mijn verhaal
 

Heej,,

Ik weet niet waarom ik dit schrijf, ik denk om me af te reageren ofso :s Maar mijn broer die heeft dus ADHD, en dat heeft hij heel erg :( Soms sloeg hij ook enzo, en hij heeft zelfs mijn laptop stukgemaakt (hij zit vol met krassen, maar ik heb gewoon een beeldscherm enzo aangesloten en hij doet het nog :) ) en uiteindelijk vonden mijn ouders het zo erg dat ze hem uit huis hebben gezet! Hij woont nu dus ergens anders en 1 weekend in de maand zie ik hem. Dan is hij nog niet altijd aardig, maar hij slaat gelukkig niet meer. :)

Terwijl hij nog hier was, was hij heel erg druk en had altijd heel erg veel aandacht nodig. Terwijl ik dan de wijste moest spelen en altijd perfect moest zijn, gingen ze met hem leuke dingen doen. Dat doen ze nu nog steeds, gaan ze met hem op vakantie en dan blijf ik alleen achter :( En omdat mijn broer nu zoveel aandacht vroeg, kreeg ik steeds minder. Dus toen zei ik steeds minder enzo. En nu denken mijn ouders dat ik een ziekte heb. Dat ik hoogbegaafd ben en syndroom van Asperge heb. :( Op school heb ik het wel altijd leuk enzo, en dan praat ik veel meer! Maar thuis niet meer en ik weet niet wat ik daaraan kan doen :( Het voelt zo leeg :( Ik weet dat het klinkt alsof ik aandacht wil, en eigenlijk is dat ook wel een beetje zo. :( Mijn ouders hebben me nog niet vertelt dat ze denken dat ik die ziektes heb, ik kwam er zelf achter :( het stond op zo'n blad met diagnose ofso erop :( Wat moet ik nou doen? Ik voel me vaak echt heel alleen :( Vriendinnen heb ik genoeg, maar toch. Ik mis iets ofso denk ik :s
Jeej wat een lang verhaal :| als jullie tips hebben ofso zeg het dan? Ik weet dat het nergens op slaat wat ik zeg, maar het zou tog handig zijn.

XxX

Jeejtje hé, wat een vervelende situatie (n)

Durf je voorzichtig bij je ouders te peilen waarom ze meteen aan dergelijke ernstige ziektes denken?Je kunt vertellen dat je een diagnoseformulier vond en vragen of zij denken dat die ziektes op jou slaan.. (Ik bedoel, weet je zeker dat ze jou daarmee bedoelden?)

Kan me wel (voor zover ik me in de situatie kan verplaatsen) voorstellen dat je je teleurgesteld voelt in je ouders.

Ik begrijp trouwens niet waarom ze met enkel je broertje op vakantie gaan? Heeft zijn behandelaar aangegeven dat het beter is met alleen je ouders op vakantie te gaan? Of is het uit beweging van je ouders?

Het beste is alles wat je hier gezegd heb voorzichtig met je ouders over te praten. Dan weten zij echt wat er aan de hand is en kan er goed naar een oplossing gezocht worden.

Ik weet dat het lastig is, maar succes

Krijgt je broertje inmiddels medicijnen voor zijn ADHD (Ritalin)?

Het lijkt me inderdaad het beste om het er even met je ouders over te hebben. Sowieso vind ik het een beetje raar dat zij diagnoses over jou maken (ook al is het met een formulier erbij), waar jij zelf niets vanaf weet, laat staan ook iets in te brengen hebt. En dat ze het daarna niet tegen je vertellen vind ik ook raar. Maar ik zou me er niet teveel van aan trekken als jouw ouders een diagnose van je proberen op te maken aan de hand van een formulier, het zijn immers geen professionals. Dus voor je je allemaal dingen en ziektes in je hoofd haalt die je mogelijk zou kunnen hebben, ga even met je ouders praten en kijk inderdaad even of dat diagnoseformulier wel op jou slaat? Als zij zeggen van wel, kun je er altijd nog een echt psych bij halen, iemand die die diagnose veel beter kan stellen.

En inderdaad wat Coopergirl al zegt, heeft de behandelaar van je broertje gezegd dat het beter zou zijn om alleen met je broertje op vakantie te gaan, of doen je ouders dit uit zichzelf?

