Eenrichtingsverkeer + een kort gedichtje
 

Je luistert niet naar mij,
-niet dat ik iets tegen je vertel op dit moment, maar toch-
En praten doe je ook al niet,
terwijl ik toch op je woorden wacht.

Moet ik boos zijn op je, zomaar?
Enkel waneer jij niet praat
en dat, omdat ik dat zelf ook niet doe?

Weliswaar uit pure angst, maar toch.

Het voelt alsof ik je nodig heb,
maar dat terwijl ik jou niet ken,
helemaal niks van je weet, maar toch zoveel deel.

Eigenlijk heel erg dom, misschien heb jij wel meer verstand.


~~


Allemaal hetzelfde;
twee ogen, een paar armen en zo nog heel wat,
maar toch voel ik me anders,
gewoon totaal niet thuis.

Ik kan weinig met deze gedichten en het raakt mij niet;

Voer de lezer minder expliciteit. Laat wat te rade over.

Je zou dit als het ware alledaags kunnen zeggen en dat het gewoon is, terwijl ik in het dichten wel alledaagse dingen interessant vind, maar wat ik niet leuk vind is dat ik het in een clichéverpakking zie. Probeer meer te spelen met taal(technische)aspecten enzo.

Mja ik ben het wel met je eens, vind het moeilijk om het zeg maar niet zo standaard te schrijven :s

[edit]spelfoutje idd :o[/edit]

Die eerste is bijna een verhaaltje.
ennee, bedoel je niet standaard ipv standaart

Je kan gedichten van dichters, van hier,... lezen om te zien hoe ze minder standaard schrijven.