Gespreksvoering
 

Wanneer je hulp zoekt voor problemen, wat vind je dan belangrijk?

En wanneer bv. je ouders je verplichten om hulp te zoeken, wat vind je dan belangrijk? Bv. als je met je ouders bij een hulpverlener bent, hoe moet deze hulpverlener dan reageren, wat moet hij/zij wel of juist niet doen, hoe kan hij/zij jouw vertrouwen winnen, enz.

eh, ik vind het zelf heel belangrijk dat een hulpverlener m'n vertrouwen wint. Maar het moet ook niet zo zijn dat ik de grenzen bepaal aan wat ik vertel en zo, vind het zelf wel prettig als een hulpverlener dat heel erg bepaald door vragen enzo.
Ik heb ooit een gesprek gehad met een m'n ouders en een hulpverlener, zelf heb ik dat als klote ervaren want het was tegen mijn wil. daarbij komt dat een hulpverlener dan geen dingen moet gaan vragen waar je het al over hebt gehad dat je het daar niet met je ouders over hebt. Hoe hij/zijn moet reageren, ik denk heel rustig iig rustiger dan degene die tegen over hem/haar zit. Hoe hij zij niet moet reageren is gesloten vragen stellen en zich laten overrompelen door bv. mij.

Vertrouwen winnen, is denk ik persoonlijk, als hulpverlener ook een beetje bloot geven niet veel maar wel iets anders blijft het zo'n ongrijpbaar persoon dat boven je staat, hij/zij moet zich wel gelijk met jou kunnen plaatsen

Ik heb eens iemand gehad die me vertelde hoe zielig ik wel niet was. Ik had van tevoren een gesprek gehad, toen vond ik haar wel oke, maar toen ze me dat zei, was het meteen voorbij voor mij en heb ik haar niet meer willen spreken. Ik haat dat als mensen overdreven hun best doen meelevend te zijn en je vertellen hoe zielig je wel niet bent.
Ik heb iemand nodig die als het ware sterker is als mij. Iemand waar ik niet overheen loop, want zo komt er ook weinig van behandeling terecht. De mensne die me behandelden waren steeds mensne die ik de baas was en dan werkt het ook niet. Ik ben maar een iemand tegengekomen die de overhand had en dat was de psychiater van bij de riagg, maar die kon geen therapie geven omdat ze al een tekort aan psychiaters hadden. Maar zij was altijd heel duidelijk in wat ze zei en deed niet zo meelevend als al die anderen.

Toen ik het nodig had, was ik een jaar of 11 en gaf ik alleen aan mn moeder aan dat ik me niet goed voelde. Toen is zij voor me op zoek gegaan, met in haar achterhoofd hoe ik ben (was). Voor mij was het toen echt heel erg moeilijk om iemand te vertrouwen, dus het moest iemand zijn die in staat was om mijn vertrouwen te winnen.
Omdat ik vooral in een omgeving ben opgegroied waar veel vrouwen waren (gescheiden ouders en ik woon(de) bij mn moeder, die vooral veel met dr zussen omging, vandaag), was het logischer om iig naar een vrouw te zoeken.
Omdat ik zelf aangaf dat ik wilde praten, heb ik geen ervaring met het verplicht worden om hulp te gaan zoeken. Ik denk dat het ook moeilijk is om een echt goed iemand te vinden als er hele erg veel druk van buitenaf aan je opgelegd wordt om dat te gaan doen.
In mijn geval ben ik naar een vrouw gegaan die speltherapie geeft. Dat houdt in dat je na een stuk serieus het over bepaalde zaken hebt, een spelletje gaat doen, om wat tot rust te komen, en ook op die manier vertrouwd raken met elkaar.
In het begin was het praatgedeelte niet zo lang, maar naarmate ik er langer kwam, verschoof het aspect steeds meer van spelletjes doen naar praten.
Voor mij is dit de goede oplossing geweest om vertrouwd te raken met haar en zij heeft me dan ook goed geholpen met een basis om over bepaalde zaken na te denken en tegen bapaalde dingen die ik heb aan te kijken waar ik aan moet werken.

Ik ben er nu ruim 3 jaar weg en sinds ruim een jaar heb ik echt het gevoel veel eraan te hebben en werk ik echt bewust aan veel zaken.

dont's - hulpverlener
- niet direct met oplossing komen aanzetten maar 'gewoon' luisteren en daarop reageren
- niet telkens bevestiging aan ouders vragen zodra je iets mededeelt
- niet obsessief aantekeningen maken tijdens het consult
- niet nauwlettend de klok in de gaten houden

Wat ik belangrijk vind: tja, iemand die gewoon prettig is in omgang en mij goed inschat. Niet te snel gaan als je iets wilt vertellen, maar ook niet blijven herhalen. Niet op een ander onderwerp overgaan als er nog iets over het vorige te vertellen valt. Gewoon, eigenlijk hele normale dingen.

