Spermadonatie of Adoptie?
 

(ik wist niet zeker of hij hier hoorde, maar anders hoor ik het wel.)

Ik heb met mijn vriend vaak gesprekken met het onderwerp 'Stel nou dat...'
Afgelopen week het volgende onderwerp:

Stel nou dat je vriend geen goed sperma heeft, waardoor op de normale manier zwanger worden geen optie is. Waar zou je dan voor gaan: spermadonatie of adoptie?
Ik zelf antwoordde in dit gesprek dat ik dacht dat ik zou gaan voor spermadonatie. Dit omdat, zolang mijn lichaam er toe in staat is, ik het wil meemaken om zwanger te zijn en een kind te baren.
Mijn vriend echter zei te willen gaan voor adoptie, omdat hij het idee van sperma van een ander in mijn lichaam afstotelijk vind.

Toen ik hetzelfde vroeg aan mijn zus antwoordde zei ook Adoptie. Ook vanwege het gevoel dat de man zou kunnen hebben daardoor. Onder gevoelens noemde zei: dus sperma van een andere man in het lichaam van je vrouw/vriendin, het gevoel van falen en dat een andere man het wel kan, dat het kind dan wel van de vrouw is (biologisch) en niet van de man enz..

Heb jij het hier wel eens over gehad met je vriend? En, waar zouden jullie voor gaan en waarom? En welke gevolgen denk dat er zullen zijn voor je relatie?

Voor de duidelijkheid: het is puur nieuwsgierigheid, niet iets wat daadwerkelijk speelt in mijn leven.

* ps, wilde hierbij een poll plaaten, maar weet niet hoe :S

Mag kunstmatige inseminatie ook niet? :s
Ik denk dat ik ook voor adoptie zou kiezen, hoe jammer ik het ook zou vinden om zelf geen kind te dragen. Liever een kind dat beide niet van onszelf is dan eentje dat wel van mij is maar niet van mijn vriend. Lijkt me echt moeilijk om dan een evenwicht te vinden.

Ik kan me voorstellen dat je graag een zwangerschap zélf mee wil maken, maar het is wel een beetje confronterend voor je vriend. Misschien is KI inderdaad een betere optie, er zal toch ongetwijfeld 1 goed zwemmertje te vinden zijn? En anders maar adoptie.

goede vrienden van mn ouders hebben 2 zoons van een spermabank ofzo...zij is dus de biologische moeder en de vader niet biologisch, maar wel hun vader...
Ik heb het natuurlijk nooit met hun persoonlijk over gehad hoe dat voor de vader is, misc weten ze niet eens dat ik het weet...
Ik vind het wel moedig van ze, maar ik zou het een hele moeilijke keuze vinden.
De oudste zoon is emotioneel een beetje in de war nu, en ik denk dat het ook te maken heeft dat hij niet weet wie nu echt zijn biologische vader is. hij is nu 19 en dan ga je zeker over je leven nadenken, waar je vandaan komt etc...dus die kans loop je ook dat je kinderen met zichzelf in de knoop komen als ze weten dat je vader niet je biologische vader is etc...
moeilijke situatie dus...

Ik heb wel het gevoel dat ik zelf een kind wil baren, maar als dat echt niet zou lukken, omdat zijn sperma niet goed is, zou ik denk ik misc toch wel gaan voor adoptie of sperma van een andere man, maar zou wel willen weten wie die man is etc..zodat mijn kinderen later hem kunnen opzoeken ofzo dus geen anonieme doner...maja allemaal gecompliceerde dingen zijn dit...

heb t nog nooit met mijn vriend over gehad.....

Volgens mij is het sinds kort nu zo dat je als man in Nederland niet meer anoniem sperma kunt doneren. Maar hoelang dat nou al is weet ik ook niet precies.

'Stel nou dat jij en ik kindjes willen'. Zover kwam ik toen ik het er met hem over ging hebben :P Nouja, ik heb het geprobeerd voor je.

Maarja, ik zou voor adoptie gaan. Ik vind adoptie sowieso al iets goeds. Alleen al omdat je een kindje een goed leven en toekomst kan geven. En daar komt ook nog bij dat de wereld al overbevolkt is. Niet dat ik zelf geen kindje wil, maar soms denk je wel eens dat het beter is om geen kinderen te krijgen. Wie weet in wat voor ellende die terecht komen..

