Depressie, keuze of niet?
 

Na aanleiding van dit topic.

Ikzelf denk dat er wel een groep depresieven is die dit doet. Ik zeg hier dus NIET dat iedereen die depresief is dit doet. Want op het moment dat er sprake is van depresieviteit is de mens snel geneigd om de goede dingen te vergeten die JUIST belangrijk zijn tijdens zo'n periode...

En even om meer misverstanden te voorkomen, het gaat dus om personen die al in een depressie zitten.

En wat denk jij ervan? Denk jij dat er mensen (danwel niet onbewust) zichzelf depresief houden. Dus: optimisme ontwijken, droevige muziek luisteren, alleen naar slechte dingen kijken etc.

dat laatste denk ik wel, maar dat betekent niet dat depressie een keuze is

ik vind een keuze iets dat je bewust doet
je doet iets wat je wilt
maar deze negatieve spiraal vind ik niet echt een keuze

Sommige mensen doen dit inderdaad bewust of onbewust. Het zelfmedelijdende, aandachtsgeilde hoopje stront wat eeuwig in het slachtoffersrolletje wil blijven spelen.
Die mensen kunnen heen genoeg krijgen van aandacht of willen zichzelf zoveel mogelijk onderscheiden van de gemiddelde mens. Als je dit soort mensen zou elimineren, zou opeens de helft van de depressieve mensen verdwijnen :)

Vaak is het ook zo dat ze geen uitweg meer zien, wanhopig zijn, en denken dat er toch geen kans meer bestaat dat ze ooit nog gelukkig zullen worden, dus sommige accepteren de depressie en doen er niks meer aan. Soms hebben ze gelijk, soms ook niet.
De negatieve omstandigheden waarin hij/zij zich verkeerd kan ook zo slecht blijven dat uit de depressie komen vrijwel onmogelijk wordt gemaakt. Of het zelfbeeld is al zo erg verknipt en de depressie zo groot dat ze er niet meer ( helemaal ) uitkomen.

Bedoel je te zeggen dat ze aandacht zoeken door in de depressie te blijven? Want daar kan ik wel wat in vinden. Zo'n persoon is gewend aan aandacht en is bang die kwijt te raken, mij dunkt...

Wat een onzin. Een van de kenmerken/symptomen van depressiviteit is juist dat je geen uitweg ziet en denkt dat het allemaal nooit meer goed kan komen. Dat heeft niets te maken met 'jezelf depressief houden' of iets dergelijks.

Kan soms het geval zijn. Ze voelen zich eenzaam, sociaal zitten ze slecht in elkaar, amper vrienden, voelen zich somber. Zodra ze merken dat ze d.m.v zelfmedelijden opeens aandacht krijgen van mensen, kunnen ze eraan "verslaafd" raken . Normaal gesproken krijgen ze minder aandacht, maar door de depressie misschien meer aandacht ( als zij hulp gaan zoeken ). Komen lotgenoten tegen -> aandacht.
En beter worden wordt dan inderdaad gehinderd doordat ze bang zijn om de aandacht kwijt te raken. Als ze "beter"zijn zullen ze merken dat ze echt "moeite"moeten doen om oprechte positieve aandacht te krijgen en tja, mensen zijn nu eenmaal gemakzuchtig.

Ik zei toch al "sommige mensen".
En doordat je geen uitweg meer ziet, doe je ook minder moeite om beter te worden -> dus hou je jezelf (on)bewust depressief door die negatieve gedachte.

Maar dat is een kenmerk/symptoom van depressie. Dus kan iemand dat niet 'doen', het ís gewoon zo. En dus ook niet alleen met 'sommige mensen'.

