Verhalenwedstrijd: Abnormaal

Abnormaal

Ons hele leven waren we al samen en ons hele leven waren we al anders. Niet dat we gewoon wilden zijn, we probeerden op te vallen. Vooral sinds we op de middelbare school zitten is het erg. We dragen allerlei stijlen door elkaar, of we maken iets heel nieuws. Mensen vinden ons vaak raar, maar het geeft niets voor ons. Zolang we maar samen zijn. Nog nooit hebben we langer dan een half uur ruzie gehad. We eten samen, slapen samen, en Luna is zelfs een niveau lager gaan zitten op school om bij mij in de klas te zitten. Behalve elkaar hebben we eigenlijk geen vrienden. Mensen zijn bang tussen ons in te komen, maar vaker bang omdat ze ons raar vinden. Ik vind het wel best. Onze moeders kunnen gelukkig goed met elkaar opschieten, al zijn ze vaak bang dat we problemen krijgen om wat we doen. Dat we verlieft worden maar jongens ons niet leuk vinden enzo. We hebben allebij verkering gehad, ik met een skater en Luna met een gothic. Waren lieve jongens, en we hebben best lang met ze gehad, maar na een tijd word het toch saai. We hebben ook geen geheimen voor elkaar, op 1 groot geheim na. Want er is iets dat ze niet wist, dat ik haar nooit zou vertellen. Ik was verlieft. Verlieft op haar. Al 3 jaar was dat mijn grootse probleem, tot die dag. 3 Maanden gelden.
We waren aan het naaien. We maakte dezelfde broek, zwart met grote felgekleurde vormen en 3 grote kettingen aan de zijkant. Opeens zei ze: "Britt, volgens mij ben ik verlieft." Mijn hart sloeg over. Bij haar vorige vriendje was ik altijd jaloers geweest. Dat wilde ik niet nog een keer meemaken. Of bedoelde ze op mij? Dat zou ik niet durven dromen. Ik haalde adem en vroeg: "Op wie dan?" Zo'n simpele vraag met zo'n belangrijk andwoord.
"Op Milan, die blonde." zei ze. "Huh, wie?? Wij kennen helemaal geen Milan!" Ik was in war, wie bedoelde ze? Ik kende iedereen die zij kende, en zij kende iedereen die ik kende. "Jawel, die kennen we wel. Het is die blonde jongen met die rode scooter die altijd voor de school staat. Met al die meiden om zich heen." Ik had het gevoel dat mijn hart 3 maten gekrompen was. Hoe kon ze voor iemand zoals zij vallen?! Hij was ongelovelijk, vreselijk, afschuwelijk normaal! Hij was net als al die andere jongens, een scooter omdat het stoer is, roken omdat het cool is, haar vol gel en geen kleren zonder merk.
"Wat?! Hoe kan je nou op hém vallen?!" riep ik. "Kan ik dr wat aan doen, verlieftheid is een gevoel dat je niet kan sturen! Ik schrok er ook van, maar hij zei gister hoi tegen me en ik weet niet... het was gewoon bijzonder." zei ze. Ik wist wat ze bedoelde. Ik wilde ook al maanden dat ik het gevoel weg kon krijgen, maar zo gaat het niet. En hoewel ik merkte dat ze er ook moeite mee had kon ik niet gewoon zeggen dat het goed was. Ik moest even van haar weg om na te denken. Ik hoorde mezelf zeggen: "Ik zie je nog wel." en ik liep weg.
Pas veel later bedacht ik me dat ze bij mij thuis was, maar dat boeide me niet. Ik liep naar het bos en liep wel een uur. Toen ging ik zitten en dacht na. Hoe kon dit? Was ze aan het veranderen en had ik het niet door? Of was dit gewoon iets aparts? Wat als ze straks gewone kleding wilde dragen! Of erger: niet meer mn vriendin wilde zijn! Eerst moest ik rustig worden. Ik haalde een tijdje rustig adem en kon toen weer helder denken. Zij kon er ook niets aan doen. Na een hele tijd nadenken besloot ik zo normaal mogelijk te doen en hopen dat als ze hem weer zag, ze door had wat een nul hij was. Ik liep naar huis en ging slapen.
De volgende dag moesten we naar school. Om kwart over 8 reed ik de straat van Luna binnen. Ik wist nog niet of ik haar op zou halen, maar toen ik langs reed zag ik dat ze al met haar fiets stond te wachten, dus reden we samen. Het voelde zo vreemd! We praatten over onzinnige dingen, maar voor het eerst in ons leven konden we niet praten over dat waar we aan dachten.
Toen we op school kwamen zagen we hem. Hij stond te roken voor de deur en had helemaal niet door dat hij zo'n beetje mn leven had verpest. We liepen langs hem en ik merkte dat Luna helemaal zenuwachtig werd. Niet normaal. Ze merkte dat ik chagerijnig werd en probeerde het te verbergen. We liepen langs hem en datgene wat ik zo hoopte dat niet zou gebeuren gebeurde: hij merkte haar op. Hij keek haar aan en zij keek terug. Ik had het gevoel dat ik dood ging.
