[Verhaal] Alles kwijt

[Saarah]

Dit is dus het begin van een verhaal. Ik ben druk aan het verderschrijven, laat het ff weten als jullie het vervolg willen?

De titel is voorlopig 'Alles kwijt', maar ik ben druk aan het nadenken over een originelere titel .

Dus; geef (als je wilt) commentaar + kritiek en laat ff weten als jullie het verhaal verder willen lezen.

Al bedankt!


Proloog

Lincey, een tenger maar knap meisje van 14, had eigenlijk alles wat haar hartje begeerde. Een lieve moeder, een toffe vader, een eigen paard. Ze leefde in een groot huis, sliep op een práchtige slaapkamer en lag geregeld te zonnen in een grote tuin.

Tot die éne dag. Tot die verschrikkelijke, afschuwelijke dag...



Hoofdstuk 1

“Wat is er?” mompelde Lincey slaperig. Ze opende haar ogen en zag dat niet haar moeder, maar de buurvrouw naast haar bed stond. Meteen was ze klaarwakker.
“Wat is er?” herhaalde ze. De buurvrouw, Nancy, slikte. “Kom meisje, kleed je aan en kom naar beneden. Ik moet je wat vertellen. Kom je?”
Lincey knikte verdwaasd. Nancy produceerde een waterig, onecht glimlachje en liep Lincey's kamer uit. Lincey keek haar na, maar kwam toen bij haar positieven en sprong uit bed. Op de digitale wekker die op haar nachkastje stond, zag ze dat het amper half 6 was. Buiten was het echter al licht, het was dan ook begin juli.
Lincey grabbelde wat kleren uit haar kleerkast, trok die snel aan en stormde de trap af. Beneden zat Nancy aan de keukentafel. Haar hoofd was gebogen en ze zag er vreselijk moe uit.
“En? Wat is er?”
“Ga even zitten”, zei Nancy zacht. Ze wees op de stoel naast haar. Maar Lincey schudde haar hoofd. “Nee, maar vertel het me nu! Wat ís er?”
Nancy stond ook op. Ze liep naar Lincey toe en sloeg een arm rond haar schouder. Met trillende stem zei ze: “je moeder en vader. Ze hebben vannacht een auto-ongeval gehad.”
Lincey staarde haar ongelovig aan. “Mama en papa? Vannacht?”
Nancy knikte.
“Hoe is het met ze?” vroeg Lincey, met een schorre stem.
“Je vader ligt momenteel in coma, maar er is goede hoop dat hij zal ontwaken. Je moeder...”, Nancy's stem stierf weg.
“Ja?” spoorde Lincey haar aan. Ze voelde niks, alleen een doffe hoop. Met haar moeder zou alles goed zijn, dat moest!
“Ze is dood, Lincey”, zei Nancy met een vriendelijke stem. “Ze is in het ziekenhuis overleden.”
Lincey staarde naar de keukentafel. Dood? Haar moeder? Nee, dat kon niet. Het moest een grap zijn. Een stomme, misplaatste grap...
Lincey draaide zich om.
“Ik ga naar buiten”, zei ze wezenloos. Ze deed een stap in de richting van de deur en begon toen te rennen.
“Lincey, wacht!” riep Nancy nog achterna. Lincey smeet de deur achter zich dicht en rende voort. Verder en verder...
Na een tijdje vertraagde ze. Gedachten maalden rond in haar hoofd. Waarom haar ouders? Waarom was mama dood? Waarom lag papa in een coma? Waarom...
Lincey zag dat ze aan de manege stond. Deze weg had ze de laatste tijd zó dikwijls gedaan, dat haar voeten haar automatisch naar hier gevoerd hadden.
Ze liep het erf op. Met een blik op haar horloge zag ze dat het net zes uur was. De stalknecht, Johan, kwam pas rond zeven uur, dus had ze nog even tijd voor iemand haar zou opmerken.
Langs de achterdeur, die altijd los was, sloop ze de manege binnen. Ze ging rechtstreeks naar de pensionstallen, waar haar eigen paardje Kalvaro stond.