Ik ga ook voor adoptie omdat ik zeker weet dat mijn vriend het niet leuk zou vinden als ik t dmv een spermadonor zou doen. Inderdaad, zoals al werd gezegd hierboven, vanwege het idee dat het niet van hem is. Ofzo.

hij is nu vast heel bang enzo

Ik zou of gewoon écht kindjes van mijn vriend willen, en mocht dat zoals in jou verhaal niet (meer) kunnen dan zou ik gaan voor adoptie. En wel omdat, ondanks dat mij het gévoel van zwanger zijn heel mooi lijkt, ik niet zou willen dat ik een kind bij me draag dat niet van 'ons' saampjes is. Bij adoptie zou ik me persoonlijk, in dat geval fijner voelen.. :)

Ikzelf zou denk ik in eerste instantie proberen te gaan voor de moeilijkste weg: samen een spermadonor zoeken, maar wij zijn vader en moeder. In mijn ideaalbeeld is die biologische vader iemand die wel onrechtstreeks bij het opgroeien van ons kind is betrokken, maar iemand die duidelijk niet (en nooit) de rol van vader zal opnemen.

Van adoptie weet ik veel te slecht hoe dat precies werkt, maar in mijn achterhoofd is dat toch iets letterlijk een kindje kopen. Daar zou ik het moeilijker mee hebben dan met mijn eigen onvruchtbaarheid.

Da's wel heel erg lief van je :D

Uhm. kWeet niet. Ik zou liever spermadonatie hebben denk ik. Maar dat is iets wat je samen moet beslissen en als m'n vriend dat echt niet zou willen, sta ik ook open voor andere opties. :) Het lijkt me iets wat ik tegen die tijd moet bepalen en ik hoop dat het allemaal gewoon goed gaat eigenlijk.

mn vriendje en ik hebben het wel eens over kindjes, maar dan meer over of we ze willen of niet. Hij wil er geen, ik wel (maar ik denk dat hij daar over een jaar of tien best anders over zou kunnen denken..). Over dit onderwerp hebben we het nooit gehad.
Mocht het niet lukken om kindjes te krijgen via de 'gewone weg' zou ik zelf voor adoptie gaan. Omdat ik wil dat het echt een kindje van ons samen is en niet van mij en een vreemde. Het zou dan inderdaad jammer zijn dat ik het nooit zelf heb kunnen ervaren, maar ik vind dat het van ons samen is belangrijker.

Geadopteerde kinderen zijn vooral schattig als ze verslaafd ter wereld zijn gekomen, geestelijk of lichamelijk gehandicapt zijn, een ouder hebben die er niet voor terugdeinst geweld te gebruiken om contact te houden, helemaal niet kunnen aarden in hun nieuwe huis (en/of cultuur) of 'gewoon' op latere leeftijd psychologische problemen ontwikkelen.

Ik zou alleen voor spermadonatie kiezen als het sperma van een bekende is en waarvoor ikzelf toestemming geef. Absoluut niet van een anonieme spermadonor, maar natuurlijk het liefst van iemand waarvan ik zijn eigenschappen enigszins ken en diegene zal toch wel wat op mij moeten lijken. Ik moet wel een beetje van mijzelf in de kinderen terug kunnen vinden.

In eerste instantie is het niet meer mogelijk om in Nederland anoniem sperma te doneren.
Maar wat ik me afvroeg: ben je niet bang dat als het een bekende is, de persoon op een gegeven moment een soort van band gaat opeisen omdat hij de biologische vader is?
Maar ik moet zeggen dat we het daar ook over hadden hoor. Stel je zou het van je broer krijgen (sorry Azaziël) dan zou het genetisch gezien in ieder geval hetzelfde zijn, en is de kans groter dat je dingen herkent en het is ook wel handig met bloed geven enz...

