altijd ongelukkig
 

Ik zit best met een probleem. Ik heb altijd veel problemen gehad op school. Sinds een half jaar zit ik op een nieuwe school. Alles gaat nu goed. Ik heb een vriend daar en best veel vriendinnen gekregen. Ik ben hier heel dankbaar voor. Maar ik voel me nooit gelukkig. Ik denk heel veel over vorig jaar en wordt heel boos dan. Dan kan ik dagen heel chagrijnig zijn. Een paar dagen geleden ben ik begonnen met schrijven erover, maar nu voel ik me nog depressiever. Ik heb het idee alsof ik nooit meer uit dit dal kom. Wie heeft tips voor mij om hierover heen te komen.
O ja kom niet met een psycholoog aan, want daar ben ik geweest en die heeft me niet geholpen.
Alvast bedankt voor jullie

tjek je inbox meid! (y)

Heb ik gedaan thnx :D:D

Maar er zijn nog diepliggendere problemen onlangs gebeurd binnen het gezin. Het geeft mij een enorm schuldgevoel. Daardoor voel ik me ook depri :S
Ik zal idd wel meer proberen te denken aan alles wat ik heb.
Jij ook nog sterkte. Het is ongelooflijk moeilijk om opnieuw te beginnen. Hoop voor jou dat het ook goed blijft gaan :)

k zie in je profiel dat je gitaar speelt... als je boos bent of je je schuldig voelt oid, ga dan gewoon lekker ff ramme op da ding :P maak zelf liedjes (en daarmee bedoel ik niet persee met tekst erbij)... of ga op karate ofzo :P dan kun je je afreageren... verder heb ik niet echt iets nuttigs te zeggen :D

ha celine88

ik ben ook een tijdje depressief geweest. Maar ik mocht nooit mijn gevoelens opschrijven omdat je er dan nog meer mee geconfronteerd wordt en je alleen maar erger begint te voelen.
Depressiviteit zit bij mij in de familie, mijn vader en mijn oma hebben het ook. Ik heb het nu niet meer, het boeddhisme heeft me erg geholpen, nu zeg ik niet dat jij ook boeddhist moet worden maar ik kan je wel een paar tips geven: je moet niet alleen naar de slechte dingen kijken maar vooral naar de goede. Ik had echt dat ik dacht dat mij alleen maar slechte dingen overkwamen maar toen ik ook op de goede dingen ging letten viel dat wel mee. Ook zit bij alle slechte dingen iets goed. Toen mijn oma stierf vond ik dat heel erg, maar misschien heeft ze het nu beter. Zo moet je ook denken, natuurlijk mag je je best wel eens slecht voelen, maar probeer er dan de goede kanten van in te zien, het helpt echt. Bij mij heeft het ook geholpen om er met iemand over te praten die je echt vertrouwt, dus geen psycholoog maar een vriendin ofzo die je begrijpt. Ik hoop dat ik je hiermee geholpen heb,

groetjes Jade_Angel

inderdaad, zonder slechte dingen kunnen er ook geen goede dingen bestaan... probeer t een beetje in perspectief te zien en (ik weet dat t makkelijker gezegd dan gedaan is) meer in t nu te leven en niet in t verleden... en! denk eens aan de toekomst! wat voor leuke dingen je allemaal wel niet wil doen en bereiken...!
veel succes ermee....

xVex

Ja, bij mij is dat ook gebeurd, doordat ik me zo klote voelde, had mijn moeder het ook zwaar. Ik weet niet of jij dit ook bedoeld.. maar het is echt een goed idee om te denken aan wat je hebt bereikt, en daar trots op te zijn! Heel veel sterkte!

Je bent niet in een half jaar ongelukkig geworden, je wordt dus ook niet in een half jaar zomaar gelukkig, denk ik. Weer gelukkig worden kost tijd. Je moet vorig jaar waarschijnlijk verwerken (en dus denk je er veel aan ed), door te schrijven kan je alles misschien verwerken en een plaatsje geven. In het begin zul je daar idd misschien alleen maar verdrietiger ed van worden, maar na verloop van tijd, denk ik, dat het wel zal helpen. Over dingen die zich in je gezin hebben afgespeeld kan je misschien met die gezinsleden praten?

Als je je niet goed voelt, zoek dan afleiding, ga iets leuks doen en/of praat er met iemand over; geef mensen de kans om je te helpen.

Mbt een psycholoog, dat dat één keer niet helpt, zegt niet meteen dat dat nooit zal werken. Of het wel of niet helpt is van zo verschrikkelijk veel dingen afhankelijk. Als je er in je eentje niet uit komt zou ik zo iets toch weer overwegen als ik jou was.

ten eerste bedankt voor jullie support :) Ik zal zkr gaan proberen van alles iets positiefs te zien.

