Houden van...
 

Pfffz.. Ik wordt er zo moe van.. Waarom kan ik mensen zo ontzettend moeilijk vertrouwen? Waarom kan ik zo ontzettend moeilijk mn liefde echt aan iemand geven?

Ik vond het al zo raar dat het zo lang (19 maanden) goed ging, met liefde voelen voor mn vriend. Ja, er waren momenten dat de liefde ver te zoeken was, maar hij was er wel. En het vertrouwen bleef zoiezo.

Nu gaan mn ouders uit elkaar, de mensen die ik altijd voorwaardelijk vertrouwde doen me nu toch pijn. Niet opzettelijk, maar pijn doet het wel. Het geeft me het gevoel dat ze me verraden..

En daar komt die angst. Die angst naar mn vriend toe. Ik hou zielsveel van hem, en daarom is hij de persoon die me het aller meeste pijn kan doen. Ik ben niet bang dat hij me zal verlaten, maar gewoon pijn doen. Dat er bijv. iets me hem gebeurd, waardoor ik hem kwijt raak. Zoiets dergelijks..

Ik wil het weer zoals eerst. Me veilig voelen bij hem, hem volledig vertrouwen. Maar dat met mn ouders, heeft me doen inzien dat dingen onverwachts kunnen gebeuren die pijn doen. En dat die vanuit de meest onverwachte hoek kunnen komen.

Hoe kan ik hier aan werken? Hoe kan ik er aan werken dat ik mensen om me heen niet wil wegduwen zodat ze me niet kunnen kwetsen. Want eenzaamheid doet ook pijn. Hoe kan ik er aan werken dat ik niet voortdurend met die angst zit, maar me gewoon prettig kan voelen.

Hij heeft me laten zien dat hij er is voor me, maar zoveel dingen raken me. Ik besef me hoe moeilijk ik het vind lief te hebben. Is het misschien verstandig weer professionele hulp te gaan zoeken om hierover te kunnen praten en er aan te kunnen werken?

Je moet even onthouden dat jij niet je ouders bent. Dat je ouders uit elkaar gaan, betekend toch niet dat je vriend en jij uit elkaar gaan? Op dit moment vertrouw je je vriend (bijna) compleet, ik neem ook aan dat je dat wilt. Maar als jij je nu bang laat maken door je ouders, verpest je onbewust je eigen relatie. Als jij gaat geloven dat het bij jou gaat gebeuren, gebeurt het, geloof me, want dat ga je je er op voorbereiden waardoor je hem op afstand gaat houden.

Ik denk dat je hier met je moeder/vader over moet praten, leg ze uit dat je hierdoor bang bent geworden. Maar praat vooral met je vriend. Ik weet verder niet of er meer in je leven speelt, behalve de scheiding van je ouders. Niet dat het eigenlijk iets uitmaakt. Het feit dat je over proff hulp nadenkt zegt misschien al genoeg. Maar onthoud, jij bent niet je ouders... je weet denk ik niet wat er fout ging tussen je ouders... misschien moet je daar eens naar vragen, zodat je iig niet 'diezelfde fout' zult maken...

Ik denk enerzijds dat je blij mag zijn dat je een vriend hebt die je kan vertrouwen. Wat tussen je ouders gebeurde was onvermijdelijk, liefde kan onverwacht overgaan. Maar ik begrijp je niet zo goed, ben je bang dat de liefde overgaat? Zo'n dingen kunnen gebeuren, daarom moet je er nu het beste van maken, genot is maar een vinger lang maar liefde kan eeuwig duren denk ik, niet altijd even sterk maar het gevoel is er wel steeds. Ik denk dat je het best eens praat met je ouders en je vriend en niet gauw professionele hulp zoekt want dat zou je in een hokje duwen waar je in vast zou kunnen blijven zitten..

Ik praat al ontzettend veel met mn vriend en mn ouders, heb ze dit alles ook al verteld, maja..

Weet je wat het ook is.. Ik heb me in de laatste tijd, mede door gesprekken met mn moeder, beseft dak het ontzettend moeilijk vind iets voor mezelf te doen. Iets te doen wat IK wil..