Mensen die alleen aandacht willen zijn niet depressief.

krijg je dan echt zoveel aandacht als je depressief bent?

volgens mij gaan mensen je er niet leuker door vinden, dus op dat punt verliezen mensen juist hun aandacht (na enige tijd)

dan heb je ook nog prof hulp
maar die heeft lang niet iedereen
en ik zou dat persoonlijk ook maar nep vinden; die gast krijgt er voor betaald en geeft toch verder niks om de patient

1. Tijdens een tijd van depresieviteit kan iemand daadwerkelijk meer aandacht krijgen, denk bijv. aan aandacht in de klas doordat hij/zij er niet 'als anders' uitziet... Dit hoeft niet persé;)

2. Profesionele hulp is het belangrijk dat de helpende geen band of dergelijke heeft met de patiënt omdat de arts neutraal moet kunnen helpen, welke situatie dan ook

Zei ik dat dan? Nee :nono:

Het is inderdaad een kermerk van depressie, maar hoe wordt een depressie veroorzaakt? Vrijwel altijd door jezelf (y) je staat te zwak in het leven, kan er niet goed mee omgaan, je sluit jezelf af, je veroorzaakt zelf die negatieve gedachten, je let zelf op de negatieve dingen i.p.v de positieve. Je trekt je teveel aan van negatiebe dingen, je haat jezelf, vaak vinden anderen je gewoon normaal/aardig en praat je jezelf een negatief zelfbeeld aan. Door al deze dingen hou je jezelf depressief (y)

ik zeg niet dat het verkeerd is
ik vind het alleen zelf geen echte aandacht

ik dacht dat het (soms) ook te maken had met een tekort aan een bepaalde stof in je hersenen :o

Juist ja,, overgrote deel van de mensen die werkelijk depressief is heeft een tekort aan dopamine,serotonine..
en dit geval is het dus beslist geen keuze.

vaak is het gedeeltelijk dit en gedeeltelijk andere redenen. En bij die mensen zouden dan antidepressiva in principe moeten helpen. Hoe verklaar je dan dat ze dan vaak nog depressief zijn?
Gedeeltelijk is het wel een onbewuste keuze om depressief te blijven. Niet omdat mensen zich niet beter willen voelen, maar wel omdat dat makkelijk is. Veilig. In het diepe springen durven veel mensen niet en vermijden ze dan ook graag.

Ikzelf heb last van depressiviteit. Op dit moment is het even op een laag pitje. Ik kon de positieve dingen van het leven echt neit meer zien. Ik dacht vaak dat ik me aanstelde en probeerde dan voor mezelf een masker op te zetten en te proberen te genieten van dingen, maar dat werkte echt niet. 'Natuurlijk' zijn er wel een paar dingen die je leuk kunt vinden, maar sommige dingen heb je gewoon geen behoefte aan op de een of andere manier.

eens...

Het worden niet, het blijven wel.

Daar ben ik het niet mee eens. Het is niet even een keuze die je op een dag kunt maken... 'ow, zal ik eens even niet meer depressief zijn'. Depressie is een ziektebeeld.
bron: http://www.psychowijzer.nl/Depressie/Depressie.htm

Zoals hierboven beschreven, zijn er verschillende soorten depressies die variëren van mild tot zwaar.

Laten we zeggen dat iemand lijdt aan een Dysthyme stoornis, dan kun je verwachten dat het zo'n 2 jaar duurt. Is het dan een keuze om er maar mee te 'stoppen'? Ik vind van niet... de duur is immers ongeveer vastgesteld.

Ja, hier ben ik het wel mee eens. En een dystheme stoornis duurt minstens twee jaar, en is ook wel wat anders dan een "normale" depressie. Maar ik ben het wel met Gothic eens. Je wordt niet uit vrije keuze depressief, maar als je er eenmaal in zit, kun je het wel in stand houden, al dan niet bewust.

ik heb de post gewijzigd. Was niet duidelijk wat ik bedoelde, mijn excuus:bloos:

Dit is een beetje kort door de bocht maar zoiets denk ik ook.
Hoewel ik denk dat sommige mensen echt de kracht oid missen om eruit te komen. Dat het niet is omdat ze het niet willen. Maar ik zie ook regelmatig mensen die ook helemaal geen moeite doen om eruit te komen. Die dat slachtoffer gevoel wel aangenaam vinden. (ik kan zulke mensen absoluut niet hebben, brr)

Soms ja. Het grootste gedeelte komt toch echt door henzelf en/of omstandigheden (y)
Volgens mij kan het ook andersom... je maakt jezelf depressief, door alles negatief te bekijken en te letten op negatieve dingen etca waardoor je een tekort aan die bepaalde hersenstof aanmaakt. Ik geloof dat het zelfden voorkomt dat die stof "zomaar"opeens minder wordt. Dan zou de mens echt misvormd zijn als dat zo was. Dan zou iedereen het zomaar kunnen worden terwijl ze van zichzelf zo vrolijk zijn als wat en dat geloof ik niet.

