Herhaald Afscheid.

[Jenneke.*]

In mijn hoekje van de kamer verwonderde ik me over de duisternis, die ik als een deken om me heen had geslagen. De duisternis die ik een half uurtje geleden nog angstaanjagend vond, was nu mijn vriend. En dat alles alleen maar door een vloeibaar goedje: Methadon. Kalmte en rust was op me neergedaald en ik leunde tevreden tegen de muur om daar vervolgens uren te blijven.

In de verte hoorde ik vaag de telefoon gaan. Ik trok me op aan de tafel waarnaast ik was neergezakt, iets te snel, en viel weer op de grond. Opnieuw kwam ik overeind, nu rustiger, met meer succes.
Ontzettend high maar verbazingwekkend helder strompelde ik naar de telefoon. Na een keer misgrijpen, had ik beet en bracht ik de hoorn naar mijn oor.
“Met Irene Jacobs.” Mijn stem klonk onvast en zacht. Door de Methadon had ik geen enkele controle over mijn stembanden.
“Goedenavond, mevrouw Jacobs, U spreekt met Rita Palm, hoofdzuster van de Intensive care Lucas ziekenhuis. Het spijt me als ik u wakker heb gebeld op dit late tijdstip, maar ik heb een vervelend bericht.”
Ik zakte neer op de stoel die naast het tafeltje stond. Ik bedacht alle mogelijkheden waarom ik midden in de nacht gebeld werd door iemand van de IC. Familie was uitgesloten, simpelweg omdat ik geen familie meer heb. Of is ‘wil hebben’ een betere beschrijving? Had het te maken met vrienden? Maar op hetzelfde moment bedacht ik me dat ik helemaal geen vrienden had.
De stem aan andere kant van de lijn vervolgde haar verhaal.
“Je ouders liggen op onze afdeling… Ze hebben een ongeluk gehad. Misschien kunt u het meteen hierheen komen.”
Mijn hart stond een fractie van een seconde stil.
Mijn ouders.
Hoe lang had ik ze al niet meer gezien? Mijn hersenen begonnen ondanks de invloed van de Methadon op volle toeren te werken. Hoe ik een midden in de winter, op een ijskoude zondag weg was gelopen. Weg naar het niets. Hoe ik opgevangen werd in een wegloopcentrum, daar 4 jaar had gezeten totdat ik in een zelfstandig-wonen project werd geplaatst. Mijn gedachten namen de vrije loop en herhaalden de hele geschiedenis weer. Aan de andere kant van de lijn werd op een dringende toon gekucht en ik kwam weer even bij zinnen.
“Sorry, ja, eh, ja, ik kom er zo snel mogelijk aan.” Als ik helder was geweest dan was ik in een dergelijke situatie compleet hysterisch geworden. Maar door de drugs was ik rustig en kalm. De vrouw zei dat ik bij de balie naar mijn ouders moest vragen en dat ik daar wel doorverwezen zou worden. Ik hing op en pakte mijn spullen bij elkaar. Na ruim 5 jaar zou ik mijn ouders weer terug zien. De twee mensen die ik vanaf mijn 14e levensjaar verstoten, afgewezen en afgeweerd had. Puur uit zelfbescherming.
En ik was high.
Absurd.


Oke. Dit is nog maar een deel van het verhaal. Zeggen we, doe me er nog maar 1tje, of nee bedankt?

Doe me er nog maar eentje. Hoewel ik op het moment te lui ben om daadwerkelijk te zoeken, oogt het foutenloos. En ik vind het aardig leuk geschreven.

Ik vind dat ons aller hoofdpersoon wel nog altijd van de kaart is als ze in het ziekenhuis aankomt.

[Charlottetje]

beter dan vorige verhalen geloof ik...
(ho, was dat nou de laatste keer dat ik zoiets zei ook bij een verhaal van jou? hmm)
alleen: 'en viel bijna weer om. Opnieuw kwam ik overeind,' als ze maar bijna omviel kan ze toch ook niet opnieuw overheind komen aangezien ze dat dan nog steeds zou zijn, toch?

Charlotte

[Jenneke.*]

Ik heb het gewijzigd. Inderdaad, dat was een beetje vreemd, maar ze valt nu helemaal om en staat weer op.

[Raakvlak]

He,


ik vind dat je best goed schrijft, maar ook zeer beperkt in je woordkeus. Als je veel leest, dan wordt die vanzelf groter.