Kalvaro was een mooie, donkerbruine ruin met zwarte manen. Hij was zo'n 6 jaar oud, en vroeger was hij een draver. Toch was Kalvaro super, vooral in springen, maar ook in dressuur. Wel was hij heel hevig tijdens het rijden.
Lincey stapte de box van Kalvaro in.
“Hé, jongen”, fluisterde ze zacht, en streelde Kalvaro's nek. Hij keek haar nieuwsgierig aan en snuffelde in haar zakken of ze misschien een snoepje bij had voor hem. Dat was niet het geval, en hij brieste teleurgesteld.
Lincey begon te huilen. Ze begroef haar hoofd in Kalvaro's manen. Wat moest ze nu doen? Geen moeder meer en een vader die in coma lag. Wat moest ze in 's hemelsnaam doen?!
Lincey's snikken werden heviger en heviger. Ze zou nóóit meer gelukkig zijn, ze zou nóóit meer kunnen lachen om iets...
Plotseling werd ze opgeschrikt door voetstappen. Misschien was dat Johan al, die wat eerder kwam?!
Snel knielde ze neer en veegde met haar mouw haar tranen af. Ze wilde niet dat iemand haar nu zou zien...
De voetstappen stopte aan de box van Kalvaro.
“Hé, wie is daar?!” riep de stem van Johan. Hij gluurde de box in en zag Lincey zitten.
“Oh, ben jij het maar”, zuchtte hij opgelucht. “Ik dacht al dat...”
Hij fronste toen hij Lincey's gezicht zag.
“Wat is er mis?”, vroeg hij wat zachter.
Lincey schudde haar hoofd.
“Niks”, antwoordde ze met een schorre stem. “Niks, helemaal niks. Ik ga naar huis.”
Johan deed een stap opzij toen ze de box uitstapte en de staldeur weer dicht deed.
“Lincey, wat scheelt er met je?” vroeg hij opnieuw. Lincey antwoordde niet maar stapte hem voorbij.
“Hé”, zei Johan, en hij pakte haar zachtjes bij haar arm. “Is het wel een goed idee om zo naar huis te gaan?”
Lincey draaide zich naar hem.
“Pfff, wie kan het wat schelen?” vroeg ze verbitterd. “Er is daar toch niemand meer.”
Johan liet haar arm los. “Wat bedoel je?”
“M'n moeder is dood, nu goed? En m'n vader ligt in coma!” schreeuwde Lincey plotseling driftig. Geschrokken zweeg Johan. Normaal was hij niet zo'n typetje dat z'n mond hield, maar nu wist hij écht niet wat hij zou moeten zeggen.
Lincey wilde wegrennen, maar haar voeten leken wel aan de grond vastgenageld te zijn. Opnieuw rolden de tranen over haar wangen.
Johan voelde zich ongemakkelijk toen hij Lincey daar zag huilen. Hij had nooit meer voor haar gevoeld dan gewoon vriendschap, tenslotte was hij twee jaar ouder dan zij, maar nu hij haar daar zo kwetsbaar zag staan...
Hij liep naar haar toe en sloeg een arm rond haar schouder.
“Stil maar”, fluisterde hij. Lincey leunde tegen Johan aan. Johan keek haar recht in de ogen. Wat had ze toch prachtige ogen, zelfs al waren die vol tranen...
Hij boog z'n hoofd naar haar, zijn lippen raakten de hare.
Met een ruk trok Lincey zich weg.
“Laat me gerust”, het was niet meer dan een fluistering, maar voor Johan betekende het heel wat meer.
Lincey liep weg van hem.
“Lincey! Ik bedoelde het niet zo! Lincey, kom terug, het spijt me!” riep Johan haar achterna. Lincey keek niet om maar versnelde haar pas.
Johan besefte dat het geen goed idee zou zijn om haar achterna te gaan, en keek haar met veel spijt achterna. Nu had hij het helemaal verknoeit, stomme idioot die hij was. Wie kust er ook een meisje als die net gehoord heeft dat haar moeder dood is en haar vader in een coma ligt?!

Lincey smeet met een klap de deur van de manege dicht. Ze rende het erf af. Terug naar huis, voorzover dat nog haar 'thuis' was...

