Scholieren.com forum - Het Dagboek Van Anne Frank blijkt literair bedrog.

De Bestseller ‘Het Dagboek Van Anne Frank’ blijkt volgens experts onweerlegbaar een literair bedrog

Na jarenlange studies door experts kwam vast te staan dat het ‘Dagboek van Anne Frank’ een vervalsing is, een ordinair, zogeheten “literair bedrog” (en zou dus stafbaar zijn).

Om te beginnen eerst een aantal onderzoekers aan U voorstellen: Eric Thompson, Zweeds analist, o.a. werkzaam voor verschillende regeringen aangaande communistische en joodse propaganda; Minna Becker, grafologe (handschriftdeskundige dus) die door het Duitse gerecht gevraagd is “het dagboek” professioneel, grondig (middels forensische technieken) te onderzoeken. (Later komen we met de gegevens hierop terug). Professor Faurisson, gespecialiseerd in de kritiek van teksten en documenten, ondernam tezamen met zijn studenten een studie binnen het kader van zijn seminarie “Kritiek van teksten en documenten”, wat resulteerde in de volgende bevinding: “Het Dagboek Van Anne Frank Is Een Vervalsing“

Prof. Faurissons onderzoek verliep in verschillende stadia: in de eerste fase heeft hij de tekst intern-kritisch onderzocht: daaruit bleek dat “het dagboek” een aantal onwaarschijnlijkheden en onverenigbaarheden bevatte. Het was oorspronkelijk niet de bedoeling deze tekst te publiceren, maar wel de bevindin[b]gen die hierin werden gedaan te gebruiken – samen met nog een heel aantal andere elementen – om een boek over deze zaak samen te stellen. Andere onderzoekers kunnen zijn besluit, nl. dat “het dagboek” een vervalsing is, slechts bekrachtigen. Prof. Faurisson had Otto Frank laten weten dat hij met zijn studenten bezig was aan een studie van “het dagboek” en had hem vanaf het eerste ogenblik zonder omwegen laten weten dat hij twijfelde aan de echtheid.

Otto Frank toonde niet de minste verrassing en verklaarde zich bereid om al de inlichtingen te verstrekken die Prof. Faurisson zou verlangen. Otto Frank had toen inmiddels al toegegeven dat hij data veranderd had. Prof. Faurisson vermeldt in zijn boeken dat hij geen verstand heeft van grafologie en dus niet kan oordelen op dat gebied, hoewel hij, zoals ieder ander die de handschriften vergelijkt, zal merken dat het dagboek “ vier verschillend lijkende handschriften bevat, en nu en dan overgaat van volwassen schrijven in kinderlijk handschrift enz... Bij de drie schrijfboeken worden zelfs 338 losse bladen toegevoegd voor de periode van 20 juni 1942 tot maart 1944. Hierop wordt ingegaan door grafologe Minna Becker.

Vreemd dat een meisje, dat blijkbaar over van alles kon beschikken, haar verhaal zou geschreven hebben op losse velletjes papier, terwijl ze tegelijkertijd in haar zogenaamde geheime “dagboeken” schreef.

Vervolgen we met het vreemde verhaal dat Otto Frank terwijl hij – zoals beweerd wordt – met zo velen in een kleine ruimte moest samenleven, niet op de hoogte was dat zijn dochter een dagboek schreef; dit na de oorlog pas vernam en het nog enige jaren duurde voordat het geschikt werd bevonden om er mee in de publiciteit te komen. Onverklaarbaar toch? Toen Otto Frank dacht zijn meesterwerk voltooid te hebben, besloot hij “na het gecorrigeerd en verbeterd te hebben”, en het bewerkt was door een vriend van Otto Frank, een zekere Schnabel en enkele intieme vrienden, plus het koppel Cauvern, plus ene Anneliese Schütz om er enkele te noemen; en “het dagboek” inmiddels vijf maal veranderingen had ondergaan te publiceren onder de titel: “Het Dagboek Van Anne Frank“.

Prof. Faurisson, die verscheidene malen persoonlijk contact heeft gehad met Otto Frank aangaande “het dagboek”, werd (toen Otto Frank via de interviews tot de ontdekking kwam dat zijn verhaal riskante vragen opriep) verder geweigerd de zogenoemde originele papieren nog langer in te zien en dreigde met processen. Hij was inmiddels dankzij het dagboek multimiljonair en dus kon hij zich dat nu wel veroorloven. Otto Frank was tot de conclusie gekomen dat de gesprekken verpletterend uitvielen voor hemzelf en “het boek”.
Zijn argument: “mensen die met negatieve onderzoeksresultaten komen zijn nazi’s!”
Waar haalt de domme vervalser de euvele moed vandaan om zoiets onzinnigs te beweren!

Omstreeks 1960 werden door de procureur van Lübeck twee expertises aangevraagd om een zaak te onderzoeken van een leraar (Lothar Stielau) die in 1959 twijfels over de echtheid van “het dagboek” geuit had, waarop Otto Frank onmiddellijk een klacht had ingediend tegen deze leraar. Zo werd hier dus uiteraard wel de zo genoemde en de onterecht zoveel geprezen “vrije meningsuiting” mee verkracht en werd bewezen een grote leugen te zijn.