Maar onlangs had ik ontdekt dat mijn vader vreemdging. Dat is nu wel een beetje goed geloof ik tussen mun ouders denk ik, voor meer info, is er een topic op liefde en relatie van mij: vader gaat vreemd.

Maar dat is voor mij ook heel moeilijk. Ik weet niet wat voor positiefs ik daar in moet zien. Ik kan hier ook met niemand over praten. :(

En daar heb jij een enorm schuldgevoel over...? (Ik heb de topic op L&R niet gelezen.) Als dat zo is, dan zou ik er zeker met je ouders over praten, want het is niet terecht dat jij daar een schuldgevoel over hebt.

Waarom kan je daar met niemand over praten?

Gelukkig worden kost inderdaad tijd, maar je gelukkig voelen is een andere kwestie. Ik denk dat celine zich weer gelukkig voelt. en dat je jezelf daarvoor best mag prijzen! je hebt wat bereikt, maar je hebt nog wel het een en ander te verwerken. Ik weet hoe moeilijk dat is, want ik heb heel vaak het gevoel dat ik weer in een situatie ben beland waarin ik vroeger heel vaak zat. Maar mijn vriendinnen zien dat nu en die moeten mij dan vertellen dat het niet over mij gaat(als er bijvoorbeeld een groepje staat te smoezen) ik raak dan weleens in paniek en dat is echt een beangstigend gevoel! maar er zijn ook momenten waarop je je gelukkig voelt, bijv. nu je een vriend hebt! dat is hartsikke fijn! Wat betreft jouw ouders, je moet gewoon die stap zetten om er met hen over te gaan praten! Het zou zo opluchten en dan raak je die opkroppende gevoelens ook kwijt. Praten help echt heel erg!

Zelf zegt ze: "Maar ik voel me nooit gelukkig."?

Nee je hebt gelijk, maar er is toch wel ergens een gelukkig gevoel, als je vriendinnen hebt en een vriend, dan voel je je toch weleens gelukkig? Je voelt je nooit gelukkig omdat je een trauma, want in feite is dat het wel, te verwerken hebt. Ik denk dat het niet zo gauw bevat wordt dat je het eigenlijk weer goed hebt en je gelukkig voelt. Daarom is het belangrijk, zoals ik vaker zei, dat je er niet in blijft hangen en blij bent met wat je hebt bereikt, ze heeft vriendinnen en een vriend, dat is toch iets om trots op zijn?

Probleem is mijn vriend weet niet over mijn vorige school evenals mijn nieuwe vriendinnen niet. Ik kan er niet over praten en niemand vraagt er ook naar. Ik ga er zelf ook niet over beginnen natuurlijk, maar waarschijnlijk zendt ik sowieso ook een signaal uit dat ik het er niet over wil hebben. Ik heb 1 goeie vriendin maar die zie ik niet vaak meer omdat ze nog op die andere school zit.
Mijn moeder heeft het zelf veel te moeilijk vlgns mij en ze heeft al te vaak naar mij moeten luisteren. Vaak zegt ze ook dat ik niet zo moet zeuren.
Bovendien heeft ze gezegd dat ik dat voorval met mun vader aan niemand mag vertellen. Dat geeft ook veel druk :(

Ik denk dat het inderdaad zoals leonoor al zei, wel zal helpen als je toch weer naar een psycholoog gaat. Ik vond het ook wel een beetje moeilijk om tegen mijn vriendinnen te zeggen, maar ze waren er zelf al een beetje achter gekomen en vroegen er toen we na. Ik denk dat ook weleens, dat je een signaal uitzendt, maar eigenlijk moet je dat niet denken, want dan geef je je zelf de schuld. Wat waren jouw problemen op je vorige school? Want als het hetzelfde is kan ik je tippen!

Misschien is het tijd om mensen eens wat te vertellen? Mij lijkt dat je iig je vriend dergelijke dingen wel moet kunnen vertellen. En praten over dingen kan je leren. Bovendien is het iets wat wel belangrijk is (praten over dingen die je dwars zitten), je zult nog wel vaker tegen dingen aan lopen waar je het moeilijk mee zult hebben, ook dan is het handig als je dit met mensen kunt bespreken. Kwestie van oefenen en met wie kun je dat beter doen dan iemand die je vertrouwd? (Ik neem iig aan dat je je vriend vertrouwt?)

Dat niemand er naar vraagt lijkt me logisch, ze weten het toch ook niet? Wat moeten ze vragen dan? Ik ga ook niet aan iedereen vragen of er in zijn vroegere leven misschien wat gebeurd is oid, lijkt me ook een beetje raar. Dat je er zelf niet over begint vind ik niet zo natuurlijk. Als een soortgelijk onderwerp ter sprake komt of je wilt gewoon graag een keer steun of een arm om je heen, dan zou ik dat juist wel doen.

