[Discussie] Hoe zou jij willen kunnen dichten?
 

Is dat als een bepaalde dichter? Een bekende dichter misschien, maar misschien heb je ook iemand op DoP gezien waarvan de stijl je op die manier aanspreekt? Of wil je je eígen stijl verder ontwikkelen?
Zijn er dingen die je in je eigen gedichten anders zou willen doen, maar waarvan je eigenlijk niet zo goed weet hoe? (misschien hier de plaats om daar tips over te vragen?). En wat vind je wél goed gaan?

En misschien feedback van anderen op wat je hier zegt? Mijn bedoeling van dit topic was om het wat breder over gedichten te hebben, niet over een gedicht apart maar over je hele dichtstijl.

:)

Ik wil mezelf in een gedicht helemaal kunnen geven, maar dan toch net niet.

:)

Ik lees weleens gedichten die vervolgens nog dagen, weken, maanden lang door mijn hoofd blijven spoken. Ze werken als een soort trance. Soms zijn ze verschrikkelijk ontroerend, soms toveren ze me om tot eerste de beste bezetene. Als ik ooit nog eens een gedicht zou kunnen schrijven met dergelijke uitwerkingen op iemand, zou ik wat dichten en mij betreft het uiterst haalbare bereikt hebben.

Ik zou willen dichten zoals het voelt.
Ik zou willen kunnen dichten wat ik denk.
En bovenal wil ik graag kunnen dichten op het moment dat ik in slaap val, maar dat is lastig.

Stoere vraag (y)

Ik zou graag minder 'dramatisch' willen dichten. Mja, moeilijk uit te leggen, maar ik kan op zich wel gevoel leggen in 'grote dingen'. Maar iets simpels en kleins kan ik totaal niet gracieus en met gevoel beschrijven, bij mij lijkt het al snel op recept in een kookboek of iets dergelijks. Daarnaast zou het bij mij ook wel iets gezelliger mogen vind ik. Je zou haast denken dat ik een emotioneel wrak ben afgaand op mijn gedichten. Klein pessimistje lijk ik wel, terwijl dat eigenlijk helemaal niet zo het geval is bij mij.

Ik zou willen dichten als Jotie T'Hooft. Hij mag dan vaak overroepen worden, en zijn woorden vind ik niet altijd even mooi of toepasselijk, maar ik vind dat zijn kaders altijd heel goed lopen. De rijm loopt altijd heel goed, en het heeft werkelijk een ritme.

Als ik binnen dit forum kijk: ik zie vaak dingen bij mensen die ik graag zou willen kunnen. Voorbeeldje noemen maar: woordspelingen en een soort van onschuldige wijsheid (denkerij, intelligentie, hoe zeg je dat) van CSN, prachtige sfeeropbouw van Reynaert, en die bewonder ik ook, net als ik Rita Pavlovic daarom bewonder, echt om dat inlevingsvermogen: gedichten kunnen schrijven over bepaalde onderwerpen die echt raken. Zo zijn er wel meer.

Ik denk dat het dus vooral diepgang is die ik graag zou willen kunnen beschrijven in een gedicht, een onderwerp uitdiepen, wijsheden, iets schrijven waarvan mensen denken 'wooooooow, dat is intelligent' :).

Ja inderdaad, diepgang. Of iets moois schrijven dat je heel erg bezig houdt.

Over vrolijke en leuke en grappige dingen zou ik ook graag willen dichten. Maar ik vind het nog wel erg moeilijk :p.
Ik weet nog niet precies wat ik wil want ik dicht nog niet zo lang. Dus tja, ik denk dat ik daar over een tijdje wel achter kom.

Als Herman Brusselmans. Veel, snel, grappig, kort en krachtig.
en een tikje bizar.

ik zou willen dichten over dingen die mij niet of nauwelijks aantrekken, nu is het alleen nogmaar een vorm van expressie als ik iets niet op een andere manier weet te uiten. Ik wil vol passie kunnen dichten over de gele eendjes op mijn boekenkast...

Dit zegt het eigenlijk allemaal al voor mij

verder graag een combinatie van de talenten van Rawie en mn dop-favoriet Lovetear:)... mis zijn gedichten zeker!

Ik zou willen dichten met de sfeer van csn, maar ook weer niet omdat het dan zo na-aperig is. Ik zou willen dichten met een eigen stijl, maar dan wel een mooie stijl. Ik zou in mijn gedichten het gevoel willen kunnen overbrengen waardoor ik ermee begon, maar vaak kom ik toch weer uit op iets als:

See

De mier ging door de grijze golven,
regenresten zogezegd, zo gedaan,
dacht hij al ploeterend.
Gelukkig heeft de werkster
nieuwe schoenen klaargezet.

(enz.)

