klopt dit wel?
 

Ik zit echt ff helemaal vast. Mijn vriend heeft weer een psychose maar ontkent dat. Hij zou opgenomen moeten worden maar dat wil hij niet. Ik heb zijn psychiater gebeld om hem te vragen wat ik voor mijn vriend kon doen en of het vertrouwd was als hij nu alleen thuis was. Ik kreeg een heel bot en stug antwoord van deze psychiater waar ik totaal van overstuur was. Ik maak voor het eerst iemand mee die psychotische is, is het dan zo vreemd dat ik even bel om te vragen hoe ik er mee om moet gaan? Ik was echt overstuur. Ik ben zelf borderliner en bij het gzz wijzen ze al steeds op mijn eigen verantwoordelijkheid en laten ze het me zelf uit zoeken. Maar inmiddels krijg ik wel echt alles op mijn nek en laten ze me alles alleen doen. In mijn ogen is dit niet normaal. Weet iemand wat ik van de hulpverlening kan en mag vragen en wat niet? Is de manier waarop ze me behandellen terecht of niet?

In het leven draait het om eigen verantwoording. :)
als je iets voorelkaar wil krijgen dan moet je er ook zelf wat aan doen, niemand kan dat voor jou doen
sterkte met je vriend.

Dat begrijp ik. Ik ben ook niet afhankelijk van andere mensen of de hulpverlening. Maar is het niet gewoon normaal dat je af en toe bij iemand terecht kan? Zeker gezien ik borderline heb en mijn vriend schizofrenie heeft kom ik toch regelmatig problemen tegen en loop ik met vragen rond. Dat is toch niet zo vreemd? ik ben niet zielig ofzo en ik laat me ook echt niet meer zo snel uit het veld slaan, maar ik zou het wel zo logisch vinden als ik af en toe op de hulpverlening terug kon vallen.

www.ypsilon.org. Vanuit daar kan je ook beschrijvingen vinden van psychoses en meer info.

Ik vind dat botte antwoord van die psychiater heel erg ongepast, dus dat ligt zeker niet aan jou. Maargoed, ik heb zelf ook geen goede ervaringen met de GGZ, dus ik zal verder mijn mond houden. Het ligt gewoon niet aan jou. En zeker met borderline is het moeilijk om voor anderen te zorgen, want daar ga je zelf aan onderdoor. Ik weet er alles van.

Probeer te doen wat je doen kan, maar doe niet te veel. Word niet boos op jezelf wanneer je niet meer kan en voor jezelf niet alles geprobeerd hebt. Het is een lastige situatie.

Vergeet niet dat dit níet jouw verantwoordelijkheid is. Zo voelt het misschien, maar dat is niet zo. Het is zijn eigen verantwoordelijkheid, en hoe graag je ook zou willen, je zult hem niet echt kunnen helpen. Hij moet zelf wakker worden en besluiten en accepteren dat hij idd die psychose heeft en dat hij hulp nodig heeft. Helaas kun jij dat niet voor hem doen. Probeer te onthouden dat het niet jouw verantwoordelijkheid is, want anders ga je er aan onderdoor. En je maakt het voor jezelf onmogelijk om te slagen hierin. Je zult hierin eigenlijk alleen kunnen falen en dat moet je jezelf niet aandoen. Zijn gezondheid moet niet ten koste gaan van de jouwe.
Je zult daarin grenzen moeten stellen en ik weet hoe moeilijk dat is voor iemand met bordeline. En je zult altijd voor jezelf moeten kiezen. Jij bent 1, hij is 2.

Het is misschien zijn eigen verantwoordelijkheid, maar de vragen die TS heeft lijken me heel normaal, zeker als het gaat om iemand waar je om geeft. Daarnaast vraag ik me af of het idd alleen iemands eigen verantwoordelijkheid is en of dat het enige is wat een rol speelt, als je alles daar op af gaat schuiven dan kan je iedereen wel aan zijn of haar lot overlaten, lijkt me ook niet helemaal niet de bedoeling.

Iemand helpen door hem of haar bv. te steunen is iets anders dan iemand helpen door zijn problemen op te lossen, dat laatste kan idd niet, dat eerste zeker wel.

