betrokkenheid?
 

Ik voel me de laatste tijd een beetje raar over het feit dat ik helemaal niet het idee heb dat ik bij dingen die mijn vriend doet, word betrokken en dat hem dat ook helemaal niet intereseert.
We hebben nu ruim 8 maanden en opzich een vrij relaxte realtie, geen ruzies enzo.
Ik vraag hem bijna altijd mee met alles wat ik doe, omdat ik het leuk vind om hem erbij te betrekken en omdat hij ook altijd zegt dat 'ie het leuk vind om bij me te zijn en mee te gaan. Ik stel dan ook bijna alles voor wat we doen.
Zelf speelt hij in een band en ben ik nog nooit meegevraagt naar een optreden, (ja, 1x maar dat vroegen zijn ouders :|) het is dan niet echt mijn muziek, maar ik vind het wel leuk om ze te zien spelen. Gister vroeg een vriend van hem of ik meeging naar het volgende optreden (wist niet eens dat ze gingen spelen, maargoed) en dat vertel ik hem. Het enige wat 'ie zegt is dat ik het toch kut ga vinden en dat het helemaal niets voor mij is omdat het een metalavond is. Ik zit ook avonden met hem in een gotic-bar en dan moet ik het zelf aanhoren.
Ook bij de laatste wedstrijd van paardrijden (dat doet 'ie echt) terwijl ik ook paardgereden heb en hij weet dat ik het leuk vind, hoor ik het een paar dagen van te voren. Toen ik vroeg of hij het leuk vond of ik kwam kijken, kreeg ik alleen te horen dat ik er toch niets aan zou hebben.
Het zijn allemaal van die kleine dingen waar ik me toch wel rot door voel, vooral omdat ik hem wel bij dingen die ik leuk vind, wil betrekken. Ik weet dat ik dat dan niet ook terug moet verwachten, maar stiekem doe ik dat wel. Ik vind het ook heel irritant om de hele tijd te vragen of hij wil dat ik mee ga of om mezelf dan uit te nodigen. Als hij niet wil dat ik meega, vind ik dat ook prima. Dan weet ik het tenminste. Maar dat zegt hij ook helemaal niet.
Ik heb zelf ook minder zin om dingen voor te stellen of enthousiast te doen over verhalen die ik achteraf hoor.

Nu vraag me af of ik me niet aanstel, of ik er nog een keer over moet beginnen (heb het al wel een paar keer gezegd, dat ik het jammer vind, maar er gebeurt helemaal niets) of dat iemand ook zoiets heeft?
Worden julllie betrokken bij dingen die je vriend(in) onderneemt?

Als je je dit zo aantrekt moet je er maar eens goed met je vriend over praten. Als dat keer op keer niets oplevert weet je genoeg denk ik. Wat doe je eigenlijk wèl met hem?

Ik zou zeggen, praat er eens met hem over. Dit soort dingen moet je echt uitpraten als je een goede relatie wilt hebben, en niet opkroppen danwel op een forum erover discussieren. Zorg er wel voor dat het relaxt blijft, dat hij zich niet schuldig gaat voelen, of in een hoekje gedrongen.

Maar ik denk persoonlijk dat hij dat soort dingen liever alleen doet, dat hij je gewoon niet overal bij wil hebben. Hoeft niet in een negatieve zin te zijn, ik bedoel, jij hebt vast ook wel eens dat je alleen wilt zijn als je ergens mee bezig bent.

Maar ik zou het eerst met hem erover hebben als ik jou was, dit soort dingen hoor je gewoon uit te praten.

Als het jou zo dwars zit zou ik er idd even over praten met je vriend. Je kanm hem dan vertellen dat je het jammer vindt dat hij jou nooit meevraagd.
Mss heeft hij er wel een bepaalde rede voor, omdat hij denkt dat jij het niet leuk zou vinden ofzo.

Daarnaast vind ik het eigenlijk wel weer ''goed'' binnen een relatie om ook nog apart je dingen te doen. Maar goed kan me ook weer voorstellen dat het vervelend is om nooit meegevraagd te worden.
Even over hebben met hem.

Ja, ik snap dat hij dingen alleen wil doen. Dat vind ik prima, doe ik iid ook. Maar het is inderdaad zo dat er zeer weinig tot niets van zijn kant komt.
Ik vind het gewoon jammer dat ik dan wel door anderen wordt meegevraagd om naar 'zijn' dingen te gaan, zeg maar. En ik vind het vervelend om er over te blijven zeuren, omdat het totaal niet in hem opkomt om mij iets te zeggen, zo lijkt het.