Mooi verhaal, maar op het moment vind ik het vreselijk cliché, omdat ik net al verscheidene verhalen over zulks onderwerp heb gelezen

daarbij, je moet niet vragen of men een vervolg wil, je moet gewoon een vervolg posten en liefst in hetzelfde topic

Grimmist

[Saarah]

Grim schreef op 15-06-2004 @ 15:57 :
Mooi verhaal, maar op het moment vind ik het vreselijk cliché, omdat ik net al verscheidene verhalen over zulks onderwerp heb gelezen


Grimmist

Ja, ik weet het , maar ja, het blijft wel best leuk om erover te schrijven

[duivelaartje]

Hmm cliche, cliche, cliche... cliche.....
Maar wel goed geschreven eigenlijk. Loopt lekker, alleen jammer dat er zo vaak over geschreven wordt, dit soort onderwerpen.
Daarom is het ook zo makkelijk daarover te schrijven. Veel mensen vinden dat en daarom is het cliche.
Maar wie weet gaat je verhaal een hele andere kant op. Wil wel het vervolg lezen.

Had jij ook niet een beginstuk van een verhaal gepost over een homo-stel met een aangenomen kind?

[Saarah]

duivelaartje schreef op 15-06-2004 @ 16:14 :
Hmm cliche, cliche, cliche... cliche.....
Maar wel goed geschreven eigenlijk. Loopt lekker, alleen jammer dat er zo vaak over geschreven wordt, dit soort onderwerpen.
Daarom is het ook zo makkelijk daarover te schrijven. Veel mensen vinden dat en daarom is het cliche.
Maar wie weet gaat je verhaal een hele andere kant op. Wil wel het vervolg lezen.

Had jij ook niet een beginstuk van een verhaal gepost over een homo-stel met een aangenomen kind?

Ja, maar het is vastgelopen . 'k Weet niet meer hoe ik het verder moet laten gaan . 'k Denk er nog over na hoor, maar ik twijfel nog

[Saarah]

Toen ze in de voortuin stond, dacht Lincey eraan dat haar huissleutel nog binnenlag. Met tegenzin besefte ze dat ze naar Nancy zou moeten, die had een sleutel. Ze veegde de tranen af haar gezicht en liep naar het huis dat zo'n 50 meter naast dat van hen lag. Ze woonden hier nogal afgelegen, dat vond Lincey wel tof. Ook zou ze binnenkort Kalvaro thuis mogen stallen, dat was goedkoper én ze hadden alles dat nodig was. Een wei, een buitenpiste, als het nodig was zou ze ook naar de manege kunnen gaan rijden, een schuur die ze als zadelkamer zou gebruiken...
Maar al die plannen vielen nu in duigen. Door dat stomme ongeluk... Nu ze er zo over nadacht, wanneer hadden haar ouders dat ongeluk eigenlijk gehad? En waardoor?
Opnieuw welden de tranen op, maar Lincey verbeet ze. Ze stond nu voor het huis van Nancy, liep het tuinpad op en belde aan.
Nancy deed open. Ze keek opgelucht toen ze Lincey zag.
“Kom binnen”, zei ze uitnodigend. “We moeten eens even praten.”
Ze glimlachte geruststellend, Lincey stapte naar binnen.
“Wil je even onze voordeur komen losmaken?” vroeg Lincey zacht. “Mijn sleutel ligt nog binnen.”
“Doe ik meteen, antwoordde Nancy. “Maar kom eerst even zitten.”
Lincey ging onrustig op een stoel aan de keukentafel zitten. Nancy nam tegenover haar plaats.
“Ik zal je eerst even vertellen hoe... Hoe het gegaan is”, zei Nancy. “Ze hebben het ongeluk gisteravond gehad, rond middernacht. Ik denk dat ze naar een feestje gegaan zijn ofzo?”
Lincey knikte. “Een vriendin van hen, Anja, verjaarde en gaf een feestje. Het zou erg leuk worden, en erg chique enzo...”
Haar stem stokte.
Nancy keek haar meelevend aan. “Ja. Toen ze terugkwamen, dat was dus rond middernacht, is een andere auto op hen gebotst. Ze waren niet dronken ofzo, de chauffeur van de andere auto wel. Het was op een kruispunt, het stoplicht stond op groen voor hen en ze reden door. Maar langs opzij kwam er een andere auto aangereden, hij reed trouwens ook veel te hard, én hij reed los door het rode licht. En hij is dus op hen gereden... Ze hebben eerst naar je thuis gebeld, maar je nam niet op.”
Lincey schudde haar hoofd. “Ik sliep al toen, en ik hoor boven de telefoon niet...”
“Nou, daarna belden ze dus naar mij, dat was rond vijf uur denk ik.”
“En mama? Was ze direct dood?” vroeg Lincey. Ze slikte moeilijk.
“Ik weet het niet”, antwoordde Nancy zacht, “ze hebben me alleen verteld dat... Nu ja, hetgeen dat jij nu ook al weet.”




Het vervolg. Ik vind dit stuk eigenlijk helemaal niet goed dus denk ik erover om het helemaal weg te laten, en er iets helemaal anders voor in de plaats te schrijven.

Toch mooi hoor! Verder lag ik even dubbel om dit:
“Doe ik meteen, antwoordde Nancy. “Maar kom eerst even zitten.”
De hypocriet dat ze er staat


Grimm- meer meer meer

[Saarah]

Lincey zweeg. Tja, wat moest ze nu zeggen? 'Het spijt me zo erg dat m'n ouders dood zijn...'? Of eerder: 'Ik wil m'n vader gaan bezoeken, nu!'?
Maar eigenlijk wilde ze dat helemaal niet. Het was waarschijnlijk nogal egoïstisch, maar ze wilde niet zien dat dit alles echt waar was. Ze wilde niet dat haar hele leven verpest zou worden...
Ook Nancy wist niet meer wat ze moest zeggen. Ze wilde Lincey troosten, maar hoe? Nu ze haar buurmeisje zo ongelukkig zag zitten, kwam haar moederinstinct plotseling naar boven. Zijzelf had geen kinderen, ze was zelfs nooit getrouwd geweest. Iedereen vond dat erg raar, op hun 36ste waren bijna alle vrouwen getrouwd, of getrouwd geweest, maar zij was gewoon al haar vertrouwen in mannen kwijt.
Sinds ze op de lagere school door een leraar misbruikt was, had ze diep in haar hart altijd een soort afkeer gevoeld voor alles wat maar met sex te maken had.




Ook van dit stukje ben ik niet zeker, ik wil me zeker niet op Nancy gaan richten ofzo, maar ik vond een beetje achtergrondinformatie wel op z'n plaats

[duivelaartje]

Jammer dat je ingaat op Nancy eigenlijk.

Maar opzich een goed verhaal wel hoor.

[Saarah]

duivelaartje schreef op 15-06-2004 @ 17:20 :
Jammer dat je ingaat op Nancy eigenlijk.

Maar opzich een goed verhaal wel hoor.

Kan ik dat stuk over Nancy beter weglaten dan? 't Is bedoeld als gewoon wat achtergrondinformatie, het verhaal gaat helemaal verdergaan over Lincey.

[duivelaartje]

xxxSarahkexxx schreef op 15-06-2004 @ 17:22 :
Kan ik dat stuk over Nancy beter weglaten dan? 't Is bedoeld als gewoon wat achtergrondinformatie, het verhaal gaat helemaal verdergaan over Lincey.

Ja, daarom is het dus een beetje losse informatie. Dat ze niet is getrouwd mag je schrijven/typen, maar over dat misbruiken zou ik niet doen.

[Saarah]

duivelaartje schreef op 15-06-2004 @ 17:25 :
Ja, daarom is het dus een beetje losse informatie. Dat ze niet is getrouwd mag je schrijven/typen, maar over dat misbruiken zou ik niet doen.

Dan wordt dit dus het nieuwe stuk:

Lincey zweeg. Tja, wat moest ze nu zeggen? 'Het spijt me zo erg dat m'n ouders dood zijn...'? Of eerder: 'Ik wil m'n vader gaan bezoeken, nu!'?
Maar eigenlijk wilde ze dat helemaal niet. Het was waarschijnlijk nogal egoïstisch, maar ze wilde niet zien dat dit alles echt waar was. Ze wilde niet dat haar hele leven verpest zou worden...
Ook Nancy wist niet meer wat ze moest zeggen. Ze wilde Lincey troosten, maar hoe? Ze vond het écht heel erg voor haar buurmeisje, maar ze zou niet weten hoe ze met Lincey's verdriet moest omgaan. Tenslotte was Nancy nog nooit getrouwd geweest, en had dus ook geen kinderen.