Als mijn ouders me verplichten hulp te zoeken dan mogen ze me ook heel snel helpen een kamer te zoeken. Ja, dat doe ik toch al. ;) Maar ik laat me niet naar iemand toe sturen om te praten. Natuurlijk mogen ze het voorstellen en het me aanraden, maar verplichten is niet nodig en zal ik ook niet accepteren.
Als ik met mijn ouders bij een hulpverlener zou zijn (ben ik nog nooit geweest) zou de hulpverlener liefst meer over de therapie zelf en de prognose vertellen en minder over de kleine dingen die ik persoonlijk gezegd heb. Ik deel niet alles met mijn ouders en dat is ook niet aan een ander.

Vertrouwen heb je bij mij heel snel gewonnen. Je moet wel heel erg iets fout doen wil je mijn vertrouwen echt verliezen, dat doen de meeste hulpverleners toch niet.

De psychiater die ik had maakte poppetjes, dan voel je je ook serieus genomen :rolleyes: (maar ik begrijp wat je bedoelt ja, vooral als je niet kan zien wat ze schrijven. En knikken alsof je een toch wel heel apart exemplaar bent :rolleyes: )

Inderdaad, mijn hulpverlener van een paar jaar geleden viel me telkens in de rede als ik iets zei, ze wist alles beter. Ook bleef ze maar schrijven en op d'r horloge kijken. Grote trut was het :)
Als ik een gesprek met m'n ouders erbij heb, moeten ze ook niet praten over 'haar', weet je wel zo dat het lijkt dat jij er niet bij bent..

Misschien moeten sommige hulpverleners eens toepassen wat ze op school geleerd hebben en anders een opleiding gaan doen of ze moeten geen hulpverlener worden. Je moet de tijd nemen voor je clienten en je moet het werk met je hart doen en niet voor het geld.

sowieso wil ik het idee hebben dat ik serieus genomen word, dat het gesprek om mij gaat en dat er naar me geluisterd wordt. Als ik merk dat iemand me alleen hoort, maar zijn eigen invulling aan mijn verhaal geeft, hoeft het niet meer.

Ik ben hulpverlener (kinder- en schoolpsychologe, maar in de 1ste plaats ben ik een kinderpsychologe) en ik wil graag een reactie geven op jouw punten, coopergirl :

1. Niet direct met oplossing komen aanzetten maar 'gewoon' luisteren en daarop reageren : In eerste instantie vind ik ook dat luisteren het belangrijkste is, maar er moet toch ook een oplossing gevonden worden voor het probleem van je cliënt/e, niet? En als je daar niet meteen op ingaat, dan gaat je cliënt/e misschien denken dat dat niet zo belangrijk is en over wat anders gaan beginnen. En dat is niet goed, toch?

2. Niet telkens bevestiging aan ouders vragen zodra je iets mededeelt : Oké, de ouders moeten niet altijd een bevestiging geven, maar het is wel HUN kind dat bij je zit, en zij hebben (meestal, ik spreek van kinderen jonger dan 18) toch het meeste te zeggen over hun kinderen, is het niet? Dus hun bevestiging moet er op één of andere manier toch altijd zijn, en hoe anders dan het hen te vragen kun je die bevestiging krijgen?

3. Niet obsessief aantekeningen maken tijdens het consult : Hier ben ik het absoluut mee eens. Als je constant zit op te schrijven, dan krijgt je cliënt/e het gevoel dat er niet naar hem/haar geluisterd word, en dat is absoluut niet de bedoeling :) Dus met dit punt ben ik het echt helemaal eens.

4. Niet nauwlettend de klok in de gaten houden : Idem als bij punt 3.


Vele lieve groetjes,
Sylvie.

Ik ben nog geen hulpverlener, maar ik wil er wel op reageren. ;)

Is het niet handiger om eerst het verhaal van iemand heel duidelijk te krijgen voor er naar een oplossing gezocht wordt? En is het dan niet de bedoeling om de "cliënt" (heb een hekel aan dat woord :o) te laten zoeken naar een oplossing? Als hulpverlener kun je wel ideeën aandragen, maar het is niet aan jou om een oplossing te bedenken en die "op te leggen". Dat is iig wat wij op school leren en waar ik ook volledig achtersta. En ik denk dat je iemand ook best uit kunt leggen dat je eerst het verhaal helder wilt hebben voordat er naar een oplossing gezocht kan gaan worden (anders heb je straks een verkeerde oplossing, omdat het verhaal toch anders was dan je in eerste instantie dacht).

Er is natuurlijk ook wel een verschil tussen "tussentijdse oplossingkjes" en een "eindoplossing".

Ik weet niet precies wat coopergirl er mee bedoeld, maar je hoeft toch niet voor elk klein ietsje een bevestiging van ouders te hebben? Zeker niet als een "kind" al een jaar of 16/17...bij een kind van een jaar of 6 ligt het natuurlijk anders.

Wat ik vooral nodig heb is een 'klik'. Iemand die makkelijk in de
omgang is, die aardig aan kan voelen wat ik wel/niet kan hebben
en nodig heb op bepaalde momenten, waar ik vastloop. Er moet
een sfeer van vertrouwen en 'veiligheid' zijn -> zodat ik ook open
en eerlijk durf te zijn, zonder gelijk weer metershoge muren op te
trekken.

