Depressieve moeder van lover
 

Hee,

mn lover heeft n depressieve moeder...laatst was ie bij mij en toen zei ie iets en kreeg ie tranen in zn ogen...
heeft iemand tips hoe ik hier mee om kan gaan? vind het stiekem heel moeilijk om n beetje troostend te zijn in deze situatie..

liefs

Ik zou hem zeggen dat wanneer hij zin heeft om erover te praten jij altijd voor hem klaar zult staan.
Je hoeft op zulke momenten niet zoveel te zeggen, een luisterend oor, een knuffel hier en een streling daar is vaak al meer dan genoeg...

Waarom vind je het moeilijk om troostend te zijn??

Ik denk verder dat je er gewoon voor je vriend moet zijn, zoals Loezzel al heeft gezegd. Meer kan je denk ik toch niet doen. Denk dat het voor je vriend wel erg belangrijk is om te weten dat hij altijd zijn verhaal bij je kwijt kan, dat biedt dan toch een soort troost voor hem.

De moeder van mijn vriend heeft een burn-out, wat ik doe om hem te helpen is hem erover laten praten wanneer hij dat wil. En als hij er niet over wil praten is het ook goed. Je kunt tegen hem zeggen dat hij dus altijd met jou erover kan praten of juist niet, zegmaar. Je kunt er een paar keer zelf over beginnen bij hem, misschien krijg je ' iets los' zegmaar. Sja, het is toch een moeilijke situatie.
Succes in ieder geval.

De moeder van mijn vriendin is overleden. Ik ken je positie...
Nou is het bij mij wel iets erger denk ik, maar toch, wat altijd ontzettend helpt: luisteren. Praten is niet eens echt nodig. Waarschijnlijk weet hij dat zijn omgeving moeite heeft met reageren, dat is altijd moeilijk in dergelijke situaties. Maak hem dit ook duidelijk, gewoon voor de zekerheid. Laat hem praten wanneer hij wil, wees geintereseerd, focus op de leuke dingen. Ken je haar al lang? Haal samen met hem leuke herinneringen op over haar. Vertel hem dat het allemaal wel weer goed komt. Het gaat tijd kosten, maar het komt allemaal zeker goed.

Echt, het is niet eng. Luisteren is het meest belangrijk. En inderdaad, een knuffel, kus of aai op het goeie moment kan ook heel fijn zijn. Mocht je nou aan hem zien dat er iets is en je vraagt of er iets is en hij antwoord met 'nee', vraag dan niet te lang door. Een of twee keer iets duidelijker vragen kan best, maar het kan best zijn dat hij over bepaalde dingen niet wil praten. Als jij dan door blijft vragen , irriteer je hem alleen maar en kan je hem beter even met rust laten.

Heel veel succes ermee. Het zal niet makkelijk zijn, maar wees niet bang!

ja ik vroeg gister hoe t met zn zusje was... omdat et daar ook echt heel slecht mee ging (ze lijdt er heel erg onder)

en toen vertelde ie wel dat et met zn zusje wat beter ging...maar die heeft ook dr ups en downs..
vind het gewoon heel moeilijk om te reageren als ie iets vertelt ofzo..weet niet zo goed wat ik dan moet zeggen
heb et er ook met mn moeder over gehad en ze zei ook dat het heel moeilijk is om iets te 'zeggen' op zo'n moment..

ik zal eens een keer op een goed moment (als we toch serieus aant praten ofzo zijn) vragen hoe t thuis gaat...

ik ben trouwens ook al n maand ofzo niet bij hem thuis geweest, omdat hij liever hier komt..
is dat niet raar tegenover zn ouders??? :s

Wees ook gewoon eerlijk dat je bang bent om bij hem langs te gaan en dat je het moeilijk vind... Voordat hij daar zijn vraagtekens bij gaat plaatsen...

ben inderdaad niet bang om bij em langs te gaan maar hij komt eigenlijk de laatste tijd vanzelfsprekend hier.
toen ik zei; hee ik kom wel een keer naar jou toe want ik ben al zo lang niet bij jou geweest!
zei ie meteen dat dat niet hoefde en dat ie t hier leuker vind.. :s :(

Nou ja je kan dan toch voorstellen om toch een keer naar hem toe te gaan, dat dat wel zo gezellig voor zijn moeder (en fam.) is. Misschien vindt hij dat wel fijn als jij dat zegt, en krijgt hij het idee dat het daar ook oke is.

dat heb ik ook gedaan... heb een paar keer gezegd datk wel naar hem toe kom maar hij komt automatisch hierheen.. (de latste tijd is het ook moeilijk om daar heen te gaan omdat ie et superdruk heeft en bijna nooit thuis is..en ik heb vakantie dus hij kan hier komen wanneer is wil..) maar heb t dus wel n paar keer gezegd..

Ik heb zelf een manisch-depressieve vader, maar misschien is het een andere situatie, omdat ik zelf weinig contact heb met m'n vader..
Ik heb er wel eens om moeten huilen in zijn bijzijn, toenh eeft hij me geknuffeld en naar me geluisterd, dat alleen al is zo ontzettend fijn, meer heb ík niet nodig.

kheb tegen em gezegd datk er op zo'n moment heel slecht in ben een antwoord te geven en dat vindt ie niet erg....
ben zaterdag weer es bij hem thuis gegaan en zn moeder had n goede dag dus twas gezellig :D

Ik snap wel dat-ie liever bij jou zit. Even weg van huis en zo. Je kan misschien een keertje daar gaan eten of zo. Gewoon om je gezicht weer eens te laten zien. En hem verder naar jou toe laten komen.