Een diepe val en ommekeer
 

En toen brak het ijs onder mijn voeten
je handen krachtig, ijzend koud.

"Nee, mijn wereld is me nog te jong!"
Maar voor jou was ik allang te oud.

Winter, zomer, herfst ‘zelfs’ lente
zwom ik wond'rend, wiegend, wevend.

"Kus mij(n) zachte, zwoele lippen!"
zo klom ik levend weer aan wal.

Ik vind het jammer dat je laatste 2 regels niet zo fijn lopen.

je handen krachtig, ijzend koud.

"Nee, mijn wereld is me nog te jong!"
Maar voor jou was ik allang te oud.

Winter, zomer, herfst ‘zelfs’ lente


Deze zinnen lopen wel erg fijn, deze vind ik dus ook het mooist.
De stijl van dit gedicht spreekt me erg aan, al denk ik dat je dingen krachtiger had kunnen verwoorden. Op de één of andere manier komt de inhoud niet echt op mij over (maar dat kan natuurlijk ook gewoon aan mij liggen ;)).

Mij ontgaat de inhoud niet, eigenlijk, en ik vind dat je het mooi verwoord hebt. Wel jammer dat de laatste twee regels wat minder lopen. Verder heb ik er weinig op aan te merken, ik vind het leuk dat het zo 'luchtig' geschreven is.

Ik was er al bang voor.

Ja, die twee laatste regels verpesten het gedicht eigenlijk een beetje, dat ik verder wel goed vind.

En of de inhoud je ontgaat, dat ligt er maar net aan hoe veel inhoud je er in wil vinden, als je er te veel achter wil zoeken dat er niet is, dan kun je dat niet vinden natuurlijk.

Wat een zinsconstructies toch weer :|

vooral je eerste 2 regels vind ik mooi, vooral als ik naar buiten kijk naar de eeuwig durende sneeuwval en het ijs ;). ja, ik vind je gedicht op zich wel leuk, het is ook weer eens wat anders. en - al meer gezegd - de laatste 2 regels lopen niet, jammer in de vergelijking met de rest van je gedicht.

Ik heb de 'O!' weggehaald, loopt het nu beter?

- Dit vraag ik omdat ik zelf vond dat 't wel aardig liep -

Ik vind het nu niet beter lopen dan eerst, ook niet slechter.
Ik denk dat het metrum van de eennalaatste regel gewoon niet goed is. Het hele gedicht gebruik je jambes en trocheeën, maar die eennalaatste regel is twee dactyli, en nog een lettergreep. Je zou eigenlijk de hele regel opnieuw moeten schrijven, als jambe (of trochee, ik haal die dingen altijd oor elkaar).

Oeh Sketch, wat een wijsheid :o

Ik vind hem wel mooi, maar het doet me niet zoveel. Maar misschien ontgaat de inhoud mij gewoon ook :o
"Nee, mijn wereld is me nog te jong!"
Maar voor jou was ik allang te oud.
vind ik mooi :)

Hee, je hebt 'm weer veranderd. Hij loopt nu veel beter. Bij 'volle lippen' las ik automatisch 'zwoele lippen'. Dat vind ik mooier denk ik, en dan heb je ook alliteraite met 'zachte'. Maar het ritme is nu echt veel beter.

@ Thoughtful:
Ja, ik weet het. Soms sta zelfs ik versteld van mezelf. :p

'Zo klom ik levend weer aan wal' vind ik als afsluiting jammer; het is een beetje een droge constatering die niet zo goed bij het dramagehalte van de rest van het gedicht past.

Verder heel goed geschreven; leuke woordspelingen en een romantische inhoud. 'mij( n)' is héél leuk.

:)

Mja, ik ben zelf over die laatste zin ook niet helemaal tevreden. Misschien kan ik er zoiets van maken:

Zo kwam 't witte water weer tot leven

kun je niet beter een 'ik zal' nemen? op zich is dit wel een verbetering, maar verder weet ik het ook niet. de vorige regels liepen allemaal anders in elkaar over eigenlijk. maar goed - helemaal passend is het mss (nog) niet, maar dat moet je natuurlijk ook zelf weten :).

En zo brak het ijs onder mijn voeten
je handen krachtig, ijzend koud.

"Nee, mijn wereld is me nog te jong!"
Maar voor jou was ik allang te oud.

Winter, zomer, herfst ‘zelfs’ lente
zwom ik wond'rend, wiegend, wevend.

"Kus mij(n) zachte, zwoele lippen!"
sprak zijn ontdooiend, diepe stem.

Of!

En zo brak het ijs onder mijn voeten
je handen krachtig, ijzend koud.

"Nee, mijn wereld is me nog te jong!"
Maar voor jou was ik allang te oud.

Winter, zomer, herfst ‘zelfs’ lente
zwom ik wond'rend, wiegend, wevend.

"Kus mij(n) zachte, zwoele lippen!"
Toen kwam 't witte water weer tot leven.