Je luistert niet naar mij,
-niet dat ik iets tegen je vertel op dit moment, maar toch-
En praten doe je ook al niet,
terwijl ik toch op je woorden wacht.
Moet ik boos zijn op je, zomaar?
Enkel waneer jij niet praat
en dat, omdat ik dat zelf ook niet doe?
Weliswaar uit pure angst, maar toch.
Het voelt alsof ik je nodig heb,
maar dat terwijl ik jou niet ken,
helemaal niks van je weet, maar toch zoveel deel.
Eigenlijk heel erg dom, misschien heb jij wel meer verstand.
~~
Allemaal hetzelfde;
twee ogen, een paar armen en zo nog heel wat,
maar toch voel ik me anders,
gewoon totaal niet thuis.
__________________
Bij gebrek aan beter, een .
|