Gescheiden ouders & de liefde
 

Mensen wiens ouders gescheiden zijn:

Merk je daar in je eigen liefdesleven en/of relaties iets van?
Denk je dat het een grote invloed op je heeft (gehad)?

TS begint:
Mijn ouders zijn een jaar of 5,6 geleden gescheiden, maar het hele doenwehetwelofdoenwehetniet en daarna het elkaaromstebeurtterugwillen zorgde voor een lange voorgeschiedenis/nasleep. Ik denk wel dat ik daar zelf door beinvloed ben, bijvoorbeeld het sceptisch zijn over relaties van anderen en liefde in het algemeen.

Gewoon omdat ik benieuwd ben naar andere ervaringen:)
En eventueel ook wel een relativerend "jouw leven hoeft niks met dat van hen te maken te hebben" wil horen waar ik iets meer vertrouwen van krijg dan ik heb..

Mijn ouders zijn twee jaar geleden gescheiden, al voelde het alsof ze dat al 10 jaar waren. Natuurlijk heeft dat invloed op je (liefdes)leven, maar ik denk dat je het beste kunt onthouden dat je moet proberen niet dezelfde fouten als je ouders te maken.

Mijn vriend ouders zijn gescheiden en die van mij al 35 jaar gelukkig getrouwd. Ik heb bindingsangst etc. en hij heeft van alles helemaal niets. Hij is zelfs erg 'settlelig'. vaag woord :P maar ge begrijpt. Vind het wel grappig dat het ook dus anders kan :p:)

Mijn ouders zijn pas iets van een half jaar officieel gescheiden maar ze zijn wel al wat langer uit elkaar. Toen ik 3 jaar geleden voor het eerst hoorde dat het niet zo goed tussen hen ging, kwam dat voor mij echt uit het niks. Dat een tijd later bleek dat mijn vader al een tijd een ander had (vriendin van mn moeder en ik pastte op haar kinderen) was al helemaal vreselijk.
Vooral omdat ik dit allemaal niet heb aan zien komen was, hoe suf het ook klinkt, mijn geloof in liefde even helemaal weg. Ik weet niet of het er mee te maken heeft maar het duurde heel lang voor ik mijn vriend ook echt 'mijn vriend' noemde. Het moest vooral niet te serieus zijn want pas dan zou ik gekwetst kunnen worden. Onzin natuurlijk maar zo zat dat in mijn hoofd.
Ik vind het moeilijk om mensen écht dichtbij te laten komen. Om ze dus echt alles te vertellen enz. en echt te vertrouwen. Waarschijnlijk ben ik gewoon zo en heeft het niks met mijn ouders te maken. hoop ik tenminste;)

hm ik heb grotendeels hetzelfde, mensen niet dichtbij laten komen, vooral mensen die ik leuk vind en die mij duidelijk maken dat ze meer willen dan vrienden zijn, ik wil uberhaupt niks wat lijkt op een relatie want "die gaan stuk en kwetsen mensen". ik hoop juist dat die niet is omdat ik zo ben maar dat het door mijn ouders komt.. dan ga ik er van uit dat ik het gewoon kan "verwerken" en er dan vanaf ben.

Ik heb nu wel een vriend maar zelfs hem hou ik soms op afstand. En over of het door ouders komt of niet: je hebt wel gelijk maar ik wil niet dat iets dat mijn ouders doen zoveel invloed op mij zou kunnen hebben.

De ouders van mijn vriend zijn gescheiden (of nooit bij elkaar geweest, beetje vaag) en ik merk daar bij hem wel wat van, geloof ik.

Hij is vooral bang om in relaties net zo te worden als zijn vader (chagrijnig en bozig) en als hij dus een keer gestresst is dan durft hij bijna niet in m'n buurt te zijn uit angst dat ie net zo tegen mij gaat doen...

nee dat wil ik eigenlijk ook niet, ik wil er bovenstaan en onafhankelijk zijn aan de ene kant, en aan de andere kant vind ik het fijn om iemand anders de schuld te geven :s :bloos:

Mijn ouders zijn 7/8 jaar geleden gescheiden en het heeft wel invloed gehad. Ik denk later wel beter na of ik wel kinderen met diegene wil.
Misschien kun je het geen fout van hen noemen, want het is ook heel wat jaren wél goed gegaan.

Hey hier heb ik toevallig gister nog een hele discussie over gehad :eek:

Mijn ouders zijn niet gescheiden, maar het heeft al een aantal keer niet veel gescheeld. Ze hebben al een aantal keer relatietherapie gehad, maar of het echt helpt, weet ik niet. Ik woon niet meer thuis, maar m'n zusje nog wel, en ik hoor van haar soms ook al verhalen dat het nog steeds niet echt goed gaat. Dat merk ik ook wel eens als ik het weekend thuis kom: ze kunnen om de kleinste dingen meteen gaan kibbelen en ruzie maken. Ze kunnen volgens mij gewoon niet met en niet zonder elkaar.
Dat heeft wel z'n weerslag op mij heb ik ontdekt. M'n eerste relatie verliep totaal niet lekker. Onbewust was ik heel bang om ruzie met 'm te maken, waardoor we meningsverschillen of problemen totaal niet uitgepraat hebben. Daarop ging het ook fout. Het kwam echt niet alleen daardoor, maar vooral op mij had het wel grote invloed. Ik durf jongens ook niet echt dichtbij te laten, omdat ik gewoon bang ben dat ik net zoals m'n ouders ga worden. Ik ben me er wel een beetje van bewust dat het ook van mezelf afhangt, maar dat moet nog even helemaal doorwerken ofzo :s