Verder raffel je het verhaaltje af, maar het is ook niet heel onvoorspelbaar, dus dat maakt niet zoveel uit. Waarom is zoveel toch semi-autobiografisch op deze site? Of is het gemaakt semi - autobiografisch?

Ik zou willen zeggen: ga lekker door met schrijven, ik geloof dat je het aardig zal kunnen over een tijd.

Het oogt foutloos, in de ochtend ga ik niet zoeken.
Verder een leuk stukje, geef me maar wat mee, ik heb honger.

Grim

[duivelaartje]

Leuk verhaaltje, niet heel bijzonder, maar gewoon leuk om te lezen. Geen foutjes gevonden, eigenlijk gewoon goed.

Alleen zoals Raakvlak al zei, je hebt een beperkte woordenkeuze... Geeft niet, maar daardoor oogt je verhaal wat simpel, ofzo...

Maar geef me er nog maar eentje, leesvoer!

Duivelaartje - Waarom ben ik nog duf rond middagstijd?

[Jenneke.*]

Even een kleine opmerking naar Raakvlak.. ik lees toch wel erg veel, gemiddeld 4 boeken per week..
Volgens een test door mijn nederlandse leraar is mijn woordenschat zeker niet klein integendeel zelfs, maar in dit stukje is het niet echt naar voren gekomen, misschien lukt me dat in het vervolg...

[Charlottetje]

er is natuurlijk een verschil tussen het 'hebben' van een woordenschat en deze ook daadwerkelijk 'gebruiken'

Charlotte

Ik lees vrijwel niets, en als ik lees zijn de woorden alleen maar bekend, terwijl ik toch echt meer dan Jip en Janneke lees (Mulisch, Rushdi, Beckman, Auel red.) dus daar ligt het niet persé aan. Het kan inderdaad wel helpen.

Grim

[Jenneke.*]

Ik wil niet zeggen dat ik een fantastisch vocabulair heb.. Maar ik denk dat mijn woordenschat vaker naar voren komt tijdens mijn spraak...

[Raakvlak]

Ik lees vrijwel niets, en als ik lees zijn de woorden alleen maar bekend, terwijl ik toch echt meer dan Jip en Janneke lees (Mulisch, Rushdi, Beckman, Auel red.) dus daar ligt het niet persé aan. Het kan inderdaad wel helpen.

Grim


Wat wil je hiermee nu precies zeggen?
Je leest toch boeken voor school?
Kranten?
Tijdschriften?

Natuurlijk is het lezen een van de belangrijkste verwervingsmogelijkheden. Zo niet, de belangrijkste.

[duivelaartje]

Raakvlak schreef op 22-08-2004 @ 18:00 :
*knip*

Grim leest weinig boeken, maar waarschijnlijk bedoelt hij dat hij uit de boeken die hij leest veel oppikt...

Duivelaartje

[Zut Alors!]

Grim schreef op 22-08-2004 @ 16:33 :
Ik lees vrijwel niets, en als ik lees zijn de woorden alleen maar bekend, terwijl ik toch echt meer dan Jip en Janneke lees (Mulisch, Rushdi, Beckman, Auel red.) dus daar ligt het niet persé aan. Het kan inderdaad wel helpen.

Grim

Het gaat er niet om dat je woorden leert, maar dat je woorden leert te gebruiken. Iedereen kent tien keer zoveel woorden als dat hij/zij er gebruikt.
En als je Mulisch, Rushdi, (Beckman) en Auel leest, lees je best veel. Dat zijn boeken die het overgrote deel van de mensheid niet leest.

[duivelaartje]

Zotje schreef op 22-08-2004 @ 18:36 :
Het gaat er niet om dat je woorden leert, maar dat je woorden leert te gebruiken. Iedereen kent tien keer zoveel woorden als dat hij/zij er gebruikt.
En als je Mulisch, Rushdi, (Beckman) en Auel leest, lees je best veel. Dat zijn boeken die het overgrote deel van de mensheid niet leest.

Ik denk dat dat van Grim een beetje sarcastisch was bedoeld. Maar ik weet het niet zeker.

Trouwens, Mulisch, Rushdi, geweldige boeken. DAT zijn pas schrijvers.