Met een niet zo sterke band tussen de spermadonor en de kinderen zou ik niet zoveel moeite hebben. Ik zou niet zo snel familieleden inschakelen, dan wordt de band tussen donor en kinderen een beetje te hecht. Ik houd het dan maar bij een bekende, maar een niet al te bekende, zodat de band tussen donor en kinderen niet bijna per definitie heel sterk zal zijn. Waar het mij hoofdzakelijk om gaat dat is in ieder geval wil weten wat voor vlees hij in de kuip heeft.

Nee, nooit over gehad. Maar ik zou denk ik ook voor adoptie kiezen. Ik kan me best voorstellen dat het voor mijn vriend niet leuk zou zijn als ik zwanger werd van een spermadonatie van iemand anders. Adoptie geeft mijzelf ook een beter gevoel.

Lastig. Denk dat ik toch sneller geneigd zou zijn om voor adoptie te gaan, ook omdat het kind dat wel weet wie zijn ouders zijn en niet 'opeens' geconfronteerd wordt dat zijn vader zijn echte vader niet is. Dat vind ik nogsteeds iets vreemd, of het kindje moet al van kleins af aan weten dat het anders is, maar dat lijkt me vrij lastig uitleggen.

Je vriend? Je man toch of klinkt dat nog een beetje vreemd?:)

Wij weten van elkaar dat we wel kinderen willen, maar dan nog lang niet. :o
Ik denk ook dat spermadonatie van een andere man erg pijnlijk kan zijn voor je eigen man. 'zijn zaad werkt wel, mijne niet.' Het kindje zal in de vrouw groeien, dus de band tussen hen ontstaat dan ook snel.
Bij adoptie wordt het kind meteen door beide ouders 'ontvangen' (of hoe zeg je dat?), de band tussen kind en ouders wordt ongeveer vanaf hetzelfde moment gevormd. Misschien geeft je dat ook een beter gevoel. :)

Adoptie, maar dat gewoon omdat ik het niet nodig vind zelf nog een kind te baren wanneer er al zoveel kinderen rondlopen die géén ouders hebben maar ze wel kunnen gebruiken. Ik wil hoe dan ook adopteren.

Adoptie, dat vindt ik veel "natuurlijker" en "fijner" aanvoelen. Dat kindje is toch al geboren, en kan dan echt jullie kindje worden. Terwijl bij een spermadonor het toch vooral jouw kindje is. Een bekende als donor lijkt me helemaal niets, volgens mij is dat alleen maar superverwarrend.

Adoptie, want het lijkt me voor de man vreselijk een kind te hebben dat alleen niet van hem is, wel van de vrouw. Daarbij help je ook nog een kind dat anders waarschijnlijk een vreselijk leven te wachten staat.

Hmmja ik zou gaan voor KI of voor IVF... Als ik het kan, zou ik toch graag minstens één keer zwanger worden en een kind dragen.

Spermadonatie zou ik echter niet doen, omdat je dan absoluut niet weet hoe die vent was/is. Als je niet verliefd op iemand wordt, of er geen lust voor voelt, heeft dat meestal een reden... Als je iets voelt voor iemand, dan is het ook vaak zo dat de combinatie van jullie genen succesvol is. Anyway, als het echt niet anders kan (dus geen KI of IVF) dan kies ik voor adoptie.

Mijn vriend is iets drastischer, hij zou dan liever geen kinderen hebben.

Ik zou niet gaan voor adoptie; ik heb het idee dat dat toch altijd nog veel ellende geeft. Een kind wil op een bepaalde leeftijd toch weten waar hij/ zij vandaan komt, is niet meer tevrede met zijn adoptie ouders. Ik weet niet of het is omdat je die verhalen alleen in de media hoort en ziet, of dat het werkelijk vaak fout gaat.

Ik zou dan gaan voor spermadonatie. Toch je eigen kind. Toch een kind die van je vriend gaat houden. Het wordt dan toch ook zijn kindje, alleen niet op biologisch vlak (nou ja dit is mss een beetje erg makkelijk gezegd :o).

Ik heb het er eigenlijk nooit met hem over gehad hoor. Dus ik klets nu maar wat ;).

Misschien een optie om een goede vriend van hem als sperma donor te nemen? Natuurlijk wel in goed overleg dan he ;).

