Wat zei je?
 

'Laat me met rust, ik ben een koekblik,' mompelde hij.
Ze zweeg, op deze momenten was er geen peil op hem te trekken. Buitengewoon, of simpelweg niet normaal. Maar hij was van haar. Haar koekblik, al was ze er niet gelukkig mee.
'Welke koekjes heb je nu?' vroeg ze, zachtjes, bang om zijn lichaam in te deuken met haar vragen.
'Chocoladekoekjes en biscuit.' mompelde hij, trok zijn knieën nog iets hoger op en begroef zijn hoofd in zijn handen.
'Het zal nooit meer hetzelfde zijn, weet je dat?' vroeg ze hem, maar hij antwoordde niet, knabbelde slechts op één van zijn chocoladekoekjes. Hij geloofde dat hij zich beter zou voelen, maar dat gebeurde niet. Zij verliet hem.

Otto en Anne waren beiden groter geworden, allebei veranderd. Vele jaren waren eroverheen gegaan, maar Otto was genezen. Het toeval wilde dat ze elkaar weer tegen zouden komen.

Achter hem het geluid van de deinende boot, hij zat op een cruiseschip, op weg naar een plaats midden in de oceaan. De schaarse zeemeeuwen die gelokt waren door de toeristen en nu niet meer wilden vertrekken in de hoop op meer restjes van de matrozen, produceerden lawaai. Hij zweeg en probeerde terug te denken aan vroeger, maar het stopte bij het begin van de cruisetocht, toen hij op de boot stapte. Hij liep richting zijn kamer, stopte midden op de gang toen hij een monotoon gezoem hoorde. Het was menselijk, wist hij, maar het kwam uit een deur waar hij nog nooit gasten had gezien. Zijn nieuwsgierigheid speelde een spelletje met hem en won, hij opende de deur op zoek naar het geluid. Afwezig knipte hij met de schakelaar, maar het licht bleek niet te werken. Het gezoem hield aan. Onzeker stapte hij naar voren en stuitte op een ineengedoken gedaante. Hij hurkte neer en probeerde de voorkant te vinden, maar het ging hem maar slecht af, zo zonder dat licht. Een hand tastte over zijn gladde buik en sprak de magische woorden. Hij voelde dat ze haar ogen opende, langzaam de woorden herhalend die hij haar had gezegd, voor haar had herhaald tot ze hem verliet en een ander zocht.
De poort naar zijn verleden ging open en instinctief dook hij in elkaar, zijn knieën hoog opgetrokken en zijn gezicht begraven in zijn handen.
'Alleen chocoladekoekjes en biscuit, niets meer, niets minder.'
Ze opende hem en bleef de woorden herhalen. De werkelijkheid kwam terug, bij hem, niet bij haar. Ze had geen ander gevonden, er was simpelweg geen ander.
'Chocoladekoekjes en biscuit,' zoemde ze, bang om hem in te deuken.
Hij mompelde iets en legde zijn hoofd toen in haar armen.
'Blijf bij me, ik ben een koekblik.'

Apart, origineel. Ik geloof niet dat ik hem helemaal vat, maar ik ben dan ook bijzonder slecht in diepere betekenissen en dergelijke. Je stijl vind ik prettig.
gene -> geen
betewr -> beter
Toch een paar kleine foutjes :p

Ja, ik weet het, maar ik ging even direct snel typen in het reageerbalkje van scholieren.com. Dan merkt Word ze niet op, als ik typefoutjes maak :)

Wat moet je ervan vatten dan?

Dat zou ik je niet kunnen vertellen. Hangt ervanaf of je het verhaal letterlijk bedoeld, of niet... Zie je, dat is zo'n beetje mijn probleem :)

Ik snap mijn eigen verhaal niet, ik verwacht niet dat anderen het doen :)

:D

Dan nog vind ik het een fijn verhaal! Het prikkelt de fantasie ;) Of zoiets.

Misschien is het wel stof tot nadenken ;)

Je kan nooit weten natuurlijk... :P

*gaat uitproberen*

Mislukt.

Ik vind em vet Grimm =)
Aangezien er geen diepere betekenis oid achter zit en je het zelf ook niet snapt, ga ik er ook niet meer over nadenken ;)

Deze zin loopt voor mijn gevoel niet helemaal, ik zou tussen 'toeristen' en 'nu' de komma weglaten en het vervangen door 'en' . Waarschijnlijk zie ik het verkeerd, maar toch. :D

Verder ligt de stijl me ook wel. Het laat veel tot de verbeelding over. (y) *Gaat er koppig toch over na zitten denken*

\______/ . Het past hierin. *kucht* :o

Mooi, het zet me aan het denken.
Ohja, ik zou kamer veranderen in hut, zo heet dat op een boot.
Kusje voor jou.

Mijns.

Met takken!

Ik zei: ''gaaf :cool: ''

Same here...

Oh, mooi. Helemaal te begrijpen is hij niet, ik denk dat iedereen er een andere betekenis uithaalt, :p maar ik vind het mooi, origineel.

Dank.
Voel je vrij erover na te denken, maar zelf kan ik er maar weinig uit halen. Misschien zal ik dat koekblik maar eens letterlijk opvatten :)

Ik ben niet zo enthousiast eigenlijk. Vooral om het zo vaag is en ik het idee heb dat je dit duidelijk had kunnen schrijven. Mijn fantasie kapte er halverwege mee en zei dat ik het zelf maar uit moest gaan zoeken. Mwah, niet slecht hoor. Want je stijl nog steeds fijn om te lezen. :)

(Ik heb nu wel zin in chocoladekoekjes!)

Had gekund, maar was dat beter geweest?
Ik denk dat het beter is dat niet zoveel informatie gegeven wordt, het belangrijkste staat erin.

Had gekund, maar was dat beter geweest?
Ik denk dat het beter is dat niet zoveel informatie gegeven wordt, het belangrijkste staat erin.

maar wat is het belangrijkste?

ik vond het mooi. vooral het eerste deel voor het cursieve .. (hoe noem je zoiets? interval?)

raar genoeg riep het een vertrouwd gevoel bij me op, iets dat ik al ken. vooral dit:

Ze opende hem en bleef de woorden herhalen. De werkelijkheid kwam terug, bij hem, niet bij haar. Ze had geen ander gevonden, er was simpelweg geen ander.
'Chocoladekoekjes en biscuit,' zoemde ze, bang om hem in te deuken.
Hij mompelde iets en legde zijn hoofd toen in haar armen.
'Blijf bij me, ik ben een koekblik.'.

mes compliments (hmm)

Leuk. Fouten zijn al verbeterd, dacht ik zo. :)

Ik hoef geen diepere betekenis; het is gewoon een goed verhaal met lijn en al. ;)

Err...

Niks?

Overigens, (edit) kan ik me maar slecht voorstellen dat jij je hierin herkent, maar ik neem het bij mijn eerste gedachte meteen letterlijk, jouw herkenning in het koekblik.
Overigens, (edit) na lang puzzelen blijkt dat dit verhaal over mijzelf gaat en dat het blik staat voor de muur die ik om me heen bouw.

Ofzo.

Dank, Heer Changshan

Yeuy, iemand die m'n naam in één keer goed spelt. :cool: