Life is lonely
 

Dat is hoe ik het voel... Ik voel me al een hele lange tijd alleen. Alleen op de wereld. En ik kan het aan niemand uitleggen. Ik krop al mijn emoties op en die komen er dan in 1 keer uit. Zo ben ik al heel erg boos geweest op mijn vriend, mn beste vriendin en mn zusje. En niemand die snapt hoe alleen ik me voel... En het is eigenlijk ook niet uit te leggen.

Mijn moeder heeft een zwaar psychisch verleden, dat weet ik. Gister vertelde ze me dat zij zich ook altijd alleen heeft gevoeld. Dat ze altijd dacht dat mijn vader niet van dr hield. Als hij met dr wilde praten of vroeg of er wat was, zei mijn moeder 'er is niets'. Terwijl er wel altijd van alles door haar hoofd rondspookte. Uiteindelijk zijn ze ook gescheiden... Nu is ze hertrouwd en weet ze dat ze wél open moet zijn wil ze dat dit blijft werken.
Ze heeft op haar 21e zelfmoordneigingen gehad en sindsdien slikt ze antidepressivia.

Ik herken mezelf daar zo ontzettend in. Als mijn vriend vraagt wat er is, zeg ik ook automatisch 'niets'. Ik voel me regelmatig kut omdat ik me alleen voel en dit reageer ik op anderen af. Als mijn vriend iets wilt doen met zijn vrienden, raak ik al in paniek. Ik wil niet alleen gelaten worden. Ik zou hem het liefst iedere dag zien, maar dat kan hij niet aan. Dat heeft hij ook aangegeven en ik snap het. Maar ik kan het zo vaak niet. En als ik me zo voel, ga ik helemaal door het lint en vergeet ik al mijn goede voornemens en gedachten. Zo hebben mijn vriend en ik regelmatig ruzie hierover...

Zucht, ik weet niet zo goed hoe ik van dit gevoel af moet komen... Ook weet ik niet zo goed waar het vandaan komt. Ik geloof dat het deels erfelijk is. Ook heb ik hier veel last van sinds ik naar de havo ben gegaan en ik niet meer bij mn goede vriendinnen in de klas zat... Maar het is meer dan alleen dat. Ik weet het gewoon niet...

Iemand herkenning, tips oid?

pm :)

HvJ, jouw verhaal is echt precies mijn verhaal :) Bedankt :)

Asjeblieft :)

pm

daar herken ik me dus ook in

@ HvJ watoovr mediacatie heb je dan?

Ik wil niet voor dokter spelen ofzo, maar er zijn heel veel mensen die zich eenzaam voelen, dus je bent niet de enigste.

We voelen ons allemaal wel eens eenzaam, maar ga leuke dingen doen en geniet van het leven, je moet bezig zijn ;)

En misschien als je je mediteert dat je dan minder eenzaam voelt :) :p

maar als de eenzaamheid doorslaat is het wel moeilijker. Ik kan niet in mijn eentje lol maken.
ik ga heb het dagelijks. Iedereen verlaat mij altijd, en dan maak je niet zo snel vrienden.

Idd

Ik herken me helemaal in jullie verhalen. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Dat gevoel van alleen zijn, ookal ben je met een groep. Het 'niets' zeggen als er gevraagt word wat er is, ik ken het. Ik gebruik nu anti depressiva maar dat maakt het alleen erger. Ik ga mezelf nu afsluiten, ik maak mezelf nog eenzamer dan ik al was. :|

Wat ik niet snap, is waarom je dan steeds zegt dat er niets is? Als er wat met je is, zeg het dan gewoon, dat is voor iedereen fijner, lijkt me. Ik snap ook wel dat dat niet zo makkelijk zal gaan, maar kun je het niet proberen?

Makkelijk gezegd. Natuurlijk voelt iedereen zich wel eens alleen, maar inderdaad, bij sommige mensen slaat dit door. Het heeft denk ik ook veel met onzekerheid te maken. Het beheerst mijn leven. Ik heb continu ruzie met mn vriend hierdoor (omdat ik hem dingen verwijt die hem niet te verwijten valt). En mijn moeder had niet voor niets zelfmoordneigingen en is toen prozac gaan slikken. Het is echt niet zo eenvoudig als het lijkt.

Daarop mijn antwoord op krummeltje: Het is meer zo dat niemand je snapt. Ze snappen niet waarom jij je zó eenzaam kunt voelen dat je regelmatig huilt en niet alleen kan zijn. Dat je ontzettend snel jaloers bent op je vrienden ed. Als ze vragen wat er is en jij zegt 'ik voel me zo alleen' wordt dat vaak toch niet echt begrepen. Ik vertel mijn vriend dit wel... Maar mijn eerste reactie op 'wat is er?' is vaak toch 'niets!'. Hij is nu wel zover dat ie het me nog een keer vraagt omdat ik dan wél antwoord.

Maar hij snapt bijv. niet waarom ik soms echt niet mee uit wil omdat ik me alleen voel... Dan zit ik tussen al die mensen en dan nog voel je je alleen... Alsof jij een aanhangsel van die hele groep bent. Naja, het is echt niet alleen het af en toe alleen voelen. Het gaat zo veel verder dan dat.

Ikzelf heb dat ook. Mn psych zegt dat et agorafobie is. Dacht zelf dat agorafobie iets anders was, maar het is echt het alleen voelen in grote groepen, de angst om met veel mensen om je heen te zijn. Hele raar, je hoort wel vaker over fobieën, en dat associeer je dan niet meteen met jezelf, tot het blijkt dat je het wel degelijk hebt...:(

Maar als ik daarnaar op internet zoek gaat het meer om het vermijden van drukke plekken... Zulke dingen doe ik niet. Ik ben niet bang om naar een bioscoop oid te gaan...

Dat heb ik ook niet in die zin, vandaar dat et me ook verbaaste dat dat uit die test kwam. Maarja, wat zeggen die testen van tegenwoordig nog:S, zo weet je nooit waar je aan toe bent.

ik heb er nu ook weer heel erg last van. ik zit hier maar allen op mijn kamer ik ben pas 1 dag echt weggeweest in de hele vakantie. hoe zielig kan je zijn en dan stel je iets voor bijv. dat 1.5 uur in de trein zit om naar iemand toe te gaan. nee, kan niet. gvd doe je daar al die moeite voor. dan word ik weer boos op diegene omdat ik nu weer alleen zit. ik haat mijzelf erom.

maar ik wil graag in therapie zonder dat mijn ouders het weten. Kan iemand mij hiermee helpen?

Helaas moet ik ook zeggen dat ik het herken. Uiteraard is het niet iets waar je voor kiest maar meer iets dat in je zit. Antwoorden zoals ga dr eens op uit enzo hebben geen enkele zin.

Klik hier eens. :)

Ontopic.
Ik herken mezelf heel erg in jullie verhalen. Ik heb me altijd eenzaam gevoeld, al van kinds af aan, maar de laatste jaren is het steeds erger geworden. Door de chaos in m'n hoofd jaag ik veel mensen ook weg, lijkt het, alsof ze bang zijn dat het besmettelijk is, of dat ik ze erin meesleur. Ik ben ook nooit open geweest over dingen, en dit wegrennen van mensen die me lief waren heeft ervoor gezorgd dat ik helemaal dichtklapte. Ik wou, en wil eigenlijk nog steeds niks meer kwijt, over hoe ik me voel en hoe het met me gaat, dat soort dingen, uit angst dat ze wéér wegrennen.
Maar ik begin er nu toch achter te komen dat dit gesloten zijn ook juist voor die afstandelijkheid kan zorgen. Ik kan er niet over praten, en voor m'n vriend bijvoorbeeld is praten juist heel belangrijk. Hij is opgevoed met het idee dat je over alles wat je dwarszit moet praten, het moet oplossen, het niet op moet kroppen, en ik ben opgevoed met het idee 'kop dicht, niet aanstellen', wat de laatste jaren dus alleen maar sterker geworden is.
Hij ergert zich eraan, als hij niet weet wat er mis is. Ondanks dat ik behoorlijke verlatingsangst heb en weet dat ik hem zo wel eens kwijt zou kunnen raken, lúkt het me gewoon niet erover te praten.

In groepen, bij het uitgaan, op feestjes en dergelijke, is die eenzaamheid eigenlijk juist erger. Alsof iedereen langs me heen leeft, alsof het niemand iets doet, het feit dat ik er ben. Alsof m'n aanwezigheid niet eens opgemerkt wordt, laat staan gewaardeerd.
Buitengesloten, voel ik me dan. Van alles en iedereen.
Ik zit dan ook zelfs liever alleen op m'n kamer dan naar een feestje te moeten gaan.
Anyway, tips kan ik je niet geven, wou dat ik het wel kon maar ik zit er zelf ook middenin. :) Maar mocht je erover willen praten of zo, met iemand die er ook last van heeft, m'n pm-box mag altijd voller. :)