Ik denk dat je juist door hulp te vragen bij zijn psychiater voor jezelf hebt gekozen, er iig voor hebt gekozen niet zomaar wat aan te modderen, in onzekerheid te blijven zitten, enz. Ik vind het knap dat je die stap genomen hebt en ik vind de reactie van die psychiater ook erg raar. Misschien kan je met je vriend overleggen of je niet een keer mee kan naar die psychiater als hij een gesprek heeft en dat jullie het er dan nog eens over hebben, misschien reageert hij irl normaler... :o En anders zou ik het bespreken met je eigen hulpverleners, die weten er misschien ook wel iets van af.

Ze kunnen je vriend alleen maar opnemen als hij dat zelf wil. Iemand die een psychose heeft onkent dat vrijwel altijd, daarom is het ook zo moeilijk. Een gedwonge opname is trouwens alleen maar mogelijk als hij een gevaar is voor zichzelf en/of de samenleving.

En neem maar van mij aan dat ze het daarin erg ver laten komen (helaas). :(

Gister ben ik met hem mee geweest naar zijn psychiater en 2 keer naar een verpleegkunige. Hij zei de meeste vreemde dingen, het werd steeds groter en heftiger en ik werd er heel erg bang van. Hij wil niet opgenomen worden want volgens hem zelf is hij absoluut niet psychotisch en dat wil hij bewijzen ook. Ik heb hem uiteindelijk zover gekregen dat hij vannacht een nachtje in het ggz slaapt omdat ik gewoon eerlijk heb gezegd dat ik het niet vertrouw om alleen met hem te zijn thuis of dat hij alleen thuis is. Hij heeft naar mij geluisterd maar vertrekt vandaag weer. Als hij minder koppig zou zijn heeft hij ook eerder kans dat zijn psychose weer verdwijnt, maar hij weigert echt opgenomen te worden. Ik heb het er moeilijk mee, ik zie hem vandaag weer buiten het ggz, ik ben dan alleen met hem thuis. Ik vind het eng want ik weet niet waar zijn gedachtes heen gaan en wat voor psychotische gedachtes hij allemaal nog meer zal krijgen. Het is eigenlijk te zwaar voor me omdat ik mijn leven nou net zelf een beetje op orde aan het maken ben. Maar ik kan hem ook niet alleen laten, want toen ik verkering met hem nam wist ik dat dit gevaar er in zat. ik voel me echt klote :(

Ik denk dat je toch voor jezelf moet kiezen. Dat je ooit verkering met hem genomen hebt, betekend niet dat je de rest van je leven wat er ook gebeurd aan hem vast zit. Als jij het idee hebt dat je het niet aankunt, dan mag je dat best aangeven. Dat lijkt me zelfs beter.

Als hij niet meer psychotisch is zou je er best eens met hem over kunnen praten, denk ik. En dan bv. aan kunnen geven hoe je er over denkt ed. (Ik snap dat hij dat wanneer hij psychotisch is misschien niet meer weet, maar op andere momenten wel.)

Wat dat betreft is het idd niet jouw verantwoordelijkheid. (Ik snap dat het anders voelt...)

Waar zijn btw zijn ouders in het verhaal?

Voor jezelf kiezen is op haar leeftijd inderdaad een verstandige keuze. Mijn moeder is de afgelopen 15 jaar ook een aantal keer psychotisch geweest, en dat liep behoorlijk uit de hand (ze is 2x opgenomen waarvan 1x gedwongen). M'n vader is altijd bij haar gebleven, maar dat is echt heel moeilijk. Aangezien jij nog jong bent, raad ik je echt aan voor jezelf te kiezen als hij zich niet vrijwillig wil laten opnemen. Een gedwonge opname is echt verschrikkelijk (ik ga maar niet uitleggen hoe dat gebeurt :(), zorg echt dat je het niet zover laat komen en neem afstand als hij zich nu niet vrijwillig wil laten opnemen.
Ik weet ook niet hoevaak hij al een psychose heeft gehad, maar hoe vaker hij 't heeft gehad, hoe moeilijker het wordt er nog bovenop te komen, en dan ben je nog verder van huis.