Wat iedereen al zegt, praat er met hem over. Leg het hem uit en zeg dat je je niet beledigd voelt wanneer hij dit soort dingen liever alleen doet, als hij dat maar gewoon zegt. Of je alleen maar afentoe uitnodigt. Dan komt het tenminste wel van zijn kant, aangezien dat bij jou het grootste probleem is :)
Trouwens, acht maanden is best lang... Dan zou je toch denken dat er een soort van vertrouwlijkheid is ontstaan waarin je dit soort dingen gewoon kwijt kunt, toch?

Allereerst zou ik het niet zien als zeuren; jij zit ergens mee en kaart dit (nogmaals?) aan bij hem.
Zolang jij er niet over begint zal er niks veranderen, en zal jij hier alleen nog maar van balen!

Ik zal het er morgen over hebben met hem, ik hoop dat hij me dan wel snapt en iets ermee doet.
Ik kan er ook wel met hem over praten, maar hij zegt dat het wel klopt, maar onder tussen gebeurt er nog niets.
De reden dat ik er niet telkens weer over wil beginnen is dat ik alleen maar te horen krijg dat ik het toch niet kut vind en er niets aan heb. En dat ik elke keer weer moet zeggen dat dat niet zo is. En als 'ie me half zo goed kent als hij doet dan weet hij dat ook. Ik snap het gewoon niet. Hij wil dan wel per se 's avonds komen om bij me te zijn.
Maarja.. ik ben benieuwd...

Gewoon met hem erover praten. Mijn vriend heeft ook zoiets. Hij zit op vietballen en is keeper, maar dat schijnt ie niet echt geweldig te kunnen. En ik mag van hem alleen maar komen kijken als hij geblesseerd is haha. Maar goed, dat is wat anders.

Het klinkt alsof hij zich gewoon niet aan jou op wil dringen en denkt dat je het echt niet leuk gaat vinden. Hij snapt niet dat jij het alleen al om hém leuk zou vinden, geloof ik. Nja, zoals gezegd, dit is nou typisch iets dat goed op te lossen valt door erover te praten.

Ik snap wel wat je bedoeld, ik zou er ook geen zin in hebben om jezelf heel te tijd
uit te nodigen en om heel de tijd te vragen of hij het wel leuk vind als jij komt en om dan een onverschillig antwoord te krijgen. Ik zou dan idd ook geen zin meer hebben om
enthousiast te doen over je eigen dingen.

Een keer goed met hem praten, zeggen wat je denkt en voelt en ik denk dat het dan
wel op te lossen valt!

Idd met hem erover praten dat dit toch dingen zijn waardoor je je minder goed voelt.

En het lijkt mij alsof hij jou zo min mogelijk in zijn hobbies wil betrekken. Misschien doet hij dit bewust, maar t kan ook zeer goed onbewust gbeuren, vraag dat hem.

Ja ik snap wel dat het erg vervelend is om er iedere keer weer over te beginnen. Toch denk ik dat je dat wel moet doen, anders verandert er sowieso niks, toch.
Ik hoop voor je dat hij dan ook een keer gaat inzien dat jij het wel leuk vindt om naar hem te kijken, al ik het maar voor hem.
Trouwens nog over gehad met hem vandaag?

Ik ben er gister weer over begonnen. Toen hij net terug kwam van een optreden.
Ik heb gevraagd waarom hij me nooit mee vraagt, als antwoord kreeg ik (zoals altijd) dat ik dat toch niet leuk vind. Ik heb geprobeerd uit te leggen dat ik het wel leuk vind enzo. En dat ik zelf wel bepaal wat ik wel en niet leuk vind en dat hij gewoon nee kan zeggen als hij dat niet wil, dat ik dat gewoon snapte.
Zei hij weer van dat hij het wel leuk zou vinden als ik mee ga, maar dat ik toch zijn bandlui en aanhang niet mag (ik heb ooit een keer gezegd dat ik niet zo goed met ze kan opschieten, maar heb ze ook pas 4 keer gezien, toen gaven ze me niet zo'n leuke indruk en de helft van zijn band heb ik nog nooit gezien) Toen zei ik weer van dat ik nooit de kans krijg om met ze om te gaan, omdat ik er helemaal buiten wordt gehouden.
Maar om een lang verhaal kort te houden, zei hij dat hij er iets aan zou doen, hij heeft iig gevraagd of ik zondag met de zanger en zijn vriendin meega naar een of andere film. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat. Ik ben iig blij dat hij me wel begreep en hoop dat hij er nu voortaan wel iets aan doet.

Mooi :)

Gelukkig. Verder zou ik wel niet teveel eraan gaan hangen hoor, doe alles rustig aan. Je vriend doet zijn best nu, en jij probeert je dan minder zorgen te maken over de betrokkenheid bij je vriend (wat een wijze tip ;)).

Haha, komt wel goed. Ik snapte het gewoon niet :)

Mooi zo! :) Praten helpt wel, ik begin er steeds meer in te geloven :D