Eenzaamheid: heb je het zelf in de hand?

[Bertram]

Even een korte uitleg van wat ik precies bedoel Volgens mij zijn er heel veel mensen die veel last hebben van eenzaamheid. Nou kan het door vanalles komen, en het is opzich natuurlijk iets wat af&toe bij je leven hoort, maar wat als je er echt voor langere tijd last van hebt?? Nu is dit topic dus absoluut niet bedoeld voor van die oplossingen als meer leuke dingen doen en meer contact zoeken enzo, dat weet iedereen al wel Ik bedoel meer zoiets van: Is het iets in je hoofd wat je zelf kan veranderen?? Hangt het af van je karakter? Of hoe je leven is verlopen? En kan je zelf wat veranderen zodat je je niet meer zo voelt of dat je er zoveel last van hebt??

Voor mijzelf is het zo dat ik er al heel lang geen last van gehad heb, waarschijnlijk doordat ik de laatste jaren min of meer van relatie in relatie ben gerold, waardoor ik eigenlijk altijd iemand had die dicht bij me stond zeg maar. Alleen sinds een week of 6 heb ik niet meer zo iemand, en dat maakt dat ik me vaak erg eenzaam voel. Ik besef heus wel dat het best normaal is en dat ik gewoon weer moet wennen aan het alleen zijn zeg maar. Maar is eenzaamheid dan iets waarvan je gewoon moet afwachten tot het gevoel overgaat? Of heb je zelf invloed op wat het met je doet?

Ik ben er zelf best veel mee bezig de laatste tijd en ben erg benieuwd wat mijn intelligente mede-forummers erover denken, dus kom maar met die meningen!

[Fantôme]

hmm, eenzaamheid kan zoveel oorzaken hebben. ligt het aan jou? misschien wel... misschien niet.
mijn oma belde iedere dag mensen op, ze kende veel mensen, en die kwamen ook, maar toch voelde zij zich eenzaam. Dat waren dan puur haar gevoelens, want theoretisch gezien zou je niet eenzaam zijn met een huis vol visite.

Het kan ook met onzekerheid te maken hebben. Als jij erg onzeker bent, wacht je vaak af wat anderen doen. komen anderen naar jou toe? nou.. wel een beetje eng, maar oke... Maar als blijkt dat jij de move moet maken, wint die onzekerheid het soms, waardoor je eenzaam blijft, terwijl dat niet nodig is. iemand kan een heel aardig persoon zijn, maar geen mensen aantrekken, door zijn onzekerheid, en daardoor in eenzaamheid blijven zitten.

volgens mij bestaat er een groot verschil tussen eenzaam ZIJN en je eenzaam VOELEN. Maar velen delen deze mening niet.

liefs, wendy

[Bertram]

~~Fantôme~~ schreef:
volgens mij bestaat er een groot verschil tussen eenzaam ZIJN en je eenzaam VOELEN

Daar heb je helemaal gelijk in, maar wat ik bij dit topic bedoel is je eenzaam voelen. En ik snap best wel dat je eenzaamheid eigenlijk niet zomaar allemaal op een hoop kan gooien, maar het is gewoon in het algemeen bedoelt. Verder bedoel ik eigenlijk ook niet zozeer de oorzaken, maar wat je eraan kan doen Heb je het zelf in de hand of je je eenzaam voelt??

[Fantôme]

Bertram schreef op 13-03-2004 @ 00:00:
Daar heb je helemaal gelijk in, maar wat ik bij dit topic bedoel is je eenzaam voelen. Kan je dat zelf veranderen??

ja, dat denk ik wel... hoewel dat ook weer aan de reden ligt waarom jij je eenzaam voelt.
als jij eenzaam bent door onzekerheid zou je daar wat aan kunnen doen. Het is dus, vrij belangrijk er eerst achter te komen waar de eenzaamheid uit voor vloeit (of uit welke dingEN) en daar wat aan proberen te doen... het is niet makkelijk lijkt me. Mijn oma is nu dood, en haar is het nooit gelukt... weet alleen niet of ze het ooit écht geprobeerd heeft. Zij dacht waarschijnlijk van; 'voel me eenzaam, bel mensen op, dan voel ik me niet eenzaam' maar niet bij iedereen is de reden van het eenzaam voelen dat er geen mensen in de buurt zijn.

Maar niet bij iedereen is de reden van het eenzaam voelen dat er geen mensen in de buurt zijn.