Het kan aan mij liggen, maar ik heb nog nooit van depressieve mensen gehoord die ook daadwerkelijk depressief zijn en daarmee te koop lopen.

Verder geloof ik sowieso niet dat het een keuze is die je maakt.

Jammer dat dit gebeurt jah.. Oké in een depressie komen gebeurt niet expres maar sommigen proberen ook weinig om eruit te komen. Zelfmedelijden, het alleen maar praten over hun problemen en hoe moeilijk ze het wel niet hebben (gehad) is toch het meeste waar sommigen mee bezig zijn (bewust of onbewust). Ook wijten ze elke tegenslag aan hun problemen. Ze geloven niet dat het kan veranderen en blijven negatief denken waardoor dit nooit zal veranderen. Het is veilig voor ze om zichzelf niet in het diepe te gooien en de confrontatie aan te gaan, maar dit is wel degelijk nodig om eruit te komen. En omdat ze geen uitweg meer denken te zien, gaan ze bij de pakken neerzitten. Maar goed, dit gaat niet over iedereen die een depressie heeft, laat dat duidelijk zijn.

Ik denk dat een depressie geen keuze is. Niemand vind het leuk om depressief te worden. Wanneer iemand zich depressief gaat gedragen om aandacht te krijgen, heeft diegene geen echte depressie.
Ik ken, jammer genoeg, iemand die ervoor gekozen heeft als het ware om in een depressie te blijven. Wanneer je ontzettend lang op een bepaalde manier leeft, weet je soms ook niet meer hoe mooi het leven kan zijn en dan is het moeilijk hiernaar terug te verlangen. Dit duidt er trouwens wel op, hoe ernstig de situatie is en hoe nodig zo iemand geholpen moet worden.
Al is het wel zo, dat depressieve mensen meer zielige liedjes en dergelijke luisteren, maar dat komt omdat het ze aanspreekt, niet omdat ze in een nog dieper dal willen glijden. Ik denk dat de meeste depressieve mensen zodra ze iets positiefs tegenkomen het met beide handen aangrijpen, maar als alles steeds fout blijft gaan (in hun ogen tenminste) wordt het optimisme bij een positief iets ook steeds kleiner.
Maar een werkelijke keuze wordt er denk ik niet veel gemaakt.

Ochja, in de evolutie heeft de mens een zeker cognitief vermogen ontwikkelt, wat ons in staat stelt chronische stress te ervaren. Immers, zonder cognitief vermogen valt de stress vlak na het verdwijnen van een stressor weg. Mensen ervaren vaak nog veel langer stress, onder meer ook door anticipatie.
Is het dan ook een keuze om chronische stress te hebben? Kan de mens zijn gedachten en redeneringsvermogen (hoe foutief soms ook) zo even at will uitzetten als daar behoefte aan is? Of zitten we hier gewoon aan vast? Ik denk persoonlijk dat laatste, waardoor ik moet concluderen dat stress geen keuze is.

Een mooi algemeen model voor het optreden van stoornissen is het kwetsbaarheid-stressmodel, wat ervan uit gaat dat hoe kwetsbaarder je bent, hoe minder stress je 'nodig hebt' om in een stoornis te vervallen, en dan met name een stoornis waarvoor je (lichamelijk gezien) gevoelig bent.
Mijn vorige conclusie was dat stress geen keuze is. Aangezien ik kwetsbaarheid al helemaal niet als keuze kan zien, is het vervallen in een stoornis dus ook geen keuze (met betrekking tot het kwetsbaarheid-stress model).

Het in stand blijven van een stoornis is alweer wat anders. Laat ik stellen dat die stoornis niet vanzelf weggaat. Maar geef toe, iemand kan acties ondernemen die aan de stoonis bij zullen dragen of deze zullen remmen. Als iemand bijvoorbeeld constant stress opzoekt zal een burnout niet zomaar verdwijnen. Het moeilijke hieraan is echter: gewoonten die een stoornis faciliteren zijn vaak ingeroest in het leven of de gewoonten van een persoon. Als ik een enorme drang naar hoge studieresultaten heb en daardoor enorm veel stress ervaar zal die drang niet verdwijnen als ik in een depressie raak en zal dus ook die stress niet zomaar verdwijnen.
Ook weten mensen vaak niet wat verstandig is met betrekking tot hun stoornis. Ze werpen verdedigingsmechanismen op, vermijden stimuli waar ze juist aan zouden moeten wennen etc. En: hoe kun je nu acties ondernemen als alles binnenin je schreeuwt dat het verkeerd is?

