Een kast vol ribben
 

Weet je, mijn pen is leeg
en ik heb ‘m weggegooid.
Want voor de sneeuw is weg gedooid,
vind jij ‘m toch nooit.

Waarom zou je ook,
zo wreed al als je immer was.
Want één voor één rukte je
mijn botten uit hun kas.

Maar ik had niet gedacht
dat jouw genadeloosheid
geen grenzen kent,
nu ik zie dat je
- met mijn pen -
op mijn gespaarde ribben
aan het spelen bent.

ik vind het raar dat hij met de pen die jij weg gegooid heb -in de dooiende sneeuw-, waar hij nooit de moeite voor zou nemen hem te vinden, want hij is zo gevoeloos, nu aan het spelen is op jouw ribben.

het idee is wel leuk maar ik vind dat je het verkeerd hebt opgeschreven

Volgens mij klopt het wel. Omdat ze zegt dat die genadeloosheid geen grenzen kent en de pen dus wel gevonden wordt. Ik vind het idee echt geweldig met die botten en die pen, maar ik denk dat je m mooier had kunnen maken. Ik heb in ieder geval qua woorden enzo wel betere dingetjes van je gelezen, maar hij is zeker niet slecht :D

Ze verwacht niet dat hij de pen zal vinden, maar omdat ze hem onderschat vindt hij hem toch. Dat klopt dus gewoon. *denk ik :P*

Ik ben er verder niet helemaal over uit, het spelen met de pen op de ribben is niet beeldend genoeg of iets dergelijks. Het spreekt zo. Ik kan het moeilijk uitleggen, maar ik heb veel mooiere gedichten van je gelezen.

Hoewel ik de eerste strofe wel erg leuk vind (y)

Persoonlijk vind ik dit echt je dieptepunt. Ik ervaar het zo geforceerd absurdistisch en melodramatisch dat ik er niet meer door geraakt word, en erger nog, dat ik me eraan erger. Het is het net niet, en dat is verschrikkelijk. Ik betrap je erop dat je vaak gebruik maakt van constant dezelfde metaforen. De metaforen rond pen en papier en de kleuren bijvoorbeeld. In dit gedicht geef ik Tsasil volledig gelijk, de pen en de ribben, het is niet sprekend genoeg, alhoewel het dat misschien wel zou kunnen zijn. En als het nu compleet bagger was dan zou ik erover heen kunnen stappen, doen alsof ik het nooit gelezen had, maar toch proef ik op het puntje van mijn tong potentie voor een enorm talent. Maar het komt er niet uit, of slechts bij vlagen. Forceer je jezelf te veel om te schrijven?

EDIT: vergeef me dat ik het zo vaag omschrijf, maar het is een gedachte, een emotie die bij me opkomt. Het betreft eigenlijk je gehele oevre, vandaar.

Waw, bedankt voor je lange reactie. :) Ik las 'm stiekem gistermiddag al, maar ik vond geen tijd om antwoord te geven. Wel zette het me heel erg aan het denken, omdat je me enerzijds een groot compliment maakt en me anderzijds heel eerlijk (en hard) kritiek geeft. Waar ik overigens wel heel blij mee ben.
Want, zoals je zegt, het gaat niet over specifiek dit gedicht, maar over mijn dichtwerk in het algemeen, wat belangrijk voor me is.
En inderdaad, de metaforen van pen, papier, kleuren enz. gebruik ik vaak, omdat ik ze leuk vind. Maar pas nu jij dit opmerkt, besef ik dat dat niet altijd leuk is en gaat vervelen, vooral voor anderen. Het is gewoon niet meer origineel. Ik ga proberen (in het nieuwe jaar dan maar :p) om eens wat anders te gebruiken.
Je vraagt of ik mezelf teveel forceer om te schrijven. Ik denk het niet. Ik schrijf gewoon, zodra er een idee in mijn hoofd zit. Dan ontstaat er de drang om het op papier te zetten, maar toen ik hier gisteravond overna dacht, bedacht ik dat dit misschien juist het probleem was. Misschien wil ik het te snel te graag op papier zetten. Ik weet niet waarom. Misschien zou ik mijn ideeën langer moeten uitdenken, voordat ik het in een gedicht ga gieten.
Maar nou vraag ik me af wat jij daarvan denkt. En ik zou ook wel willen weten je waarom die potentie op het puntje van je tong proeft, en waarom het er volgens jou niet uitkomt, of slechts bij vlagen. Zou je misschien kunnen vertellen wat ik moet doen, proberen, veranderen?
Nou ja, in ieder geval heel erg bedankt, sowieso dat je de moeite hebt genomen om me uit te leggen wat jij bij het lezen van mijn gedichten denkt/voelt. :)

Mwah, ik ben het niet geheel met Halogeen eens. In dat geforceerde heeft hij wel een beetje gelijk, dat viel me vooral op m.b.t. de signaalwoorden. Ik stoorde me vooral aan deze:

Maar ik had niet gedacht

Telkens als je een nieuw gedeelte begint gooi je er een signaalwoord in en dat vind ik reuzejammer. Dan komt het gemaakt over en wordt de melodrama verkeerd geplaatst. Dit zou ik dus even aanpassen.