Duivelaartje

Raakvlak schreef op 22-08-2004 @ 18:00 :


Wat wil je hiermee nu precies zeggen? Je vocabulaire is niet noodzakelijk gekoppeld aan het aantal boeken die je er per week door ragt.
Je leest toch boeken voor school? NEE
Kranten? NEE
Tijdschriften? NEE

Natuurlijk is het lezen een van de belangrijkste verwervingsmogelijkheden. Zo niet, de belangrijkste.

Mee eens

[Zut Alors!]

duivelaartje schreef op 22-08-2004 @ 18:37 :
Ik denk dat dat van Grim een beetje sarcastisch was bedoeld. Maar ik weet het niet zeker.

Wat ik zeg is dat ie zichzelf juist tegenspreekt.
Boeken van die schrijvers zijn nou niet echt flodders die je in een ruk uitleest.

En als er 1 nederlandse schrijver is waar je qua schrijfstijl veel van kan leren...

[edit]Mooi verhaal (stukje). Loopt best lekker. Er gebeurt weinig en het wordt met veel regels beschreven. redelijk verdiepend dus.
Die laatste regels zijn helemaal tof.

Ik zou zeggen: Meer van die sjit.

[Little Phoebe]

Jen meer nu

ik ga ook werken aan mijn vervolg, dus jij ook oké?

ik vind de manier waarop je schrijft, dus korte zinnen en makkelijke woorden, klinken als een gedicht en dat vind ik leuk

[Nijn*]

Hmm... ik wil ook wel een vervolg.. Ik vind het niet denderend, maar wil toch graag het vervolg lezen. Gooi maar neer!

Nijn*

Zotje schreef op 22-08-2004 @ 18:52 :
Wat ik zeg is dat ie zichzelf juist tegenspreekt.
Boeken van die schrijvers zijn nou niet echt flodders die je in een ruk uitleest.

Ik zeg, geen van beide. Ik wilde alleen aangeven dat mijn vocabulaire niet noodzakelijkerwijs aan lezen van boeken gekoppeld is. Van Jip en janneke heb ik de meeste woorden opgestoken, toen ik klein was.

Zie verder mijn vorige bericht.

[Jenneke.*]

Omdat ik echt niet in staat was zelf te rijden, nam ik de bus naar het ziekenhuis. De hele weg ging als een roes voorbij en toen ik uitstapte, moest ik even denken waar ik was en wat ik ging doen. Toen het weer tot me doordrong dat ik naar mijn ouders ging, had ik de neiging om weer om te draaien, de bus weer in te stappen en weg te rijden naar een plek waar ik niet herinnerd werd aan alles wat er de afgelopen jaren was gebeurd.
Met tegenzin zwalkte ik naar het ziekenhuis, niet in staat ook maar een poging te wagen om recht te lopen.
Toen ik bij de grote draaideuren aankwam aan de voorkant van het reusachtige gebouw weigerden mijn voeten me verder te dragen. Ik zond allemaal signalen naar mijn benen en voeten maar het lukte niet meer. Ik kon het niet. Ik kon simpelweg niet de confrontatie aangaan met mijn ouders. Pal voor de ingang van het ziekenhuis zakte ik in elkaar op de grond in tweestrijd met mezelf.

