dat moet” gevoel. Net als met vervelend huiswerk. Alleen kon ik mijn huiswerk niet afmaken. Toen ze de heroïne binnenkreeg begon haar lichaam vrijwel meteen verschrikkelijk spastisch te bewegen. Er kwam schuim op haar mond en haar ogen begonnen weg te draaien. Dus dacht ik: kijk weg. Maar ik deed het niet. Toen kotste ik mijn lunch eruit en heb het ziekenhuis gebeld: ‘m’n zusje schudt zo.’ Ze heeft anderhalve dag in het ziekenhuis gelegen nadat d’r maag was leeggepompt.
En dit was de tweede situatie dat er een duidelijke dader was, zit zeker in de familie. Twee uur nadat ze thuis was kwam de politie me ophalen. Het was over. Ik vraag me alleen af waarom ze niet tegen mij heeft gezegd dat ze mijn remmen gemold had, terwijl ik haar wel gered heb. Ben ik waarschijnlijk toch de zwakste. Nadat ik drie keer uitgelegd had dat het een mislukte wraakactie was werd ik ontoerekenbaar verklaard. Eigenlijk had ik ook gewoon iets met het verkeer moeten doen, dat was definitiever geweest. Ik weet niet eens of ze nu eigenlijk er een zwakke maag van overhoudt.

Ik ga ook niet meer naar ze terug hoor. Ik heb Sara altijd beschuldigt en toen ook nog – voor hun zonder rede – geprobeerd d’r te vermoorden. Ik hoop dat ze me kunnen vergeten. Misschien nog een keer verhuizen, naar een huis met veel trappen. Van mijn kamer papa’s gewilde computerkamertje maken, mijn spullen wegdoen, misschien verbranden.
Misschien wel het ergste vind ik dat het zo jong is gebeurd. Had het gedaan toen ik 20 was. Ik kan me amper het leven voor de rolstoel herinneren. Namen van vriendinnetjes, misschien een paar partijtjes en uitjes, meer niet. Had ze het later gedaan had ik nog een leven gehad om in mijn dromen mee verder te gaan. Ik ben echt heel benieuwd waarom ze het gedaan heeft.

Wist niet dat mijn leven zo weinig tijd innam. Het is nu 19.59 uur. Als de computerklok goed loopt. En wat ik zelf vindt? Hartstikke gek sinds het ongeluk. Normale mensen proberen niet te moorden, die denken er af en toe alleen maar aan, en zeker geen directe familie. Maar het is wel mooi dat ik zo vroeg klaar ben, dan kan ik de maan zien verschijnen. En oh ja, ik ben nog meer gehandicapt. Ik heb een bril. Die breek ik straks zodat ik mijn polsen met het glas kan doorsnijden voordat ik uit het raam spring. En dan maar hopen dat ik meteen dood ben, ook al heb ik een hoge pijngrens. Welterusten.