Ik ben alleen maar bezig anderen blij te maken, in andermans behoeftes te voorzien, en vergeet daarin mn eigen. Ik doe mn best voor school, mn ouders, mn vrienden/vriendinnen, mn vriend.. maar als ik me bedenk.. Wat doe ik nu puur voor mezelf, alleen omdat IK het leuk vind.. niets :(

En ja, ik WIL het veranderen, heel graag. Maar het lukt me gewoon niet! Automatisch schuif ik de dingen voor mezelf naar achteren, maak er geen tijd voor. Het lukt me gewoon niet! Ik eis van mezelf dak alles goed doe, goede cijfers haal, mn ouders blij maak, en ga zo maar door. Anders mag ik niks voor mezelf doen, en aangezien ik het nooit goed genoeg vind, doe ik niks voor mezelf..

Zucht.. ik ben wel moeilijk he?

En neej.. dit is niet het enige dat speelt in mn leven. Ik kan het even heel bot zeggen, kben 1,5 jaar lang gepest, 3x aangerand (1x door een meisje in die pestperiode), mn moeder is depressief geweest omdat mn opa haar heeft misbruikt, die opa heb ik gewoon heel normaal gekend tot 2 jaar geleden, sindsdien niet meer gezien. En zo zijn er dan nog wel meer dingen die niet goed zitten (oom nichtje misbruikt, oom zn vrouw verkracht, tante vroeger schizofrenisch enz.) en gevolgen hebben gehad op mij. Nouw ja, ik wil hier niet zielig mee doen, das niet mn bedoeling. Het verklaart alleen enigszins waarom ik bang ben lief te hebben, en waarom ik bang ben mensen te vertrouwen..

:rolleyes: maar tis niej allemaal ellende hoor, vat ut niet verkeerd op.. Kben niet (meer) depressief, heb op dit moment toch best een mooi leven en waardeer dit ook.. maja, die angsten he

Je zegt net dat je iets voor jezelf wil doen? Wat wil je doen dan?

Misschien moet je elke dag een uurtje ofzo voor jezelf nemen, dat jij in je eentje gaat vullen met iets wat jij wil of leuk vind. Ook kan je een lijstje maken met dingen die je leuk vind... en als je langzaam dingen opbouwt, is het best mogelijk een soort eigen leven te bouwen. Misschien op sportclub gaan ofzo, dan heb je al een uur iets wat jij leuk vind... of tekenen, iets creatiefs, of gewoon een uurtje muziek luisteren of jezelf optutten... ik verzin maar wat

Ik herken me denk ik wel hoor, alleen is het iets anders. Ik heb geen reden om ongelukkig te zijn, ik heb het zo vaak goed met mensen, ik kan me amuseren en anderen liefhebben maar toch is er een zekere angst en een beest in mij die me verdrietig en kwaad maakt omdat de dingen soms niet gebeuren zoals ik wil. Ik ben zo onzeker en heb vaak spijt van dingen die ik deed of dan juist niet deed. Het is gewoon een gevoel die zegt dat alles zoveel beter zou kunnen zijn, het is streven naar perfectie terwijl die totaal niet bestaat. En het is ook een angst, een faalangst, bang dat er plots een leegte is die ik soms al eens ervaar, bang om 100% te beminnen, bang om te falen etc. Misschien is jouw gevoel ook iets in die aard? Dat je bang bent iemand voor 100% te vertrouwen is normaal, zeker na wat je meemaakte, maar ik denk dat als je een vriend hebt die je begrijpt, dit na een tijd wel goed kan komen als je zelf een beetje de moeite doet om de dingen op een rijtje te zetten en om minder leuke dingen uit uw hoofd te zetten en zowat te leven naar je toekomst samen met je vriend..
Het is moeilijk ik weet het ik zit er ook mee en ik denk dat het bij mij altijd in me blijft dat gevoel van perfectionist en onzekerheid en angst maar er zijn zoveel dingen die het leven des te beter kunnen maken..

Dr is ontzettend veel dat ik wil doen. Om te beginnen wil ik al heel lang vrijwilligerswerk gaan doen, verder wil ik graag op percussie, euh, zingen, acteren, dansen, reizen, schrijven.. jaah, zat.. allemaal mogelijk owk.. maar kdoe ut niet.. en tlukt me niet om het wel te doen..

zoals mn vriend al zei: ik wil van alles doen, maar ik wil het niet ofzow..

dr zit totaal geen logica in?

Maar het lukt me niet!