Volgens mij voel je je het meest eenzaam in een kamer vol mensen die niet begrijpen wat je voelt. Eenzaamheid wordt vaak opgeheven door lotgenoten omdat zij jouw gevoelens begrijpen.

[Green Day]

~~Fantôme~~ schreef op 13-03-2004 @ 00:03:
ja, dat denk ik wel... hoewel dat ook weer aan de reden ligt waarom jij je eenzaam voelt.
als jij eenzaam bent door onzekerheid zou je daar wat aan kunnen doen. Het is dus, vrij belangrijk er eerst achter te komen waar de eenzaamheid uit voor vloeit (of uit welke dingEN) en daar wat aan proberen te doen... het is niet makkelijk lijkt me. Mijn oma is nu dood, en haar is het nooit gelukt... weet alleen niet of ze het ooit écht geprobeerd heeft. Zij dacht waarschijnlijk van; 'voel me eenzaam, bel mensen op, dan voel ik me niet eenzaam' maar niet bij iedereen is de reden van het eenzaam voelen dat er geen mensen in de buurt zijn.

Precies.... Er zijn wat dat betreft genoeg mensen te vinden die zich onbegrepen voelen (of dit nu wel of niet ergens op gebaseerd is.) en zich daardoor op een bepaalde manier geisoleerd voelen en dus eenzaam. Dan kun je nog zoveel vrienden hebben, zoveel mensen om je heen, dat gevoel veranderd er niet door. Of je er iets aan kan doen weet ik niet...Mijn ervaring is dat je het iig een tijdje kan negeren. Proberen je niet te veel bezig te houden met het "onbegrepen gevoel". Of je het een eeuwigheid kan volhouden weet ik alleen niet.

Ik denk dat het veelal voor veel mensen verschillend ligt. Tis niet alleen afhankelijk van dat wat de eenzaamheid veroorzaakt, maar ook van het individu. Misschien is het voor sommigen ook iets paradoxaals. Wel de eenzaamheid willen doorbreken, maar van ergens van uitjezelf het toch niet kunnen omdat het niet "juist" voelt. Zo ervaar ik dat althans bij vlagen.

Bertram schreef op 12-03-2004 @ 23:50:
Ik bedoel meer zoiets van: Is het iets in je hoofd wat je zelf kan veranderen?? Hangt het af van je karakter? Of hoe je leven is verlopen? En kan je zelf wat veranderen zodat je je niet meer zo voelt of dat je er zoveel last van hebt??

thuis voel ik me ook wel eens eenzaam omdat ik niet het gevoel heb dat ik kan praten over wat me dwars zit ed. ik denk dat dat opzich wel in mn hoofd zit en kan veranderen alsi kdat zou willen.

je kan miss. ook denken van ik heb weinig vrienden maar ik heb er een paar en ben niet eenzaam. wat dat heb ik ook we lweer, ik voel me niet echt eenzaam kheb een par vrienden waarvan 1 hele goed. dan is het ook meer van hoe je denkt denk ik

[Keyser Saus]

Het is weer eens de combinatie van het een en het ander. Natuurlijk is er een deel in jou zelf dat dat soort gevoelens veroorzaakt. Je hebt van die einzelgängers die hebben écht niemand nodig. Maar die zijn zeldzaam. Een mens heeft liefde en/of waardering nodig, en zoekt dat dan bij de anderen in zijn of haar omgeving. Dan kom je meteen op de volgende tweedeling: je kunt wel mensen in je omgeving hebben, maar die moeten ook nog eens jouw (overigens vrij onbewuste) hunkering naar waardering bevredigen.Sommigen hebben dan nog het in zich dat ze zoveel met de anderen beginnen te praten ed dat ze die hunkering op die manier afschudden, maar voor een wat ingetogener persoon is dat wat moeilijk.

Maar natuurlijk heb je ook een groot deel niet zelf in de hand. Het lot bepaalt dat jij nu na een tijd geen relatie meer hebt, en dat is het vrij logisch dat je nu een soort gat voelt. Die eenzaamheid die ontstaat door dingen die je niet zelf in de hand hebt, die kan je ook wel proberen op te heffen, bijvoorbeeld door wat mentale weerbaarheid te tonen (makkelijker gezegd dan gedaan), al is dat vaak wat lastiger.

