Status in de psychiatrie
 

Gister zat ik in de bus na te denken over mijn ervaringen in de psychiatrie. Ik begon me te realiseren hoe ziek het allemaal is. Ik heb altijd het gevoel gehad dat je status kreeg door het aantal ziektes dat je had en het aantal (gedwongen) opnames. Ook op dit forum krijg ik soms dat idee. Ik kan helaas niet ontkennen dat ik er zelf aan meegedaan heb. Op het moment zelf heb ik het me nooit gerealiseerd, maar nu ik er achteraf op terug kijk, denk ik dat het wel degelijk invloed op me gehad heeft. Ik wil niet zeggen dat mensen hun ziekten verzinnen, en dat ze voor de "lol" opgenomen willen worden, maar dit kan wel verklaren waarom sommige mensen (ik zeg niet alle) soms zo te koop lopen met hun problemen.

wat vinden jullie ervan? denken jullie dat ik gelijk heb? en zo ja, wat kan je eraan doen?

Volgens willen de mensen die te koop lopen met hun problemen alleen maar aandacht. Het gaat ze volgens mij niet echt om de status.

Het gebrek aan aandacht is sowieso de oorzaak van een groot deel van dergelijke problemen. Dat uit zich misschien op vele verschillende manieren, maar uiteindelijk komt een groot deel toch weer daarop neer.

Ik kan me niet voorstellen dat veel gebeurt, maar als het gebeurt en mensen laten zich voorstaan op het aantal behandelingen e.d., dan hebben we het over behoorlijk zielige personen. Ben het met haplo eens dat als het in de praktijk voorkomt het meer een schreeuw om aandacht is dan daadwerkelijk de overtuiging dat je 'status' krijgt door opnames.

Dat denk ik ook inderdaad.

En bedenk je natuurlijk dat er een steeds minder groot taboe op de psychiatrie en psychiatrische ziektebeelden komt te liggen. Mensen mogen er nu voor uit komen en doen dat dus ook, waardoor je het meer tegenkomt. En daardoor komen 'lotgenoten' ook steeds meer met elkaar in contact (denk bijvoorbeeld aan dit forum) wat uiting van je problemen kan triggeren. Mensen kunnen tegen elkaar op gaan lopen vertellen om gehoord te worden en steun te krijgen. Vooral onder jongeren kom je dit nog al eens regelmatig tegen.

En bij bepaalde ziektebeelden wordt de stoornis en dus het daarbij horende gedrag als een excuus gebruikt (wat ook weer een gedragskenmerk voor die stoornis kan zijn) waardoor diegene jou keer op keer weer confronteerd met zijn stoornis en als jij er op gegeven moment geen aandacht meer aan schenkt, zoekt zo iemand wel een ander persoon op.

Maar me blackrose, hoe merk jij bij jezelf dat je er ook aan meegedaan hebt?

'Ik heb ernstigere problemen/ben vaker opgenomen, dus ik ben zieliger en jij moet je niet aanstellen'; bedoel je zo`n effect?
Ik weet niet of je dat echt een status kunt noemen, maar zou niet weten wat je anders bedoelt. :o

Ik heb iig regelmatig meegemaakt dat je het ergens over had en iemand vervolgens begon: 'Ooh, maar bij mij was het erger en ik....'
Om zo het hele gesprek over te nemen. En dan kan het ook over lichamelijke kwaaltjes, liefdesverdriet of iets dergelijks gaan.
In zo`n geval zal het inderdaad vooral aandacht zijn.

Yep Vegs, je slaat de spijker op zijn kop. Er zijn echt meer mensen dan je denkt, die zich op die manier een weg door de psychiatrie denken te banen.

Helaas.

Iedereen wil aandacht en lukt het niet met de positieve manier dan gebruik je de negatieve manier.

Negatieve manier: mensen klieren , irritant doen, Je stoornis de hele tijd verkondigen of overdrijven of een stoornis verzinnen op internet of bij de psychiater. Ik denk als je een stoornis verzint en naar de psychiater gaat , dat je dan snel door de mand valt.

Aandacht is voor een mens nu eenmaal belangrijk. Waarom denk je anders dat zoveel jongentjes van een jaar of 12-16 "stoer" doen. Meisjes make-up op doen en soms uren voor de spiegel staan?

Hoe groter de comorbiditeit, hoe interessanter je bent. Mensen met stoornissen van alle soorten op alle assen en in alle clusters zijn ook gaaf.

Nee, niet echt gaaf natuurlijk, maar je hebt altijd wat te bespreken. ;)