Iets wat ik eerder in de topic las en wat ook wel van toepassing
is op mij; ik heb iemand nodig die als het ware sterker is dan ik,
waar ik niet overheen kan lopen.

En iemand die door me heen kan prikken. Want zeker in het
begin, als ik iemand niet goed ken of als we op (het veranderen
van) dingen komen die erg veel gevoelens/chaos oproepen, heb
ik de neiging me terug te trekken, af te sluiten enz.

En interesse idd. En goed overleg met anderen (bijv psychiater,
diëtiste), snel kunnen handelen in crisissituaties en dan ook
zekerheid hebben, aangeven waar ik aan toe ben, enz.

Trouwens..

Aan de therapie die ik nu heb ging ook een motivatieperiode
vooraf; echt een keuze wat hulp betreft had ik niet. (was niet
gedwongen door m'n vader, wel door (huis)artsen/coördinator).

Of nouja; ik wist wel dat hulp nodig was en wilde ergens ook wel,
maar zat intussen ook (erg) met angsten om het ook echt te doen
ed.

Wat toen vooral belangrijk was, was dat ze me begreep waaróm
ik geen hulp wilde, en de angsten/irrelevante gedachtes die met
'hulp krijgen/aannemen' gepaard ging ook serieus nam.

Uiteindelijk heeft het wel een tijdje geduurd voordat ik me er
ook echt voor openstelde, maar door elke keer de balans op
te maken, met de angsten/irrelevante gedachtes aan de gang
te gaan, is het er wel van gekomen dat we langzaam naar 'echte'
psychotherapie over konden gaan.

In de zin van 'herkend u dit bij 'joyce', en in de mate waarin zij het aangeeft' e.d. Dat wekt bij mij de indruk alsof iemand bevestiging zoekt. Nu kunnen 'ze' wellicht niet snel iets goed doen in mij optiek. Het kan ook een vorm van ouders-betrekken-bij-consult zijn -_-

Ik denk dat het ook bedoeld kan/zal zijn om een duidelijk beeld te krijgen, van meerdere kanten, zodat het completer (en misschien ook wel kloppender) is dan wanneer het maar van één persoon afkomstig is.

flikkenlovertje kindly wrote 30-12-2004 @ 00:07 :
Ik ben hulpverlener (kinder- en schoolpsychologe, maar in de 1ste plaats ben ik een kinderpsychologe) en ik wil graag een reactie geven op jouw punten, coopergirl :

1. Niet direct met oplossing komen aanzetten maar 'gewoon' luisteren en daarop reageren : In eerste instantie vind ik ook dat luisteren het belangrijkste is, maar er moet toch ook een oplossing gevonden worden voor het probleem van je cliënt/e, niet? En als je daar niet meteen op ingaat, dan gaat je cliënt/e misschien denken dat dat niet zo belangrijk is en over wat anders gaan beginnen. En dat is niet goed, toch?
Persoonlijk vind het bijzonder ergerlijk indien iemand direct met oplossingen aan komt zetten, dat is in veel gevallen niet eens nodig. Je verhaal kunnen doen waarbij een hulpverlener op realistische wijze empathie toont, openvragen stelt en samenvatting(en) maakt is in mijn zienswijze aangenamer. Je kunt op deze manier eveneens laten blijken dat je iemand serieus neemt. Door direct met het rationeel-verantwoord-antwoord op de proppen te komen zetten kun je ook wellicht het idee wekken van dat het probleem moet maar 'even snel gefixed worden'..

2. Niet telkens bevestiging aan ouders vragen zodra je iets mededeelt : Oké, de ouders moeten niet altijd een bevestiging geven, maar het is wel HUN kind dat bij je zit, en zij hebben (meestal, ik spreek van kinderen jonger dan 18) toch het meeste te zeggen over hun kinderen, is het niet? Dus hun bevestiging moet er op één of andere manier toch altijd zijn, en hoe anders dan het hen te vragen kun je die bevestiging krijgen?
Ja okie, I get your point :) Het ligt er uiteraard aan de manier waarop.

3. Niet obsessief aantekeningen maken tijdens het consult : Hier ben ik het absoluut mee eens. Als je constant zit op te schrijven, dan krijgt je cliënt/e het gevoel dat er niet naar hem/haar geluisterd word, en dat is absoluut niet de bedoeling :) Dus met dit punt ben ik het echt helemaal eens.

4. Niet nauwlettend de klok in de gaten houden : Idem als bij punt 3. Mooi, dan liggen we wat betreft punt 3 en 4 op een spreekwoordelijke lijn ;)

Cheerio, Joyce

Sjit, ik moet toegeven dat je wel een kern te pakken hebt :p

Dat iemand niet alleen luistert maar ook terugpraat en zijn mening laat blijken.
Ik heb een aantal mensen waar ik altijd bij terecht kan, dag en nacht. Ook heb ik professionele hulp gehad van een psychologe, en ze was erg aardig en begrijpend en heeft me ook een heel groot stuk zelfreflectie aangeleerd, dat is ook belangrijk voor me.