Ik was lange tijd heel eenzaam, omdat ik geen vrienden had, en geen mensen die dicht bij me stonden, maar zo voelde ik me niet. Af en toe natuurlijk wel, als ik me verveelde en iets leuks wilde gaan doen, want in je eentje ga je niet zo snel naar de bioscoop als met een of twee vrienden.
Nu heb ik een aantal goede vrienden, waaruit je dus kan zeggen dat ik eigenlijk niet eenzaam ben, maar ik voel me af en toe echt eenzaam. Omdat ik dan niemand om me heen heb die me begrijpt bijvoorbeeld.
Iedereen is wel eens eenzaam, ook de einzelgangers die denken dat ze niemand nodig hebben. Want dat is niet zo namelijk. Iedereen heeft op zijn of haar tijd mensen om zich heen nodig om lol mee te maken, om mee te huilen of om leuke dingen mee te doen.
Ik denk niet dat je eenzaamheid zelf kunt veranderen, het is een gevoel. Misschien hangt het wel wat af van je karakter, omdat bepaalde mensen meer vrienden om zich heen moeten hebben dan anderen. Ik weet eigenlijk niet wat je eraan kunt doen om je minder of helemaal niet eenzaam meer te voelen. Het is ook best wel een raar gevoel eigenlijk. Ik denk dat het vanzelf wel weer over gaat, als je tenminste voor een korte tijd eenzaam bent. Als je al heel lang geen mensen meer om je heen hebt, en geen leuke dingen meer gedaan hebt, lijkt het voor mij iig moeilijker om weer contacten te zoeken en dus de eenzaamheid tegen te gaan. Misschien heb je zelf wel een beetje invloed op je eenzaamheid, maar ik vind het eigenlijk een heel ingewikkeld gevoel als ik er zo lang over na denk.

[Bertram]

Mushu schreef:
Misschien heb je zelf wel een beetje invloed op je eenzaamheid, maar ik vind het eigenlijk een heel ingewikkeld gevoel als ik er zo lang over na denk

Dat is inderdaad precies wat ik bedoel. Voor mijzelf is het zo dat ik me wel eenzaam voel, maar ook wel snap waarom dat zo is op het moment en dat ik wel weet dat het wel overgaat. Alleen het is echt best een complex gevoel, want aan de ene kant is het zeker zo zoals men al zei dat het erg situatieafhankelijk is, maar aan de andere kant is het ook iets wat in je hoofd zit denk ik. Je voelt je bijvoorbeeld eenzaam omdat je niemand hebt om de dingen waarmee je zit bij kwijt te kunnen. Maar zo iemand had je bijvoorbeeld vroeger ook niet, en toen was je lang niet zo eenzaam. Dan zou je zeggen dat je in je hoofd toch ook op een bepaalde manier weer moet kunnen omschakelen, jezelf weer zelfstandig maken zeg maar. Maar door jezelf daarvan te overtuigen verdwijnt dat gevoel niet, hoezeer je het verstandelijk gezien ook kan beredeneren, en er ook zeker van bent dat je er gelijk in hebt in dat doen. Snappen jullie de paradox die ik bedoel? Ik heb namelijk wat moeite met het goed onder woorden brengen

[Pinksterhaas]

Ik denk wel dat het met jezelf te maken heft hoe zeer je er last van hebt. Ik weet het natuurlijk niet zeker, maar ik denk dat iemand anders die net zo eenzaam is als ik, er een stuk ongelukkiger van zou worden. Of misschien wel minder ongelukkig, dat kan natuurlijk ook. Het heeft dus te maken met je karakter. Heb je voortdurend behoefte aan mensen om je heen, terwijl er niemand om je heen is, dan is het waarschijnlijk lastiger om mee om te gaan.

En in die zin is het dus ook vast wel iets wat je in je hoofd kan veranderen. Vooral voor mensen die zich eenzaam voelen maar dat niet zijn.

[Bertram]

Ik denk dat het ook heel erg afhangt van wat je gewend bent. Ik weet dat het bij daardoor komt, en ik denk, alhoewel ik dat natuurlijk niet zeker weet dat dat bij ~~Fantôme~~'s oma ook zo is. Aan de andere kant kun je natuurlijk ook wel eenzaam zijn, omdat je onzeker bent of om de een of andere reden niet heel veel vrienden hebt. Verder kan je inderdaad ook heel goed eenzaam zijn met heel veel mensen om je heen zoals Jadie zei.(Komt me ook wel een beetje bekend voor ) Dat maakt het ingewikkeld, want is het dan ook zo dat de oorzaak van je eenzaamheid bepaalt hoeveel je er zelf aan kan doen?? Of is het altijd wel zo dat je je instelling en verwachtingen enzo veranderen en je er daardoor minder door laten beinvloeden??

