Wie ben ik?

En dan bedoel ik niet dat programma met Ron Brandsteder en André van Duin.

Voor school moet ik in een soort van werkstuk een stukje schrijven met als kop 'Wie ben ik?'. Als jij zo'n stukje zou moeten schrijven, hoe zou het er dan uit zien? Wat zou jij er in zetten? (Niet over mij, maar over jezelf natuurlijk (je eigen 'Wie ben ik?' dus).)

hmm... *denkt na*
schrijven weet ik eigelijk nie precies...
maar we hebben op school ook es zo iets moeten maken, alleen dan bij beeldende vormgeving en toen heb ik een hartje van klei gemaakt, rood geverfd en prikkeldraad dr omheen 'gedraaid'...
t enigste werkstuk van mezelf da ik nog nie weg heb gegooid

ik weet nie of je hier wel iets aan hebt...

[Fantôme]

Leonoor schreef op 01-03-2004 @ 21:09:
En dan bedoel ik niet dat programma met Ron Brandsteder en André van Duin.

Voor school moet ik in een soort van werkstuk een stukje schrijven met als kop 'Wie ben ik?'. Als jij zo'n stukje zou moeten schrijven, hoe zou het er dan uit zien? Wat zou jij er in zetten? (Niet over mij, maar over jezelf natuurlijk (je eigen 'Wie ben ik?' dus).)

hoihoi!

interessante maar zeer moeilijke opdracht vind ik. Ik weet dat ik niet een stuk over jou moet schrijven, dat ga ik ook niet doen hoor maar je moet je van tevoren goed afvragen wat je er wel en niet in kwijt wilt. Natuurlijk zijn de vrij algemene dingen zoals je familie, hobby's en vrienden niet zo moeilijk, het wordt al moeilijk, maar nog steeds te doen, om te gaan beschrijven waarom je juist die hobby hebt gekozen (en dus niet, omdat het me wel leuk lijkt) en waarom jouw vrienden van die goede vrienden zijn. Maar als je dan echt over jezelf moet beginnen zou ej je echt moeten afvragen, ok... Wie leest dit, en in hoeverre gaat het diegene wat aan. Begrijp je? Ik weet niet goed wat ik er in zou zetten dus, kan veel over mezelf schrijven (klinkt eigendunkering!) maar het hangt toch van heel veel dingen af, voordat ik zou beslissen wat er wel een niet in te zetten.

succes ermee! Wendy

Goh.. Jeetje wat moeilijk. Had jij er richtlijnen bij gekregen?

Naja, wie ben ik..

Ik ben een meisje van bijna 18 lentes jong, maar met al veel bepakking voor de rest van haar leven. Ik ken mijzelf wel redelijk goed denk ik en weet mijzelf ook wel te analyseren. Ik wil mijzelf graag veranderen ten goede van anderen en ik streef naar gelukkig zijn. Ik ben erg onzeker en jaloers. Dat laatste heeft zich op een negatieve manier ontwikkelt, maar ik probeer daar nu aan te werken (tot tegenzin van mijn vriend die zegt: je bent zoals je bent en je moet niet elke keer proberen jezelf te veranderen). Mijn onzekerheid komt voort uit verschillende dingen en ik weet wel welke. Ik weet ook dat ik eigenlijk wat zou moeten doen met de dingen uit mijn verleden, maar dat ik hier eigenlijk te bang voor ben om hierhaan te beginnen en ik er eigenlijk ook helemaal geen zin in heb. Ik hik er als het ware tegenaan.
Daarnaast heb ik me het laatste jaar heel erg ontwikkelt. Ik was een hyperactief vrolijk en niet te stuiten meisje, maar nu ben ik iemand die nog steeds spontaan is, maar minder echt lacht dan vroeger, sneller in haar schulp kruipt en moeilijker praat.
Mensen vinden mij een prater en ik kan ook wel redelijk praten, maar als er teveel emoties bij komen klap ik dicht. Ik heb een tijd gehad dat ik helemaal niet kon huilen, maar nu huil ik al bij kleine dingen, als iets ook maar tegenzit komen de tranen al. Ik zit dus eigenlijk een beetje met mezelf in de knoop, maar heb niet de tijd, de energie en zeker niet de zin om die knoop er helemaal uit te halen. Op sommige gebieden wel, maar anderen ook niet.
Ik ben veranderd van een meisje dat blij was met een 5,5 en dit zag als een voldoende, naar een hardwerkend iemand (naja, redelijk) die zich pas tevreden voelt als ze minimaal een acht heeft.
Ik ben zorgzaam en wil voor iedereen het beste en vind het vreselijk als ik mensen pijn doe of verdrietig maak. Ik haat ruzie, al is het soms niet te voorkomen.
Ik kan behoorlijk koppig zijn, maar me ook helemaal de grond in laten stampen. Ik kan me opofferen voor anderen, wat ik de laatste tijd wel vaak doe bij mijn vriend.
Ik ben snel teleurgesteld en heb het idee dat mensen mij niet aardig vinden of niet van me houden. Ik heb heel veel bevestiging van anderen nodig.
Ik doe mensen graag een plezier en hou er van om anderen gelukkig en blij te zien, dus wil ik wel eens kaartjes schrijven en cadeautjes kopen.
Ik heb ook soms snel mijn oordeel klaar, al zal ik dat niet altijd laten merken. Ik probeer de dingen ook vaak van verschillende kanten te bekijken en heb soms het idee dat ik maar beter even niets kan zeggen. Ik vind het belangrijker anderen te helpen dan mijzelf.

