zelfmoord --> zelfmoord
 

Ik zat laatst beetje te denken over hoe bepaalde gebeurtenissen je leven beinvloeden. Nu vraag ik me af of mensen die in hun omgeving zelfmoord hebben meegemaakt eerder zelf ook zelfmoord plegen of juist niet. Ik kan beide kanten op redeneren.
Wat denken jullie?

Even ter voorkoming van verdere verwarring bij volgende reacties: zelfmoordaankondigingen zijn niet toegestaan. :)

Ik denk dat zelfmoord een onderliggende oorzaak heeft die genetisch overdraagbaar is. Dus als in je familie zelfmoord voorkomt, ben je zelf ook gevoeliger. Voor mensen die niet genetisch verwant zijn, ik zou het niet weten of de omgeving invloed heeft.

Toevoeging op Kruimel: Bepaalde psychiatrische ziektebeelden waarbij zelfmoord meer voorkomt dan bij 'gezonde mensen' zitten ook vaak in de familie, dat klopt.

Maar toch denk ik dat ook mensen die er geen 'aanleg' voor hebben zo ver kunnen komen door gebeurtenissen om zich heen, zonder dat dat verder hun nageslacht sterk beinvloed.

Blabla, aanleg of niet, als bijvoorbeeld één van je beste vrienden zich voor je ogen voor een flat gooit dan ben je daarna echt niet al te vrolijk. En als je dan van jezelf al niet al te vrolijk was, kan ik me best voorstellen dat het een stimulerende werking heeft. Daarnaast, dingen als 'wat hij/zij kan, dan ik ook' en 'ik mis hem/haar zo, ik ga hem/haar achterna', etc, LMFD.

Ik heb er geen ervaring mee en eigenlijk ook geen mening over. Maar ik vraag me af of het niet ook juist af schrikt? Want je ziet ook wat voor rotzooi en gedoe het achter laat...

Ik heb wel soortgelijke ervaringen, en daardoor voel je je inderdaad kut en zou je het eerder doen. Aan de andere kant, wat marrel al zei, het schrikt af. Het is voor mij wel duidelijk dat je het familie, vrienden en andere mensen die om je geven niet kunt aandoen.

Gelukkig geen ervaring mee, maar ik denk wel dat je familie en vrienden in een hele verrotte situatie achterlaat en wat de reden van zelfdoding ook is, er is altijd een manier om bovenop je problemen te komen (maar ondanks dat komt het nog te vaak voor)...

Zo, dat is niet niks, wat je nu even zegt.

Hoe is die regel ontstaan? Zaten er een aantal admins te zuipen en zei er ineens eentje 'weet je wat we ook kunnen gaan verbieden?', of zijn er daadwerkelijk een paar lui geweest die hier publiekelijk zaten te verkondigen dat ze om die en die tijd...



Buiten dat, ik denk dat het meemaken van een groot aantal sterfgevallen (al dan niet zelfmoord) de kijk op het leven fiks kan relativeren.

*zucht*

Het heeft niet altijd met 'moeilijkheden' ontvluchten te maken.

Niet altijd nee, maar onder jongeren grotendeels wel.

On:
Het ligt helemaal aan de persoon zelf. Stel dat je beste vriend zelfmoord pleegt.
Je voelt je verschrikkelijk, en besluit dat zelfmoord voor jou nooit een optie zou zijn, omdat je nabestaanden dan moeten ondergaan wat jij nu door maakt.
Maar je kan ook 'een voorbeeld' aan hem nemen, hem achterna gaan, whatever. Omdat jij vindt dat dan al je verdriet weg is.

Er hebben inderdaad zelfmoordaankondigingen op het forum gestaan. Dat zaait over het algemeen alleen maar paniek onder andere (bevriende) forummers.

Waar heeft het volgens jou mee te maken dan?

Daar ben ik ook wel benieuwt naar.

Wel gebeurd, of dreigen met, en zelfs onbekende mensen maken zo veel te veel indruk op je.

ik heb het wel recentelijk in mijn omgeving meegemaakt, maar ik zou nu niet sneller zelfmoordplegen (niet dat ik dat al van plan ben ofzo). ik weet hoe moeilijk iedereen het er mee heeft, je laat echt een leegte achter.maar mensen die zelfmoord plegen zijn al zo ver heen, die denken dat er niemand is die van hen houdt, en zien geen uitweg meer. ik denk niet dat je dan nog echt helder kunt denken.

