Frederica (3)
 

Onbereikbare liefde drijft een mens tot waanzin en tot poëzie,
vandaar mijn gedicht.

De vorm is een expirimentje, ik hoop dat het bevalt.


De dagen die schrijnen voort door het horloge dat tikt aan een stuk
door de tijd loze gedachten vullen mijn hoofd pijn doet het om te zien
dat zij naar mij grijpt maar tevergeefs, ze mist mij en mist me, en huilt
de dageraad en komt de bloederige rode zon op boven een wit tapijt dan
troost ik haar van een kind achtergebleven in de treincoupé eerste klasse
met korting vordert de dag en slijt het spoor onder mij vandaan
ik heb geen houvast meer, in het diepe ben ik geworpen geen weg meer om te begaan
eenzaam slenter ik in mijn oude schoenen door de krakende sneeuw stormen vullen mijn hoofd letters vervallen in woorden in zinnen in verhalen in herinneringen aan de zomer op een kade en een engel met lippen zo zacht en een vuur dat brandde diep in mij moet ik zoeken naar haar ogen leidt de tocht op koude winterdagen en nachten lang met bloed zweet en tranen moet ik mijn grootste gemis alleen dragen.

Jullie commentaar en tips zijn meer dan welkom,
Augustus!

Ik vind de vorm niet echt geweldig. Je enjambement lijkt me meer bepaald door de maximale regellengte hier, dan door doelbewust afbreken. De afwezigheid van leestekens (op die paar komma's na) stoort me heel erg met lezen, ik moet steeds terugkijken om te zien of de zin ophoudt of door gaat. Daardoor mis ik ook een hoop van de inhoud, ik kan me er gewoon niet goed op concentreren.

Ik vind het wel leuk dat je bepaalde woorden als samenstelling en apart kan lezen, bijv:
tijd loze

Maar ik vind het dus niet echt een geslaagd experiment.

Overigens ben ik van mening dat men meer in het eretopic moet posten

Okey, ik zal een dezer dagen het gedicht in een andere vorm posten. In de hoop dat de inhoud dan meer tot haar recht komt. :)

wtf? het is echt een grote woordenpoel voor me.

o ja, liefde is nooit onbereikbaar hoor. het zit in je hart!

Ik weet dat ze Frederica heet, en in Rome woont en dat is alles wat ik van haar weet. Bijna onbereikbaar dan maar;)

Omfg. Neem je walgelijke cliché en verhuis ook naar Rome.
Ieuw.

Augustus, een stukje raaskal en continuïteit kan ik wel waarderen, maar je drijft het te ver. Dit wekt bij mij hoofdpijn, tenzij ik het als proza zou lezen, maar dan mis ik weer interpunctie.

Ik zie echter uit naar een herschreven versie.

juist wat sketch aanhaalde, die afbrekingen doen hier niet goed, het loopt niet voldoende. je ritme ligt af en toe storend, zodat de verhaallijn een beetje hakkerig wordt. maar wat riven zegt, bij het lezen als proza (dat was ik gelijk geneigd te doen), mist er ook wat. ik vind je bewoordingen op zich zelf staand wel aardig (tijd loze is juist ubercliche :s), maar door het in deze vorm gegoten is, wordt het minder. ze mist mij en mist me, en slijt het spoor onder mij vandaan ed komen wel goed over, het beeld van de bloederige rode zon met het huilen van de dageraad vind ik weer wat minder. er zitten zeker mooie stukken in, genoeg om er zeker iets moois van te kunnen maken (y).

okay, en hoe wilde je daar komen? :rolleyes:

Ik sluit me aan bij Riven. dat raaskallen vind ik heerlijk, maar het is inderdaad net over teh top.

Oke, over the top en niet leesbaar! Ik zal de aangepaste versie posten zodra ik het herschreven heb.
Bedankt voor jullie tips!

Augustus.