Er was nog iets wat ik wou noemen, maar vergeten.. Ik hoop dat dit een beetje in de goede richting is.

[metallica]

fiepje schreef op 01-03-2004 @ 21:17:
hmm... *denkt na*
schrijven weet ik eigelijk nie precies...
maar we hebben op school ook es zo iets moeten maken, alleen dan bij beeldende vormgeving en toen heb ik een hartje van klei gemaakt, rood geverfd en prikkeldraad dr omheen 'gedraaid'...
t enigste werkstuk van mezelf da ik nog nie weg heb gegooid

ik weet nie of je hier wel iets aan hebt...

Ik vind dit ook wel een goed idee eigenlijk, alleen dan iets wat voor jouzelf staat. Maar iets beeldends zegt soms meer als een tekst.

@ fiepje: je zit toevallig niet op een vrije school

[Nona]

Hm, interessante opdracht... Ik zou zeggen:

• een korte persoonlijke visie op jezelf (rationaliteit daargelaten, gewoon emotioneel en puur)
• een rationele versie van het verhaal, waarin je eerlijk naar jezelf kijkt
• wat reacties van anderen op jezelf en je eigen interpretatie en beoordeling daarvan.

Misschien nog wat anekdotes van voor jou belangrijke gebeurtenissen, wat platte informatie over jezelf...

Loontjuh schreef op 01-03-2004 @ 21:22:
Goh.. Jeetje wat moeilijk. Had jij er richtlijnen bij gekregen?

Nope. 't is een keuzepaper voor stage (voor het stagebureau op school dan iig), ik ga het dus maar niet al te psychologisch opvatten. Gewoon een korte omschrijving van mezelf geven oid (al moet ik die nog verzinnen ). Ik vind idd, zoals Wendy al zegt, dat wie het leest en in hoeverre die persoon dat wat aan gaat wel erg meespeelt...vandaar dat het waarschijnlijk dus niet een al te lang stukje en geen heel boekwerk wordt. 'k zal het eventueel misschien wel posten als ik het klaar heb.

Bedankt voor de tips iedereen alvast. En ik ben/blijf benieuwd naar de stukjes van anderen.

[Eend]

Ik zou het me god niet weten

Een pasfoto met mijn naam erbij, mijn geboortedatum en een kopietje van mn legitimatie bewijs en een inhoud en een voorkant en een bronvermelding en zo? Owja, laat ik de achter kant niet vergeten

[phensicske]

Ik zou het idd kort en krachtig houden en afsluiten met een citaat is altijd de kers op de taart.

Wie ben ik?

Ik ben nogal een buitenbeentje die veel te veel met zichzelf in de knoop zit. Zo zie ik soms allemaal duiveltjes om me heen en kan ik het niet meer opbrengen nog de engelenrol die ik zo graag wil vervullen verder te spelen.

Mjah...'k heb eigenlijk niet veel zin om hier helemaal op door te gaan en hier op internet zou ik dan wel zoiets posten, maar irl zou ik gewoon mijn hobbies en zo zitten vertellen en dan vooral de motivatie die erachter steekt.
Zo een beetje mijn kwaliteiten showen zonder dat het er echt letterlijk instaat.

Mss kom ik er later nog eens op terug.

[forumfreakie]

Ik zal eerst wat algemene info over mezelf schrijven (niet erg interessant voor jullie) en dan nog een verhaaltje erbij, zoals:

Wie ben ik?