Ik heb niet het hele topic gelezen maar mijn reactie:

Als je zelf al met de plannen loopt, en iemand in je omgeving doet zoiets. Dan kan het als een trigger werken inderdaad.
En dat komt vaak voor; want mensen die met die plannen lopen, zoeken vaak 'lotgenoten' op. Tegenwoordig kan dat heel makkelijk omdat je met internet veel kan vinden.

Maar als je helemaal gelukkig bent, en er nog nooit over nadacht. Dan zou het het niet versterken hoor!

Grtjs.

Ik denk dat het elkaar weldegelijk beïnvloed. Vooral omdat veel mensen natuurlijk verkapt suïcidaal zijn. Het feit dat iemand in de omgeving het dan werkelijk gedaan heeft, kan bij zo iemand de reactie opwekken van: 'Hee, het kan wel. Waarom doe ik het zelf ook niet?' en zal het in ieder geval veel indruk maken.
Ook is het natuurlijk zo dat er vaak een genetische aanleg is en dat men soms ook lotgenoten zoekt in vrienden en dergelijke, waarmee men bepaalde dingen kan delen. Dus het zou logisch kunnen zijn, als iemand die suïcidaal is, ook andere suïcidale mensen in zijn omgeving heeft.

Ik weet het niet. Heb geen ervarning mee, maar wel verhalen gehoord waar beide dingen in voorkwamen. Ligt denk ik aan de persoon zelf.

Geen zin meer hebben, het gevoel hebben dat je rol is uitgespeeld en ipv daarover te gaan lopen zeuren de enige juiste daad stellen.

Eerst pleegt leerling bij ons op school zelfmoord, daarna zijn mentrix van 50 ook.

Oke, daar kan ik me wat bij voorstellen, maar wat ik bedoel is dat er altijd nog wel manieren zijn om er bovenop te komen...Mensen die zelfmoord plegen zien dat waarschijnlijk niet (meer)...

Met mensen die psychisch niet (meer) in orde zijn. Vaak voelen deze mensen zich ongeliefd of zelfs overbodig. Ze verkeren dan in de waan dat ze hun dierbaren een plezier doen door een einde aan hun leven te maken. En dan kun je als buitenstaander wel heel hard gaan lopen schreeuwen dat ze gewoon hun schouders eronder moet zetten en aanpoten, maar dat heeft geen enkele zin als iemand niet langer rationeel/toerekeningsvatbaar/ geestelijk gezond of whatever is.

Dit geldt uiteraard niet voor iedereen die zelfmoord pleegt, maar het is ook niet zo dat alle zelfmoordenaars het alleen maar doen om aandacht te krijgen o.i.d. Dat lijkt me trouwens sowieso al een grove versimpeling.

ik heb van dichtbij 2x te maken gehad met een zelfmoord. Dat maakt, voor mij persoonlijk op dit moment, het echt niet zo dat ik er eerder (of uberhaupt) over nadenk..

ik heb er niet veel verstand van; maar iets genetisch lijkt mij wel waarschijnlijk.

juist doordat ik een suicide van heel dichtbij heb meegemaakt, ben ik me er totaaaal van bewust geworden dat het echt niet mag. je kan niet zomaar je leven beeindigen. het stopt zowiezo wel ooit. ookal martel je jezelf door te leven, er blijken altijd mooie dingen te zijn. waarom zou je dan deze 80 silly jaren die je hier leeft, moeten afbreken na een x aantal jaren?

ik leef
tot ik dood ga
dan heb ik geleefd

Oh boy.