[phensicske]

Jadie schreef op 13-03-2004 @ 00:10:
Volgens mij voel je je het meest eenzaam in een kamer vol mensen die niet begrijpen wat je voelt.

Ik denk dat hier de kern van eenzaamheid wordt aangegeven.

[Tweeker]

Iedereen kan mensen ontmoeten en leren op een 'goede' manier met mensen om te gaan oftewel op een algemeen geaccepteerde manier. Vrij weinigzeggend dus.

Iedereen kan leren om met mensen te praten, iedereen kan bij ene club of vereniging gaan, iedereen kan contactadvertenties zetten.

Het is alleen net hoe kritisch je bent. Ik ben erg kritisch tegenover de mensen met wie ik omga. Bijna iedereen beschouw ik als kennis, ook al zie ik ze elke dag, lach ik met ze, spreek ik af en toe met ze af. Als het erop aan komt, boeien ze me gewoon niet. Ze begrijpen mij niet en ik begrijp hen niet. Daarom kan ik af en toe best eenzaam zijn. Maar ik weet dat dit mij gelukkiger maakt dan altijd maar pro9beren vrienden te worden met iedereen, enz. Ik heb gewoon één heel goede vriendin, dat is een zegen. Verder kan ik goed met mijn ouders opschieten en heb ik een leuk leven. Maar iedereen is wel ' es eenzaam op z'n tijd....

[Bertram]

De bedoeling van dit topic is ook niet wat eenzaamheid is of wie er wel of niet eenzaam zijn, maar hoe je zogezegd "in je hoofd" omgaat met het gevoel van eenzaamheid
Hehe verder benk blij met de reacties hoor

[Wiltine]

Ik voelde me tot een paar weken geleden ook heel eenzaam. Ik had een een maand of 3 geprobeerd om in mijn (nieuwe) klas te komen, proberen vriendinnen te maken, etc. Ik dacht eigenlijk ook dat het wel gelukt was, maar een paar maanden geleden kwam ik er achter dat het m'n vriendinnen niet waren, omdat ze me niet begrepen.
vanaf toen begon ik me een beetje af te sluiten van mijn klasgenoten, en liep ik in vrije uren en zo alleen. dus ik was alleen en ik voelde me alleen. Toen was ik het op een gegeven moment zo zat dat ik dacht: hier moet ik zelf wat aan doen. Toen ben ik (heel simpel eigenlijk) terug gegaan naar de vriendengroep waar ik eerst bij stond, waar ik ook meteen weer bij hoorde, en nu voel ik me ook niet meer alleen. Ik heb weer vriendinnen, en in pauzes en vrije uren ben ik niet meer alleen, behalve in de klas dan, maar dat boeit me nu niet zoveel meer...
't klinkt heel simpel en gewoon en aanstellerig, maar ja, zo voelde ik het echt...

eerst ga je je denk ik eenzaam voelen:
ik denk dat het aan meerdere factoren ligt, van binnen: je karakter en van buiten je uiterlijk. bij karater dingen zoals bergrip, onzekerheid, de eigenschappen dus en van buiten dat je altijd stinkt of dat je oerlelijk bent dat je altijd gepest word daarom en niemand bij jou durft aan te sluiten omdat ze dan ook gepest worden. maar het ligt dus aan de persoon hoesnel hij/zij zich eenzaam voelt....

en daarna geef je de hoop op en denk je niemand vind me aardig en dan BEN je dus eenzaam dat is anders....

zo denk ik erover

[Bertram]

Powerguy schreef:
eerst ga je je denk ik eenzaam voelen:
ik denk dat het aan meerdere factoren ligt, van binnen: je karakter en van buiten je uiterlijk. bij karater dingen zoals bergrip, onzekerheid, de eigenschappen dus en van buiten dat je altijd stinkt of dat je oerlelijk bent dat je altijd gepest word daarom en niemand bij jou durft aan te sluiten omdat ze dan ook gepest worden. maar het ligt dus aan de persoon hoesnel hij/zij zich eenzaam voelt....
en daarna geef je de hoop op en denk je niemand vind me aardig en dan BEN je dus eenzaam dat is anders....