[duivelaartje]

Ja

Duivelaartje, je bent meesterlijkj! Sarahke ook!

[duivelaartje]

Grim schreef op 15-06-2004 @ 18:27 :
Duivelaartje, je bent meesterlijkj! Sarahke ook!

Hoezo ben ik meesterlijk?

[Millroy]

Ontopic graag.
Oeh dat heb ik altijd al willen zeggen.
But nevermind hoor.
Carry on.

[Saarah]

“Wil je de deur komen losmaken?” vroeg Lincey na een tijdje. Ze bleef met een gebogen hoofd zitten tot Nancy met een zachtje “ja” antwoordde, en stond toen op.
Nancy ging haar voor naar buiten, en stilzwijgend liepen ze naar Lincey's huis. Daar aangekomen bleef Nancy staan.
“Lincey, heb jij eigenlijk nog familie?” vroeg Nancy onverwacht. Lincey haalde haar schouders op. “Niet dat ik weet. Nu ja, 1 van m'n oma's leeft nog, maar die woont in Spanje. En mama en papa hebben geen broers of zussen.”
“Oh. Logeer je dan niet liever een tijdje bij mij? Anders ben je altijd zo alleen...”
Lincey schudde vastberaden haar hoofd. “Nee, bedankt.”
“Oké, maar als je wilt, kan je altijd naar mij komen, goed? Om te babbelen, of om wat te eten ofzo.”
Lincey knikte. Maar ze wist nu al dat ze niet uit zichzelf naar Nancy zou gaan. Daarvoor was haar trots nog te groot.
Nancy maakte de voordeur los. “Zo. Als er iets is, bel dan even, of kom naar mij. Oké?”
“Goed”, zei Lincey, en stapte naar binnen. Ze deed de deur achter zich dicht en liep naar de
woonkamer. Daar plofte ze neer in de zetel, en barstte terug in huilen uit. Hier zat ze dan, helemaal alleen. Met een dode moeder en een vader in levensgevaar. Oh, wat kan het leven toch 'leuk' zijn, zoals haar leraar Nederlands vlak voor de vakantie nog even benadrukt had. “Jongens en meisjes, geniet van jullie vakantie. Jullie zijn nog zo jong, jullie hebben allemaal nog zo'n leuke levens!”
Daarna was hij begonnen aan een soort 'speech' waarin hij uitlegde wat zij allemaal hadden dat hij vroeger niet had.
'Ouders had híj nog wel, toen hij zo oud was als ik', dacht Lincey verbitterd en verdrietig.




En, wat vinden jullie?

[giftig kevertje]

xxxSarahkexxx schreef op 15-06-2004 @ 19:39 :
*knip*

zonde van dit stuk eigenlijk.
ze gaat er volgens mij iets te nuchter mee om.
als mijn moeder dood was en mijn vader in coma.
dan zou ik niet denken aan wat een leraar heeft gezegd, denk ik.
ik zou me eerder geen raad weten, enzo.
maar je schrijft goed, ga zo door.

[Astuanax]

Leuk,leuk,leuk!

Maar haal er in godsnaam het stuk met de leraar uit, dat is overtollige, ongewenste info...

Hou de moed erin!

[FIEloSOOF]

[duivelaartje]

Hmm ja...
Maar pas op dat je er niet teveel dialoog in gooit. Kan een beetje saai worden...

ehh een kind van 14, daar wordt meteen passende begeleiding vor gezocht als beide ouders verongelukken , en er geen familie beschikbaar is. Daar is de crisisteam van maatschappelijk werk voor.....Of ben ik nu te gedetailleerd aan het zeuren.

Verder goed geschreven

[Millroy]

Zeurder
Ik vind het best. Commentaar is al gegeven.
Dank daarvoor aan grim en lucifer

[Een Tweeling]

trumpetlover schreef op 16-06-2004 @ 09:10 :
Of ben ik nu te gedetailleerd aan het zeuren?

Nee, ik vroeg me dat eigenlijk ook al af. Je word als 14-jarige dan toch niet aan je lot overgelaten?

