Het Woord (I)
 

HET WOORD (I)

Ik heb het eens gehoord
Ze fluisterde het me toe
In een zucht in de nacht

Het klonk dus niet lang
Maar zoals een druppel
De wereld omvatten kon

Was het veel kleiner,
veel minusculer,
dan verwacht.

Je gedicht leest fijn, waardoor de woorden sterker naar voren komen.

"Het klonk dus niet lang", deze zin vind ik wat jammer, ontkracht naar mijn gevoel de zin er voor.

Het gedicht vraagt naar meer, ik wil er meer over weten, maar dat komt in deel II?

Ik heb nog heel wat ideeen die nog uitgeschreven moeten worden, en die rond dezelfde "thematiek" gaan draaien, er komt dan ook zeker een 'woord' deel twee. Een cursus semiotiek (een paar jaar geleden gekregen, maar nu terug aan het herontdekken) over De Saussure en dergelijke inspireert me deze dagen volop tot het verder ontwikkelen van een thema voor mijn gedichten, waarvan ik de grenzen via poezie wil aftasten. Ik weet het, het klinkt vaag: maar ik wil grenzen van de betekenis van woorden ontdekken, en op zoek gaan naar het perfecte woord, dat perfect de lading dekt van het gevoel dat ik er mee verpak en zo naar de buitenwereld breng. Dat is trouwens ook wat ik in een ander gedicht hier op het forum bedoel als ik zeg dat ik met mijn toverstaf tik op gedachten in mijn hoofd. Die toverstaf is mijn dichtende pen, die gevoelens in woorden zou moeten toveren, maar dat een hele lange tijd vreemd genoeg niet kon (onverklaarbaar, want ik leef al jaren in een ongelooflijke liefde :-) ) Ik probeerde dat vroeger al, en het is daarom denk ik dat Woodstock ons (samen met Ratsja) ooit de oneindigers noemde, omwille van die zoektocht... ik stond een paar dagen geleden op, en plotseling wou ik opnieuw de tocht verder zetten :-)

De clou in dit gedicht is dat het woord voor het belangrijkste gevoel misschien wel bestaat, maar dat het niet groot is. Het duikt onverwacht op. Je hoort het ook heel erg zelden. Het is klein, maar kan je hele wereld omvatten. Alleen blijft het ongeschreven, iedereen moet het woord zelf ontdekken.

Diep, ik weet het :-) maar de zoektocht is maar nog net begonnen :-)

Groetjes, Dreampoet

Wat is er precies behandeld binnen de cursus?
Heb het een en ander bekeken op internet rond semiotiek en ik moet zeggen dat ik het interessant vind!

Ik ben erg benieuwd hoe je hier in je gedichten mee aan de slag gaat!

Mooi hoe je dat uitlegt over je gedicht met 'die toverstaf'. Zo probeer ik ook met dichten bezig te zijn. Ruimte, tijd is daar voor mij wel in nodig. (en dat mis ik op dit moment, maar dat komt wel weer)

Die zoektocht van je, ik hoop daar in de komende tijd het een en ander van te lezen in je gedichten, ben benieuwd.

En ondertussen ga ik ook verder met een zoektocht naar een schildering van nieuwe vormen, woorden, klanken, betekenissen, want ik wil niet stranden in de clichématigheid, wat ik de laatste tijd (en ook wel eerder) bij mezelf constateer.

Suc6 er mee!

Hé, leuk om weer eens wat te lezen van je. Ik heb je gedichten echt gemist op DoP.
Deze vind ik beter dan toverstaf, leuk dat je weer begint te schrijven. Neem er je tijd voor en dan ben ik zeker dat we hier terug veel gedichten van je zullen lezen. Je einde vind ik supermooi gevonden, het gedicht is echt af.
Wat ik zo leuk vind aan je gedichten is dat ze toegankelijk zijn, zonder daarom in clichés te vervallen.
Is trouwens goed dat je zo nadenkt over je gedichten maar pas op dat je je creativiteit niet verliest als je teveel gaat analyseren..
groetjes

Het einde is mooi en af, maar van "Maar zoals een druppel/ De wereld omvatten kon" hou ik niet zo. Het klinkt te gedicht-achtig :) OK, dat klinkt vaag.

dat vind ik juíst een sterke zin:)

Ik vind hem inderdaad beter dan 'toverstaf'. Dat was bijna een parodie, als je niet het verhaaltje hierboven verteld had. Je plannen klinken pretentieus, en ik ben heel benieuwd hoe ze gaan uitpakken. Ik zal je in de gaten houden :).