Dat laatste was wat onduidelijk geloof ik. Maar goed, ik denk dus niet dat een stoornis krijgen of behouden een keuze is.

Ik vind het wel meevallen :)

Ziektegewin heeft als grootste oorzaak de angst van het onbekende.

He, een woord he: Onderbewust

Nou, niet meer vergeten he ;)

Ik dnek toch dat je er in redelijke mate iets aan kan doen als je depressief bent

Ikzelf heb ADHD of iets aanverwants en dan heb je ook wel eens dat je het ineens niet meer ziet zitten
j adat hoort erbij maa rik meot mezelf er altijd echt uittrekken anders kan het een dag maand jaar zelfs jaren blijven hangen

magoed hoe vaker je je zelf er uittrekt hoe makkelijker het gaat


*magoed, of je depressive klachten bij ADHD ook een een depressie mag noemen weet ik niet*

Met jou ben ik het wel eens ja.

dat klopt wel, dat je bij een depressie denkt dat er geen uitweg is enzow..alleen je houdt de depressie wel zelf in stand...dat bedoel ik niet stom, ik bedoel alleen maar te zeggen dat als je depressief bent alleen maar jezelf kunt helpen...Psychologen, psychiaters, medicijnen, het helpt allemaal geen fuck, je moet jezelf helpen...als je er zelf nix aan doet kan je er niet uitkomen..en natuurlijk WIL niemand depressief zijn, mensen werken er alleen vaak niet aan om er weer uit te komen...en niemand kan het voor je doen...je moet het echt zelf doen..

spreek je uit ervaring?

Ik denk dat je jezelf niet depressief houdt, maar dat het wel erger wordt...

Freud is dood.

ik snap niet zo goed hoe je er dan zelf uit moet komen
als je jezelf en je leven totaal waardeloos vindt, kan je toch niet opeens mooie dingen gaan zien?

ik vind dat dat (negatieve) gedachtenpatronen geen keuze zijn,
maar je kunt misschien wel de keuze maken om ze te proberen te veranderen, met de nadruk op proberen

ik kan me ook zo voorstellen dat je soms de mooie dingen wel ziet maar er gelijk achteraan denkt wat er eigenlijk niet mooi/stom/lelijk/vervelend/moeilijk enz. aan is

Ik spreek uit ervaring, jah.. :( :o

jah precies, er is een boek, dat heet: je verdriet voorbij...dat heeft mij toen heel erg geholpen mezelf te helpen :p ...er staat eigenlijk in dat je geen einde hoeft te maken aan het leven om een einde te maken aan dit leven...als je leven kut is, probeer daar dan iets aan te doen, probeer uit de shit te komen...lukt dat niet, zoek dan afleiding, doe de dingen die je leuk vond voordat je depressief werd, ookal heb je daar totaal geen zin in...je zal zien dat t helpt, bij mij in ieder geval wel...dat k weer dingen ging doen die k vroeger leuk vond, en echt iets probeerde te doen aan de shit in me leven, maakte dat de zielige muziek op een gegeven moment uitging, ik niet meer dagenlang in me bed voor me uit lag te staren en lag te bedenken hoe zinloos het eigenlijk allemaal wel niet is..wat ik eigenlijk probeer te zeggen: je maakt je eigen leven, en hoe je je voelt, hangt voor een groot deel af van hoe je ertegenaan kijkt..

zo'n vermoeden had ik al... ({)
blijkbaar heeft de hulpverlening voor jou weinig kunnen betekenen. Toch denk ik zelf dat de hulpverlening mensen van nut kan zijn. zelfs in depressies ja.
voor sommige mensen geeft het inzicht in hun problemen zodat ze even verder kunnen. Andere mensen hebben de support nodig om alles weer op de rails te krijgen en anderen weten in de puinhoop niet waar ze moeten beginnen. weer een ander wil lekker kunnen praten wat hem helpt dingen wat te relativeren en dan hangt er ook een boel van de reden van je depressie af.
hulpverleners zijn geen tovenaars en kunnen idd geen problemen wegnemen. ze kunnen je wel de goede richting in helpen (niet dat dit bij iedereen werkt).
dat is mijn persoonlijke mening.