Ik vind het ook een beetje vreemd dat ze niets van der pa wilt weten. Ik zou toch echt iig willen weten hoe het met hem gesteld is! Helemaal als je al schreeft dat het zo'n 'toffe pa' is!
Dokter / ziekenhuis bellen?

Johan vind ik ook een beetje vreemd. Eerst ziet hij haar als gewoon een vriendinnetje - maar als ze dan huilend (nét uit bed) voor hem ziet staan wil hij haar opeens kussen... 't is maar waar je van houd, natuurlijk!

Wat Duivelaar en ook anderen al zeiden, probeer niet te veel uit te wijden naar informatie die eigenlijk niet van toepassing is. Door dat soort info raak in altijd een beetje uit de sleur van het 'hoofdverhaal'. Beetje zonde.

Ze stond nu voor het huis van Nancy, liep het tuinpad op en belde aan.

Meestal loop je eerst over het tuinpad, en sta je dan voor het huis. Effe omdraaien misschien nog.

Nou, na alle kritiek: ik vind dat je een leuke schrijfstijl hebt - levendig. Het verhaal sleept me mee, ik wil graag meer lezen! Ben benieuwd hoe Lincey de draad van haar leven op gaat pakken!

[Saarah]

Bedankt iedereen voor de reacties!!

Meestal loop je eerst over het tuinpad, en sta je dan voor het huis. Effe omdraaien misschien nog.

Ja . Het wordt dan zo (omgedraaid vond ik het niet echt klinken ):

Ze stond nu voor op de oprit voor Nancy's huis, liep het tuinpad op en belde aan.

Nee, ik vroeg me dat eigenlijk ook al af. Je word als 14-jarige dan toch niet aan je lot overgelaten?

Misschien niet, maar dat komt nog . De volgende dag komt er een psycholoog enzo, maar Lincey wil écht niet naar een opvangtehuis ofzo, dus mag ze thuis blijven, en Nancy beloofd een oogje op haar te houden. Ze moet wel 2x per week naar de psycholoog, maar daar vertelt ze niet veel (ze is nogal gesloten).

Ik vind het ook een beetje vreemd dat ze niets van der pa wilt weten. Ik zou toch echt iig willen weten hoe het met hem gesteld is! Helemaal als je al schreeft dat het zo'n 'toffe pa' is!

Ze gaat d'r de volgende dag heen maar op dat moment is de schok nog té groot voor haar.

Maar haal er in godsnaam het stuk met de leraar uit, dat is overtollige, ongewenste info...

Aangezien iedereen hier het een slecht stuk lijkt te vinden, zal ik het eruit halen .



'k Ben aan het nadenken over het vervolg , en ga sevens nog wat verder schrijven .

[Saarah]

Nancy maakte de voordeur los. “Zo. Als er iets is, bel dan even, of kom naar mij. Oké?”
“Goed”, zei Lincey, en stapte naar binnen. Ze deed de deur achter zich dicht en liep naar de
woonkamer. Daar plofte ze neer in de zetel, en barstte terug in huilen uit. Hier zat ze dan, helemaal alleen. Met een dode moeder en een vader in levensgevaar.
Enerzijds voelde ze zich schuldig dat ze nu thuis zat, terwijl haar vader in het ziekenhuis lag, maar anderzijds... Haar vader daar zo hulpeloos zien liggen zou haar alleen nog verdrietiger maken.
Maar morgen zou ze naar hem gaan. Morgen...
Lincey legde haar hoofd op een kussen en sloot haar ogen. Maar de tranen kon ze niet tegenhouden...
Een kwartiertje later viel ze in slaap.

Pas een hele tijd later werd ze terug wakker. Meteen besefte ze opnieuw hoe erg haar leven veranderd was. Normaal gezien zouden haar ouders nu, zaterdagnamiddag, thuis zijn, en zou zij op de manege zijn.
Ze keek op haar horloge. Half vier. Plotseling werd Lincey overmand door emoties. Ze had al die tijd al wel goed genoeg beseft dat haar vader in een coma lag, maar voor haar moeder had ze nog niks gevoeld. Die gevoelens kwamen nu ineens in haar op, misschien wel met een verdubbelde kracht, en voor de zoveelste keer die dag begon ze te huilen. Hoewel, echt huilen kon je het niet noemen, het leek wel of Lincey's tranen 'op' waren. Haar ogen werden vochtig, af en toe rolde er een klein traantje naar beneden, maar meer was het niet.