Je moeder kan wel willen dat je het voorval met je vader aan niemand verteld, maar dan zou ze eigenlijk zelf met je moeten praten. Volgens mij heb ik iets dergelijks toen ook al in die topic op L&R gezegd.

Als je het niet met iemand in je omgeving wil of kan bespreken, dan zou ik als ik jou was toch kijken of je weer hulp kunt krijgen van bv. een psycholoog.

Ik wil echt niet naar een psycholoog. Van die vorige moest mijn moeder mee en toen kon ik helemaal nergens over praten, want me moeder ging zielig doen, dat ik altijd chagrijnig was en dat ze het er toch zo moeilijk mee had. Uiteindelijk kreeg ik daar zo genoeg van dat ik heb gezegd dat het heel goed ging en me goed voelde zodat ik 'genezen' werd verklaard.
Niet alle psychologen zijn hetzelfde, maar toch heb ik er liever niet meer mee te maken.

Op mijn vorige school werd ik compleet genegeerd. Ik werd nergens bij betrokken. Kwam bijv. maandag op school en dan had iedereen het over die geweldige fuif die zaterdag was geweest. In de vierde werd het vreselijk. Mijn beste vriendin werd ook gepest en de mensen in haar klas pestte mij ook omdat ik met haar omging. Ik weet al niet meer wat ze allemaal zeiden. Bij die mensen zat ik in het wiskundecluster. Mijn wiskundeleraar had gauw door dat ze ons niet moesten en gaf vaak aanleiding zodat ze weer begonnen met opmerkingen. Hetzelfde gebeurde tijdens duits. Elke dag weer. Uiteindelijk wilde ik er een eind aan maken. Ik wou er met mijn moeder over praten en het enige wat zij zei was: Als je dat doet vind ik je laf en zal ik geen traan laten.
Uiteindelijk ben ik toen maar naar de leerlingbegleider gaan. Ik vertelde hem over alles en uiteindelijk ook dat ik er een eind aan wilde maken. Hij zei: Iedere tiener denkt daar wel ns aan. De enige reden waarom ik het nooit heb geprobeerd is omdat het voor mijn vriendin heel moeilijk zou zijn geweest. Gelukkig snapte mijn moeder op het eind van dat jaar dat het niet meer kon en ben ik naar een andere school gegaan. Dat is het ongeveer in het kort.

Ja ik ken dat negeren. daar had ik ook veel last van. Maar je kunt dus niet echt goed met je moeder praten merk ik, en dat heb ik wel. Maar die trauma's die we hieraan hebben overgehouden moeten slijten. Maar jemoet het ook zeker verwerken door er over te praten! Ik praat er ook over en kom dan vaak tot conclusies.

Je hoeft ook niet. ;) Maar om van te voren te zeggen dat het niet zal helpen ed, dat vind ik niet terecht. Wat je zelf al zegt: de één is de ander niet. Een psycholoog is ook maar een mens en ik vind het niet terecht dat je nu liever niets meer met psychologen in het algemeen te maken wilt hebben, alsof het er aan ligt dat ze psycholoog zijn dat ze zo doen...

Die vriendin, is dat nog steeds je vriendin? Kan je er met haar niet over praten?

Ja we zijn nog steeds erg goede vriendinnen. Zij heeft het op het moment ook erg moeilijk en we praten wel vaker enzo, maar zij wil vorig jaar liever vergeten (zij is blijven zitten en is verlost van die klas) ze wil er liever niet meer over praten. :s

Vergeten kun je zo iets toch niet. :o Maar goed...misschien is er toch nog iemand anders met wie je er over kunt praten? Anders desnoods je mentor of de vertrouwenspersoon op school ofzo?

Ik zou dit (iig dat je je ongelukkig voelt) niet geheel niet tegen je vriend vertellen...een relatie hoort ook in minder goede tijden stand te houden en openheid is alleen maar goed in een relatie (en hij komt er vroeg of laat toch wel achter, denk ik).

--> Dit vind ik een nogal kort door de bocht redenering.
Als je je bijvoorbeeld niet 100% open stelt naar zo iemand, dan kan diegene je ook niet voor 100% helpen. Ik zeg niet dat je dat doet, maar door een psycholoog uit te sluiten, beperk je je meteen in zoveel mogelijke oplossingen.

Verder: er lopen zat psychologen rond. Als de een niet bevalt, ga je toch naar een andere? De ene psycholoog is de andere niet.

Misschien kun je op een sport gaan? Of in contact komen met mensen met dezelfde hobby's? Nieuwe dingen ondernemen kan ook leiden tot een andere, positievere gedachtengang. Het kan zijn dat je daarmee uit je "dal" raakt.