depressief en een relatie..?
 

Ik heb nu een halfjaar een relatie met misschien wel de liefde van mijn leven (als die er is dan), maar het is tussen ons verre van makkelijk. Dat komt omdat ik depressief verklaard ben en dus gewoon heel vaak niet blij ben. Hij vindt het heel erg moeilijk om me zo te zien en weet ook niet goed hoe hij hier verder mee om moet gaan. Gisteren vertelde hij me dat mijn stemming ook effect heeft op hem, hij wordt er dus zelf ook verdrietig van als ik me weer eens wanhopig huilend aan hem vastklamp. Mijn vraag is dus meer: wie heeft er ervaring met een relatie wanneer jij zelf of jouw partner depressief is/was? En is het niet egoistisch om de relatie niet te verbreken omdat je een negatieve invloed op elkaar hebt? ik geloof dat ik gewoon wil weten of ik niet de enige ben met dit soort problemen, ik vind het namelijk echt heel moeilijk.
Bedankt!

Ik durf dus geen relatie te beginnen door mijn depressie. Ik ben bang om hem dan tot last te zijn met mijn sombere stemming. Ik wil niet iemand om me heen die zich zorgen om me maakt, of die, wat jij zegt, verdrietig word omdat ik altijd somber ben. Eigenlijk een behoorlijk nutteloos antwoord. Heb je hulp? Dan kan je daar ook over je depressie praten, en je behandelaar dit probleem voor leggen. Daarnaast zal ik er als ik jou was ook met je vriendje over praten. Gewoon over jou depressie, jullie omgang. Dat jij zegt wat je het fijnst vind als je je zo rot voelt.

Maar denk niet dat je de enige bent, want iedereen met een depressie heeft daar moeite mee.

Liefs Redhair.

Misschien heb je iets aan dit topic: http://forum.scholieren.com/showthre...hlight=relatie

ik heb 2 jaar een relatie gehad met iemand die depressief was. ik had er alles voor over om hem te helpen, vergat uiteindelijk mezelf eigenlijk helemaal. we hebben het leuk gehad maar de dingen die ik me het sterkst herrinner zijn toch de nare dingen, dat ik er altijd voor hem was en altijd en overal bang was dat hij zelfmoord zou plegen, alles werd afhankelijk van hem en als ik me een keer rot voelde draaide het gesprek toch altijd weer op zijn gevoel uit. ik durfde ook nooit boos te worden omdat ik dan bang was dat hij er een einde aan zou maken en ik durfde het al helemaal niet uit te maken, hij manipuleerde ook heel erg. ik ben eerlijkgezegt blij dat ik ervan af ben (ookal was het ook vaak leuk) maar het kan natuurlijk ook goed gaan.

Toen ik het moeilijk had (Ik noem het liever geen depressie), wilde ik absoluut geen vriend. Maar ik denk wel dat je veel steun aan hem kan hebben. Ik denk ook dat het heel belangrijk is dat je eerlijk tegen hem bent, en niet gaat achterhouden als het niet goed gaat, om hem verdriet te besparen want dat loopt denk ik toch altijd fout.

In ieder geval heel erg veel sterkte met je gevoelens, en ik hoop dat je er net zo goed uitkomt als ik ;)
Liefs
Anne

Het is in ieder geval lief dat je zo bezorgd bent dat je hier een topic plaatst, lijkt me.

Het hoeft niet altijd een slecht idee te zijn maar het kan ook verkeerd uitpakken. Ik heb iemand ontmoet op een moment dat ik heel depressief was over het leven, omdat ik eigenlijk volledig rationeel leefde zonder enige vorm van plezier of een gevoel van geluk of contact met andere mensen.

Als je dan iemand ontmoet, voor wie wel veel gevoel ontstaat, en die persoon doorbreekt dus dat patroon, komen er in feite veel gevoelens vrij. Dat kan denk ik het probleem zijn, dat, hoewel een relatie met iemand heel troostend en hoopvol is, het je ook confronteert met je diepere gevoelens.

Ik ben een paar keer onnodig boos geworden, op een moment dat ik veel gevoelens ervaarde waarmee ik helemaal niet bekend was, en uiteindelijk pakte mijn gerationaliseer en negativiteit voor haar en dus ook voor ons beiden heel slecht uit.

Het ironische is dat deze ervaring van gevoel de eerdere problemen die ik had voor een behoorlijk stuk verholpen heeft. Ik krijg nu bovendien ook hulp.