Ik geloof idd ook dat hulpverleners je op de juiste weg kunnen helpen..en k ben het ook met je eens dat ze je problemen niet weg kunnen toveren.. :) ...K heb een aantal hulpverleners gehad, waarvan het er 1tje gelukt is om me op de goeie weg te helpen, en daar benk r ook heel dankbaar voor.. :)
(}) terug.. :p ..

*knip*


Echt ik weet niet waar je heen wilt met je topic, maar als ik bovenstaande lees en met mij straks anderen, zouden we er haast depressief van worden.

[Edit door Kruimel: ik weet niet waar je heen wilt met je post, maar je hoeft echt niet de cu2 van een persoon te citeren om diegene persoonlijk aan te vallen. Wil je dat toch, doe dat dan liever op basis van inhoudelijke argumenten.]

Zeg, wie heeft jou gezegd dat je op me cu2 mag kijken^_^ Maar ff ttp, ik heb wel eens dipjes ja. En die lijst staat er al een tijd op dus om te zeggen dat het recent is, neu;)

Dat is inderdaad grappig om te horen...
Ik wil mijn woorden eigenlijk niet vuil maken aan zo iemand, maar ik kan het toch niet laten. Ik voel me namelijk zéér beledigd door dit stomme topic, en ik heb het niet helemaal gelezen, máár;

(vergeef me als dit al gezegd is);

Voor een depressie KIES je niet, dat OVERKOMT je.
Tegen iemand die buikpijn heeft zeg je toch ook niet dat daarvoor is gekozen? Het is een ziekte. Hoe je ermee omgaat, dat is een tweede. En dan nog; dat is een stukje karakter, een stukje opvoeding, normen en waarden. De ene heeft meer draagkracht dan de andere namelijk.

En vergeet niet - misschien moet je je er eens in verdiepen - dat iemand die midden in een depressie zit ook neit echt de kracht en energie meer heeft om in één keer de knop om te draaien.

Als het zo simpel was, als jij het hier schets, dan zou de wereld een stuk gelukkiger zijn. En dan zou jij niet zo nodig dood willen op je 55ste....


Punt.

Gaat er niet om of je de depressie wel/niet wilt. Gaat erom dat er een groep is die niets/weinig doet om uit een depressie te komen. Gaat er dus NIET om of je wel/niet depresief bent/wilt zijn

Een groep die er níets aan doet ja....of denk je dat? Misschien ondernemen ze niet direct actie uit angst. Misschien moet je je eens verdiepen in hun reden om 'even niets te doen'. Ook al duurt even bij heel veel mensen veel langer...!!!

Ik denk dat die mensen daar een hele 'goede' reden voor hebben. Misschien is het niet verstandig, maar is dat niet hun eigen keuze? Waarschijnlijk durven zij de confrontatie niet aan. Durven ze nog niet dwars door hun angsten heen, en blijven ze liever hangen in de zekerheid dat ze zich zo voelen. Dan stappen te nemen in het onbekende.

Ik denk dat het meer onbewust gaat dat expres. Ik denk dat als iemand depressief is het moeilijk voor diegene is om weer positief te gaan denken en uit die depressie te komen. Het is dan simpelweg gemakkelijker om jezelf nog verder de grond in te trappen. Dat is niet echt een keuze denk ik, meer een gevolg van de depressie.

Denk je echt dat die mensen er zijn, die er niets aan willen doen ?
Misschien zitten die wel in zo een diep dal, dat het bijna totaal uitzichtloos is; voor buitenstaanders gelden depressieve mensen meestal als aanstellers, simpelweg om de volgende redenen, buitenstaanders die er geen ervaring mee hebben, snappen er geen bal van.

*Ik zie mensen die een depressie hebben niet als aanstellers. Ik ken best veel(:() mensen die een depressie hebben of hebben gehad. Dus nee, ik zie ze niet als aanstellers.

*En ik denk inderdaad dat er een groep (dan al niet onbewust niets aan doet om uit de depressie te komen...