Mijn ouders zijn bijna 3 jaar geleden gescheiden, maar in m'n eigen liefdesleven merk ik er niets van. Ik ben er hoogstens iets meer van bewust geworden dat zelfs als je getrouwd bent liefde niet vanzelfsprekend is. Je moet er wel iets voor doen.
Verder vind ik het eigenlijk ook wel beter dat mijn ouders gescheiden is, want het laatste jaar dat m'n vader nog thuis woonde, kwam ik in de pubertijd, werd ik dus ietsje bewuster van wat terecht was en onterecht, en dat zorgde voor nogal wat wrijving met m'n vader, die me nog steeds zag als klein knuffelmeisje. Nu heb ik wat afstand van hem kunnen nemen, en kan hij me niet meer rondcommanderen, en gaat het stukken beter tussen ons.

Al met al ben ik nu dus beter af.

Merk je daar in je eigen liefdesleven en/of relaties iets van?
Nee.
Denk je dat het een grote invloed op je heeft (gehad)?
Tsja, wat bedoel je daarmee? Dat dingen anders geweest zouden zijn als mijn ouders niet gescheiden zouden zijn? Dat lijkt me evident. Maar, als je er graag een waardeoordeel aan wil toekennen, lijkt het me eerder een voordeel om gescheiden ouders te hebben. Immers, kinderen van niet-gescheiden ouders krijgen een verwrongen beeld van relaties en zullen wellicht denken dat het normaal of natuurlijk is dat je je hele leven bij dezelfde persoon blijft, terwijl het in de praktijk zeer zelden succesvol blijkt.

Dat probeert iedereen in alles...

Kinderen van niet-gescheiden ouders kan je niet zomaar allemaal over een kam scheren.
Daarnaast heeft zowat iedereen veel meer voorbeelden van relaties (die al dan niet werken of mislukken) die een invloed hebben op hun verdere eigen relaties, en heus niet alleen die van zijn of haar eigen ouders.

Daarnaast is het inderdaad de bedoeling van een huwelijk dat je de rest van je leven bij die partner blijft. Anders begin je er beter niet aan. Dat geldt voor iedereen, ongeacht van de relatie van je ouders.

Het spreekt voor zich dat ik vind dat niemand ooit aan zoiets achterlijks als het huwelijk moet beginnen.

Mijn ouders zijn ook gescheiden, maar dat is al sinds ik me kan herinneren. Ik was drie ofzo, toen ze officieel scheidden. Heeft mij denk ik niet veranderd, al kan ik niet zeggen hoe het zou zijn als ze nog bij elkaar waren geweest. Het is natuurlijk wel kut dat mijn vader mij niet zo goed kent (en ik hem niet). En met de liefde heb ik er geen last van. Natuurlijk word je wel eens gekwetst, maar daar leer je van toch? Ja, ik zal wel oppassen voordat ik ga trouwen denk ik, maar meer heeft het niet met mijn leven gedaan :) Gelukkig maar.

Ik heb er nooit van gemerkt dat ik bindingsangst ofzo heb.

Neuh weinig van gemerkt behalve dat ik minder geloof in het "liefde voor het leven" gebeuren. Als ik het vind, prima.. als ik het niet vind, red ik me ook wel.

nee :)

Nou, bij deze dan.

Mijn ouders zijn op mijn 13e gescheiden. Ik heb tot mijn 18e gewoonweg een rotleven gehad en ook al heb ik in de instelling dat ik me zo min mogelijk wat wil aantrekken van het verleden.. toch zijn er soms dingen waar ik tegenaan loop. En waarvan de oorzaak dan toch min of meer tot het verleden behoort.

Voorbeeldje: Tis nu 4 maanden uit met mijn vriend, waar ik een jaar mee heb gegaan. Hij heeft het uitgemaakt omdat hij 'vrij' wilde zijn. Voor mij heeft hij ook altijd relaties gehad en jah.. dan kom je jezelf een keer tegen.

Maar ik had het gevoel toen hij het uitmaakte: Zie je wel.. het heeft totaal geen zin om je aan iemand te hechten, om van iemand te gaan houden. Want ze laten je toch allemaal in de steek.

Dat stukje zie ik dan ook weer terug in mijn verleden. Ik hecht me schijnbaar toch aan bepaalde mensen en wanneer die personen dan uit mijn leven verdwijnen vind ik het moeilijk om dat een plaatsje te kunnen geven. Zelfde geldt bij begrafenissen van mensen waar ik van houd. Daar kan ik echt weeeeeeeeeken over tobben in bed.

En het gaat wel stukje bij beetje beter, het gevoel slijt wel. Maar ik heb het idee dat dat bij mij toch altijd iets langer duurt dan bij andere mensen.

En ook al doe je dan je best om het verleden zoveel mogelijk achter je te laten, sommige dingen halen je toch gewoon weer in, zonder dat jij dit wilt.

Dat, en dat ik misschien wat cynischer over het huwelijk ben gaan denken.