Ik kan me voorstellen dat je je alleen voelt, al heb je veel vriendinnen, elk kind heeft ook liefde en aandacht (!) van zijn ouders nodig. Dus ik vind het logisch dat je het gevoel hebt dat je 'iets' mist. Mijn tip dus in ieder geval: ga eens proberen om een gesprek met je ouders te beginnen hierover (en ik weet het, dat zal best moeilijk kunnen zijn), wat zo te horen hebben jullie elkaar een hoop te vertellen.

Desnoods, als je het moeilijk vind om met ze te praten, kun je het stukje dat je hier schreef uitprinten en aan hen laten lezen. Zo is het niet zo moeilijk om met het gesprek te beginnen.

Het was juist door een psych :( Er stond een handtekening onder :( Misschien is het ook wel waar :( Maar ik denk zelf eigenlijk van niet, en ik hoop eigenlijk ook dat het niet zo is :( verder is het het idee van mijn ouders om met mijn broer op vakantie te gaan, dat hebben ze al vaker gedaan. Ze hadden ook beloofd om dat een keer met mij te doen (op vakantie) maar dat zijn ze blijkbaar 'vergeten' :( En ik durf het er denk ik echt niet met mijn ouders over te hebben :( Dat vind ik gewoon eng :(

En ja hij krijgt er medicijnen voor. Ritalin en nog iets :s En het is niet mijn broertje, maar mijn oudere broer. Hij is 14. ;)

Ben je echt 12? Dan vind ik het nogal vreemd dat je ouders zonder jou op vakantie gaan.

En dat van die diagnose kan ik me moeilijk voorstellen. Een psych mag namelijk nooit een diagnose opstellen zonder de betreffende persoon ooit ontmoet te hebben. Kan dit niet over je broer gegaan zijn?

Misschien kun je op een meer subtiele manier wat aandacht vragen. Je moeder vragen of ze mee gaat winkelen, want je hebt toch echt een nieuw shirt nodig. Of je vader vragen of hij mee gaat een stuk fietsen op zaterdagmiddag. Aanbieden om te helpen met koken, voorstellen samen een film te kijken.

Ik vind het enorm kut voor je dat je in zo'n situatie zit.. ik weet hoe het is om geen aandacht van je ouders te krijgen.. mijn ouders zijn gescheiden en mijn moeder (waar ik bij woon) is enorm verslaafd aan World of Warcraft (gameverslaving wordt niet serieus genomen maar het is een ernstige verslaving).. ze had nooit meer tijd voor mij. Op een gegeven moment heb ik er met haar over gepraat en ze vond het heel erg.. ik heb enorm uitgehuild.. eigenlijk luchtte het helemaal niet op. Maar er is al wat vetbetering. ze praat nu weer af en toe met me.. al is het dan bijna alleen over WoW. En ze doet ook niet echt aardig.. maar ik krijg toch weer wat aandacht. en laatst zijn we weer eens gaan shoppen.

sorry dat ik dit in jouw topic post, maar mijn advies is dus: praat erober. en ik ben niet de eerste met dit advies, maar ik meen het!
Heel veel succes met je ouders en broer :)

Ja ik ben echt 12, en ik heb die psych ook zelf een keer ontmoet :s Misschien had ik dat eerder moeten zeggen, want volgens mij zijn er nog een aantal dingen onduidelijk. Toen ik die psych ontmoette waren mijn ouders erbij. Ze praten over heel onduidelijke dingen. Daarna vroeg die mevrouw of ze me even alleen kon spreken. Ze had het toen over dingen die mijn ouders haar hadden verteld. Dat ik te stil ben had ze ook voorzichtig gezegd, maar daar kwam ik later pas achter. Ik snapte haar niet, en ik probeerde haar ook niet te snappen want het boeide me niet. Ik had die week een afspraak met een vriendin en daar was ik dus met mijn gedachten ;) Die psych merkte toen waarschijnlijk dat ik niet zat op te letten ofso, want ze zat me toen de hele tijd raar aan te kijken. Ik werd er gewoon zenuwachtig van! En toen ik uiteindelijk weg klaar was werden mijn ouders erbij geroepen. Die mevrouw zei iets vaags over een grote woordenschat, meer bergreep ik eigenlijk niet. Een maand ofso later vond ik een brief. Er stond iets in wat ik eigenlijk weer een beetje ben vergeten, maar op het einde stond syndroom van asperger. En er stond in dat het over mij ging en dat het een soort van autisme was. Mijn ouders waren toen weg en ik heb echt gejankt. Ik geloof niet dat het waar is, maar mijn ouders en die psych dus wel en dat doet pijn.