Ik ben een jongen die de wereld meestal erg positief bekijkt. Meestal vrolijk van aard en altijd zin in een lolletje.
Ik kan er echter niet tegen als andere mensen verdriet, problemen of pijn hebben. Daarom zou ik mensen zo goed mogelijk willen helpen wat niet altijd lukt...

Wij moesten een keer beschrijven wie we waren, maar aan de hand van een voorwerp. Natuurlijk heb ik er weer een gedicht van gemaakt .

Ik ben als de nacht,
Koud en donker,
Die je doet huiveren
En verlangen naar de warmte.

Ik ben als de nacht,
Fluweelzacht en geborgen,
En ik neem je net zo in mijn armen
Als ik van je hou.

Ik ben als de nacht,
Eenzaam en verlangend,
Wensend dat ik de zon kon zien
En haar koesteren.

Ik ben als de nacht,
Soms mooi, soms lelijk,
En ben bezaaid met sterren
Die kunnen schitteren of vallen.

Ik ben als de nacht,
Bitterzoet en fluweelzacht,
En als de zon verschijnt,
Hoop ik dat de nacht uit mij verdwijnt.

Dit is uit 1999 , maar gaat nog grotendeels op.
Begin dit jaar heb ik nog zoiets moeten doen, mezelf beschrijven via de 1e letters van mijn naam. Weet alleen niet waar ik het gedaan heb, was weer in dichtvorm. Als ik het vind, post ik het.

Zulke dingen moet je aan mij ook niet vragen, want ik maak er sowieso een gedicht van .

[Giovanna]

Een heel verhaal getypt.. ben ik het kwijt... misschien straks opnieuw .

[Giovanna]

Hier, nog maar een keer, het is een lang verhaal, sorry.

Ik moet dit ook voor mijn psych doen, dus vandaar dat ik het opnieuw doe.

(al had ik het nou meteen in word getypt )