Ik zou willen spelen met woorden en toch dat ene gevoel vasthouden. Ik zou willen...

Maar het gaat om wat ik kan en dat is qua dichten bar weinig:P

Mwuh, ik zou juist willen kunnen dichten hoe het níet voelt, iets kunnen beschrijven dat ik op dat moment niet voel, mezelf niet zo laten doorklinken in mijn gedichten. Een beetje wat Sporadica zegt eigenlijk.

Je bedoelt dat je afstand kunt nemen van je gevoelens, zodat het niet meteen duidelijk is waar het over gaat, of wat? Dat je niet meer te horen krijgt dat het een thoughtful-gedicht is? Maar dat is toch juist een compliment?:P

Of dat een compliment is weet ik niet, maar dat bedoelde ik wel ongeveer ja. :)

Ik zou iets op een manier willen kunnen zeggen die de ander verbaast, een manier waarop de lezer er nog nooit over nagedacht had.

Ik vind Marsman en Slauerhoff wel mooie dingen hebben... Beetje van dezelfde periode. Al was Slauerhoff wel iets romantischer.

Ik zou willen kunnen dichten als een über-romanticus/symbolicus/hopeloos figuur, en dan toch scherpe en intelligente dingen neer zetten. Of nee, ik hou van chaos in mijn gedichten. Chaos en wrange dingen.

Verder vind ik de stijl van CSN natuurlijk de figuulijke bom, ik bewonder haar taalgebruik en intelligentie. Andere dichters die mij aanspreken zijn op het moment Jules Deelder, Ramsey Nasr en Emily Dickinson. Ik denk dat ik toch het meest van moderne dingen in gedichten hou: als ik een gedicht zie met cijfertjes of koelkasten of treintijden zie, ben ik gelukkig. En gedichten waarin het op het allerlaatste moment toch fout gaat.

Ik denk dat die dichters mij niet speciaal beïnvloeden, in de zin van: goh ik wil ze nadoen. Ik hecht altijd veel waarde aan de mening van mensen mbt mijn gedichten, maar als ze zeggen: je stijl lijkt een beetje op die en die dichter, dan ren ik gillend weg. Nouja eigenlijk doet het me niets, want ik ben totaal niet bezig met "iets te zijn als dichter". Ik ben blij zolang ik een beetje op papier krijg wat ik denk, en ik sta open voor veranderingen of andere perspectieven.

Ik zou wel graag hier wat tips in het algemeen willen hebben van jullie. Vroeger was vooral mijn metrum echt kut, maar daar ben ik geloof ik al iets 'beter' in geworden. Zijn er nog dingen waarvan jullie moeten tandenknarsen?

eigenlijk zou ik dat wel leuk vinden, want mijn gedichten mogen best irritant zijn

Oh ja, als laatste: ik hou niet zo van regeltjes eigenlijk. Er bestaat naar mijn mening ook geen perfect gedicht. Ik zou het heel moeilijk vinden om mijn gedachten in een bepaalde vorm te gieten, bijvoorbeeld een sonnet of zoiets dergelijks. Ik krabbel liever een eind weg. En dan brul ik wel: schijt aan iedereen en schijt aan de regeltjes en dichterlijke vrijheid, maar stiekem denk ik toch: ik hoop dat ze het mooi vinden

:bloos:

In vorm dichten is stom! Vorm is stom! Wie zegt dat ik in vorm moet dichten?! Want dat is dan een stommerd!

Ik heb last van een heel erg ver doorgevoerd autoriteitsprobleem. :bloos:

Nee ik kán het niet. In vorm dichten. Dan loopt het bij mij voor geen meter, en heb ik er vreselijke moeite mee te zeggen wat ik nou over wil brengen. Ik maak meer gebruik van een primitief 'dit loopt wel lekker dus joh, we doen t'-manier van dichten. Je zou het wel zoiets als 'scheefdichten' of zo kunnen noemen. Volgens mij heb jij dat ook wel een beetje.

Vandaar ook dat ik sonetten en dergelijke niet eens meer probeer. Maar ik heb wel altijd bewondering voor mensen die dat wél kunnen. Het getuigt namelijk van een bepaalde discipline en een enorme mate van zorg, want alles moet natuurlijk precies goed passen.

Natuurlijk is dat een compliment:)

En ja, dáár ben ik het ook zeker mee eens.

Als Goethe, maar misschien is het doordat ik wat Saksisch bloed heb dat ik zo ontvankelijk voor de Duitse taal.

In vorm dichten kan ik ook absoluut niet. Ik heb eens een acrostichon geprobeerd, dat lukte al niet (of nou ja, het werd niet veel soeps, moet ik zeggen), en een sonnet vind ik nog veel moeilijker. Daarom heb ik toch echt bewondering voor die spenseriaanse strofe die Reem ooit neerzette:).