Ik heb zelfmoord van dichtbij meegemaakt. De persoon zei tegen mij: Je kunt wel zeggen dat ik een egoist ben omdat ik anderen verdrietig achterlaat. Ik wil die personen geen pijn doen en ik weet dat ze er met steun van elkaar wel overheen komen. Maar ben jij niet een veel grotere egoist door te zeggen dat ik maar een leven vol lijden moet leven alleen maar zodat het verdriet van jezelf en anderen wordt uitgesteld?
Dit maakte grote indruk op mij. Ik ben het niet eens met zelfmoord maar ik weet dat sommige mensen geen andere uitweg zien. En soms is er ook geen andere uitweg, in tegenstelling tot wat veel mensen geloven is niet elk probleem op te lossen. Ik denk niet dat dit mij beinvloed om eerder zelfmoord of juist geen zelfmoord te plegen. Ik begrijp nu alleen beter hoe die ander het bekeek.

Ik heb nog nooit zelfmoord van dichtbij meegemaakt, maar het lijkt me juist als een naaste van jou zelfmoord pleegt dat je het dan veel minder snel zou doen omdat je dan ziet hoeveel pijn het doet voor de nabestaanden en de rottigheid die daardoor achterblijft

Er zit cola onder je punttoets.

Ik heb het wel van heel dichtbij meegemaakt, en vanuit mijn oogpunt is het inderdaad vanuit beide kanten te beredeneren. Ikzelf ben, huhu, nog in leven, maar ik heb in die tijd wel op het punt gestaan om er een einde aan te maken. Het is in dezen niet zo zeer 'om haar achterna te gaan', alswel het laatste duwtje krijgen.
Het was destijds een opeenstapeling van pijnlijke feiten. Zo was ik de laatste die haar sprak, en gebeurde het totaal onverwachts. Ik heb een tijd met dwaze plannen rondgelopen, maar uiteindelijk voelde ik mezelf niet geroepen hetzelfde lot tegemoet te gaan. Het enige wat mij overeind hield was drank en drugs, maar dat raad ik iedereen sterk af.
Wat uiteindelijk mijn redding is geweest, is een goede en duidelijke toekomstvisie. Ik ben zelf niet - althans, niet meer - heel kwetsbaar voor invloeden van buitenaf. Juist omdat ik dit, en andere dingen, heb meegemaakt.

Vanuit psychologisch opzicht is een zelfmoord van dichtbij meemaken een van de heftigste dingen die je mee kúnt maken, als het om een dierbare gaat. Persoon A komt hier ijzersterk uit en ziet het als een levensles, zoals ik, maar persoon B ziet het niet meer zitten en werpt zich voor een trein. [Al word je als je in Nederland voor de trein springt nog 100, maar goed.]
Het is sterk afhankelijk van de geestelijke gesteldheid van de persoon op dat moment, genen en duizenden andere factoren in hoeverre een zelfmoord van een naaste 'de laatste zet' - in het geval van het parachutespringen zonder parachute erg letterlijk - kan geven.

Eh, nee, er is niet altijd een manier om van je problemen af te komen. Dat zie je verkeerd.
Lees eens een goed boek, hoor wat persoonlijke verhalen aan en kom terug.

Waar baseer je dat in godsnaam op?

Mensen, zoals jij, moeten misschien minder het woord 'lijkt' gebruiken.

"Ja, ik weet er eigenlijk geen flikker van, maar het lijkt me..."
Pff.

Gezond verstand, misschien...?

Ik snap best dat er situaties zijn waar idd geen uitweg meer in is te vinden, maar wat ik bedoel is dat er heus mensen zijn die er wel weer bovenop kunnen komen die heel erg in de shit hebben gezeten.

Dat is al heel iets anders.

Heb jij énig idee wat voor impact een zelfmoord op je kan hebben? Het is onmogelijk te zeggen dat de neiging naar zelfmoord (een archetypisch iets in onze psyche) niet versterkt wordt bij hele gelukkige mensen.

Een archetypisch iets in onze psyche? Waar baseer JIJ dat op? De mens heeft toch een zekere overlevingsdrang, het verlies van een naaste heeft daar denk ik weinig invloed op. Wil de overlevingsdrang verstoord worden moet er denk ik wel heel wat meer gebeuren.

Als iemand in je nabijheid zelfmoord heeft gepleegd en jij hier ook suicidaal van bent geworden kan je ook zien dat zelfmoord niets oplost.
De zelfmoordpleger is van zijn problemen af, maar ondertussen ben jij ongelukkig en suicidaal geworden doordat hij zelfmoord heeft gepleegd.
Het probleem (lees: zwaar ongelukkig/suicidaal zijn) heeft zich dus alleen maar verplaatst.