Voor de mensen die de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, aangenomen door de Algemene Vergadering van de VN 10 December 1948, nog niet kennen volgt hier het bewuste artikel 19:

“Eenieder heeft het recht op vrijheid van mening en de uiting van zijn mening, wat het recht insluit niet verontrust te worden omwille van zijn meningen en recht door om het even welk uitdrukkingsmiddel en zonder inachtneming van grenzen, inlichtingen en ideeën op te zoeken, te ontvangen en te verspreiden.”

De grafologische expertise werd toevertrouwd aan Minna Becker. Annemarie Hübner had de opdracht na te gaan of de teksten overeenstemden met de teksten van de handschriften. Pas veel later vernam Faurisson dat de procureur van Lübeck een derde expertise bevolen had. Waarom deze derde expertise? En op welk punt, daar schijnbaar alle mogelijkheden tot onderzoek uitgeput waren door de grafologe en door mevr. Hübner?

Het eventueel mogelijke antwoord: de procureur was misschien van mening dat de expertises Lothar Stielau gelijk konden geven wat de feiten betreft. Gezien die analyses zou het onmogelijk worden “het dagboek” documentarisch echt te verklaren. Er zijn ook nog de expertises van een zekere Becker en Sieburg die niet door de rechtbank onderzocht zijn.

Verder met de bewijsvoering, aangevuld door voornoemde grafologe, dat Minna Becker, die gedurende haar expertise tot de conclusie was gekomen dat alles met “hetzelfde handschrift” is geschreven. Tevens bewees zij met haar grafologisch onderzoek dat heel wat van de losse papiertjes uit “het dagboek” geschreven zijn met een ballpoint‘, die in ±1950 is uitgevonden. Daarop trok Otto Frank plotseling zijn aanklacht tegen Lothar Stielau ineens in. Stielau had ondertussen om onbekende redenen zijn betrekking in het onderwijs verloren.

Dit zou reeds het einde van dit artikel kunnen zijn. Ga maar na: alles geschreven in hetzelfde handschrift – dus door dezelfde persoon – en dat kan alleen de persoon zijn die met de ballpoint heeft geschreven. Daar is met geen stok tussen te komen.

Maar we vervolgen nog even. Latere gegevens hebben Faurisson nogmaals gelijk gegeven. In 1980 werden “de manuscripten “ door een Duitse rechtbank onderzocht en dat bracht dan die verrassende feiten alweer naar voren.

Wij citeren in dit verband uit het boek van H. Le Goff, ‘Les grands truquages de L’histoire’, blz. 35-37:

“In 1979 had Otto Frank, de vader van Anne, een proces aangespannen tegen een 75-jarige gepensioneerde, een zekere Ernst Römer, die publiekelijk verklaard had niet in de authenticiteit van “het dagboek” te geloven. Otto Frank won in eerste instantie dit proces, maar Römer ging in beroep. Om te trachten in deze zaak definitief klaar te zien, vroeg het Hamburgs gerechtshof aan het Bundeskriminalamt een expertise van het manuscript uit te voeren.

Het Bundeskriminalamt deed dit en gebruikte daarvoor de meest geperfectioneerde methodes, waaronder ultravioletstralen, de stereomicroscoop, … Het is het resultaat van deze expertise van 5 Mei 1980 dat Anton Muller aan prof. Faurisson ter hand stelde. Het was verbluffend: ”De op de losse bladen aangebrachte verbeteringen zijn geschreven in blauw-zwarte en rode inkt en in potlood”, zegt het verslag, “maar ook gedeeltelijk in zwarte, groene en blauwe balpeninkt”. Welnu, het verslag voegt er aan toe: de balpuntinkten van dit type werden pas na het zogezegd origineel opstellen van “het dagboek” en dus zes jaar na de dood van Anne Frank uitgevonden! Plus, sinds de expertise van Minna Becker in 1960, weten we dat het hele manuscript, correcties en toevoegingen inbegrepen, door dezelfde hand geschreven zijn. De auteur van de correcties en toevoegingen moet dus ook deze geweest zijn van de rest van het manuscript en ... dat kan Anne Frank dus niet zijn!”

Dus was de auteur dan toch de vader van Anne Frank zelf, die na 1950 aan zijn origineel manuscript een Nederlandse vertaling zou hebben toegevoegd van de vele toevoegingen aangebracht aan de Duitse versie. Bezorgd om zich te beschermen tegen elke betwisting aangaande de echtheid van deze toevoegingen, zou hij zelf door het onoplettende gebruik van een balpen, onvrijwillig het bewijs geleverd hebben dat “het dagboek” niet het authentieke getuigenis is, zoals hij beweerde, maar dus “Een Literair Bedrog“

Voor diegenen die geïnteresseerd zijn in de gevonden fabels en de totaal niet kloppende details en verzinsels in “het dagboek”, kunnen we de boeken van o.a prof. Faurisson aanraden.
De titels zijn: “Het Dagboek Van Anne Frank: Een Kritische Benadering” en “Het Dagboek Van Anne Frank: Een Vervalsing“.
U zult wel goed moeten zoeken, want uiteraard zijn die boeken moeilijk te verkrijgen. Het is namelijk het overtuigende bewijs van een vieze zwendel. Of … zoals het in woordenboeken genoemd wordt …“een jodenstreek“.

Bovendien brengt het zogenoemde “Anne Frankhuis” ieder jaar zeer veel geld op door misleide toeristen die daar voor de mooie praatjes van de zogenaamd alleswetende gidsen betaald.

bronnen:
http://www.bbet.org/
http://www.heretical.com/sheppard/frank.html