En thx voor het idee! :) misschien probeer ik het wel :)

XxX

Hm. Nu goed, ze heeft je dus wel gezien en gesproken, maar het klinkt nog steeds wat overhaast. Hecht er niet te veel waarde aan; jij weet beter wie je bent en wat je wel en niet kunt.

Geefniej dat je het in mijn topic post, ik vind het alleen maar fijn als ik niet de enige ben met zo'n probleem ;) Ik wens je ook heel veel succes met jouw situatie, want die lijkt me ook best kut. Leuk dat je al wat meer aandacht krijgt! En ik hoop echt dat het goedkomt met jou en je familie!

Ennuh sorry als ik deze week ff geen antwoord meer geef, maar mijn ouders gaan op vakantie en ik ben ff ergens anders gedumpt ;)

En Kruimel nog bedankt! :) Dankzij jou heb ik echt heerlijk geslapen :p Er is nog hoop dat ik het niet ben :)

XxX

Dat iiCk geen antwoord gaf betekende eCht niet dat iiCk geen beriiChtjes meer wilde! eCht waar, het mag! ;)

XxX

Ik ben enigskind, ik krijg dus meer aandacht dan dat ik verdien...
Ik kan me dus ook niets voorstellen van jouw situatie.
Wel denk ik, al zou ik geen aandacht krijgen, dat ik wel zou zorgen dat ik aandacht kreeg!
Je bent nog jong, en ik snap ook dat je broer ook aandacht moet krijgen, maar je ouders horen de aandacht zeker te verdelen.
Ikzelf zou schreeuwen om aandacht, zo hard schreeuwen dat m'n ouders ervan zouden schrikken..!
Maar autisme lijkt me sterk! Ik ken autistische kinderen, en die zitten echt in hun eigen wereldje.. Die praten over niets.. Jij daarintegen, jij lucht je hard hier tenminste..
Goed van je!
Ik wens je veel sterkte met je probleem!!!

het is ook precies wat kruimel zei. wie kent je nou beter? een stomme psych die je maar 1 keer heeft gezien? een man, waarmee je miss een paar uur heb gepraat? of miss wel helemaal niet heb mee gepraat ( over je gepraat)? ik vind het ook raar, dat ze al zo snel diagnose konden stellen! meestal gaat daar altijd wel een paar "gesprekken" overheen.

is er bij jouw bloed afgenomen? soms zijn symdromen ook wel genetisch bepaald.

het is inderdaad niet leuk wat er allemaal bij jouw gebeurd. ja, je broer heeft ook veel aandacht nodig. en ja, het is ook zwaar voor je ouders. dat moet je ook begrijpen. en dat begrijp je ook. alleen, soms moet je jouw ouders ook flink wakker schudden dat jij er ook ben! ja, het is heel erg eng, en ja, miss zullen jouw ouders je niet begrijpen, maar je moet het er echt over hebben. ga is een keer, als jij en je broer al op bed liggen, naar beneden, om met je moeder te praten, of met je vader of allebei. zeg dat je niet kan slapen, en jouw ouders zullen wel vragen van " waarom niet?". breng het dan langzaam aan de kaart, zorg dat het duidelijk is, hoe je erover voel.

en nogmaals, het is precies wat kruimel zei, wie kent je het beste? jezelf of iemand anders?

hmm je zou dus eigenlijk heel slim zijn
maar ondertussen is alles onduidelijk en begreep je niks van die psych enzo

met je broer is natuurlijk vervelend
Nu hij uit huis is moet je je thuis toch juist meer kunnen ontplooien?
Het is opzich wel logisch van je ouders dat ze met hem alleen leuke dingen gaan doen, maar niet dat ze jou zo weinig aandacht geven en niet met jou op vakantie gaan maar wel met hem.
Het was opzich wel handig geweest als je het verhaal van hier aan die psych had verteld, want iemand moet jouw ouders even wakkerschudden. En dat zou je opzich ook zelf kunnen doen. Gewoon zeggen dat je je beetje ingehouden hebt door het gedrag van je broertje enzo. En dat jullie relatie daardoor beschadigd is. Je kunt zeggen dat je ook graag leuke dingen met ze doet. Ik neem aan dat ze dat niet zullen weigeren.