Mijn vriend wil niet adopteren... En ik vermoed dat dat is omdat ie niet gezien wil worden met een huidskleurige (zo van dat mensen dat een oordeel gaan vormen en over je praten enzo). Maar hij wil niet zeggen waarom nou precies... Maar hij wil ook niet dat ik een kind van iemand anders krijg... Dus dat is lekker :p

Maar er zijn spermacellen van hem ingevroren dus we hebben gelukkig dat achter de hand (hij heeft 1 kunstbal en daardoor kans op verminderde vruchtbaarheid).

Maar ik denk dat als het echt niet lukt, hij voor 1 van de 2 wel overstag gaat... Want hij wil ontzettend graag kinderen, het liefst nu al.

Ik vind het eigenlijk vrij egoistisch als je als vrouw zijnde dan toch nog zwanger wilt worden. Ik heb zoiets van: de een niet, dan de ander ook niet. Adoptie dus.

Het lijkt me wel een heel ongemakkelijke relatie als de echte oom de vaderrol moet spelen en de echte vader de rol van oom. Ik geloof niet dat ik in een dergelijke situatie terecht zou willen komen.

Verder denk ik dat ik toch ook voor spermadonatie ga, om het eenvoudige idee dat ík dan tenminste toch een kind van mezelf heb. Aan de andere kant kan ik me voorstellen hoe moeilijk het voor hem moet zijn om een kind van een ander op te voeden. Hoewel, dan nog heeft hij wel iets eigeners dan met een adoptiekind - die zou met geen van beiden genetische banden hebben.

Nou ja, nog nooit over gehad. Ik leg het 'm wel eens voor :P

Dat neem ik maar al te graag voor lief. En daarbij zou ik al helemaal geen problemen hebben met de adoptie van een geestelijk/lichamelijk gehandicapt kind, graag zelfs. En ook met biologische ouders die contact zoeken zou ik weinig problemen kunnen hebben, juist omdat ik ook weet hoeveel adoptie-kinderen hier zelf ook interesse in hebben en willen weten waar ze nu daadwerkelijk vandaan komen. Grof geschut lijkt me dus uit den boze.
En daarbij, een biologisch kind kan evengoed door omstandigheden psychologische problemen ontwikkelen, want god had ik het als moeder nou net even niet door dat zij sexueel misbruikt werd door een oom/vriend of wie dan ook. En ja ik weet hoe raar het kan lopen, juíst uit eigen ervaring...

Een baby zal wederom ook weinig waarde hechten aan zijn cultuur of uberhaupt zijn nieuwe omgeving opmerken :rolleyes: Asjeblieft man!

Good for you, ik probeer wat tegenwicht te bieden aan alle adoptie-fans.

Grappig, de vrouwen verkiezen adoptie om hun man niet te kwetsen en de enkele mannen die hier reageerden kiezen blijkbaar vooral voor spermadonors :D

on topic: adoptie!
om dezelfde redenen als hierboven

Lijkt me ook helemaal niets. De kans is erg groot dat de bekende in kwestie zich meer dan hij anders zou doen, zich zou bemoeien met de opvoeding van dat kind, moet er toch niet aan denken...

Veel mensen gebruiken als reden om niet te adopteren dat ze eigenlijk liever geen huidskleur verschil hebben, maar je kan ook gewoon Nederlandse kindjes adopteren (dat gaat vaak ook makkelijker en sneller dan kinderen uit bv. china of andere landen). Daarnaast is die wie-zijn-mijn-ouders?-crisis niet makkelijk, natuurlijk niet, maar lang niet ieder geadopteerd kind maakt dat door op een hoog niveau, daarnaast is ieder kind tegen de pubertijd zijn ouders zat, dat is heel normaal. Ik heb overigens liever een kind dat bij mij opgroeit en dan in de pubertijd bij mij in de war raakt en zich af gaat vragen wie zijn of haar biologische ouders zijn/waren, dan een kind dat de rest van zijn leven óf in een instelling zit óf bij verschillende pleeggezinnen en zich dán af gaat vragen wie zijn/haar biologische ouders zijn.