Onze psyche is nou eenmaal gebaseerd op contradicties binnen archetypen, dat lijkt me toch een vaststaand feit. Zoals er drang tot overleven is, is er een minder sterke drang naar de dood. Zoals men wil leven, wil men ook dood. Dat het leven het van de dood wint als het gaat om de psychische gesteldheid, wil nog niet zeggen dat die waarden bij iedereen gelijk liggen.
Een kerngezond en gelukkig persoon kan dermate ernstig beïnvloed worden door zelfmoord van een naaste, dat die waarden op zo'n manier verschuiven dat de drang naar de dood groter wordt dan tot leven.
De mate waarin de zelfmoord impact heeft op je eigen psychische gesteldheid, is logischerwijs sterk afhankelijk van, in de eerste plaats, je psychische gesteldheid vóór het drama - maar niettemin ook absoluut wat de persoon voor je betekende.
Als je absoluut niemand hebt, maar dan ook niemand, behalve één enkel persoon, kan het krater dat geslagen wordt na een totaal onverwachte zelfmoord van die persoon je wel degelijk tot zelfmoord brengen. En dat, dat júist terwijl je zo gelukkig was...

...gelukkig met alléén dat persoon.

Scherpe analyse. :rolleyes:

Drogreden.

Ik wil best geloven dat een psychisch gezond persoon tot zelfmoord gedreven kan worden door een dergelijke gebeurtenis. Maar niet op basis van dat argument.

Ook geloof ik niet dat het leven van een psychisch gezond persoon afhangt van één ander. Dat komt me meer in de richting van een afhankelijke persoonlijkheidsstoornis.

En rologen zijn ook geen argument, dat zijn meer middelen om anderen het zwijgen op te leggen zonder in discussie te hoeven gaan.

Als er zelfmoord op bv een school wordt gepleegd zie je dat kort daarna meer mensen volgen. Mensen lopen bijvoorbeeld al met het idee en wanneer iemand anders het lukt zelfmoord te plegen kunnen ze zoiets hebben van "oh haar is het ook gelukt dus...".

Op de afdeling waar ik werk was voor een maand gelegen ook een meisje dat suicide pleegde, direct daarna waren er meer clienten die het ook probeerden.

Ik verzin het overigens niet zelf, het is "onderzocht".

Ik ben er niet zo zeer tegen, al doe je natuurlijk wel je ouders, familie, vrienden etc etc onnodig pijn.

Ikzelf vind het leven ook niet bijzonder nuttig.. je wordt geboren, gaat 20 jaar naar school, werkt tot je 65e en leeft daarna nog 20 jaar.

Wat is het nut? Geld verdienen en vervolgens weer berooft worden van dat geld. Je leeft eigenlijk voor anderen.

Antwoord op de vraag: Ja, als ik bijvoorbeeld alleen mn vriendin nog had en zij pleegde zelfmoord zou ik dat ook doen. :) Al kom je dan uiteindeljk wel terug in een lichaam van de "slachtoffers" (Vrienden) zodat je zelf ook ziet wat het aanricht.