Op 21 december, van het jaar 1988, werd ik geboren in een klein dorpje, op het Spaanse platteland. Van mijn eerste, onbezorgde levensjaren, herinner ik me niet veel. Wat ik me wel nog goed kan herinneren, is dat ik vaak samen met mijn zus, Mira, mijn nichtjes (die vlakbij woonden), en een paar schoolvriendinnetjes door de weilanden renden, samen met onze honden. (Ik woonde op een boerderij.) We speelden uren met alle dieren. Ik was een vrolijk en spontaan kind, absoluut niet verlegen, ik kletste honderduit tegen volwassenen die ik nog nooit eerder gezien had.
Toen ik een jaar of zes was, en vol vreugde naar huis kwam rennen, net terug van school, ik had immers een tekenwedstrijd gewonnen, met mijn tekening van Costo (onze hond) en onze paarden. Maar toen ik thuis kwam, en dit voor mij zo geweldige nieuws met mijn gezin wou delen, zag ik enkel bedroefde gezicht. “Ga even zitten Giovanna”, zei mijn vader. Dit herinner ik me nog, omdat ik het vreemd vond, hij was immers nooit in de woonkamer als ik thuis kwam van school, mijn vader was een hardwerkende boer. Mijn vader vertelde dat hij die dag in het ziekenhuis was geweest, en dat de dokters hadden gezegt dat hij ernstig ziek was. Ik bevatte het nog niet --waarschijnlijk omdat mijn vader zo vaag deed, of omdat ik te klein was--, dus mijn respons was dat ik een tekening voor hem zou maken als hij in het ziekenhuis lag.
Na deze dag, begon ik steeds meer te beseffen wat er speelde. Mijn vader kon niet hard meer werken, hij was niet vrolijk meer. Er hing een donkere sfeer in huis. Mijn neef kwam bij ons wonen, zodat hij mijn vader kon helpen met de boerderij. Ik was nog steeds hyperactief, maar ik was niet zonder reden meer vrolijk, en mijn spontaniteit was verdwenen.
Dit werd allemaal erger, toen ik 8 jaar was. Mijn vader vertelde me toen dat hij leukemie had en wat dat inhield. Mijn zus en broer wisten dit al lang. Ik heb me nooit zo verraden gevoelt als toen. Ik werd een gesloten kind, niet alleen tegen volwassen, vooral tegen mijn ouders en mijn vriendinnetjes, eigenlijk tegen iedereen. Een paar maanden later, toen mijn vader al weer achteruit gegaan was, werd mij verteld dat we niet in Spanje konden blijven wonen. We zouden naar een ander Europees land verhuizen (wat Nederland werd), waar de sociale voorzieningen beter waren. We waren immers maar een arm gezin, wat de dure kosten van het ziekenhuis niet meer dragen kon.
In Nederland, ging het beter met mijn vader, maar slechter met mijn moeder, broer, zus en mij. Mijn moeder zorgde 24 uur per dag voor mijn vader. Ze spreekt de taal nog steeds niet, evenals mijn broer. Ik kwam samen met mijn zus op een basisschool vlakbij Rotterdam terecht. Ik werd heel veel gepest, wat alleen maar erger werd, toen mijn zus naar een andere school ging. Ik kwam bijna elke dag huilend thuis, kroop bij mijn vader op schoot of ging tegen hem aanliggen, als hij op bed lag. Hij trooste me, maar vroeg nooit wat er was, waarschijnlijk wist hij dat ik geen antwoord zou geven, dat deed ik immers nooit.
Op de middelbare school werd ik het eerste halfjaar gepest, toen kreeg ik een vriendin, een Marrokaans meisje, dat ook voortdurend gepest werd. Samen waren we sterk en steeds meer leerlingen accepteerden ons. Ik werd ten opzichte van mijn vrienden meer open, maar ik werd steeds somberder en steeds geslotener tegen leerkrachten en andere volwassenen.
Ik werkte me uit de naad voor school, ik wou psychologie of (dier)geneeskunde gaan studeren. Ik had nog nooit eerder hard voor school gewerkt, ik wou immers naar de dans- of kunstacademie. Maar ik had gehoord van mijn arts dat ik wegens een aangeboren hartafwijking, waaraan alleen geopereerd wordt in geval van kans op overlijden, niet meer mocht sporten en dansen.
Nadat het een tijdje goed gegaan was met mijn vader, ging het op een nacht helemaal fout. Mijn vader werd met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Uit de vele onderzoeken bleek dat de kanker zich ernstig uitgezaaid had, naar zijn maag, longen en huid. Dit was een grote klap, ik had immers verwacht dat mijn vader bijna genezen zou zijn.
Mijn wereld stortte in, ik praatte met niemand. Nura, mijn beste vriendin, liet ik links liggen. Toen ik me ’s nachts huilend in slaap wiegde, kwam Mira (mijn zus) op mijn bed zitten, ze vertelde me hoe ze zich voelde, ze vertelde me dat ze verkracht was, ze vertelde me dat ze bezorgd om me was, ze vertelde me alles. Ik schrok zo, vanwege wat ze me vertelde, maar ook dat ze het me vertelde. Ik begon terug te praten. We hebben uren gepraat. Sindsdien praatten we bijna elke dag over wat we voelden. Maar Mira, was de enige die dingen van me wist, en dat vond ik ook genoeg.
Ik leerde een jongen kennen, werd verliefd, en we kregen een relatie. Hij is nooit bij mij thuis geweest. Ik wou niet dat hij mijn vader leerde kennen. Mijn verliefdheid veranderde opnieuw mijn wereld. Ik was altijd somber en gesloten, maar mijn vriend maakte mij gelukkig. Verwarring… schuldgevoel, schuldgevoel als ik verdrietig bij hem was, schuldgevoel als ik niet aan mijn vader dacht. Mijn vriend ging met Nura praten, en vertelde haar hoe ik me voelde. Mijn vriend en Mira, twee verschillende personen, die ik verschillende dingen vertelden, betekenden ontzettend veel voor me. Ik vond het ook verschrikkelijk, toen ik zag dat het steeds slechter ging met mijn zus, maar het ging ook slechter met mij. Mijn vader werd steeds zieker, het einde was nabij. Ik was vervuld met verwarring, somberheid. Mijn vriend vertelde ik niets meer, Nura ook niet. Zij is me wel altijd blijven steunen, een ware vriendin, iedereen zou zo’n vriend(in) moeten hebben.
Op 1 januari 2004 overleed mijn vader. Ik had hem al een week niet gezien, zwakte, ik durfde niet. Mijn wereld stortte in. En niet alleen de mijne, ook die van de rest van mijn gezin. Mijn moeder raakte volkomen de weg kwijt. Hierdoor nam ik alle huishoudelijke taken op me, maar ik moest ook hard werken voor school. Wat als gevolg had, dat ik geen tijd meer voor mijn vriend had, die het uitmaakte. Ik had ook geen tijd meer voor mijn vrienden, die nu natuurlijk steeds minder van zich laten horen.
De dingen die ik heb meegemaakt hebben me gevormd tot een onzeker, verlegen, gesloten en somber meisje. Ik ben volwassener dan de meeste 15-jarigen. Ik heb er geen problemen mee. Wel hoop ik dat het snel weer beter gaat met mijn moeder, zodat mijn sociale ontwikkeling verder kan gaan. Ik ben ervan overtuigd dat ik ooit weer vrolijk wordt, maar het heeft tijd nodig. Ik denk dat ik altijd onzeker en gesloten zal blijven en op sommige momenten misschien somberder dan andere in dezelfde situatie.