Dus ik denk; een relatie is niet altijd een verstandig idee, zeker niet voor de andere persoon, want die moet jij beschermen. Als ik het over had kunnen doen had ik eerder hulp gezocht en wat afstand genomen totdat mijn klachten voorbij waren. Soms ben je niet goed meer bij je hoofd - als het ware - als je depressief bent en heeft dat een onnodige weerslag op het contact met een ander.

Aan de andere kant is het heel hoopvol een relatie te hebben en liefde en troost te ervaren. Ik denk dus dat het moet kunnen. Maar alleen als de depressieve persoon hulp krijgt; ja, dat lijkt me een voorwaarde.

Bovendien is het denk ik belangrijk dat die persoon je niet manipuleert e.d. Het lijkt me ook belangrijk dat de depressieve persoon nog wil leven en wil werken voor zijn gezondheid, omdat het anders een negatieve en geen positieve spiraal wordt. En natuurlijk is het belangrijk hoe jijzelf met de problemen omgaat; stel dat je een gevoelige persoonlijkheid bent die zich makkelijk mee laat slepen in stemmingen van anderen, dan is het misschien verstandig om een beetje afstand te nemen.

Ik ben niet echt depressief maar ik voel me wel vaak zo. Ik heb hem vorig jaar leren kennen in een periode dat ik het heel moeilijk heb en eigenlijk is onze relatie daarom heen gevormd. Het is niet zo dat we samen niets meer hebben als het goed gaat maar hij is er ook voor me als het slecht gaat en dan heb ik onwijs veel aan hem. Ik heb dan zelf wel heel erg het gevoel dat ik hem claim maar hij zegt zelf dat hij dat niet erg vindt en dat hij er vanuit gaat dat ik er in zo'n situatie ook voor hem zou zijn en dat is wel mijn bedoeling. Hoe zoiets loopt is niet van te voren te zeggen maar het is niet zo dat een relatie perse niets wordt omdat je depressief bent. Je moet alleen het juiste type jongen treffen mar ik denk dat je dat altijd moet hebben. Jullie moeten gewoon bij elkaar passen, of je nou depressief bent of niet.

Ik durf hem niet te vertellen dat ik me vaak depressief voel omdat hij er 'gewoon niet het type voor is.' Het is meer lachen drinken en verder niet teveel praten. Ik probeer het wel maar kom dan toch vaak uit bij het commentaar: Wat doe je dramatisch zeg. Ja, ach. Ik denk dat het binnenkort uitgaat. Je band moet heel sterk zijn om stemmingswisselingen etcetera te overleven.

Ik kreeg mn vriend toen ik nog zwaar depressief was en hij ook nog redelijk. We hebben elkaar ook ontmoet in de kliniek. Pluspunten bij ons was, dat ik niet hoefde uit te leggen hoe ik me voelde en hij ook niet bij mij. We maakte elkaar vaak vrolijk en dat ging ook gewoon goed. We zijn alweer een jaar bij elkaar en alles is goedgekomen met ons of iig met hem meer dan met mij, maar het heeft niet verschikkelijk veel invloed op de relatie, wel de bezorgdheid aan zijn kant, maar hij redt zich wel goed

Ik was wel vaak bang dat hij dingen zou gaan doen als hij zich rot voelde en daardoor voelde ik me ook rot, maar ik heb nogal een levedige fantasie dus als hij een keer niet online kwam, begon ik me gelijk al zorgen te maken, terwijl die dan gewoon ergens anders was...Maar het elkaar blij maken heeft veel geholpen. Onze band is gewoon heel veel gegroeit daardoor en zijn er uiteindelijk sterk uitgekomen

Ik heb een depressie gehad tijdens mijn huidige relatie. Ik heb hem laten weten hoe ik me voelde, maar geprobeerd zo weinig mogelijk op zijn schouders te leggen. Ook over andere psychische problemen heb ik met hem gepraat.
Hij heeft er redelijk veel begrip voor. Depressies heeft hij ook gehad (al heeft hij die nu allang niet meer) en hij kan zich het gevoel nog wel herinneren. En met een beetje moed verzamelen kan ik hem serieus vertellen wat ik precies voel. Dan luistert hij en probeert hij me te begrijpen. Dat is vaak alles wat hij hoeft te doen, dan is het goed. :)
Maar inmiddels is die depressie (gelukkig) ook alweer over. :)

Is een relatie ook niet de manier om van een depressie af te komen .. of overschat ik the power of love nu :)

In een relatie kun je troost en rust vinden en het kan bijdragen aan het proces van beter worden. Maar het is niet per definitie een oplossing, aangezien een depressie niet voortvloeit uit een situatie, maar eerder een geestestoestand is (die overigens wel uitgelokt kan worden door situaties en gebeurtenissen) die niet helemaal representatief is voor de kwaliteit van je leven op zich.