Over je gedicht, ik erger me aan het woord 'dus' in de tweede strofe. Dat zou je misschien zo in de spreektaal gebruiken, maar niet hier. En voor het metrum hoef je het ook niet te doen, want dat loopt prima.

Zo, na al het nieuwjaargeweld, weer de rust van poëzie :-) Ik probeer deze avond eens een uiteenzetting te schrijven waarin ik die semiotiek probeer te beschrijven, want het vraagt wel een woordje uitleg... Het biedt een nieuwe kijk op veel zaken in het leven, maar daarover, als ik deze avond tijd heb, meer ;-) Die kijk helpt me alleszins om niet in clichés te vallen, en toch te kunnen blijven over gevoelens schrijven... Daarbij zoek ik eigenlijk naar die combinatie van letters, die combinatie van woorden, die combinaties van tekens die perfect vatten wat ik in m'n hoofd/hart voel, die perfect in woorden brengen wat ik denk... Dat proces op zich boeit me al erg, dat gebruik van en zoeken naar woorden, en vormt al een poëzieonderwerp op zich. Maar dan is er ook nog het proces van de lezer(es) die het woord opneemt, en terug decodeert, er betekenis aan geeft. De vraag is dan of die betekenis dezelfde is als wat ik bedoelde, de betekenis die ik vervatte in het woord. Ik ben op zoek naar dat woord, dat die betekenissen perfect overeen laat komen.
In dit gedicht vermijd ik eigenlijk dat probleem, door het woord niet te formuleren en in plaats daarvan een poging te ondernemen om dat woord bij jou, de lezer, te provoceren, het op te roepen zonder het aan te halen... Ik ben immers niet tevreden over het L-woord (waarover uiteindelijk dit gedicht handelt, een uiting ervan om precies te zijn)... het past niet genoeg om het fantastische gevoel dat L is, te omvatten. De grenzen ervan bakenen een te klein veld af, de betekenis die het kan omvatten, is veel te klein. Het is een veel te kleine jas, zoals ik ooit in een gedicht schreef...

Tijd, da's inderdaad iets cruciaals, niet alleen voor het schrijven, maar ook voor het rust laten komen van de geest voordat je aan het schrijven gaat, zo is dat alleszins bij mij... M'n geest moet echt tot rust kunnen komen, vooraleer ik aan het schrijven kan... En ik denk dat dit nu aan het gebeuren is...

Nerwen Elensar, wat je daar schrijft, over toegankelijkheid zonder in clichés te vervallen, ik weet niet of ik dat kan, maar het is wel deel van m'n doel :-) Ik wil toegankelijk zijn, maar dan ook weer niet... Een gedicht moet toegankelijk lijken. Lijken, maar niet zijn, anders val je denk ik in clichés... Het probleem met m'n vroeger werk was dat ik de toegankelijkheid totaal opgaf, ik schrapte bijna letterlijk alle sleutels tot de inhoud van het gedicht, en wat overbleef was een gesloten geheel, leesbaar voor mijzelf, maar niet voor een ander... ik verwoordde mijn gevoelens, maar niemand kon ze nog decoderen... Na een lange pauze ben ik me er van bewust geworden dat je schrijft voor jezelf, maar ook voor de lezer...

Het doet alleszins goed om terug te zijn :-)

Groetjes, Dreampoet

Ik weet 't niet...
Misschien denk je er té veel over na.

ik vind hem heel fijn lezen en de bedoeling die je ermee hebt en uitgelegd hebt vind ik erg origineel en spreekt me aan. het enige wat ik iets minder vind is het woordje dus in de tweede strofe. ik vind dus een beetje een lomp woord, niet "sierlijk".

heel mooi! ik zie uit naar je volgende gedicht :)