Wat moest hij eigenlijk met dr? Ze was samen met mij de abnormaalste meid en hij de normaalste jongen die je in onze school kan vinden. Ik zag dat zn vrienden het ook raar vonden en hem er mee stonden te pesten. Maar dat boeide mij niet, het enige waar mijn wereld om draaide was Luna.
Zij besloot totaal te vergeten dat ik het niet eens was met Milan en hield niet over hem op. In de pauze liepen we 3 keer door de aula tot we een plekje had gevonden met recht uitzicht op hem. Ziekelijk gewoon. Het liefst zou ik gewoon weg gelopen zijn, maar we hadden verder geen vrienden en in je eentje abnormaal zijn is echt niet leuk.
's Avonds hadden we ons gewoonlijke telefoon-uurtje. Nou ja, een half uurtje want anders werd het te duur voor onze ouders. Ik had me voor genomen om haar over te halen deze onzin te stoppen. Helaas had zij zich blijkbaar voor genomen om mij over te halen mee te gaan naar -je gelooft het nooit- een discotheek! Natuurlijk wou ik niet, maar ze bleef maar zeuren hoe leuk het wel niet zou zijn, en hoe hij daar áltijd kwam, en dat ik een echte vriendin moest zijn, en dat ze anders alleen zou gaan... En wat moest ik anders? Ik wilde niet dat ze kwaad op me werd. Dus besloot ik toe te geven en te gaan. Ik had het gevoel dat het helemaal fout ging.
Die vrijdag gingen we er naar toe. We hadden zelf redelijk normale kleding aan, en make-up op. Ik schaamde me dood. De muziek was al te horen toen we 3 straten er vandaan waren en het klonk echt helemaal nergens naar, alleen maar boem-boem-piep-boem. Ik wilde gelijk rechtsomkeer maken maar Luna zei dat ze het geweldig vond. Ik geloofde haar niet, maar volgde haar toch en we gingen naar binnen.
Het duurde even voor we hem vonden, hij stond met een grote groep vrienden te dansen (ahum) bij de bar. Natuurlijk moesten wij dan maar iets te drinken halen. En natuurlijk mocht ik geen cola nemen want dat was voor-schut. We moesten bier nemen en ze negereerde me volkomen toen ik zei dat we dat niet eens lusten. Ik was chagerijnig en wilde naar huis. Maar zij wilde hem en hij was blijkbaar belangrijker. Hij wilde haar blijkbaar ook want toen we stonden te dansen had hij het lef gewoon tegen dr aan te gaan dansen, van achter! Hij leek wel een hond! Ze draaide zich om en danste met hem verder. Ik stond hen met grote ogen aan te kijken en zijn vrienden ook. Langzaam gingen ze dichter bij elkaar dansen, maar ik kon het niet aanzien. Ik rende weg en fietste naar huis. Van mijn wereld was niets meer over.
De volgende dag werd ik om 2 uur 's middags wakker. Ik wenste dat het gewoon een nachtmerrie was geweest maar ik wist van niet. Ik was alleen. Ze belde me, smste me, mailde me, kwam langs mijn huis maar ik kon haar niet spreken. Ik kon niet net doen alsof er niets gebeurd was en ik kon ook geen ruzie maken.
Na 3 dagen gaf ze het op. Op school lunchde ik alleen, ik fietse alleen naar huis en ik zag haar bij hem zitten. Ze was gelukkig. En ik niet. En dat kon ik niet uit staan.
Ik dacht dat ik haar voorgoed kwijt was, dat als het uit was ze wel gewoon met die idioten om bleef gaan, maar ik had het mis! 6 Dagen na de disco-ramp zag ik haar in het park. Ze had mascara op die helemaal was uitgelopen en ze huilde. Ik liep naar haar toe, vergat helemaal dat ik kwaad op haar was en omhelsde haar. Ik denk dat we daar wel een uur hebben gezeten zo. Toen begon ze te praten: "Ik kan niet geloven dat het is gebeurd. Nu ik er over na denk is het gewoon een mee-loper, die alleen luisterd naar zijn vrienden. Maar ik was verblind door de blikken van de jaloerse meiden, door zijn uitstraling. Ik weet het niet, het leek gewoon perfect om met hem te zijn, maar ik miste jou zo! En zijn vrienden vonden me niks. Een idioot, zoals we wilden zijn. En hij heeft zich toch over laten halen door zijn vrienden om het uit te maken. Begon ie een hele preek over hoe belangrijk het voor hem is om populair te zijn! Dat hij van me hield maar dat het gewoon een niet was voorbestemd. Ik was woedend! Ik heb hem van zn stoel geduwd en ik was regelrecht naar jou huis gelopen. Maar toen besefte ik dat ik niet naar jou kon gaan en ik raakte helemaal in paniek. Ik hem uren rondgelopen en nagedacht. En toen werd me ineens iets duidelijk. Ik hou van je."
Daarna hebben we uren gepraat. Ik heb haar alles vertelt en alles was goed gekomen. We hebben nu al een half jaar een relatie en hoewel ik niet weet of het eeuwig duurt, het voelt wel zo en zo lang het duurt ben ik het gelukkigste meisje op deze wereld.