Ik weet niet hoe lang ik daar heb gezeten, in ieder geval niet lang genoeg om de methadon uit te laten werken want toen ik besloot maar eens een keer op te staan kreeg ik weer een klap in m'n gezicht. Ik wankelde, wilde omdraaien om terug te lopen naar de bushalte, maar plotseling kreeg ik een ingeving. Als mijn ouders op de intensive care lagen... Dan kunnen ze nooit in staat zijn een gesprek te voeren. Het klonk hard maar op dat moment klonk het heel logisch. Ik hoefde alleen even naar binnen te gaan, een blik op mijn ouders te werpen en weer te vertrekken.
Ik draaide me weer om, nam een keer flink adem en stapte naar binnen.
Bij de balie vroeg ik waar ik de Intensive Care kon vinden en liep met onregelmatige stappen naar de lift.
De felle tl verlichting deed zeer aan mijn ogen en door de methadon werd de pijn aan mijn ogen nog eens verdubbeld.
Op de IC aangekomen vroeg ik naar mijn ouders aan een willekeurige verpleegster die voorbij kwam gelopen. Ze keek me eerst vreemd aan, waarschijnlijk zag ze de merkwaardige grootte van mijn pupillen door de drugs, maar verwees me toch door naar een dokter die aan het einde van de gang zijn kantoor zou hebben. Voorzichtig klopte ik op de witte deur en opende deze langzaam. Achter het bureau zat een oude man met een vriendelijk gezicht.
“Goedenavond, ik ben Irene Jacobs en ik werd gebeld dat mijn ouders hier lagen.” Ik praatte een beetje met een dubbele tong, een bijwerking die ik de laatste tijd wel vaker opmerkte als ik methadon had genomen.
“Goedenavond, mevrouw Jacobs, ik ben dokter van Kampen. Gaat u zitten alstublieft.” Terwijl ik ging zitten bedacht ik me dat je in films altijd zag dat er altijd eerst gevraagd werd of de mensen wilden gaan zitten voordat het slechte nieuws kwam.
“U ouders zijn hier vannacht binnengebracht nadat ze een auto ongeluk hebben gehad.” Ik liet het langzaam tot me door dringen. Ouders. Ongeluk. Intensive Care.
“Ze liggen beide in coma maar u kunt ze wel even zien als u wilt…” Ik knikte maar wat en liep gehoorzaam achter de dokter aan.
Toen de dokter de deur opende waar mijn ouders schenen te liggen kreeg ik een brok in m’n keel. De kamer was compleet verduisterd maar door het schijnsel van de tl verlichting die vanuit de gang door de deur scheen kon ik duidelijk de omtrek van de bedden onderscheiden. En de mensen die erin lagen. Ineens schoot in een flits de dag voorbij waarop ik van huis wegliep. Ik onderdrukte een kreet en verblind door tranen draaide ik me met een ruk om en rende de kamer uit waarbij ik bijna tegen dokter van Kampen aanbotste en rende niets ziend door de gangen het ziekenhuis uit. Ik kon dit niet, niet weer…

[Little Phoebe]

Meer

je schrijft ontzettend goed Jen, al hoef ik dat eigenlijk niet meer te zeggen, want dat weet je wel

je blijft ook de werking van de drug herhalen, goed dat je dat niet vergeet, maar pas op dat je het er niet té veel bij betrekt, zoals bij alles wat ze doet iedereen eraan te herinneren dat ze high is

kus van Phoebs

[duivelaartje]

Mooi! *klap klap* Ik vind het vervolg een stuk beter dan je begin, en die was al goed. Goed gedaan hoor!
Vervolg!

Duivelaartje

[lotjesnotje]

tis echt een goed verhaal vind het mooi geschreven.. wil meer...

[Jenneke.*]

Mijn dank is groot. Ben bezig met een vervolg, dus zal deze week zeker geplaatst worden..!

[Charlottetje]

*J'nke* schreef op 23-08-2004 @ 22:59 :
Omdat ik echt niet in staat was zelf te rijden, nam ik de bus naar het ziekenhuis. De hele weg ging als een roes voorbij en toen ik uitstapte, moest ik even denken waar ik was en wat ik ging doen. als ze ook wist waar ze uit moest stappen, wist ze toch ook waar ze was?Toen het weer tot me doordrong dat ik naar mijn ouders ging, had ik de neiging om weer om te draaien, de bus weer in te stappen en weg te rijden naar een plekdus die plekken zijn zeldzaam? waarom zou het ziekenhuis je er aan helpen herinneren? dat zijn toch slechts je ouders die er liggen die je er aan zullen herinneren? waar ik niet herinnerd werd aan alles wat er de afgelopen jaren was gebeurd.
Met tegenzin zwalkte ik naar het ziekenhuis, niet in staat ook maar een poging te wagen om recht te lopen. een poging wagen kun je ALTIJD. als je met je voeten in drogend cement staat waar je echt niet meer uit kunt komen kun je nog wel de POGING wagen eruit te komen, alleen kan dat helemaal niet zomaar
Toen ik bij de grote draaideuren aankwam aan de voorkant van het reusachtige gebouw weigerden mijn voeten me verder te dragen. Ik zond allemaal signalen naar mijn benen en voeten maar het lukte niet meer. dit vind ik niet zo geweldig gekozen, aangezien je meestal die signalen niet bewust stuurt Ik kon het niet. Ik kon simpelweg niet de confrontatie aangaan met mijn ouders. Pal voor de ingang van het ziekenhuis zakte ik in elkaar op de grond in tweestrijd met mezelf.