Ja, sorry dat ik altijd zo'n kleine stukjes post hoor

Maar in ieder geval: commentaar gevraagt . Ik vind zelf dat er in dit stukje bepaalde zinnen niet kloppen zoals bv.
'..., maar voor haar moeder had ze nog niks gevoeld.'
Maar ik weet niet welke zin ik in de plaats kan zetten.

En dan dit stukje:
' Hoewel, echt huilen kon je het niet noemen, het leek wel of Lincey's tranen 'op' waren. Haar ogen werden vochtig, af en toe rolde er een klein traantje naar beneden, maar meer was het niet.'
Vind ik ook een beetje raar, maar omdat ik al zo vaak heb gezegd dat ze begint te huilen, en het afgezaagd wordt, lijkt dit me toch beter dan gewoon: '..., en voor de zoveelste keer die dag begon ze te huilen. ' met niks erachter.

[Saarah]

Vraagje:

Ik heb een tijdje geleden een boek gelezen, waarin in elk hoofdstuk een ander persoon beschreven wordt
Nu denk ik erover dit bij mijn verhaal ook zo te doen, maar 'k heb nog nooit zo geschreven, en weet dan ook niet wat het zal worden .
Dus bv. het eerste hoofdstuk gaat over Lincey, het tweede over Johan, het derde over een psychologe, ...

Ook weet ik niet of dit het voor andere mensen aantrekkelijker maakt om te lezen, of juist verwarrender??
Hulp gevraagd???




EDIT: Laat maar, ik houd het wel bij de Lincey-vorm

[Saarah]

Héél veel dialoog, I know, maarja... Ik denk dat dit stuk wel veel dialoog moet bevatten.


Reacties aub????