[lso]

* Ik zou er misschien een verhaal van proberen te maken..

Er was eens...

* Mischien iets als een dagboek ofzo

ik moet een opdracht maken over gebeurtenissen dit jaar, waar ik mezelf leerde kennen.. iets verschillend maar ik zal proberen een scheurkalender te maken..

[light fighter]

wie ben ik? wel een leuke opdracht. opzich maar wel moeilijk ik denk dat ik die opdracht ook nog krijg ooit...

Wie ben ik?

een zeventien jarige meisje. Met een masker op, een masker van vrolijkheid en plezier. Wat daar onder zich schuil houdt is zwarte, donker. Onder het masker bevinden zich de emoties die verschillende heftige gebeurtenissen bij mij los hebben gemaakt, maar die geen plaats kunnen en vinden.
Het masker is de dekmantel van zwarte gedachten en gevoelens. Met het masker op kan in vrolijk en gelukkig zijn. Het masker past perfect en zit me goed. De vrolijkheid lijkt echt maar is veel al gespeelt, mijn plezier lijkt echt maar is vaak nep. Het masker beschermt mij voor aanvallen op mijn zwakke plekken.

Wie ik ben???

Ik hou me er maar aan vast dat ik trompettist ben, met een bergje bagage, die ik in mijn voordeel probeer uit te buiten, hoewel dat niet altijd makkelijk is.
Eigenlijk is trompet mijn verpersoonlijking, met mijn trompet praat ik makkelijker dan met mijn mond, en ben ik veel zekerder van mezelf met haar in mijn handen.

verder weet ik het nog zo net niet, sorry voor deze rare post

trumpetlover schreef op 02-03-2004 @ 14:37:
met een bergje bagage, die ik in mijn voordeel probeer uit te buiten, hoewel dat niet altijd makkelijk is.

heel mooie verwoording!

als ik zoiets moet schrijven over mezelf, dan zou ik schrijven hoe ik mezelf zie, hoe ik denk dat anderen mij zien, hoe ik geowrden ben zoals ik ben, en dat soort dingen. *en dan in de goede volgorde.*

metallica schreef op 01-03-2004 @ 21:27:
Ik vind dit ook wel een goed idee eigenlijk, alleen dan iets wat voor jouzelf staat. Maar iets beeldends zegt soms meer als een tekst.

@ fiepje: je zit toevallig niet op een vrije school

*zit op ROC *de Leijgraaf**

ik doe SPW

Latent perfectionist, inventief met woorden, cynisch, houd van poep en plas grappen, kan heel aanhankelijk en afstandelijk zijn.
Chaotisch, kan niet zonder muziek. Ik zit vol tegenstellingen.

[funkypunk]

*had wat getypt*

is te moeilijk

[TranceGirl]

Ik ben een meisje, 18 jaar oud. Heb al mijn hele leven faalangst en sinds ik op het voortgezet onderwijs zit is het erger geworden. Ik ben een perfectionist wil alles gewoon goed doen. Als iets niet lukt heb ik het gevoel dat ik faal en kan ik er heel kwaad om worden.
Ik wil alleen maar goede cijfers halen op school. Met een zes ben ik niet snel tevreden en ik heb het gevoel dat ik alles veel beter kan. Ik ken mezelf redelijk goed.
Ben heel eerlijk en ik kan absoluut niet liegen. Ik hou er van om naar mensen te luisteren en ik wil ook heel graag mensen helpen. Ik ben erg behulpzaam.

Pff nog moeilijk ook zeg om zo'n stuk over jezelf te schrijven

[stout!]