Zo zou mijn reactie ook zijn. Maar uit ervaring weet ik dat dat helaas niet altijd helpt. Zodra zo'n persoon weer psychotisch is vergeet hij alles en denkt alleen maar aan zichzelf. Hier thuis hebben we vanalles geprobeerd, haar dingen laten onderteken in normale toestand etc, maar op 't moment dat ze dan weer psychotisch was trok ze zich daar niks meer van aan en deed precies wat ze zelf wilde.

@Moon; als je er meer over wil weten moet je me maar ff PM'en. En heeft je vriend trouwens schizofrenie? Of weet je de naam niet precies?

Daarom had ik dat er ook al bijgezet. ;)

Ja snap ik :) Ik wilde alleen maar ff aangeven dat je er gelijk in had, want zo werkt het ook inderdaad.

't lijkt me btw echt moeilijk als iemand waar je veel omgeeft zo is...vooral omdat je niet tot hem of haar door kunt dringen, er niets mee te beginnen is, je bang bent dat iemand zichzelf of een ander iets aan doet ed... Ik snap best dat TS haar vriend niet los wil/durft te laten, zo zou ik er zelf ook over denken...toch denk ik dat het belangrijk is om ook je zelf iig heel goed in de gaten te houden... :s

Het is ook heel moeilijk. Je kan proberen met zoiemand te praten, en hij/zij luistert dan ook wel (meestal), maar er verandert niks. Bij mijn moeder was het 't probleem dat ze steeds met haar medicatie stopte, en dan psychotisch werd. M'n vader en ik probeerden haar dan steeds over te halen haar medicatie weer te gaan gebruiken, en de eerste paar keren is ons dat gelukt. Zoals ik hierboven ook al aangaf wordt het naar mate je vaker psychotisch wordt 't steeds moeilijker er weer bovenop te komen. Ongeveer 2 jaar geleden was die keer. M'n vader en ik konden niks meer doen, en het werd steeds erger; ze reageerde zich af op m'n vader (zowel lichamelijk als met kwetsende opmerkingen), zei kwetsende dingen tegen m'n vader en mij, ze ging ergens anders wonen, ze heeft 3 weken niet gegeten en viel zo'n 15kg af, etc. etc. M'n vader heeft toen ook contact opgenomen met de psychiater, maar het antwoord was: 'als ze geen vrijwillige opname wil houdt 't op. We kunnen haar alleen gedwongen opnemen als ze een gevaar is voorzichzelf of voor de samenleving'. En op dat moment was het volgens die psychiater nog niet erg genoeg. Uiteindelijk is ze toch gedwongen opgenomen, toen het nog veel erger werd (voor wie 't wil horen, PM me maar, je wordt er niet vrolijk van vandaar dat ik 't hier maar niet neerzet :s).

Uiteindelijk (tijdens en na de opname) is ze er trouwens weer helemaal bovenop gekomen, maar ik weet zeker dat als dit nog een keer gebeurt, ze er waarschijnlijk niet meer bovenop komt. Gelukkig gaat het nu al ongeveer 2 jaar goed, en ik hoop dat het stabiel blijft. Momenteel hebben we alles veel beter onder controle, zo krijgt m'n moeder haar medicatie nu via een spuit, ipv dat ze tabletten slikt. Zo kan ze er dus niet meer mee stoppen wanneer ze zich goed voelt en denkt dat ze er zonder kan.

Ik wil TS niet bangmaken ofzo, maar aangezien je nog jong bent raad ik je echt aan voor jezelf te kiezen als het zo door blijft gaan. Je houdt er echt geen leuke herinneringen aan over op deze manier, en zeker zo'n gedwongen opname is verschrikkelijk! Dus denk ik er alsjeblieft goed over na wat je doet.