Ze werd opgeschrikt door de deurbel. Haastig nam ze een zakdoek uit de kast en veegde daarmee haar tranen weg. Ze keek in de spiegel, afgezien van haar rode ogen zag ze er best oké uit, zeker gezien het feit dat ze nu de meest verschrikkelijke uren van haar leven beleefde.
Ze ging naar de voordeur en maakte die open. Voor de deur stond een vrouw van een jaar of vijf-, zesentwintig. Ze glimlachte.
Lincey bekeek haar argwanend, maar zei niks.
“Hallo Lincey”, begon de vrouw, “ik ben Femke, Femke Verbeek. Ik ben een psychologe, en ik heb gehoord wat je ouders overkomen is, en dat spijt me heel erg... Mag ik even binnenkomen? Ik heb het één en het ander met je te bespreken.”
Lincey haalde haar schouders op en knikte toen. Ze ging de psychologe voor naar de woonkamer, en nam plaats op de sofa. Mevrouw Verbeek ging naast haar zitten.
“Ik zou eerst graag willen weten wat jouw plannen zijn”, zei mevrouw Verbeek zacht. “Dat ik dat zo ronduit vraag, klinkt misschien hard, maar anders wordt het nogal moeilijk om je te helpen...”
Opnieuw haalde Lincey haar schouders op. “Weet ik veel. Hier thuis blijven, en morgen naar m'n vader gaan.”
Ze slikte en verbeet de opkomende tranen.
“Zoiets dacht ik al. Maar, ik weet niet of het zo'n goed idee is om je hier alleen thuis te laten”, zei mevrouw Verbeek twijfelend.
“Maar mevrouw!” zei Lincey plotseling fel, maar ze werd onderbroken door mevrouw Verbeek. “Noem me maar Femke.”
Lincey knikte kort “Oké, Femke, ik ben 14, misschien is dat nog jong, maar het is in ieder geval oud genoeg om alleen thuis te blijven. Een paar maanden geleden ben ik ook nog 2 weken alleen thuis gebleven, toen mama en papa... Op vakantie waren. Trouwens, waar zou ik anders heen moeten? Naar m'n oma in Spanje? Nee, ik blijf wel hier.”
“Er zijn nog genoeg andere plaatsen waar je eventueel een tijdje kan verblijven. Ik ben bang dat je vader langer als 2 weken hersteltijd zal nodig hebben.”
“Kan me niks schelen! En ik ga NIET naar een opvangtehuis!”
“Hé, je moet niet boos worden op mij”, zei Femke zacht, “ik probeer alleen maar mee naar een oplossing te zoeken. Kun je niet bij vrienden ofzo logeren?”
“Daar heb ik nou echt geen zin in”, zei Lincey kortaf, “en dan de hele tijd moeten aanhoren hoe erg ze het wel niet vinden... Laat dat maar zitten, hoor.”
'Heb je dan niemand die hier een oogje in het zeil kan houden?”
“Jawel, Nancy, de buurvrouw. Dat doet ze nu ook al, hoor. Ik mag altijd bij haar komen eten enzo, als ik wil”, antwoordde Lincey.
“Oké, als je echt hier wilt blijven, ga ik straks wel even met haar praten, dat ze een beetje op je let. Goed?”
Lincey knikte opgelucht.
“Zo. Nu dat afgehandeld is, heb ik nog wat met je te bespreken”, Femke keek Lincey ernstig aan. “Ik snap wel hoe je je voelt nu-”
Lincey schudde haar hoofd. “Dat snap je niet. Dat kùn je niet snappen.”
“Misschien niet. Maar ik wil het in ieder geval proberen te snappen. Daarom wil ik graag dat jij een keer of twee, drie per week naar mij komt, of misschien is het wel makkelijker als ik naar jou kom, dat spreken we straks nog wel af. Gewoon, om wat te babbelen, zodat jij je hart eens kan uitstorten, en ik jou kan helpen. Het is heel traumatiserende ervaring als allebei je ouders verongelukken, daar ben ik van overtuigd. Het is ook helemaal niet gemakkelijk om zoiets te verwerken, zeker niet als je dat alleen moet doen. Maar ik wil je helpen om het te verwerken. Ik weet niks van je, ze hebben me gewoon verteld dat je een meisje van 14 bent dat zonet haar moeder heeft verloren, en waarvan de vader in een coma ligt. Daarom wil ik je graag wat beter leren kennen. Vandaag heb ik spijtig genoeg geen tijd meer, ik moet zo vertrekken, maar wat dacht je van morgen?”
Lincey knikte, met een krop in haar keel.
“Ik zal naar je toekomen, ik denk dat dat voorlopig het makkelijkst is. Goed?”
Weer knikte Lincey.
“Zeg maar een uur”, spoorde Femke haar aan. “Morgen ben ik de hele dag vrij.”
“Ik... Ik zou graag eerst m'n vader gaan bezoeken. Zes uur? Of is dat te laat?”
“Helemaal niet”, antwoordde Femke. “Klokslag zes uur ben ik hier morgen. Wil je misschien nog iets vragen ofzo, of is er iets nog niet helemaal duidelijk?”
“Nee”, zei Lincey langzaam.
“Oké, dan ga ik nu eerst even naar je buurvrouw. Tot morgen?”
Lincey knikte. Ze vergezelde Femke naar buiten, bleef in de deuropening staan en keek Femke na.

Nice, mooi, lievig enzo!!
Krop in je keel? nieuw voor me
Prop, brok, stuk maar geen krop. Naja, bedankt voor de nieuwe

Ga zo door
De dialoog is op zijn plaats, aangezien dit een fragment over een gesprek is


Grim

[Saarah]

Grim schreef op 17-06-2004 @ 21:31 :
Nice, mooi, lievig enzo!!
Krop in je keel? nieuw voor me
Prop, brok, stuk maar geen krop. Naja, bedankt voor de nieuwe

Ga zo door
De dialoog is op zijn plaats, aangezien dit een fragment over een gesprek is


Grim

Hmm, je laat me aan het twijfelen , of 'krop' in de keel nu correct nederlands is ofniet. . Ik dacht van wel

Maarja, 'k zal er eens een nachtje over slapen
1 van de volgende dagen komt er wel een vervolg

[Astuanax]

Ja, leuk verhaal!
krop in de keel bestaat écht, maak je geen zorgen over Zijne Grimmigheids twijfels...