een jongen bij mij op school heeft vorige week ook zelfmoord gepleegd, door middel van zichzelf op te hangen aan de trap. zijn broer die bij mij in de klas zit heeft hem gevonden en heel erg geod gehandeld. hij heeft de riem eraf gehaald en zijn ouders opgevangen. het was echt verschrikkelijk die jongen is helemaal getraumatiseerd. evenals de school trouwens. de hele kerkzitting was bomvol en alle leraren en leerlingen moesten huilen. het was iets onverklaarbaars aangezien hij in het nationaal elftal mocht hoceyen heel veel vriendne had die hijdie zelfde avond nog op msn heeft gesproken en mee heeft gesmst (een UUR daarvoor!!) en hij had nooit ruzie met iemand terijwl hij zo vrolijk was altijd iets heeft opgemerkt. heel veel mensen hebben ook schuldgevoelens. maar dat is natuurlijk onzin, zijn ouders weten ook werklyk niet waarom het is gebeurd, men denkt een psychose of dattie een depressie had, maar dt kan togniet onopgemerkt? als je een depressie of ietshebt dan merken je ouders of in ieder geval éen vriend of vrienidn het wel.. maar een kortsluiting in zn hoofd, vind ik zon enge gedachte.. er wordt ook gezegd dat het iedereen kan overkomen dat is toch eng..
maar de reden dat ik dit hele verhaal schrijf is dat door dat wat hij gedaan heeft, er heel erg veel gedachte bij mensen spelen. er is ook een condoleance register en er zijn ook mensne die schrijven dat ze ook aan zelfmoord dachten maar er nu niet meer over peinzen omdat ze zien wat een impact dit heeft op familie, vrienden etc. ik heb ook zon gedachte gehad, maar als je zoiets meemaakt, ga je werklyk anders denken. sommige vonden het ook egoistisch, niemand wist IETS. hij heeft namelijk ook geen brief of iets achtgelaten, hij heeft zn geheim meegenomen naar de hemel. persoonlijk vind ik het niet egostisch, misschien een beetje omdat echt niemand ìets weet, de reden, niemand. hij heeft ons met zoveel vragen achtergelaten, maar dit was voo rhem dan de beste keuze.

Gecondoleerd...

Dat is echt triest, gecondoleerd en veel sterkte...

dat je zelfmoord wil gaan doen is een momentopname van opgehoopte gevoelens die je niet kan plaatsen in een puzzel :rolleyes: dus je stapelt eigenlijk alles maar op.,!

ik heb het zelf ook gehat.,misschien dat ik daarom nu juist WEL over gevoelens praat omdat ik bij het riag ben geholpen.,
IK zelf ben misbruikt door mijn vader,
hij heeft mij sexueelmisbruikt en mij mishandeld,
ik kon het niet meer aan
en ben met mijn moeder verhuist (in tussetijd was mij ma ervan gescheiden)
ik ging naar andere school
en had daar geen vriendinnen
iedereen haatte mij.,
ik ben toen in mij zelf gaan snijden
ik wilde geen MOORD doen maar wilden de pijn in mijn hart vergeten.
ik had zoveel om te verwerken!
op een gegeven moment vond mijn moeder mij in de keuken met een mes in mijn handen op mijn pols, ik wilde toen WEL echt dood.
op dat moment heeft mij ma mij geholpen om het weg te leggen.
en paar dagen later ging in bij riag in therapie
de band van mijn ma en mij is er wel sterker door geworden
nog steeds niet veel vrienden
maar ik heb wel vrienden
MENSEN WILLEN PAS VRIENDEN MET JE ZIJN SChijnbaar als je iets ergs heb.,als er ECHT iets is als je ECHT pijn heb want dan sta je in het middelpunt van de belangstelling.

Daar ben ik het helemaal mee eens. Ik zelf heb ook behoorlijk lange periode aan zelfmorod gedach t(en pogingen ondernomen) . ik zag echt niet dat er misschien nog een uitweg was. ik snap niet eens meer hoe ik ooit zo heb kunnen denken. Ik was zo in een waas, dat ik er nu zelf nog vrij weinig van kan herinneren. Het is nog geen jaar geleden, maar de duidelijkste herinerringen haal ik uit mijn dagboek. wat ik heirmee zeggen wil is, dat mensen echt in een waas kunnen leven waar in ze niet eens altijd meer weten wat ze eigelijk doen. Ikzelf ben door pyschiater 'wakker geschud'. ik moest opgenomen worden in de Lingewal (jeugdpsychiatrie) En dat zag ik echt niet zitten. pas toen deed ik mijn open goed genoeg open voor mogelijk andere opties dan zelfmoord, en zo ben ik er boven op gekomen..

Ik denk dat ik liever denk dat er niks meer aan te doen was. Het idee dat hij zelfmoord pleegde in een waas en eigenlijk niet wilde is nog veel zwaarder.

Hier ben ik het niet mee eens. Er zijn gewoon problemen die niet opgelost kunnen worden. Dan heb je 2 opties; de rest van je leven eronder lijden of jezelf van het lijden verlossen en zelfmoord plegen.

Ik ben geen voorstander van zelfmoord maar ik vind het belachelijk dat mensen zo makkelijk denken dat er altijd nog wel andere manieren zijn. Soms zijn die er niet...