Ik weet niet hoe lang ik daar heb gezeten, in ieder geval niet lang genoeg om de methadon uit te laten werken want toen ik besloot maar eens een keer op te staan kreeg ik weer een klap in m'n gezicht. Ik wankelde, wilde omdraaien om terug te lopen naar de bushalte, maar plotseling kreeg ik een ingeving. Als mijn ouders op de intensive care lagen... Dan kunnen ze nooit in staat zijn een gesprek te voeren. hier wel heel duidelijk een tt/vt verschil. Ik zou er van maken: als mijn ouders op de intensive care lagen konden ze nooit in staat zijn een gesprek te voeren.Het klonk hard maar op dat moment klonk het heel logisch. Ik hoefde alleen even naar binnen te gaan, een blik op mijn ouders te werpen en weer te vertrekken.
Ik draaide me weer om, nam een keer flink adem en stapte naar binnen.
Bij de balie vroeg ik waar ik de Intensive Care kon vinden en liep met onregelmatige stappen naar de lift.
De felle tl verlichting deed zeer aan mijn ogen en door de methadon werd de pijn aan mijn ogen nog eens verdubbeld.
Op de IC aangekomen vroeg ik naar mijn ouders aan een willekeurige verpleegster die voorbij kwam gelopen. Ze keek me eerst vreemd aan, waarschijnlijk zag ze de merkwaardige grootte van mijn pupillen door de drugs, maar verwees me toch door naar een dokter die aan het einde van de gang zijn kantoor zou hebben. ik hoop dat de hoofdpersoon dan ook wel de namen van haar ouders noemde. Dan nog denk ik dat zo'n verpleegster je eerst naar de afdelingsbalie zou verwijzen... Voorzichtig klopte ik op de witte deur en opende deze langzaam. Achter het bureau zat een oude man met een vriendelijk gezicht.
“Goedenavond, ik ben Irene Jacobs en ik werd gebeld dat mijn ouders hier lagen.” Ik praatte een beetje met een dubbele tong, een bijwerking die ik de laatste tijd wel vaker opmerkte als ik methadon had genomen.Dat laatste zou ik gewoon weglaten. Dat het door de methadon kwam is wel duidelijk en de rest voegt niets toe aan je verhaal
“Goedenavond, mevrouw Jacobs, ik ben dokter van Kampen. Gaat u zitten alstublieft.” Terwijl ik ging zitten bedacht ik me dat je in films altijd zag dat er altijd eerst gevraagd werd of de mensen wilden gaan zitten voordat het slechte nieuws kwam.dus verwachtte ze nu ook slecht nieuws? maar is het al niet slecht nieuws wanneer je hoort dat ze op de IC liggen? hoe geschokt kun je van te voren dan nog zijn?
“UW , met een w omdat het bezittelijk is ouders zijn hier vannacht binnengebracht nadat ze een auto ongeluk hebben gehad.” Ik liet het langzaam tot me door-dringen1woord?. Ouders. Ongeluk. Intensive Care.
“Ze liggen beide in coma maar u kunt ze wel even zien als u wilt…” Ik knikte maar wat en liep gehoorzaam achter de dokter aan.
Toen de dokter de deur opende waar mijn ouders schenen te liggen kreeg ik een brok in m’n keel. De kamer was compleet verduisterd maar door het schijnsel van de tl verlichting die vanuit de gang door de deur scheen kon ik duidelijk de omtrek van de bedden onderscheiden. En de mensen die erin lagen. Ineens schoot in een flits de dag voorbij waarop ik van huis wegliep. Ik onderdrukte een kreet en verblind door tranen draaide ik me met een ruk om en rende de kamer uit waarbij ik bijna tegen dokter van Kampen aanbotste en rendep ehhhm, ze was toch onder invloed van methadon? een minuut geleden kon ze amper lopen, waarom zou ze nu zich met een ruk om kunnen draaien zonder te vallen, laat staan dan nog eens te gaan rennen?[/I] niets ziend door de gangen het ziekenhuis uit. Ik kon dit niet, niet weer…

O, ik heb er vast lang niet alle fouten uitgehaald... nou ja, ik ben er niet naar op zoek geweest ofzo, ik heb slechts aangestipt wat mij onmiddelijk opviel aan je verhaal

Charlotte

[Jenneke.*]

Charlotte, bedankt voor je commentaar, ik probeer het wat logischer te maken. Btw, doordringen is wel één woord. Mja, ik heb weer een stukje klaar. Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden.