@happyyy jij hebt ook al behoorlijk wat mee gemaakt zeg, het lijkt me erg zwaar. Bedankt voor je openhartigheid erover en je advies.
Mijn vriend heeft schizofrenie ja. Hij heeft nu 2 psychoses gehad met precies een jaar er tussen en allebei de keren een maand of 3. Ik kende hem toen nog niet dus daar weet ik verder niks van. Ik weet wel dat hij toen ook gedwongen opgenomen is geweest. Het lijkt er op dat dit zijn 3e psychose is. Alhoewel ik niet weet wanneer je kan spreken van een psychose. Stel dat het in de aankomende week weer beter met hem zou gaan, zou je dan kunnen zeggen dat hij een psychose heeft gehad of noem je dat gewoon psychotische gedachtes. Mijn vriend is wel gewoon bereid zijn medicatie te slikken, ook als het goed gaat. Hij weigert alleen wel een medicijn wat hem door zijn psychiater nu erg aangeraden wordt. Dat is een medicijn die zijn witte bloedlichaampjes afbreekt ofzo, ik weet ook niet helemaal hoe dat zit.

@Leonoor bedankt voor je reactie. Het is inderdaad moeilijk om mee om te gaan. Ik vind het nog wel het moeilijkst dat ze echt vol overtuigd zijn van hun gelijk en weigeren aan te nemen dat ze psychotisch zijn. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik soms ook heel bang ben. Ik heb het idee dat zijn gedachtes zo onvoorspelbaar zijn en allee kanten op kunnen schieten. Ik ben daardoor soms ook heel bang dat hij zichzelf,mij of iemand anders wat aan zal doen, hoewel dat misschien een onterechte angst is. Ik hou wel echt van mijn vriend dus ik was nog niet van plan het uit te maken. Ik kijk het een tijdje aanen als ik het echt niet aan kan kies ik uiteindelijk wel voor mezelf.
Zijn vader heeft hem mishandeld in zijn jeugd dus daar heeft hij geen contact meer mee. Met zijn moeder wel maar zijn moeder lat het in mijn idee allemaal maar een beetje gaan, misschien omdat ze het vaker mee gemaakt heeft ofzo.

overigens ben ik vandaag dus ok naar hem toe geweest. Hij was nog steeds erg in de war maar ik had het idee dat het wel iets beter ging als gister. Hij was nu ook bereid om de nachten in het ggz door te brengen.

Voor zowel rechtelijke machtiging als In Bewaring Stelling geldt:

-Er moet een geestesstoornis zijn (bijna altijd een psychotische stoornis),
-er moet een gevaar zijn én
-er moet verband tussen beide zijn.

Een psychose herken je duidelijk. Kijk; iedereen heeft wel eens een periode dat hij/zij stil is, en dat je je anders gedraagt om de een of andere reden. Maar een psychose herken je duidelijk. Het is moeilijk uit te leggen wanneer iemand psychotisch is, want iedereen doet tijdens zo'n periode andere dingen. Maar als je vriend al meerdere keren psychotisch is geweest, en nu weer 'in de war is', (en dit houdt langere tijd aan) dan kan je er vanuit gaan dat het een psychose is. Die psychotische gedachtes heb je dan volgens mij ook alleen maar tijdens een psychose.
Gelukkig dat je vriend z'n medicatie wil slikken, dat is echt al een hele stap. Kunnen jullie niet met een psychiater overleggen dat de medicatie verhoogt wordt als hij psychotisch is? Want dat is normaal gesproken wel de bedoeling, aangezien de psychose moet 'zakken'. Mijn moeder had dat inderdaad ook dat ze bepaalde medicatie weigerde, aangezien ze bang was voor de bijwerkingen. Bij de meeste medicatie tegen psychoses is 't zo dat je nogal snel dik kunt worden, en dat vond m'n moeder absoluut niet leuk. Dat had ook als gevolg dat ze zich tijdens een psychose zo'n 3 weken uitgehongerd heeft en alleen maar water heeft gedronken. Ik weet dat 't moeilijk is, en dat je vriend waarschijnlijk niet of nauwelijk naar je luistert op 't moment, maar ik zou 'm uiteindelijk toch proberen zo ver te krijgen dat hij de aangeraden medicatie gaat gebruiken.

Gelukkig dat je je vriend al zover hebt dat hij de nachten bij het ggz doorbrengt. Dan hoef je je in ieder geval geen zorgen te maken over wat hij 's nachts doet. Je schrijft dat je vriend ín de war is. Wat bedoel je daar precies mee? Dat hij gekke dingen zegt? Of doet hij ook dingen die hij normaal gesproken niet zou doen?