Verder snap ik niet zo goed wat er nou zo erg aan is dat iemand denkt dat je een vorm van autisme hebt.
Stel al heb je dat; maakt het uit dat iemand het die naam geeft? Jij bent toch nog steeds jij. Je bent toch niet minder geworden doordat iemand die diagnose gesteld heeft. Het kan juist handig zijn omdat daardoor bepaalde klachten nu op zijn plek kunnen vallen en daardoor behandeld kunnen worden.
Daarnaast is het wel een goed teken dat je ouders daarmee bezig zijn. Het geeft aan dat ze wel interesse hebben in je en om je geven.

Ik kan me wel voorstellen dat er zo 'snel' een diagnose is gesteld. Ik had na 2 gesprekken (en nog een gesprek met mijn moeder) al een diagnose voor het Syndroom van Asperge.
Met een bloedtest voor Asperge schiet je volgens mij niet zoveel op. Naar mijn weten is het niet in het bloed aantoonbaar.

Dat is dan vergelijkbaar met mijn situatie, aangezien de psychiater die mij diagnostiseerde al bij het tweede gesprek een diagnose wist te stellen.

Dat klopt. Het is zelfs zo dat een stoornis in het autistische spectrum niet met een standaard psychologische test is vast te stellen.

narrow down the smiley use

achja ik ken deze verhalen, uit huis gaan lijkt vaak de beste oplossing te zijn om weer tot rust te komen, ik weet hoe moeilijk het is ook voor de ouders, een autist vraagt gewoon al je aandacht op, daarmee is het uiteraard nog niet eerlijk.

Asperger is een emotionele stoornis soms veroorzaakt door een gebrek aan aandacht, maar stil zijn is er niet 1 van de sympthonen van

tja wat je eraan kan doen, praten met je ouders en hopen dat het lukt

Dit klopt niet. Een stoornis in het autistische spectrum, zoals het syndroom van Asperger, is een pervasieve ontwikkelingsstoornis die ontstaat door een onvoldoende rijping van de hersenen. Het heeft dus een lichamelijke, en geen psychische, oorzaak. Het wordt een pervasieve ontwikkelingsstoornis genoemd omdat het een stoornis is die diep op iemands functioneren inwerkt.

He minkiej,

ik herken veel van je verhaal in mezelf. Mijn broer had een zware vorm ADHD en daarbij PDD/NOS. Ouders zien vaak niet in dat ze jou buitensluiten omdat ze zo gefocust naar je broer bezig zijn. Het enige wat ik je kan aanraden is om met ze te gaan praten, vertel ze dat jij je buitengesloten voelt. Ik heb er nooit wat mee gedaan maar geloof me, je zult er later beter af zijn als je het er nu met je ouders over hebt dan dat je het voor jezelf houd(N)

ja mijn broer heeft ook PDD/NOS (n) en hij moet pillen slikken, ik heb het nog gecheckt en het was: Ritalin, Risperdal, en Morphine. Ik weet alleen niet waar het allemaal voor is :s Verder kan ik het nu moeilijk aan mijn ouders vertellen, omdat ze op dit moment weer op vakantie zijn (deze keer met mijn broer) in Luxemburg :( Ik had ook niet eerder geantwoord, omdat ik de hele week bij mijn oma was, en die heeft nog niet ontdekt dat er computers bestaan :rolleyes: Verder vind ik het WEL erg dat ze zeggen dat ik dat syndroom heb, omdat ik erover heb gelezen wat het is, en omdat ik het gevoel heb dat ik het gewoon niet heb! En dat mijn ouders dan denken dat ik het wel heb is niet echt leuk :( En wat kan een bloedtest helpen? :confused: het zit toch in je hoofd, of heb ik het nou verkeerd? :confused: mijn broer heeft ook autisme (volgens mij was dat het PDD/NOS) en hij is niet echt stil :s dus volgens mij is autisme dan gewoon iets in je hoofd wat verschillende dingen met je kan doen :s Maar ik denk nog steeds niet dat ik het heb. En aan het uit huis gaan heb ik ook al gedacht, maar ik ben bang dat ik dat niet durf ;)

XxX

Hey, hier even wat meer informatie over het stellen van zo'n diagnose (Asperger) bij jou.

De psych heeft dus met jou gesproken, en met je ouders.

Je zei zelf al, dat je op school heel anders bent dan thuis. Daar ben je wel vrolijk, en heb je vriendinnen.