Zondagochtend. Een gelukkig gezinnetje zat aan het ontbijt. Op tafel stonden de croissantjes nog te dampen, zo vers waren ze. Bij elk bord stond een glas met sinaasappelsap, vers geperst natuurlijk, en ieder had een gekookt eitje naast het bord liggen. Vader las de krant, moeder sneed haar croissantje open, een jongen pelde zijn eitje en het meisje… Het meisje lag nog in bed.
Het meisje was gisteravond uitgeweest met wat ‘nieuwe’ vrienden die ze afgelopen week in de stad had ontmoet. Haar nieuwe vrienden hadden LSD meegenomen en het meisje wist wel dat het drugs was, maar wat voor een effect het had, wist ze niet. Een van de jongens van het groepje bood haar wat LSD aan. Ze zei dat ze geen enkele ervaring had met LSD, dat ze alleen een paar keer geblowd had. De jongen lachte en zei dat het geen kwaad kon, je kon er alleen maar blijer van worden. Het meisje, die al een paar weken continu ruzie had met haar ouders, was wel aan wat blijheid toe en nam het aanbod aan. De jongen gaf haar 400 microgram. Ze vroeg hem nog of het veel was wat ze van hem kreeg maar de jongen zei dat 1 microgram één miljoenste was van een gram. Het meisje dacht dat die paar honderd gram dan niet zoveel kwaad konden en nam het in. Ze voelde zich al snel wonderbaarlijk licht en alles leek onwerkelijk. Ze wist de realiteit nauwelijks van de fictionele wereld die zich om haar heen had gesloten te onderscheiden. De jongens om haar heen leken op kleurige wezens die op het ene moment ver weg te staan en het andere moment kwamen ze ontzettend dichtbij. Ze voelde dat iemand aan haar zat en haar meetrok. Ze was niet in staat zich te verzetten dus liet ze zich maar meevoeren, verder de prachtige, gewichtloze, kleurige wereld in.
Op een gegeven moment kwamen ze aan bij een afgelegen huis in de buitenwijken van de stad. Ze gingen allemaal naar binnen. In de woonkamer werd ze op een oude bank neergezet en de rest ging even de kamer uit. De euforische wereld verdween en maakte plaats voor een donkere wereld waar ze zich bang en onbeschermd voelde. Een moment later waren de jongens weer terug. Ze dacht dat zij haar wel konden beschermen tegen de angstaanjagende sfeer in de ruimte. Maar de jongens duwde haar omver zodat ze op de bank kwam te liggen. Ineens waren daar allemaal handen die aan haar kleren trokken, haar broek open maakten en haar shirtje omhoog trokken. Ze wilde de handen wegduwen maar haar spieren leken verslapt en nutteloos. Ze zag dat een jongen zijn broek openmaakt en bovenop haar kwam liggen. Ze probeerde onder de jongen vandaan te komen maar ze werd tegengehouden door 3 andere jongens die haar gemeen toelachten. Om de beurt drongen ze in haar en verkrachtten ze haar. Het bang zijn had plaats gemaakt voor een onbeschrijfelijke grote angst. Ze voelde dat er tranen over haar wangen stroomden maar de jongens trokken zich er niets van aan.
Plotseling lag er niemand meer op haar en werd haar shirtje weer met een ruw gebaar naar beneden gerukt en haar broek dicht geritst. De jongens sleurden haar van de bank en voelde in haar jaszakken. Ze hoorde haar straatnaam vallen en 2 jongens droegen haar een auto in.
Bij haar huis werd ze uit de auto gezet waarop deze met piepende banden wegreed. Tollend op haar benen zocht het meisje steun bij het tuinhekje. Ze keek verdwaasd op en zag dat ze voor haar huis stond. Met de mouw van haar jas veegde ze de tranen van haar gezicht en liep op haar gammele benen naar de deur. Het leek eindeloos te duren voordat ze haar huissleutel had gevonden en ze viel meerdere keren op de trap. Eindelijk was ze boven en liet ze zich uit haar kleren vallen. Ze liep naar de badkamer en keek in de spiegel. Wat ze zag deed haar doen schrikken. Verwardheid stond in haar ogen te lezen. Zo wilde ze niet leven. Met een ruk trok ze het medicijnenkastje open dat achter de spiegel verstopt zat. Ze liet en blik glijden over alle potjes en een potje met “Slaappillen” op het etiket sprong haar in het oog. Ze nam een handje vol en nam ze vlug achter elkaar in. Vervolgens zwalkte ze terug naar haar kamer en liet zich in haar bed vallen.
De volgende ochtend stond er een jongen aan haar arm te trekken.
‘Irene, Irene, wakker worden! We hebben een heerlijk ontbijt, Kom nou uit bed!’ Maar wat de jongen ook deed het meisje bleef roerloos in bed liggen en gaf geen kik. Plotseling liet de jongen het meisje los en bleef verdwaasd staan. Hij slaakte een geluidloze kreet en rende naar beneden. Hij stormde de kamer binnen en zijn ouders keken verstoord op. Maar de irritatie door alle lawaai die de jongen veroorzaakte maakte plaats voor schrik, toen ze de angst in de ogen van hun zoon lazen…