Dat is waar maar daar is dit topic dus eigenlijk niet voor bedoeld Het ging over of en hoe je het gevoel eenzaamheid in je hoofd veranderen kan Lees eerst even het hele topic

[DvoorA]

ik denk dat het zo zit:

ik las ergens over het begrip "existentiele eenzaamheid", wat dus inhoudt dat iedereen gedoemd is tot eenzaamheid, omdat er nou eenmaal 1 geest in 1 lichaam zit. Er is dus niemand die full-time weet wat je denkt, wilt, hoe je je voelt, etc. Ook al vertel je iemand alles en ben je omringd door intimi, dan nog zit je (af en toe) met dat probleem dat je alles alleen verwerkt, in jouw hoofd.

Dus wat kun je hiertegen doen?

(bijna) niets! En dat is heel jammer voor velen hier, maar het is nou eenmaal zo. Je kunt hooguit proberen er vrede mee te hebben, het te accepteren. Liefde zal ook wel een deel van de oplossing zijn. Dat heb ik gedaan en ik voel me maar heel zelden eenzaam.

trouwens, TS heeft het hier over eenzaamheid , en niet over alleen-zijn . dus antwoorden als: "veel vrienden hebben" hebben meer te maken met alleen-zijn denk ik.

[phensicske]

Of je het zelf in de hand hebt, waarschijnlijk wel, maar dan niet bewust.

Hoe je de knop kan omdraaien?

Denken aan de momenten dat je je erg verbonden* voelde met iemand, denk ik. Want als dit in het verleden lukte, moet dit in de toekomst ook weer lukken.

Het probleem is dan wel dat je op een eenzaam moment veelal begint te twijfelen of die vroegere verbintenissen wel echt waren en je dus er niet meer in gelooft.

Momenteel probeer ik te geloven in het spreekwoord: 'op ieder potje past een dekseltje', maar aangezien ik er nogal sceptisch tegenover sta, ligt dat nogal moeilijk.

Vorig jaar leerde ik in psycho dat men als baby zich eerst moet hechten voor men de wereld durft te exploreren. Daarom denk ik ook dat bodemloze mensen niet in staat zijn ooit een 'echte' verbintenis aan te gaan.

Dus buiten deze mensen die nooit een hechting hebben gehad, denk ik dat iedereen in staat is de knop terug om te draaien.

Hoe?

Gewoon beseffen dat het anders kan.

(Niet zo eenvoudig, maar wel mogelijk.)

* Verbintenis als in een relatie, daarom niet per se een vriend(in), het kan evengoed met je zus of zelfs een huisdier zijn.

Edit:

Een andere 'theorie'.

De selffullfilling prophocy (mogelijk fout gespeld) .

Dit is dus als iedereen je 'dom' noemt, je je ook zo zal voelen na een tijdje. Je zit dan in een negatieve spiraal, waar je enkel uit geraakt als je zelf of je omgeving je van het omgekeerde kan overtuigen. Dit ook weer door het tig keer te herhalen.
Dan kom je uiteindelijk in een positieve spiraal.

Je kan hetzelfde doen met 'eenzaamheid'.
Je voelt je eenzaam en vind bevestiging in je omgeving omdat je bijvoorbeeld geen (echte) vrienden en zo hebt. Je voelt je door niemand helemaal begrepen. Dus dan zit je in die negatieve spiraal die groter en groter wordt.

Door te beseffen dat niemand je 100% kan begrijpen en voldoening te halen uit reeds 20% zal je je misschien meer openstellen tot contact, meer mensen aantrekken en zo uit die spiraal geraken.

Eigenlijk heel gelijkaardig met de eerste theorie, maar soit.



@ TS : Is het zo'n antwoord dat je zocht, of is het er weer helemaal naast?

[Bertram]

phensicske schreef:
Hoe je de knop kan omdraaien? Denken aan de momenten dat je je erg verbonden* voelde met iemand, denk ik. Want als dit in het verleden lukte, moet dit in de toekomst ook weer lukken.

Mischien is dat waar maar juist dat soort herinneringen benadrukken ook juist je eenzaamheid op dat moment denk ik. Dit is tenminste bij mij het geval, omdat ik mij juist eenzaam voel omdat ik het contact met echt iemand dicht bij me mis wat ik vroeger wel had.

Maar mischien is het ook wel waar. Ik zal er nog eens goed over nadenken. Want ik moet zeggen dat de gedachtenkronkel die ik aan het volgens was, dat je jezelf in je hoofd onafhankelijk en zelfstandig kon maken zodat je er minder last van hebt op niets uitkomt. Tenminste voor mij