Verder vind ik het idee op zich goed - met de ribben en de pen die terug komt om over de ribben muziek te maken -. Trouwens, het doet me eraan denken dat deze metafoor met de ribben me héél bekend voorkomt. Ik kan er maar niet op komen bij wie ik dit op DoP eerder heb gelezen. Omdat het niet zo vaak voorkomt kan ik er niet tegen dat ik het niet weet ;-).
Maargoed, de pen en de ribben. Op zich niets mis mee, en het idee is goed, maar de uitwerking is nog wat stroef. Het lijkt alsof je het nog niet helemaal goed weet te plaatsen, vooral in de eerste strofe. Misschien gebruik je teveel woorden om het uit te leggen? Of misschien moet je er nog wat andere metaforen bij gebruiken? Ik zou zeggen, ga ermee aan de slag want het is zeker de moeite waard.

Ik ben in ieder geval blij dat je het zo positief (zoals het immers ook bedoeld was) hebt weten op te nemen. Ikzelf kan kritiek, hoe goed bedoeld ook, vaak slecht verdragen.
Allereerst aan Xineof. Je bent het niet met me eens, of niet geheel, maar je verwoordt toch dat wat ik bedoel =)
Over je potentie (nu komt het goede stukje :D). Bijvoorbeeld in je gedicht: een wereld overbrugd, daar schep je zo'n mooie sfeer, met zulk mooi taalgebruik. Dit bijvoorbeeld:

Al vlug kon ik het lied der zwaluwen horen:
een zwerm die door de zoete hemel vloog

of dit:

Ik wil, zoals jij, zwijgend zweven
in jouw dromen van hoe het moet zijn.

En je hebt vaker van dat soort momenten dat ik echt denk wauw. Een paar regels verder echter, is het dan zo weer weg, of in sommige gedichten komt dat 'wauw-moment' er helemaal niet. Het is niet zo alsof je erover na moet gaan denken cq forceren, want de ene keer denk ik dat het pure inspiratie is en de andere keer een weloverwogen gedachtenspinsel. Ik kan niet echt benoemen waarom het soms wel goed is, en andere keren niet. (Als dat zou kunnen was ik de nieuwe grote woordenkunstenaar geweest). Wat me wel opvalt is dat je sommige beelden, sommige ideeën vaker gebruikt. Het uitmelk idee zeg maar. De eerste lading is het beste en daarna wordt het steeds slapper. Misschien helpt het om in een melancholische bui met de zoekfunctie eens als je gedichten achter elkaar te lezen en dan te kijken welke je geslaagd vond, welke niet, wat je mooi vond etc. Over het te snel schrijven, daarin zou je zou wel eens helemaal gelijk kunnen hebben. Ik dacht eigenlijk precies hetzelfde namelijk toen ik dat opschreef. Dit is dus mijn tip, lees je eigen gedichten nog eens door en zoals je zelf al heel goed aangaf, probeer ideeën vast te houden, probeer compacter te schrijven, meerdere inspiraties in een gedicht te verwerken. Het is niet erg als je in een vlaag van inspiratie een gedicht schrijft, laat liggen en twee dagen later herleest en herschrijft. Veel succes ermee, en ik hoop dat ik je een beetje heb kunnen helpen, alhoewel ik graag voorop wil stellen dat ik ook maar een leek ben, maar wel eentje met een sterke mening =)

Allereerst bedankt voor je fijne, uitgebreide uitleg, want ik begrijp nu wat je bedoelt en nu kan ik eraan gaan werken. En je zegt wel dat je ook maar een leek bent, maar kritiek dat goed bedoeld is, neem ik altijd serieus en schrijven is nu eenmaal belangrijk voor me.
Dus, ik ga mijn best doen, en dan zien we wel wat eruitkomt. ;) In ieder geval bedankt voor je kritiek!
En nog een gelukkig nieuwjaar. :D