Eigenlijk had de psych ook jouw school moeten bellen, om wat meer info te krijgen, over hoe je op school was. Dan had de school kunnen vertellen dat je daar wel vrolijk bent.

Misschien kun je aan je ouders vragen, of ze ook eens iets leuks met jou gaan doen? Een middagje naar de stad ofzo, of iets wat jij leuk vindt? Misschien kan je dan wat meer jezelf zijn, als je broer er niet bij is.

Oh ja, over die medicijnen van je broer:
Ritalin is een medicijn tegen ADHD.
Morphine is een medicijn tegen pijn, en je wordt er ook heel rustig (suf) van.
Risperdal is een medicijn tegen autisme (in lage dosis), en PDD/NOS is inderdaad een vorm van autisme.

Als je nog meer vragen hebt, ook over de medische kant, of je wilt wat meer info over Asperger, dan hoor ik het wel!
Dan kan je me ook altijd een prive-bericht sturen.

Succes!

Hé Roos,,

bedankt voor de info! ;) verder nog wat vragen (niet alleen voor jou orz :p )

Mijn ouders zijn gisteren thuisgekomen, en toen ze zeiden dat ze regen hadden gehad was ik blij, maar toen ze zeiden dat het verder wel goed hadden gehad, toen niet :s ben ik nog wel normaal? :confused: En verder is dit allemaal wel een probleem, het is niet perfect bij ons, maar dat is het toch bij niemand? :s En er zijn duizenden kinderen die het slechter hebben dan ik :| Ik zou eigenlijk blij moeten zijn, dat mijn ouders me hebben geadopteerd (ow dat had ik nog niet verteld :bloos: ) want anders was ik nu heel arm enzo :s

XxX

PS mijn broer heeft ook melatonine en depacine, maar daar kwam ik later pas achter ;)

Bij mij is het eigenlijk een beetje het zelfde gegaan. Mijn oudere broer heeft in zijn leven verschillende diagnoses gekregen, adhd asperger pddnos odd en misschien vergeet ik nu iets. Maar hij was een rotjong die me veel pijn heeft gedaan, ook hem is de deur van het huis gewezen. In die tijd ervoor ging het heel slecht met mij en ik kreeg de diagnose ass (autisme spectrum stoornis) ik heb er vrede mee want ik weet zeker dat ik het heb. Ik zit nu in een psychiatrische instelling, heb moeilijk contact met mijn broer. Ik vind hem eng, hij is hier af-en-toe als ik ook thuis ben, en dan kan het soms nog uit de hand lopen, dan doet hij dingen die niet goed zijn. En dat vind ik moeilijk, maar ik heb een muurtje om me heen gebouwd voor hem. Maar ondanks dat weet hij mij nog goed te raken. Over die diagnose, ga op internet eens op zoek naar autisme, asperger. Kijk of het op jou lijkt, en misschien zie je waarom je je altijd zo voelde. Je kan er echt hulp in krijgen, en je stukken beter gaan voelen. Autisme is niet de handicap waar de meeste mensen aan denken, een autist kan er heel normaal uit zien. Maar ga eens op zoek, en je mag me ook altijd nog wat vragen. Doei!

Risperdal is toch echt een antipsychoticum. Tegen autisme zelf is geen medicijn, autisme is een handicap die niet weg te poetsen is, tegen verschillende 'trekjes' van autisme is wel wat te doen, angst, verwardheid, agressiviteit. Dan kan je risperdal krijgen, maar dat is niet tegen autisme. Maar tegen de onrust in je hoofd, of je nu een autist bent of niet.

Niet alle autisme is hetzelfde.

Jaa, ik ken heel veel autisten die redelijk normaal zijn, het ligt er wel aan wa t voor vorm je hebt en wat voor iq, klassieke autisten met een laag iq, die zijn moeilijk te bereiken, maar ik ben ook een autist. En hé ik ben best normaal.

Ja, daarom, dat was mijn punt ook.

Ja dat weet ik ook allemaal wel. Maar het wordt in dit geval niet tegen een psychose gebruikt, dus vond ik het nogal irrelevant om het te vermelden. Zou mijn praatje alleen maar verwarrender maken.
Misschien was de woordkeus "tegen autisme" een beetje verwarrend idd. Autisme zelf is niet medicamenteus te behandelen, alleen de effecten of bijverschijnselen van autisme, zoals druk gedrag etc.

En als niks helpt, misschien bij je oma gaan wonen?