Een vlinder.
 

Ik zit op het verlaten strandje. De zon schijnt fel en brandt op mijn huid. Echter zorgt een fluwelen bries voor enige verkoeling. Ik staar over het water, waar de glinstering van de zon de welving van de golfslag nog glanzender maakt.

Mijn gedachtegang raast voort en trekt me in een roes. Ik voel me machteloos en klein. Als een mier op de wereld. Het lijkt of mijn strandje is veranderd in drijfzand. Het zand, wat eens zachtgeel en fijn was, is een stinkende bruine blubber geworden.

Ik vergelijk haar met een vlinder, een vlinder die van bloem naar bloem vloog, maar werd opgeslokt door een vleesetende plant. Bijna zeventien was ze. Verkracht. Haar sprankelende, spontane karakter is weggezogen, en heeft plaats gemaakt voor een gesloten, wantrouwende persoonlijkheid.

De wereld is gek aan het worden. Moord, verkrachting, schietpartijen, geweld. Ik word misselijk hoeveel haat zich in mensen kan nestelen.

Ik zit nog steeds op het verlaten strandje. De fluwelen bries die mijn huid eerder verkoelde geeft mij nu koude rillingen. Een dot wolken schuift voor de zon. De eens zo mooie welvende golfslag is nu dof en zwart. Ik staar nog even over het water en besluit naar haar toe te gaan.

In de auto is alles om me heen een waas. Een cascade van snelle lichtbundels vormen een veelkleurig web. De ether troost mij met mooie muziek. Ik ben bang. Moet ik haar omhelzen, of niet? Wat zal ik haar zeggen?

Ze slaapt. Haar borst gaat langzaam heen en weer. Ik geef een kusje op haar voorhoofd. Ik houd mijn adem in, het lijkt of ze voor altijd zou slapen. Even knippert ze met haar ogen, ziet me. Lief, zegt ze. Ze pakt mijn hand en knijpt erin. Met mijn hand nog vast valt ze weer in een diepe slaap.

Ja, het kan wellicht kloppen dat je dit al eens gelezen hebt. Want ik heb iets soort gelijks al eens eerder gepost. Dat was heel wat maanden geleden, inmiddels heb ik het herschreven en aangepast met de stijl die ik tegenwoordig hanteer. En deze versie vind ik een stuk beter en fijner om te lezen.

Ik snap de overgang van het strand naar de vlinder niet helemaal... En het is brandt, niet brand;)

Verder vind ik hem wel mooi, geloof ik:o

Hm, de schrijfstijl bevalt me wel, maar van de inhoud kan ik maar weinig maken.
Je vergelijkt het strand met een vlinder, de vlinder met een verkracht meisje, dan zit je in een auto met een persoon naast je. Ik niet snap doet! :o

Ik vergelijk het strand niet met een vlinder. Ik vergelijk het meisje met een vlinder. Ik zit niet met iemand naast me in de auto, maar de radio staat aan. (Ether werd vroeger gehanteerd voor radio). :)

Aha, ik lees over woorden heen... Vandaar dat ik hem niets snap :) Ik zal hem dadelijk nog even rustig en geconcentreerd doorlezen!

Oké, dat snap ik dan op zich nog wel... Maar eerst zit je op het strand, dan in de auto, toch? Maar waar is het meisje dan? Ik vond hem ook nog wat verwarrend, hoewel ik je schrijfstijl wel leuk vind en ik ook echt denk dat het idee op zich hartstikke goed is;)

Ik heb het nog eens beter gelezen :) en het is eigenlijk best een goed stukje. Je moet het alleen niet te snel lezen, omdat je dan over subtieligheidjes heen leest :) Maar het stukje over de wereld die gek is geworden is naar mijn idee wat overbodig... Voor de rest (y)!

Ik vind het bijna te mooi..

Beter dan je vorige versie, maar ik vind de inhoud niet heel sterk. Ik krijg er geen rillingen en echte gevoelens bij. Jammer, want je hebt wel fijn en 'rustig' geschreven.

Wel heb je een paar herhalingen, ook van 'bijzondere' dingen. Zo gebruik je twee keer de fluwelen bries. Deze woorden gebruik je niet vaak, en zijn 'bijzonder', dus een herhaling in zo'n kort stukje is een beetje zonde.

Ok hoor.:)

Dank je. :)

De eerste paar zinnen stoorde ik mij enigszins aan het veelvuldig gebruik van bombastische bijvoegelijke naamwoorden en andersoortige omgevings-beschrijvingen, maar dit werd later wel subtieler.

Het geheel is sowiezo subtiel, en het laat een zeker melancholiek gevoel bij de lezer achter. Vooruitgang in de stijl hoor mijnenmuisje;)

Kus!

mooi.
helaas ben ik niet zo heel goed in kritiek geven, maar volgens mij is hier niet zo heel veel op aan te merken :)

goedzo! (y)

Shit, wat een lekker stukje...

Ik vind hem mooi... Echt mooi.

Mooie sfeer, zeker op het eind.

Thnx, thnx, thnx, thnx, thnx. :D

Bij elk stukje begin je zonder aanleiding: Je zit op het verlaten strand. Welk strand? Als het een onbeschreven strand is, gebruik je toch gewoon 'een'? Je openingszin moet verwelkomend zijn. Voor mij was hij nu al weer verwarrend. Nu geef je het de verkeerde dekking.
Na elke witregel spring je ook weer in op iets totaal anders dan het voorgaande: De eerste alinea wekt de indruk dat je juist gedachteloos naar de prachtige zonsondergang zit te kijken. Hoe zo opeens ben je diep in gedachten bezig, welke gedachtengang?
En waardoor is het strand ineens op drijfzand gaan lijken? Was het voorheen nog zo mooi, en gedachtenloos, slechts éen alinea verder is het alweer een puinhoop.
Vervolgens: de vlinder. Geef tenminste in één regeltje aan dat het je om 'haar' ging. Ze komt nou ineens uit het niets. Gelijk met dit had je kunnen verklaren waarom het strand opeens zo vuil was. Gewoon door hieraan voorafgaand, aan het eind van de vorige alinea even zeggen waar je aan dacht. bv; 'Ik dacht aan haar.'
Gelukkig ga je wel een beetje dieper op haar in, maar direct daarop maak je een hele slechte fout, naar mijn mening: je generaliseert: Van één gebeurtenis spring je ineens (onaangekondigd dus) naar de conclusie dat de wereld gek is geworden, en dat hetgeen haar overkomen is, veroorzaakt is door hetzelfde dat moord, schietpartijen en geweld in de wereld heeft gebracht.

Dit is het enige gedeelte waarop ik niets heb aan te merken. Het sluit goed op elkaar aan, en sluit ook goed op de rest van het verhaal aan, gewoon omdat je duidelijk aangeeft wat er gebeurt: 'Ik zit nog steeds op het verlaten strandje.' en 'Ik(...)besluit naar haar toe te gaan.' Prima.

Alleen is hier weer geen connectie met de vorige alinea. Natuurlijk kan ik alle losstaande fragmenten zelf wel aan elkaar koppelen, maar dat is niet de bedoeling. Het moet één verhaal zijn. Voor mij zijn het nu fragmenten binnen dezelfde context, maar het geheel sluit (nét)niet op elkaar aan.

Nou zullen jullie vast wel denken 'Wat een zeikerd.' en inderdaad, dat is waar. Maar hetgeen ik zeg is wel iets waar je naar zou kunnen kijken. Het zou namelijk veel netter in elkaar kunnen steken.

Zou het nodig zijn dat het netter in elkaar steekt?