dip
 

Waarom lijkt het alsof ik er niet bij hoor? Ik voel me niet op mijn plek hier. En het lijkt alsof niemand me ziet staan. Ik heb er behoefte aan om met iemand te praten maar heb niet veel vrienden. Ik zit in een dip en weet niet zo goed hoe ik eruit moet komen. Iedereen heeft zijn toekomst al gepland en ik weet nog steeds niet wat ik wil. Iedereen gaat vooruit en ik ben ergens blijven haken. Denk ik. Ze praten ook over andere dingen en denken anders dan ik. Ik vind het zinvol om over het leven na te denken, zij niet. Ik weet ook niet hoe ik een gesprek met ze moet voeren, het lijkt alsof ze van een andere planeet komen. Help! :s

Is het messchien niet dat je jezelf buiten sluit? Ik heb ook niet veel vrienden hoor. Ik heb er maar 2 heb soms ook het gevoel dat ik nergens bij hoor.

Zelfde probleem heb ik ook een gesprek met ze beginnen...

Maar vraag gewoon een keertje wat ze in de vakantie gaan doen, wat hun cijfers is , favoriete film. Of ga gewoon met het gesprek mee. :)

Maar je moet wel een beetje aan je toekomst denken. Maar heb je dan problemen thuis want ik lees nu ook dat je in een dip zit.

Praat met 1 van je vrienden erover messchien dat het oplucht :)

Sorry voor deze verwarde bericht alles is een beetje door me kaar geschreven als je goed kijkt ;)

Dit klinkt heel bekend.

Wat is precíes je probleem? Gaat het om een probleem met sociaal contact en het relateren aan andere mensen, of heb je meer problemen?

In hoeverre beïnvloedt wat je zojuist beschreven hebt je bui en je relatie met dierbaren, als je die hebt?

In hoeverre verhindert het hetgeen je verlangt van het leven?

Ik dacht nooit dat mijn negativiteit en mijn buitenstaandersgedrag een probleem vormden, totdat ik merkte dat het enorm kan verpesten wat het leven je wél geeft. Daarom heb ik nu hulp. Als jij mocht merken dat het echt een groot probleem wordt, is het misschien handig om er eens met iemand over te gaan praten.

Ik weet niet zo goed wat er met me is. Ik voel me zo moedeloos. Ik heb dit echt al twee jaar ofzo. Ik sprak ook met iemand op school, maar daar ben ik sinds de kerstvakantie niet meer naar toegegaan, omdat ik denk dat ik het allemaal wel alleen kan. En als ik daar ben dan zeg ik ook niet veel, omdat ik niet goed weet hoe ik mijn gevoel moet verwoorden. En dan is het toch zonde van haar tijd, want ze zegt dan dat ze niks voor me kan doen als ik niks zeg en dat begrijp ik ook wel. Maar wat ze niet weet is dat ik het al fijn vindt om alleen maar bij haar te zitten. Dat er iemand is tegen wie ik iets kan zeggen als ik dat wil. Nu ben ik zo lang niet meer geweest dat ik ook niet meer durf te gaan. Thuis voel ik me ook niet op me plek. Iedereen gaat hier thuis zijn eigen gang en let niet echt op mij. Het is alsof ik ontzichtbaar ben. Het maakt me ook niet uit, ze hoeven zich niet met mij te bemoeien. Dat haddden ze eerder moeten doen.
Ik dacht dat ik een echte vriendin had gemaakt, maar die doet nu heel vreemd. Niemand begrijpt me en dan is het vervelend om vooruit te blijven gaan.

Ik denk dat het soms heel goed kan werken om eerlijk te zijn en je rechten op te eisen. Ik zie vier punten waarop je dit beter kunt doen, wat misschien heel goed voor je uitpakt.

-Het lijkt me dat je aan die vertrouwenspersoon best een goeie hebt, als je je op je gemak voelt bij haar. Ik denk dat je naar haar toe moet gaan, moet zeggen dat je niet geweest bent en dat je eigenlijk niet durfde terugkomen, en dat je het fijn vindt om bij iemand te zitten.
-Probeer wat meer te zeggen als je weer met haar praat.
-Praat met je moeder of vader over je gevoel over je thuissituatie.
-Vraag aan je vriendin waarom ze zo raar doet!

Dit zijn best grote stappen, maar je voelt je ongelukkig, dus je moet ze voor jezelf nemen.

Ga niet teveel piekeren, de stap naar de vertrouwenspersoon is heel goed. Zij kan je vast helpen.

Wacht als ik het goed lees en begrijp ben je een beetje onzeker van je zelf?

Je zegt:


Maar wie zegt dat je vriendin vreemd doen? Messchien denk je dat. Dat heb ik soms ook maar ze missen je wel hoor. Messchien weten ze niet hoe ze je goed kunnen benaderen denk er eens over na.Ik zou toch aanraden om naar die persoon te gaan op school om erover te praten.

Ik haal uit je verhaal dat je weinig aansluiting hebt bij je huidige vrienden/thuis. Je voelt dus 'onzichtbaar' omdat je niemand hebt waar je mee kunt praten over de dingen die jou bezig houden en ze ook weinig interesse tonen in jou.

Je vind het fijn om bij die vertrouwingspersoon te zijn zonder dat je je gevoelens onder woorden kunt brengen. Het is iemand die naar je wil luisteren en dat voelt goed. Ik denk dat je moet proberen om nieuwe contacten te leggen, mensen zoeken die graag met jou praten over b.v 'het leven'.