een verdwaalde zin
 

een verdwaalde zin

Zo zonder reden gebruik ik woorden, gezegd de zin, verteld de dingen. Zo ineens en uit het niets, verklapt mijn stem mijn vreugd, of verdriet... Heel intens verlaten de woorden het puntje van mijn lippen, eens gezegd nu verloren, waar blijven woorden die gezegd? dwalend over straat? dovend in de regen? Zoals woorden blijvend neergezet als letters in geschrift, verdwijnen de mooiste woorden in de ruimte en gaat het verloren wanneer deze woorden en de luisteraar verdwijnen diep onder de grond. Niemand die daarna verteld, wat jouw woorden ooit hadden gezegd.




eens een keer iets anders, ben benieuwd wat jullie er van vinden :)

Vind het niet zo geslaagd. Vooral de werkwoordfouten en de halve zinnen storen. Bijvoorbeeld
waar blijven woorden die gezegd?

probeer daarom ook eens een keer iets anders....
het hoeft niet altijd te kloppen, is een probeersel.

Niet zo in de verdediging na één miniscule mening! komop! je staat toch voor je werk! niet zo de keutel intrekken. voorwaarts. hongerkunstenaar en compleet onbegrepen, die zin herhalen tot je hem gelooft.

De halve zinnen storen mij niet, de werkwoordfouten wel, maar in het begin lijkt het of je dat expres doet?
Ik vind het op de één of andere manier wel wat hebben, ik lees er in ieder geval lekker doorheen, maar ik vraag me af of het wel echt een gedicht is, zo.