Columnwedstrijd: Tijd en verwachtingen

[Ieke]

Tijd en verwachtingen

Tijd. Niets is er vreemder dan tijd. Als kind wacht je op de tijd dat je van de basisschool af mag en dan eindelijk naar de ‘Grote School’ kunt gaan. Daar is alles leuker, je hebt er meer vrij en er zijn meer kinderen op die school. Dat was je verwachting. Als je eenmaal op de middelbare school zit, kijk je terug op je basisschoolperiode en verwonder je over het feit dat je zo lang hebt gewacht op dit. Maar die gedachten houden je niet lang bezig, want je bent bezig met uitkijken naar je zestiende. Dan kun je scooter gaan rijden en dan mag films kijken voor zestien jaar en ouder. ‘Wat een machtige tijd zal dat worden,’ denk je bij jezelf. Dan heb je eindelijk die mijlpaal bereikt, je koopt je eigen scooter, met de nodige financiële steun van je ouders, en gaat ermee rijden. ‘Scooter rijden is toch niet zo leuk’ merk je als je verder kijkt, of over de kop geslagen bent. Als je achttien bent, dan heb je pas lol! Je kan je eigen auto kopen, vaak een oude lelijke eend die afslaat bij elke keer dat je op de rem trapt en die niet sneller kan dan de gemiddelde scooter. ‘Ja, je zit in ieder geval droog’ denk je dan als je zachtjes in je vuistje lacht om alle fietsers die door de regen en wind heen moeten ploeteren. Maar dan, je schooltijd is voorbij en je kunt gaan studeren. Om alles draaiende te houden moet je daarnaast ook gaan werken, waardoor je zo gaar als een klontje op de colleges komt en je bijna geen tijd of geld over hebt voor leuke dingen. Je kijkt terug op de schooltijd, vroegâh, toen het leven nog makkelijk was en je zorgen niet verder gingen dan welk Pokémon-spel je moest kopen om erbij te horen. Je studie is dan afgelopen en dan ga je werken. Met een beetje geluk en zelfvertrouwen vind je een leuke vrouw en je krijgt kinderen. Dan werk je je iedere doordeweekse dag kapot om rond te komen met je gezin, je kijkt de kranten door en loert met een zorgelijk gezicht naar de inflatiecijfers en de prijsstijgingen. Dat je ouder wordt, merk je wel als je kinderen je gaan vertellen dat je muzieksmaak absoluut niet door de beugel kan en dat je over het algemeen ouderwets bent. Ondertussen tikt de tijd lekker verder en veel van je verwachtingen blijken stuk voor stuk fiasco’s te zijn. En dan, op het einde van je levensdagen, als je op je gemakje met je rollator door het park heen kuiert, merk je dat het leven aan je voorbij schiet, en nog erger; je hebt zelf tijd teveel. Het komt zo ver dat je alle resterende grijze haren op je hoofd ervoor zou geven om weer jong te zijn en weer iets te doen te hebben. Je kleinkinderen zijn jaloers op je tijdoverschot, terwijl je jaloers bent op hun tijdtekort want zij kunnen hun idealen nog waarmaken en datgene doen wat je nooit gelukt is. Daarna, als je al je tanden uit je mond bent kwijtgeraakt en je te oud bent voor een toupet ga je doen wat je als kind verafschuwde: je gaat je nageslacht dingen influisteren zodat je via hen je eigen idealen waar kunt maken. Dan ga je dood en je hoopt, nee verwácht dat je opnieuw geboren wordt, zodat je alles nog eens over kan doen.