Oud wordt nieuw?
 

Ben heel erg benieuwd wat de kritici hier van mijn oude gedichten vinden, heb er een stuk of wat uitgezocht (eigenlijk veel meer dan ik wilde, ik kon niet kiezen :S) waar ik misschien nog iets nieuws mee zou willen doen. Ik vind de kritiek die hier gegeven wordt namelijk erg leuk en opbouwend, wellicht kan ik er wat mee.

Erbij wil ik graag zeggen dat ik tot nu toe altijd puur vanuit mijn gevoel dichtte en dus eigenlijk nooit op de vrom lette. Het is hier en daar wat ouderwets, of raar opgebouwd. Hier wil ik graag opmerkingen over, zodat ik ze misshcien wat kan pimpen. Het lijkt me stiekem wel leuk om ook te kunnen dichten als ik me niet intens rot voel :).

=

Een hele korte:

de regen valt, buiten
is het donker, waarmee
kan ik de hemel sluiten?

=

het lukt hem niet
me te laten gaan
zijn greep is te vast
ongewild

ik kan niet loskomen
uit mijn band met hem, mijn
bloed langs zijn tanden
levend loopt het door hem heen

stil zwijgend van hem houden
geven wat hij niet van me wil
krijgen, en alles op het
spel zetten, voor niets,
voor hem, R.

=

Mijn laatste liefdesbrief.

Wintertranen

hij, zo blauw als
een wolkeloze winterhemel
zweeft door mijn
gedachten, als warm water

zilt, zo blauw, de zee
hij, het strand onder
de hemel, met de
witte vlokken

van een zachte kus
de winter kust
het land en
de zee

jij, de zee, zo
blauw, zo lief,
troostte mij met
je warmte, jou

winterse vlokken
traanden over mijn
briefpapier, dichten
woorden stromen

als tranen
sneeuwvlokken, in
de zee, jouw zee,
mijn winterhemel

=

Regen
een kleine glinstering
in de natte
schemering

motjes dwarrelen
door mijn haar
scharrelen

tussen de
doorweekte
lokken

donkere drupjes
glimmen in
het licht

de lantaarn
laat ze aan me
zien

mar gelukkig
een boom
droog

onder de kleine
blaadjes
wachten

en zachtjes
zingen
tot de bui
weer over is

=

De politiek

de deur ging open
en zwarte pakken
marcheerden
zwaaiend naar buiten

het geschreeuw
doet hen niets
veilig tussen een
haag van lichamen

zij stappen in
met wapperende das
en zoeven weg
in zwarte auto’s

=

De Terugweg…

Mijn humeur holde achteruit
toen ik de trein in stapte,
HIJ begon in Den Haag,
maar ik in Deventer.
En iets over het midden,
vlak na Amersfoort,
kwam ik hem tegen, en vroeg:
“Hoe maakt U het?”

Een hele korte:

de regen valt, buiten
is het donker, waarmee
kan ik de hemel sluiten?

w00t!! ik vind dit soort dingen zóó mooi. waarmee kan ik de hemel sluiten? ik stel voor een deur :o :D

Ik dacht zelf op dat moment meer aan een enorm zacht warm kussen van liefde. Ik was erg verdrietig...

dat gevoel roep je ook op, doordat je zegt waarmee kan ik de hemel sluiten, geef je aan, dat geluk en dergelijke je niet meezitten. je hebt er even genoeg van, je wilt eraan ontsnappen, maar hoe? daarom vind ik zulke gedichten zo mooi, je kan er de frustratie in lezen, in voelen, in proefen in ruiken, hoe je het ook wilt noemen, wat dan ook. je weet gewoon waarom dat er staat, en het gaat dieper dan een pen in papier kan schrijven.

Nou, bedankt anyhow :D. Misschien kan ik er nog een keer iets verder in gaan, ik denk er al een tijdje over. Maarw as eigenlijk meer opzoek naar kritieken waarmee ik wellicht van oude dingen iets nieuws kon maken als oefening om te leren dichten uit mijn hoofd in plaats van uit mijn buik.

Maar de diehard DoPers lijkt het niet te trekken om eens fijn te bekommentarieren.

ik zal nog eens kijken voor je;) maar verwacht niet dat ik de beste kritiek geef hoor. ik ben zelf pas 2 jaar besig

Deze vind ik toch te geforceerd, je wil hier misschien iets te graag zeggen dat hij je pusht om iets te doen of zoiets, misschien dat je hem als je hem iets langer maakt iets subtieler verwoorden:) En om er nou echt strofes uit te zoeken en gaan bespreken, misschien is dat toch een ietwat overbodig, aangezien ik mijn bedoelingen al duidelijk gemaakt heb.

vergeef me als ik hier niet op inga, maar ik kan niet tegen liefdesgedichten waarbij je grote liefde uitgebeeld word als vanalles . beeld liever de liefde uit die je voor hem voelt;)

zoiets heb ik nog nooit gelezen, een gedicht over regen:) leuk bedacht, veel dingen ook leuk bedoelt. Maar toen las ik hem voor de tweede keer, en viel mijn ook op die droge boom. Toen snapte ik de bedoeling, althans, dat denk ik. De regen, is verdriet en dat soort dingen. En dan die boom, een rots in de branding, een lichtpuntje in oneindige duisternis.

de herhaling van zwart geeft aan hoe je tegen de politiek aankijkt, vind ik leuk gevonden.

kijk dat gedicht is natuurlijk helemaal perfect!
en weetje waarom?
Deventer 4-life!!!!! :evil: :evil: :evil:

Skull-Head,

Heel erg bedankt voor je vele reacties, ik kan er zeker iets mee.
Even over die regen. Dat gedicht draagt dan toch de het verkeerde beeld uit. Het was juist bedoeld om zowel de schoonheid van verdriet uit te beelden, als het feit dat je soms inderdaad ook wel een rots in de branding hebt. Maar dat eerste komt kennelijk niet echt uit de verf, ook eens naar kijken.

Woon je in Deventer ofzo? Mijn vriend wel, en ik dus in voorburg. De reis terug is vaak een hel, daar gaat het gedichtje over.

graag gedaan:)

Nuut :o :D

en die reis terug, waar ligt voorburg? ik kan me er namelijk niets bij voorstellen bij die hel :( :p

Voorburg ligt tegen Den Haag aan, ik woon nét op het randje. Van deur tot deur is het 2 uur reizen naar mijn vriend. En 2 uur idle-time na een afscheid voor weer een week (of meer) is echt totaal onprettig.

kan ik begrijpen ja