Het dorstig denken vult geen bron
 

dag, werelds windewaai tot haren blazend lucht;
ontwaakt de mens zijn armend ziel al door je razend' vlucht

want hoe onberoerd het leven loopt van menig mensenkind

maar, door dansend duwend handen langs de menselijke vorm
onttrekt de strakliggende lijnen, en bedaar je in je storm

zodat daarna weer oogt, over veelweggende wegen.
en, dat het weer stil is.

om van buiten naar binnen, tot de ziel het aardrijk bindt.

wauw... :o

zeer, zeer mooi. heerlijk ritme, mooi inhoudelijk gevoel, heel sterk. Geen negatief critiserend woord aan vuil te maken.

Dankje, maar ik twijfel wel aan het ritme. Die laatste zinnen, het breekt het ritme op naar mijn gevoel. Storend? Oja en stoort het taalgebruik?, want volgens mij herkauw ik te veel.

zijn armend ziel? volgens mij probeer je hier té hard letters te tellen of zo, probeer het eens via buikgevoel

alweer: dansend duwend handen? ik weet 't niet, ik denk dat je te veel probéért alliteraties en stijlfiguren enzo te gebruiken

als er iets je ritme stoort, is het wel dat je jezelf te veel in een keurslijf probeert te duwen. laat jezelf vrij, je hebt het in je, er zitten enkele goeie vondsten in het gedicht.

Ik vind het een heerlijk gedicht om gewoon te lezen voor het ritme. Vraag me niet wat je vertelt, want de woorden blijven maar komen en ik zie door het bos de bomen niet meer. Voor mij is het prima zo: als ik de betekenis niet wil kennen en me gewoon wil laten meeslepen in het ritme, dan leest het superleuk.
Kan jij er eigenlijk nog aan uit? Of ligt het enkel aan mij :p
Over dat herkauwen: 'mensenkind' en andere voorbeelden zijn typische woorden van jou, maar dat vind ik niet slecht. Je speelt ook vaak met alliteraties en zelf uitgevonden woorden. Misschien wil ik wel eens iets heel anders lezen van jou. Ik ben nieuwsgierig naar iets nieuws. :)

Ik snap de zinconstructies echt niet:

dag, werelds windewaai tot haren blazend lucht

Wat??

door dansend duwend handen langs de menselijke vorm
onttrekt de strakliggende lijnen

Nog zoiets. Ik neem aan dat 'onttrekt' bedoeld is als gebiedende wijs, maar dan mis ik toch een werkwoord in de eerste regel..?

want hoe onberoerd het leven loopt van menig mensenkind

Dit ^ is daarentegen simpel en mooi.

Onttrekt als gebiedende wijs? Dan beter "onttrek" :confused: Volgens mij wordt 'onttrekt' toch als een gewone werkwoordsvorm gebruikt, bvb bij "menselijke vorm" of "de strakliggende" (als substantief ;) )

Dat zou ook kunnen, maar dan snap ik de zin nog niet, de verhouding tussen de zinsdelen niet eens..

Vind het gedicht heel mooi klinken, maar het gevoel, noch de betekenis komt op mij niet over. Een beetje als het onzinrijm van lewis Carrol in Alice behind the looking glass.

Ik denk dat dat aan mij ligt, dat er veel achter ligt, maar ik er niet in kan kijken.

Toch top, fijn om te lezen.

Bij de eerste zin die je noemt deel ik dat idee niet.
Daarna wordt het idd wat krampachtig. Overigens geldt dat niet voor alle strofes, sommige kwamen ook als vanzelfsprekend.
Ik zal het meenemen naar een volgende gedicht.

"Kan jij er eigenlijk nog aan uit?", je bedoelt of ik het nog snap?
Want dat doe ik zeker, er zit voor mij een duidelijk verhaal achter.

Ik wil ook iets nieuws, we zullen zien... :)

Die eerste zin, is dat nou zo raar? Naar mijn gevoel klopt het, het is natuurlijk geen standaard taakgebruik.

Maar om het expliciet voor je uit te leggen: de wind die het haar van de mens omhoog blaast.

Tweede zin: de wind(dasend duwend handen) die de "vastigheid" van de mens doorbreekt.


Hoop dat dit wat duidelijkheid schept.

Hoe gaat die onzinrijm, ben er wel benieuwd naar...!

Hoe komt het dat je er niet in kan kijken?
Er zit voor mij een duidelijke "boodschap" achter, eentje die veel in mijn hoofd speelt. Toch jammer dat het niet over komt, want dat is wel de bedoeling.

Gelukkige verjaardag trouwens dreamerfly :)

Dankje;-):)

Gefeliciteerd! :)

Over je gedicht: op zich heeft het wel iets, maar ik moet er eigenlijk te veel moeite voor doen om er inzicht in te krijgen. Het is goed dat je de boodschap achter de woorden verbergt, maar hier gaat het me iets te ver. Er gaat te veel ten koste van het ritme en ik vind je dichterlijke vrijheid te groot, je maakt het jezelf hierdoor gemakkelijk en voor anderen wordt het gedicht ontoegankelijk. De maar, en en, vind ik ook niet zo mooi.