Ik ben een meisje dat hard bezig is een vrouw te worden en een vrouw die haar best doet om een meisje te blijven.
Ik heb veel vrienden en lig altijd goed in groepen maar ben ook een eilandje, van mezelf, en vrijheid is voor mij ontzettend belangrijk. Ik ben nog meer opgebloeid sinds ik op mezelf ben gaan wonen en ik de dingen helemaal op mijn manier kan doen.
Het helemaal opnieuw beginnen en een leven vanaf niets opbouwen (wat ik het afgelopen half jaar heb gedaan) heeft me sterker en zekerder gemaakt. Het geeft me zo'n gevoel van kracht dat ik weet dat ik voor mezelf kan zorgen, dat ik mezelf kan redden.
Ik ben tegenstrijdig. Aan de ene kant sta ik heel zeker in het leven. Ik weet wie ik ben (in ieder geval op het moment), waarom ik dingen (op een bepaalde manier) doe, wat ik belangrijk vind in het leven en specifiek in vrienschappen en waar ik gelukkig van word. Ik verzamel mensen om me heen die ik bijzonder vind en die me aantrekken. Aan de andere kant ben ik nog ontzettend zoekende. Wat wil ik met mijn leven en waar draait het allemaal om? Soms weet ik helemaal niet waar ik mee bezig ben en waar het allemaal toe moet leiden. Word verliefd op de verkeerde en vind het moeilijk om altijd het goede te doen, omdat ik niet weet of dat wel bestaat.
Ik vind het ook belangrijk om me te blijven realiseren dat het 'plaatje' van hoe een 'succesvol leven' eruit zou moeten zien, maar een plaatje is. Geen slecht plaatje, maar ook geen ijzeren wetmatigheid voor een goed leven. Ik kan zelf bepalen in welke fase van mijn leven ik wat wil en hoe ik mijn leven wil inrichten. Maar dan moet ik wel weten wat ik wil. Ik wil nog zoveel ontdekken; reizen, mensen leren kennen, mezelf leren kennen. Ik ben nog helemaal niet klaar voor te veel vastigheid en zekerheid maar heb ook andere mensen nodig.
Soms zie ik mijn leven als een film waar ik zelf naar kijk. Ik vind het een leuke film en identificeer me met de hoofdrolspeler, maar af en toe is de verhaallijn erg langdradig en wil ik weten hoe het verder gaat. Ik kan me niet voorstellen dat het allemaal echt is, dat het echt 'een leven' is. Soms zie ik mijn leven nu al op de manier waarop ik er later melancholisch op zal terugkijken. Soms vind ik het te mooi om waar te zijn, soms wil ik een veel groter en meeslepender leven. Maar ook geborgenheid.
Ik heb geen idee wat het leven me zal brengen of wat ik wil dat het leven me brengt, en dat vind ik goed nu. Ik heb geen planning, ik kan me mezelf niet eens als veel ouder voorstellen.
Ik vind het leven geweldig en zie in bijna alles schoonheid. Maar ik ben ook onzeker en bang om te falen, om er nooit achter te komen wat ik wil. Soms vind ik mijn leven heel betekenisloos, soms zie ik dat ik er zelf betekenis aan moet geven.
Wie ben ik? Daar ben ik nog niet helemaal achter. Maar zoals mijn opa altijd zei: "Als je jezelf helemaal hebt gevonden, heb je niet goed genoeg gezocht."
Mijn opa was een verstandig iemand, ik ben het volkomen met hem eens. Ik denk dat het leven een voortdurende zoektocht naar jezelf is.

[coopergirl]

Wij moesten een dergelijke opdracht uitvoeren met drama. (a.d.h.v. A3 formaat papier jezelf uitbeelden met plaatjes, woorden, kleuren et cetera).
Ikzelf zou steekwoorden opschrijven die karakteriserend/ typerend voor mij zijn en deze begrippen vervolgens uitdiepen.. Bijvoorbeeld, interesses, vrijetijdbesteding, karaktereigenschappen et cetera.

Een hobby ben je niet, maar kan wél wat over je vertellen.

Succes!

[GanGstaH~LuV]

Wie ik ben??

* Ik ben een meisje met een --> enorme gebruiksaanwijzing.. <--
* Ik leg heel erg makkelijk contact en ben vaak erg vrolijk, zie altijd en overal wel ergens de lol van in..
* Ik ben ontzettend koppig, maar kan ook goed mijn ongelijk toegeven..
* Ik ben heel erg right-to-the-point als er iets niet gaat zoals het moet, en ben optimistisch aangelegd..
* Ik denk soms iets te veel na.. maar op een of andere manier zien de mensen dat niet, of willen ze dat niet zien..
* En sta altijd voor iedereen klaar...