Mijn moeder vond het meteen een heel slecht idee om een kind te adopteren, omdat dat kind allerlei problemen kan gaan krijgen en jij daar dan dus mee zit. Maar dat vind ik zó'n egoistische gedachte... Omdat ik de problemen van dat kind niet wil, laat ik dat kind maar stikken en maak ik mijn eigen kind (dat net zo goed problemen kan gaan krijgen).
Gek genoeg is mijn moeder wel heel erg voor pleeggezinnen, ze vindt het een heel goed idee wanneer ik later kinderen in huis neem en help voor onbepaalde tijd zónder echt hun moeder te worden. Dat idee vind ik vreselijk moeilijk... Kinderen die je wel min of meer opvoed, maar die altijd op een afstand blijven...

Offtopic: Ik denk telkens dat de titel van dit topic verkeerd is :D Ik lees telkens 'Spermadonatie of Adoptatie?' :D )

Maar is het van de man ook niet egoïstisch dan: Omdat ik geen kinderen kan verwekken, mag jij ze niet dragen?
Dat is het hele lastige in de kwestie, eigenlijk zijn het van de partners uit redelijk egoïstische argumenten: 'Ik wil niet dat je het sperma van een ander in je krijgt' tegenover 'Ik wil graag een kind dragen en baren.'
Over allebei is wat te zeggen...

Ik denk ook dat ik tot die categorie behoor. Als we dan een kind adopteren, dan een kind met een beetje dezelfde afkomst zodat het nog enigzins op je lijkt. Bovendien lijkt het me ook wel lastig om bijvoorbeeld een kind uit Afrika te adopteren. Waarschijnlijk gaat het kind toch op zoek naar zijn culturele achtergrond, en wat je ook doet, je kunt het niet zoveel meegeven als je daar niet vandaan komt...
(volgens mij, denk ik, heb het idee dat mijn zinsopbouw van geen kant klopt, maar goed...)

Ik wil trouwens heel graap een meisje uit China adopteren, zal wel moeilijk zijn, maar ik wil het dolgraag (en mijn vriend ook, gelukkig :) ). Nog even zien hoe haalbaar het gaat zijn (op zich moet het gewoon kunnen wanneer ik een goede diploma krijg en wanneer we trouwen, dan voldoen we ruimschoots aan alle eisen die china stelt). Dat is echt al een paar jaar mijn grote plan :)

Ik zou toch kiezen voor adoptie
in beide mogelijkheden dat vindt ik het eerlijkst

zou ik leuk vinden als ik geen baby kon maken

andersom zou ik het ook voor mijn vriendin doen, als die onvruchtbaar is ga ik geen kind verwekken bij een draagmoeder om die later mee naar huis te nemen

Dan heb je natuurlijk ook nog de optie van eiceldonatie. Tenzij ze dus geen geschikte baarmoeder heeft, dan wordt het een ander verhaal.
In het geval van eiceldonatie zou ik het echt niet erg vinden om het via een andere vrouw te krijgen. Ik ben de persoon die het kind draagt en baart. Heb het er wel eens over gehad met mijn zussen, en die zouden het met liefde afstaan...

Draagmoeder zou ik ook niet aan beginnen. De kans lijkt me veel te groot dat de draagmoeder een band krijgt met dat kind tijdens de zwangerschap en er vandoor gaat met het kind...

Dat vind ik eigenlijk helemaal niet zo'n gek idee. China of een ander land waar meisjes gewoon weggegooid worden, omdat ze niet zo lucratief zijn als jongetjes.

...*schudt hevig haar hoofd* Ga weg, irritante moedergevoelens, daar beginnen we nog láng niet aan!

Die zijn zo schattig. :) Maar dan zou ik me een beetje schuldig voelen, terwijl je weet dat er hier waarschijnlijk een betere toekomst voor dat kind zal zijn.

Ik zou dan kiezen voor spermadonatie, ik wil gewoon graag een eigen kindje, en ik denk dat als mijn vriend heel de zwangerschap mee zou maken hij zich wel papa gaat voelen.

Nou, laat het niet te lang wachten. Gisteravond zag ik op tv een programma over vrouwen van 40 die moeder wilden worden maar die de keuze uitstelden en/of bij wie het niet lukte. Oei.

Eind twintig en in het bezit van een goede baan lijkt me anders een beter idee dan nu :P Maar idd, ik ben niet van plan om te wachten tot ver na m'n dertigste.

