Verhalenwedstrijd: Droom ik?

[Ieke]

Droom ik?

Hij hield het met twee handen vast en hief het omhoog. Het meisje keek op en rolde net op tijd opzij van het bed af. Het hele matras was aan flarden gescheurd. Het meisje rende de kamer uit. Hij kwam achter haar aan, ze moest dood, ZE MOEST!! Hij hoorde haar gillen. Gelukkig waren ze in een vervallen oud schuurtje op een plaats waar nooit iemand kwam. Hij rende naar buiten waar hij het meisje even niet kon zien of horen. *ROMMEL DE BOM* Dat kwam van bij de opgestapelde houtblokken vandaan: Hij rende erheen………….

Het meisje Janet rende weg bij de houtblokken. Toen die 2 naar beneden waren gevallen wist ze gewoon dat hij het gehoord had. Wat was Henk toch een enge gast. Toen ze het uitmaakte met hem had ze niet gedacht dat hij haar nog wilde gaan vermoorden. En zij nog wel denken dat Henk zo’n aardig type was. Snel rende ze richting de snelweg. Als ze daar eenmaal was kon hij haar niet meer vermoorden. Shit: hij had haar gezien. Ze zou nooit op de snelweg kunnen bereiken. OF ze moest naar het bos rennen en via een omweg naar de snelweg. Maar als ze naar het bos rende had ze kans dat hij haar te vroeg vond. En dan was deze tocht voor niks geweest. “Ja en het kan ook net andersom dat ie je niet vindt” zegt een stem in haar binnenste. Janet besluit om dan toch maar naar het bos te rennen en ze rent met een bocht snel naar het bos….

“Shit’’ dacht Henk toen hij zag dat Janet een scherpe bocht naar het bos nam. En nam dezelfde bocht. Als hij nog een beetje harder doorliep kon hij haar ongeveer 10 meter voor de bosrand nog te pakken krijgen. Maar de tak zag hij niet aankomen, Henk struikelde en gilde van de pijn. Maar zijn doel had hij nog niet bereikt. Janet moest dood! Hij had haar veel over zijn vader die in de gevangenis zat verteld. En Janet zat bij de schoolkrant, ze zou het zo kunnen publiceren!!! Hij was toch degene die haar niet goed genoeg vond en dat uiteindelijk duidelijk maakte. Ze had gezegd:”We passen niet bij elkaar ik ga”. En toen was het uit. Maar ze was wel boos geweest toen ze dat zei. Dus waarom zou ze niet de gegevens van haar vader gaan publiceren? Janet had door zijn val toch een grote voorsprong gekregen. Hij zou haar pas in het bos in kunnen halen. En ze kan daar zoveel zigzaggen zodat hij haar vanzelf kwijt raakt. Hij rende nog harder naar het bos……

Janet had gemerkt dat Henk gevallen was maar rende toch door. Stel dat hij nog weer overeind kwam. Ze zou het spookpad in het bos wel nemen. Dat kende zij wel maar Henk niet. Hopelijk kon ze van daaruit zo snel mogelijk naar het verstophutje van haar buurman Geert. En dan zo door de geheime gang naar de tuin van Geert. Geert had die gang al gegraven toen hij 10 was. Als zijn ouders dan weer eens ruzie hadden kon hij snel naar de schuur. Toen hij die gang uiteindelijk afhad waren zijn ouders al gescheiden. Later had hij de gang aan Janet laten zien en hoe ze er komen kon. Zelf was Geert nu al 27 en had er dus niet veel meer aan. Hij zei er toen bij: “Voor jou en je vriendjes en liep toen lachend weg”. Maar Janet had nog nooit iemand meegenomen naar die hut, daar was ze nu echt blij van. “Janet ik vermoord je” hoorde ze in de verte. Shit hij had het bos bereikt, ze moest opschieten…..

Henk had de bosrand bereikt, maar nu moest hij nog zoeken waar Janet heen zou kunnen gaan. Wat had het bos eigenlijk verrekt veel bomen! Henk rende verder en keek ondertussen om zich heen. Af en toe moest hij bukken voor een laaghangende tak. Eigenlijk wist hij ook niet meer waarom hij dit deed. Waarom zou hij Janet eigenlijk vermoorden? Ze had eigenlijk genoeg angst. Maar stel je voor dat ze het alsnog in de schoolkrant zou zetten, of dit verhaal. Dan had Henk helemaal geen leuk schoolleven meer. ZE MOEST GEWOON DOOD! En Henk schoot een ruiterpad in….

Janet was intussen bij het schuurtje aangekomen. Ze liep naar binnen en rende door de gang naar de tuin van Geert. Ze belde ongeduldig aan en legde het verhaal uit aan Anne. De vrouw van Geert. Die besloot om de politie in te schakelen. Daar hoorde je de sirenes al.

Henk…. Henk…. Henk opent de ogen, en daar ziet hij Janet. Hij was flauw gevallen in het biologielokaal. Blij om te zien dat hij Janet heeft laten leven kust hij haar. Wat een geluk dat het gewoon een DROOM was.