Met een ruk schoot ik wakker, nat van het zweet. Meteen toen ik realiseerde wat ik had gedroomd barstte ik in tranen uit. De geschiedenis herhaalde zich, maar nu in mijn dromen.
Ik dacht weer aan afgelopen nacht, hoe ik weg was gerent uit het ziekenhuis. Ik was verward en wist niet meer wat te doen. Met een gebogen hoofd zat ik rechtop in bed te huilen, verlangend naar een sprankje hoop en een arm om me heen.

[duivelaartje]

Mooi, die eerste alinea was een droom he? Oef...

Duivelaartje

[lotjesnotje]

goed man... eerst vond ik het een beetje vaag maar toen ik er achterkwam dat het een droom was was het logieser

[Jenneke.*]

duivelaartje schreef op 26-08-2004 @ 18:44 :
Mooi, die eerste alinea was een droom he? Oef...

Duivelaartje

Jep. Was een droom. Bezig met vervolg.

[Jenneke.*]

Even tussendoor een klein stukje.. ben er niet helemaal tevreden mee, maar gewoon. even voor tussendoor.

Toen ik ’s ochtends de straat op liep, met de bedoeling te gaan tippelen omdat ik echt helemaal blut was, botste ik bijna tegen Marc aan. Hij vroeg hoe het met me was en wat ik ging doen. Ik zei toen maar het wel goed ging dat ik een rondje ging lopen, gewoon voor frisse lucht. Eigenlijk wilde ik zo snel mogelijk van hem af zijn maar toen hij vroeg of hij een stukje mocht meelopen boeide het me ook weinig meer en liep ik samen met hem richting centrum. Hij praatte honderduit over z’n nieuwe leventje, dat hij netjes de middelbare school had afgemaakt, een leuke vrouw had ontmoet, getrouwd was en kinderen had. Ondertussen dacht ik terug aan de middelbare school tijd. Hoe ik van school was getrapt en iedereen (inclusief Marc) me nakeken op school en achter mijn rug om fluisterden. Plotseling walgde ik van Marc en hoe hij me vrolijk zat te vertellen hoe goed het met hem ging. Toen hij ook nog eens vroeg wat ik “van mijn leven had gemaakt”, werd ik helemaal kwaad. Ik heb hem gezegd dat hij moest opflikkeren. Hij keek me een moment verbaasd aan maar zijn verbazing maakte snel plaats voor arrogantie en hij keerde zich om met de woorden: ‘Ik wist wel dat het nooit wat zou worden met jou’, en liep weg.
Later verbaasde ik me er nog over dat hij niet op mijn kleding had gelet want daaruit kon je naar mijn inziens meteen opmaken dat ik een hoer was.
Dat is mijn manier om mezelf te straffen. Tippelen. Ik was toch waardeloos. Ik ben weggelopen bij mijn ouders, ben aan de drugs en ik laat me naaien door elk willekeurig persoon.

[duivelaartje]

Mooi tussenstukje hoor.

verbaast

Verbaasd

Duivelaar

[Jenneke.*]

gewijzigd.

[lotjesnotje]

leuk... vind het een leuk verhaal...

[June bug]

*J'nke* schreef op 26-08-2004 @ 18:16 :
Ik dacht weer aan afgelopen nacht, hoe ik weg was gerend uit het ziekenhuis. Ik was verward en wist niet meer wat te doen.

*J'nke* schreef op 29-08-2004 @ 15:14 :
Ik zei toen maar dathet wel goed ging dat ik een rondje ging lopen, gewoon voor frisse lucht.

leuk hoor verder

[Jenneke.*]

Dank u wel. Ik heb heel veel losse stukken vervolg op papier staan.. moet er nog een geheel van maken. Ik beloof dat deze week iets nieuws komt. I promiss.

- Jnke

[Jenneke.*]

Ik was voor het eerst sinds tijden weer een paar achtereenvolgende dagen helder, geen drugs en geen drank. Waarschijnlijk kwam dit alleen doordat ik blut was... Ik kon eigenlijk niets anders. Ik had geen zin om geld te gaan verdienen door te gaan tippelen. De pijn alleen al, zowel geestelijk als lichamelijk bezorgde me een gevoel van afkeer.
Als ik in de spiegel keek zag ik niets. Een waardeloos hoopje depressie die op zoek was naar een leven.
De afgelopen dagen heb ik veel aan mijn ouders gedacht en zelfs nog een paar keer getwijfeld of ik er toch maar heen zou gaan. Maar ik kan me er nog niet toe zetten.
Ik vroeg me af wat mijn ouders ook alweer fout hadden gedaan, waarom ik was weggelopen. Alleen op dat laatste had ik een antwoord. Ik was opzoek naar een identiteit. Maar die had ik nog altijd niet gevonden.

Denken dat weglopen gemakkelijk zou zijn was een grote fout. Het was niet een kwestie van spullen pakken en vertrekken. De grootste problemen ontstonden bij het zoeken van een slaapplaats. In die tijd vond ik het slaaphuis maar niets, zo tussen al die zwervers. Ik realiseerde me niet dat ik op dat moment zelf tot de zwervers behoorde.
Aankloppen bij een vriendin was uitgesloten, niet alleen omdat ik geen vriendinnen had maar ik wilde effectief weglopen. Op de manier van weggaan en nooit, maar dan ook nooit meer terug komen.
Ik kwam terecht bij een opvangcentrum voor weggelopen tieners. Na een poosje daar gezeten te hebben, plaatsten ze me in een pleeggezin. Meerdere zelfs, maar overal liep ik weer weg. Mijn ouders probeerden ondertussen alles om me terug te krijgen. Ze blokkeerden bijvoorbeeld mijn bankrekening zodat ik geen geld meer had om van te leven. Gelukkig had ik voordat ik wegliep 500 euro opgenomen. Geld dat bij elkaar was gekomen doordat ik nooit wat uitgaf en wel zo af en toe een gift kreeg van mijn familie. Ik kon dat geld niet eens uitgeven. Ik mocht niet uit, ik mocht na school niet naar vriendinnen, ik werd geïsoleerd van de buitenwereld.

Weer niet verbijsterend goed. Ik zit een klein beetje vast, er komt nog niet zoveel schot in het verhaal. Doe mijn best.

[Jenneke.*]

hm.. te slecht voor woorden?

[duivelaartje]

Ik had je topic nog niet gezien.

Ik vind het wel een goed vervolg hoor! Even wat informatie. Ben benieuwd naar het vervolg!

Duivelaartje

[CherryBlossom]

Vrij simpel geschreven, maar ik vind het wel een leuk verhaaltje.

[Astuanax]

cool verhaal!

de zin:
"Een waardeloos hoopje depressie die op zoek was naar een leven. "

mooie zin, de die moet wel vervangen worden door 'dat'

[lotjesnotje]

goed vervolg weer... idd even wat info enzo... wel lekker zo...

[xineof]

Zo, ik heb alles gelezen. Het eerste stuk vond ik niet zo veelbelovend, maar naarmate je meer in het verhaal komt bouw je de spanning erg goed op; er zit ech spanning in het verhaal.

Wat ik minder vind is dat je imo dingen steeds op een zelfde manier naar voren brengt; je taalgebruik is vrij eentonig, je gebruikt geen nieuwe beschrijvingen. Zo gebruik je bijvoorbeeld in het begin heel vaak 'methadon' om de oorzaak van acties te beschrijven, en verderop nog woorden als 'tippelen' ed. meerdere keren achter elkaar. Dat haalt de snelheid wat uit het verhaal imo, zonde eigenlijk.

Wat ik ook wat minder vond zijn de afsluitingen van de stukken; soms probeer je denk ik dat stuk een beetje 'samen te vatten', imo is een wat abrupter einde leuker. Ik zal nog een voorbeeld geven:

Ik ben weggelopen bij mijn ouders, ben aan de drugs en ik laat me naaien door elk willekeurig persoon.

Volgens mij is het mooier als je gewoon stopt na 'waardeloos'; dat maakt die zin imo veel krachtiger.

Het verhaal is leuk om te lezen, ik kijk al uit naar je volgende deel .