Waarom ik denk ik ook voor spermadonatie zou kiezen is, het lijkt me heel leuk (en ook voor mij vriend/man) om allerlei trekjes van 'mama' in het kindje te zien.

't Vervelende is wel dat wanneer ze de meisjes in weeshuizen stoppen en ze eruit worden gehaald door Europeanen en Amerikanen, ouders in ieder geval een soort hoop hebben voor hun dochters en de drempel misschien lager wordt om die kinderen in weeshuizen te stoppen. Ik geloof dat ze dat zelfs merkten in China; sinds er meer werd geadopteerd (in veel landen is dat makkelijker geworden; China doet er nu ook wat makkelijker over) komen er ook meer meisjes in de weeshuizen. Dat is niet helemaal het effect dat ik zou willen natuurlijk...

Ik denk dat ik toch zou gaan voor adoptie. Voor de reden die ook al eerder is genoemd, ik wil de vader niet buitensluiten. De band die de vader zal krijgen met het kind van een spermadonor lijkt in mijn ogen dan een smet te hebben. In de zin van niet zo hecht, en jij bent dan wel echt de moeder, maar hij zou daar dan buiten staan.

Ik denk dat ik hetzelfde zou hebben als mijn eicellen het niet doen en hij zijn sperma in een andere vrouw laat dragen. Je voelt je dan denk ik toch "minder".

Een spermadonor lijkt me ook wat gevaarlijker omdat tegenwoordig dat niet meer anoniem is en je later daar de gevolgen van kan ondervinden. Tuurlijk kan dat met adoptie ook maar dat lijkt me een stuk veiliger aangezien je daar van tevoren rekening mee moet houden dat het kind misschien later zijn biologische ouders wil kennen, maar met een spermadonatie heb je hem zelf wel gecreëerd. En is het alleen de vader die op de stoep kan staan ( bij wijze van ) en met oog op de anedre vader vindt ik dat ook weer zo sneu.

Nouja, adoptie dus.

Iemand al nagedacht om in dat geval bewust géén kinderen te nemen? :bloos:
Ik vind het eigenlijk maar een raar idee om kinderen op te voeden die niet van jezelf zijn, hoewel ikzelf natuurlijk wel de hoop heb om ooit kinderen te mogen op voeden.

Zeg dat maar tegen mijn moedergevoelens en mijn rede op aarde :p
(nu overdrijf ik een beetje)

Maar er zit een kern van waarheid in. Ik wil ook kinderen voor een "voller"bestaan. In de zin van later als je oud wordt heb je iig nog familie, je eigen gezin, je kinderen. Niet zo eenzaam worden. Opa en Oma worden etc.

Dit alles van het feit dat ik gewoon graag kinderen wil en ze niet Niet zou nemen omdat het niet mijn eigen zijn. Waarom ze niet nemen, als het wel kan!
Ik kan niet goed verwoorden waarom ik uberhaupt kinderen wil, het voor mij echt een gevoel van dat wil ik meer dan de hele wereld, en ik zie mezelf niet werken tot mijn 65e en dan doodgaan en dat alles zonder kinderen... Het lijkt mij zo eenzaam.... En ik zie mijzelf die leegte ook niet opvullen door een succesvolle carriere of vrienden etc.

Beetje warrig, maar het is voor iig geen optie.

Nee, maar aan de andere kant worden ze dan tenminste bij een weeshuis achtergelaten, en niet ergens in een prullenbak o.i.d.

nah, ik zou dan toch liever hebben dat het kind voor de helft van haar was. dan lijkt het teminste nog op degene die ik het allerleukst van iedereen vind :)


... gelukkig weet ik zeker dat ik de keus nooit hoef te maken ...

en @ yapo: ik wil sowieso geen kinderen, maar de vraag hier is welk van de twee je liever zou doen

Geen van tweeën, dan maar geen kinderen.

Ik weet wat de vraag is, maar er is een optie weggelaten die ook van toepassing is, daarom dat ik het even aanhaal.

Maar ik persoonlijk zou het vaderschap niet willen missen, als het kind niet van mij kan zijn, dan maar van een ander. Maar welke optie ik zou kiezen kan ik nu eigenlijk niet zeggen, ik weet het werkelijk niet.... :bloos: